58: ทูตมากเล่ห์ [1]

แม้จะเกิดเรื่องราววุ่นวายหลายอย่าง กระนั้นทุกอย่างกลับผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ทุกอย่างดูฉุกละหุกไปหมดแต่ก็สามารถทำขึ้นมาใหม่ได้ทันเวลา แม้จะไม่หวือหวาเหมือนดั่งตอนแรกแต่ก็ถือว่าทำออกมาได้ดีทีเดียว

“คณะทูตแคว้นฉู่มาถึงแล้ว”

เสียงประกาศจากคนเฝ้าประตูด้านนอก ทำให้คนที่คอยท่าอยู่ในห้องรับรองต่างลุกขึ้นยืนรอต้อนรับ

เหล่าคณะทูตแคว้นฉู่ต่างพากันเดินเรียงรายเข้ามาถึงโถงด้านใน สองฝ่ายประจันหน้าต่างฝ่ายต่างก็หยั่งเชิงซึ่งกันและกัน ไม่มีผู้ใดเอ่ยปากทักทายกัน ยกเว้นก็แต่อำมาตย์โส่วฮุ่ยทั้งนอบน้อมและคอยเอาอกเอาใจฝ่ายตรงข้ามอย่างออกหน้าออกตา

“ท่านทูตพวกท่านเดินทางกันมาเหนื่อย ๆ เชิญพักชมการแสดงดื่มกินให้สุขสำราญเถิดขอรับ” อำมาตย์โส่ววิ่งรอกจากตรงนั้นไปตรงนี้ให้วุ่น ไม่แม้แต่จะสนใจบุคคลสำคัญของแคว้นตนเองเลยสักนิด

“อืม ดี จัดการได้ดี ไม่นึกว่าแคว้นที่เอาแต่ทำศึกติดต่อกันมานานจะคงมั่งคั่งถึงเพียงนี้ แต่ก็เทียบกับแคว้นฉู่เราไม่ได้ละนะ ของพวกนี้ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น” หัวหน้าคณะทูตแคว้นฉู่ เตี่ยซำฮวง วางท่าโอ้อวดเปรียบเทียบทั้งสองแคว้น มิหนำซ้ำเขายังกล่าวกระทบกระทั่ง คล้ายจะชื่นชมแต่กลับดูแคลนอยู่ในที

“งานนี้ฝ่าบาททรงรับสั่งด้วยองค์เองให้ข้าน้อยต้อนรับพวกท่านเป็นอย่างดี และยังกำชับด้วยว่าพวกท่านต้องการสิ่งใดก็ให้หาให้ ดูแลเสมือนให้เป็นบ้านเมืองของพวกท่านเอง อย่าให้พวกท่านขัดเคืองใจเด็ดขาด”

“ข้าเพิ่งจะรู้ว่าเสด็จพ่อรับสั่งเช่นนั้น” ซิงเยี่ยนที่ได้ฟังโกรธแทบควันออกหู อำมาตย์โส่วชักจะเหิมเกริมไม่เกรงผู้ใด ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มแผนการแต่กลับดูมั่นอกมั่นใจว่างานนี้จะทำสำเร็จ คอยดูเถิดข้าอยากรู้นักตอนที่แผนของพวกเจ้าล่มไม่เป็นท่าจะทำเช่นไร

“ที่แท้ก็ท่านอ๋องซิงเยี่ยน ข้าต้องขออภัยที่ไม่ทันกล่าวทักทาย”

“ไม่เป็นไร ข้าเป็นคนใจกว้างไม่ถือสาผู้ไม่รู้กาลเทศะอยู่แล้ว ต่างคนต่างแคว้นก็อาจจะถูกสั่งสอนมาไม่เหมือนกัน”

“ท่านอ๋องมันจะมากเกินหรือไม่” เตี่ยซำฮวงถึงกับหน้าชาที่ถูกอีกฝ่ายด่าไม่ไว้หน้า เขาหมายจะด่ากลับทว่าถูกโส่วฮุ่ยผลักให้นั่งลงประจำที่เสียก่อน

“ท่านเตี่ยซำฮวงเดินทางมาเหนื่อย ๆ เชิญนั่งก่อนขอรับ” โส่วฮุ่ยรีบออกรับหน้า แม้ตนจะอยู่ฝั่งแคว้นฉู่ก็ตาม ทว่าตอนนี้ยังคงทำหน้าที่สำคัญอยู่ จะให้เสียเรื่องไม่ได้เด็ดขาด

ด้านคนสำคัญทั้งสองรวมไปถึงไป๋เหลียนกลั้นเสียงหัวเราะแทบไม่อยู่ แม้แต่เจ้าตัวเองยังต้องแสร้งยกน้ำชาขึ้นจิบกลั้นหัวเราะไม่ต่างจากคนอื่น

