43: นางร้ายปลายแถว [1]

“ขายบ้านหลังนี้เจ้าไม่เสียดายแน่หรือ”

“ข้าตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะ เก็บไว้ก็เท่านั้นมิสู้ขายเอาเงินมาใช้ดีกว่า” คิดว่าน่าอยู่นักหรือหมู่บ้านเส็งเคร็งเช่นนี้มีอะไรให้นางเสียดายกัน ขาย ๆ ไปนั่นแหละดีแล้ว เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ หากจะเรียกให้ถูกก็คือไม่ควรค่าแก่การกลับมาที่นี่ต่างหาก

นางเพิ่งเอาโฉนดที่ดินขึ้นทะเบียนเพื่อฝากขาย ก็ไม่แปลกที่เขาจะถามนางเช่นนั้น คนเราเกิดและโตที่ใดก็ย่อมมีความทรงจำความผูกพันเป็นธรรมดา แต่ว่านางไม่ใช่ ไม่ใช่ทั้งไป๋เหลียน ไม่ใช่ทั้งคนของโลกแห่งนี้ แล้วจะเสียดายไปไย

นอกจากมีธุระเรื่องขายที่แล้ว นางและหลี่มู่กวายังมีธุระต้องไปหอฮวาเหมย ด้วยท่านอ๋องได้นัดหมายให้ไปพบที่นั่น หญิงสาวจึงถือโอกาสนี้ไปร่ำลาพวกพี่สาวคณิกาทั้งสาม อย่างไรเสียนางไปแล้วคงจะไม่กลับมาที่นี่อีก แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่อาจตัดใจ ปล่อยเงินก้อนโตหายไปต่อหน้าต่อตาได้อย่างไร ที่นี่ล้วนเป็นแหล่งเงินทองชั้นดี

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ ตรงนั้นเกิดอะไรขึ้นเราเข้าไปดูสักหน่อยดีหรือไม่”

เบื้องหน้ากลับมีคนรุมล้อมดูอะไรสักอย่าง ทั้งเสียงสตรีก็ดูจะคุ้นหูนัก ความอยากรู้อยากเห็นทำให้หญิงสาวเดินหน้าตั้งฝ่ากลุ่มคนไปทันที ยังไม่ทันจะได้ตอบสตรีข้างกายก็เดินลิ่วนำหน้าไปเสียแล้ว หลี่มู่กวาได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายใจ จะถามความเห็นกันไปเพื่ออะไร ท้ายที่สุดแล้วตัวนางก็ไม่ได้รอฟัง

“เฮ้ย เดินเร็ว ๆ สิวะนังเด็กบ้านี่”

“พี่ใหญ่ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ จะให้ข้าทำงานเพิ่มข้าก็ยอมอย่าเอาข้าไปขายเลย”

“ข้าไม่สน”

“พี่ใหญ่ข้าไม่อยากเป็นหญิงคณิกา ข้าขอร้อง”

หลังจากฝ่าฝูงผู้คนเข้าไปได้ ไป๋เหลียนจึงรู้ว่าเสียงคุ้นหูนั่นคือหญิงรับใช้ที่เคยช่วยนำทางนางในหอฮวาเหมย เห็นสภาพของอีกฝ่ายแล้วชวนให้รู้สึกสงสารนัก

ดูจากรูปการณ์คงไม่พ้นถูกคนในบ้านพาไปขาย เห็นแล้วให้นึกถึงตัวเองชะตากรรมก็ไม่ต่างอะไรกับหญิงรับใช้ผู้นี้สักเท่าไร ขนาดไม่ได้เป็นหญิงคณิกาคนทั้งหมู่บ้านยังตั้งท่ารังเกียจ ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเป็นคณิกาคนเหล่านั้นจะทำกับตนเช่นไรบ้าง

“มู่กวา ท่านช่วยนางได้หรือไม่”

“อย่าไปยุ่งเรื่องของผู้อื่นเลย เจ้าก็รู้นี่ลูกหลานเป็นสิทธิ์ของคนในบ้าน จะกลายเป็นเราเข้าไปยุ่งเรื่องครอบครัวผู้อื่นเปล่า ๆ”

“แต่สตรีก็ไม่สมควรโดนแบบนี้นี่เจ้าคะ ท่านช่วยนางสักหน่อยมิได้หรือถือว่าข้าขอร้องท่าน” ไป๋เหลียนอดสงสารเด็กสาวผู้นั้นเสียมิได้ เพิ่งจะเริ่มเป็นสาวยังไม่ทันจะมีความรักครอบครัวดี ๆ กลับต้องหมดอนาคตไปกับพวกสันดานต่ำช้า

ทว่ากายหนากลับเอาแต่ยืนนิ่ง มองภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า มิได้นำพาสิ่งที่นางร้องขอแต่อย่างใด

ระหว่างที่ขอให้แม่ทัพหนุ่มช่วยหญิงรับใช้อยู่นั้น เด็กสาวหน้าตางดงามกำลังถูกพี่ชายตบตีไม่เลิก ใบหน้าบวมช้ำหาที่ดีไม่ได้ กระนั้นก็ใช่ว่าเจ้าตัวจะไม่ลุกขึ้นสู้ ถูกจิกหัวลากไปตามทางพร้อมกับร้องขออ้อนวอนให้พี่ชายปล่อยนางไป

“พี่ใหญ่ปล่อยข้าไปเถอะนะ ข้ามีเงินข้าจะให้ท่านหมดเลย อย่าเอาข้าไปขายเป็นหญิงคณิกาเลยนะ ฮือออ พี่ใหญ่เห็นแก่น้องสาวคนนี้สักครั้งเถอะนะ” เด็กสาวงัดเอาเงินก้อนสุดท้ายที่เตรียมจะหนีออกมา เงินทองค่อยหาเอาใหม่เมื่อใดก็ได้ ตอนนี้ขอแค่ให้นางหลุดพ้นจากตรงนี้ไปให้ได้ก็พอ

“หน็อยนี่เจ้าแอบเก็บไม่บอกข้าหรือ นังสวะ” ผู้เป็นพี่ชายถึงกับเดือดดาลขึ้นมาทันที ก่อนหน้าบอกไม่มีเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ คราวนี้กลับงัดเอาเงินขึ้นมาต่อรอง

เพียะ!

“โอ๊ย”

แทนที่พี่ชายจะพอใจ เด็กสาวกลับถูกตบเข้าที่ใบหน้าฉาดใหญ่ เซถลาเข้าหากลุ่มคนมุงดูเหตุการณ์เข้าเต็มเปา

“เจ้าเจ็บหรือไม่”

“แม่นางไป๋เหลียน ฮือออ ชะ ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากเป็นคณิกา”

หญิงรับใช้ตั้งใจจะขอความช่วยเหลือจากไป๋เหลียนในคราแรก ทว่าเมื่อนึกถึงพี่ชายตัวโตที่กำลังก้าวอาด ๆ มาที่ตนทำเอาตื่นกลัวตัวสั่นงันงก แม่นางไป๋เหลียนตัวเล็กนิดเดียวทั้งยังเป็นเพียงสตรีชาวบ้านธรรมดาจะช่วยอะไรตนได้ นางจึงรีบผลักอีกฝ่ายให้ออกห่าง ด้วยเกรงว่าจะโดนลูกหลงไปด้วย

“แม่นางปล่อยข้าเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวท่านจะโดนลูกหลงไปด้วย”

“ไปกับข้า ไปแจ้งทางการว่าเจ้าถูกบังคับเจ้ามิได้เต็มใจ”