57: ยากล่อมประสาท [2]

“เจ้าเข้ามาวุ่นวายอะไรที่นี่ ท่านแม่ทัพมิได้บอกหรือว่านี่คือเขตหวงห้ามคนนอกห้ามเข้าน่ะ” โส่วฮุ่ยไม่คิดจะให้เกียรติสตรีตรงหน้า เขามองว่าก็แค่สตรีชาวบ้านไร้ชาติตระกูล ยกตนขึ้นมาเป็นฮูหยินแม่ทัพได้คงไม่พ้นใช้เรือนร่าง ไม่มีค่าอะไรให้เขาต้องใส่ใจ

“ข้าก็แค่เห็นว่าพวกนางแต่งกายงามนัก จึงอยากจะเข้ามาชื่นชมสักหน่อยเจ้าค่ะ”

“เฮอะ! สตรีบ้านนอกไร้ชาติตระกูลก็เช่นนี้ ออกไปได้แล้ว อย่าได้มาก่อความวุ่นวายให้คนอื่น”

“อย่างไรเสียท่านผู้นี้คือฮูหยินท่านแม่ทัพนะเจ้าคะ อย่างไรก็ควรให้ความเคารพกันบ้าง” หลิวซือซือทนไม่ได้กับความไร้มารยาทของอีกฝ่าย อย่างไรแม่นางไป๋เหลียนก็เป็นถึงฮูหยินท่านแม่ทัพก็ควรจะให้เกียรติกันบ้าง

“พอเถอะซือซือ” หญิงสาวรีบปรามไม่ให้หลิวซือซือ ยามนี้ไม่ควรมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ “ต้องขออภัยที่ข้าถือวิสาสะเข้ามาเอง เช่นนั้นข้าไม่รบกวนแล้ว”

“แต่ว่าฮูหยิน เราจะยอมง่าย ๆ เช่นนี้หรือเจ้าคะ”

“ช่างเถอะข้าไม่ได้สนใจ” ที่นางมิได้ใส่ใจคำตำหนิ ก็เพราะตัวนางเองก็มิได้มีชาติตระกูลจริง ทั้งตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาต่อปากต่อคำไร้สาระ เรื่องถุงหอมมีพิษสำคัญกว่า

“ก็แค่สตรีที่เอาเรือนร่างเข้าแลก มีค่าอะไรให้ใส่ใจ นางรำพวกนี้ยังดูดีเสียกว่า”

กระนั้นในตอนที่กำลังจะเดินห่างออกไป ยังมิวายได้ยินเสียงกระแนะกระแหนของโส่วฮุ่ยลอยเข้าหู ไป๋เหลียนได้แต่กำหมัดข่มอารมณ์โกรธไว้ ต่างกันกับหลิวซือซือโดยสิ้นเชิง นางแอบหวังว่าหากตนเองมีอำนาจเหมือนฮูหยินเมื่อใด จะไม่มีวันให้ใครมาหยามเช่นนี้แน่

เรือนฝั่งขวา เรือนพักชินอ๋อง

“ท่านพี่ ท่านอ๋อง ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกพวกท่านเจ้าค่ะ”

“น้องหญิงเจ้ามาแล้วหรือ ค่อย ๆ เดินประเดี๋ยวสะดุดล้ม” หลี่มู่กวาแทบจะเอนตัวตาม กลัวคนรักจะหกล้มหัวคะมำ

“ท่านพี่ ท่านอ๋อง เมื่อครู่ข้าแวะไปที่ห้องแต่งตัวนางรำมาเจ้าค่ะ ข้าพบว่าถุงหอมพวกนี้มีของไม่ดีเจ้าค่ะ เหมือนว่าในนี้จะมีพิษแต่ข้าไม่รู้ว่าพิษของมันคืออะไร ตอนแรกจะหยิบมาทั้งหมดแต่ว่าอำมาตย์โส่วเข้าพอดีจึงได้มาแค่ถุงเดียว”

“มีพิษเช่นนั้นหรือ ส่งมันมาให้ข้า”

เพียงแค่ได้ยินว่ามีพิษบุรุษทั้งสองต่างพากันวางทุกสิ่ง หันไปให้ความสนใจของที่ไป๋เหลียนนำมาด้วย