คำด่าของซิงเยี่ยนช่างเจ็บแสบนัก ทำเอาหัวหน้าคณะทูตโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่จำต้องเงียบปากไว้เพราะงานใหญ่ยังไม่สำเร็จ ที่สำคัญบัดนี้พวกเขาก็ได้เห็นแล้วว่าหลี่มู่กวายังอยู่ดีมีสุข ไม่ได้บาดเจ็บปางตายอย่างที่ได้รับข่าวมาเลยสักนิด การที่ฝ่านักฆ่ากว่าร้อยคนมาได้โดยที่ไม่ได้เป็นอะไร ไม่อาจดูถูกฝีมือได้เลย

เมื่อทุกคนนั่งประจำที่ โส่วฮุ่ยจึงจัดการส่งสัญญาณให้เริ่มทำการแสดงได้ เขาปรบมือไม่กี่ครั้งนางรำต่างก็ปรากฏตัวตามจุดต่าง ๆ ก่อนจะแปรขบวนอย่างสวยงามตรงกลางโถงรับรอง ทั้งเครื่องแต่งกายอวดรูปโฉมเย้ายวน บุรุษทั้งหลายต่างก็มองไม่วางตา

การร่ายรำของเหล่านางรำ ราวกับดอกบัวสีชมพูกำลังเบ่งบาน เมื่อยามต้องแสงอรุณแรกของวันก็มิปาน

“เจ้าระวังตัวด้วยเล่า เกิดอะไรขึ้นพี่จะให้คนพาเจ้าไปที่ปลอดภัย” หลี่มู่กวาโน้มใบหน้าลงกระซิบข้างหูภรรยา เขาให้นางสวมผ้าปิดหน้าเพื่อป้องกันการถูกพิษอีกชั้น กระนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้ อย่างไรเสียต้องกำชับนางให้ดี ไม่เช่นนั้นเขาไม่อาจวางใจ

“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ ท่านพี่ ในนิยายบอกว่าพวกเขาจะชวนประชันปัญญาจำนวนห้าข้อ ผู้ใดแพ้จะต้องเสียเมืองให้กับอีกฝ่ายเจ้าค่ะ แต่น่าเสียดายที่ข้าจำเรื่องทั้งหมดไม่ได้ จึงช่วยอะไรพวกท่านไม่ได้มาก แต่ข้าจำได้ว่าแคว้นเป่ยเสียห้าหัวเมืองให้แคว้นฉู่คือ หลัวเป่ย ซางถัว ซีหนาน ต้าซุน และเข่อเป่ยเจ้าค่ะ” ไม่ว่าจะนอนคิดนั่งคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก เหตุใดเนื้อเรื่องช่วงนั้นถึงไม่มีกันนะ

“ล้วนเป็นเมืองสำคัญทางการค้า เหมือง รวมไปถึงเส้นทางสายไหมที่เพิ่งตัดผ่านเมืองเข่อเป่ยได้ไม่นาน ขอบคุณน้องหญิงมาก เป็นข้อมูลสำคัญทีเดียว ที่เหลือพี่กับท่านอ๋องจัดการเอง”

“ระวังตัวกันด้วยนะเจ้าคะ”

ระหว่างที่ทุกคนเริ่มระวังตัวและสังเกตการณ์ เหล่านางรำเพิ่มจังหวะการเต้นเร็วและแรงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าเป็นการเขย่าถุงหอมให้กระจายกลิ่นออกไป พร้อมกันนั้นก็ยังคอยยั่วยวนฝ่ายแคว้นเป่ยด้วยการเต้นใกล้บ้าง เทสุราบาง ทำเอาพวกเขาเคลิบเคลิ้มไปกับสาวงามอย่างไม่รู้ตัว

แต่เมื่อสังเกตให้ดีคนของแคว้นเป่ยทุกคนเริ่มมีอาการเหม่อลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่ต่างอะไรกับคนเสียสติไปแล้ว ต่างก็ตรงที่คนของแคว้นฉู่ พวกเขากลับดูปกติดีทุกคน

ทว่าอยู่ ๆ นางรำกลับหยุดร่ายรำไปเสียดื้อ ๆ จากนั้นก็พากันออกไปด้านนอกพร้อมกลุ่มคณะทูต ในช่วงผู้คนกำลังชุลมุนไป๋เหลียนกลับถูกหน่วยอารักขาดึงตัวออกไปจากตรงนั้น รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ดูเหตุการณ์สำคัญ อยากรู้เหลือเกินว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ รวมไปถึงท่านอ๋องจะเอาคืนคนเหล่านั้นอย่างไร

ภายในชั่วพริบตาห้องที่เคยครื้นเครงกลับเหลือเพียงความเงียบ คนของแคว้นเป่ยยังเหลือครบทว่าคนของแคว้นฉู่กลับเหลือเพียงเตี่ยซำฮวงผู้เป็นหัวหน้าคณะเพียงหนึ่งเดียว เขาลุกจากที่นั่งก่อนจะก้าวออกมาด้านหน้า วางท่าเย่อหยิ่งเปิดเผยจุดประสงค์ที่แท้จริงออกมาทันที