“นี่เจ้าค่ะ” ไป๋เหลียนส่งห่อผ้าเช็ดหน้าให้หลี่มู่กวาทันที นึกเสียดายที่ความสามารถพิเศษของนางไม่อาจรู้ได้ถึงชนิดยา มิเช่นนั้นคงช่วยอะไรได้มากกว่านี้

หลังจากนั้นหลี่มู่กวาจึงแกะห่อผ้าเช็ดหน้าออก กลิ่นหอมอ่อน ๆ ทว่ากลับรู้สึกแปลกด้วยมีกลิ่นสมุนไพรปะปนมาด้วย ทำเอาบุรุษทั้งสองที่อยู่ใกล้ถึงกับรีบยกแขนเสื้อขึ้นปิดจมูก แล้วจัดการห่อด้วยผ้าไว้เช่นเดิม

“ผงหลอนประสาท ข้าเคยเห็นจากทางตอนใต้ของแคว้นซ่ง ชอบใช้กันมากในชนเผ่าเก่าแก่” เพียงแค่กลิ่นหอมเตะจมูกซิงเยี่ยนก็รู้ชนิดของพิษและที่มา ด้วยเมื่อก่อนเขาออกท่องเที่ยวหาประสบการณ์กับท่านอาจารย์อยู่หลายปี จึงรู้จักยาชนิดนี้ดี

“ผงหลอนประสาทหรือ ข้าเคยได้ยินมาว่าหากผู้ใดสูดดมเข้าไปในปริมาณมาก จะทำให้เกิดประสาทหลอน มึนงง ควบคุมตนเองไม่ได้ ถูกผู้ใช้ชักจูงอย่างไม่รู้ตัว” หลี่มู่กวากล่าวเสริม พิษชนิดนี้มิใช่จะซื้อขายได้ทั่วไป มิหนำซ้ำต้นกำเนิดมาจากแคว้นซ่ง เดาได้เพียงสองทางนั่นคือสองฝ่ายร่วมมือกัน หรือไม่ก็อาจเป็นการยืมมือแคว้นเป่ยจัดการแคว้นซ่ง เมื่อสองฝ่ายได้รับความเสียหายแคว้นฉู่ก็จะกินรวบทั้งสองทาง

“มีฤทธิ์กล่อมประสาทหรือ แล้วเช่นนี้เราจะแก้ได้อย่างไรเจ้าคะ”

“ต้องเป็นฝีมือของอำมาตย์โส่วเป็นแน่” แม่ทัพหนุ่มครุ่นคิดของแบบนี้ถ้าไม่สูดดมเข้าไปในปริมาณมากพอก็จะไม่เกิดผล แต่ก็จะชะล่าใจไม่ได้ โชคดีที่ไป๋เหลียนพบเข้าเสียก่อน ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ไอ้คนต่ำช้า อยู่บ้านข้า กินของข้า กลับไม่สำนึกบุญคุณ” ซิงเยี่ยนฟาดมือลงบนโต๊ะอย่างแรงเพื่อระบายโทสะ เสียแรงที่เสด็จพ่อให้ความไว้ใจ สุดท้ายงูพิษแว้งก็กัดเจ้าของจนได้

ทุกคนต่างนิ่งคิดหาทางแก้อยู่ชั่วครู่ แต่แล้วซิงเยี่ยนกลับบอกให้ไป๋เหลียนรออยู่ที่นี่ พร้อมกับกำชับให้นางไม่ต้องเป็นห่วงเมื่อพร้อมแล้วจะให้ตนมาตาม จากนั้นทั้งสองได้กระซิบกระซาบกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหุนหันออกจากเรือนไป ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วยาม ดังนั้นจำต้องจัดการเรื่องพวกนี้ให้เร็วที่สุด

ไม่นานนักห้องที่เตรียมไว้ต้อนรับได้เกิดไฟไหม้อย่างไม่ทราบสาเหตุ เป็นเหตุให้เกิดความโกลาหลอย่างช่วยไม่ได้ กว่าจะดับเพลิงได้ความเสียหายจากไฟไหม้ก็ลุกลามไปกว่าครึ่งเรือน ทำให้ต้องรีบเปลี่ยนห้องใหม่เตรียมห้องจัดเลี้ยงอย่างเร่งรีบ โดยย้ายจากเรือนฝั่งตะวันตกไปที่เรือนตะวันออกแทน