59: ทูตมากเล่ห์ [2]

“ในที่สุดก็ถึงเวลานี้เสียที ซิงเยี่ยนมาหาข้า” หัวหน้าคณะทูตกวาดสายตามองทุกคนพร้อมกับกระตุกยิ้ม ทว่าผู้ที่เขาหมายตาอยากจะแก้แค้นมากที่สุด บังอาจมาหยามหน้าตนต่อธารกำนัลจะไม่เอาคืนได้อย่างไร

ข้างกายเตี่ยซำฮวงก็ยังมีโส่วฮุ่ยผู้ร่วมขบวนการ อำมาตย์งูพิษยืนทำหน้าปั้นจิ้มปั้นเจ๋อ ภูมิใจที่ตนมีส่วนช่วยให้งานครั้งนี้สำเร็จไปได้ด้วยดี

เมื่อกายหนาของอ๋องผู้สูงศักดิ์ก้าวออกมาตามคำสั่งด้วยสายตาเหม่อลอย บัดนี้เขาไม่เหมือนคนปกติ ดวงตาเลื่อนลอย เพียงแค่ได้ยินคำสั่งจากเตี่ยซำฮวงก็ไม่อาจขัดขืน ยอมทำตามคำสั่งได้อย่างไม่มีข้อแม้

“ข้าหรือก็นึกว่าจะแน่ เจ้าหนูคนอ่อนประสบการณ์เช่นเจ้าจะไปสู้จิ้งจอกอย่างข้าได้หรือ ช่างไม่รู้จักเจียมตัว แล้วข้าจะให้เจ้าเห็นว่าคนจริงเขาทำกันอย่างไร ฮ่า ๆ” ทูตเฒ่าตบเบา ๆ ข้างแก้มอ๋องหนุ่ม ก่อนจะออกคำสั่งอีกครั้ง แล้วชี้ไปที่ปลายเท้าของตน “คุกเข่า”

ปึก!

เพียงแค่ประโยคเดียวกายหนากลับคุกเข่าลงอย่างว่าง่าย ไม่เหลือคราบอ๋องผู้เกรียงไกรกรำศึกมาทุกสนามรบ การกระทำของซิงเยี่ยนพานทำให้คนทั้งสองหัวเราะพร้อมกัน ไม่คิดว่าจะจัดการได้ง่ายดายเช่นนี้

“ไม่นึกว่าจะง่ายดายเช่นนี้นะขอรับ” โส่วฮุ่ยกล่าวพลางกลั้วหัวเราะ เขาหรือก็อดทนปั้นหน้ามาเสียนาน ในที่สุดก็ได้เป็นตัวของตัวเองเสียที

“ไอ้พวกเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม มีหรือจะทันเล่ห์เหลี่ยมของข้า รีบจัดการกันเถอะประเดี๋ยวยาจะหมดฤทธิ์เสียก่อน”

“นี่ขอรับหนังสือส่งมอบห้าหัวเมืองที่ข้าเตรียมไว้” โส่วฮุ่ยยื่นหนังสือสัญญายกห้าหัวเมืองให้กับแคว้นฉู่ โดยสัญญานี้เขาได้ปลอมแปลงตราประทับชินอ๋องมาเรียบร้อย รับรองว่าแนบเนียนไม่มีผู้ใดจับได้แน่นอน จากนั้นก็จะโยนความผิดให้ชินอ๋องและพรรคพวก สร้างเรื่องแพ้พนันกับคณะทูตจึงทำให้เสียหัวเมืองสำคัญ แล้วเอาหนังสือสัญญานี้ยกมาเป็นเครื่องต่อรองได้อีก

“ดีมาก” หัวหน้าคณะทูตเฒ่ารับหนังสือสัญญานั่นมา ก่อนจะยื่นมันไปตรงหน้าของซิงเยี่ยนเพื่อให้เขาประทับลายนิ้วมือ “ลงชื่อแล้วประทับลายนิ้วมือของเจ้าซะ”

สิ้นคำของหัวหน้าทูตเฒ่าสีหน้าเลื่อนลอยเมื่อครู่ของซิงเยี่ยนต่างออกไป บัดนี้เขากลับยกยิ้มราวกับปีศาจร้ายที่กำลังเล่นกับเหยื่อของมัน ไม่ทันตั้งตัวอ๋องหนุ่มกลับใช้ถุงหอมที่เขาได้จากไป๋เหลียน อุดจมูกเตี่ยซำฮวงอย่างว่องไว

“ท่านอ๋องเสียสติไปแล้ว ใครอยู่ด้านนอกรีบมาจับท่านอ๋องไว้เร็วเข้า ท่านอ๋องทำร้ายท่านทูต”

ทว่าเสียงของโส่วฮุ่ยกลับเบาลงกระทั่งเงียบไปในที่สุด เมื่อปลายมีดแหลมจ่อที่คอหอย และดูเหมือนมันพร้อมจะเชือดเขาได้ทุกเมื่อ

“ร้องอีกสิ คมดาบของข้าอยากลิ้มลองเลือดคนทรยศอยู่พอดี” เสียงเหี้ยมของหลี่มู่กวาทำเอาอีกฝ่ายนิ่งไป ไม่แม้แต่จะกล้าส่งเสียง

โส่วฮุ่ยนั้นแม้เขาจะภักดีต่อแคว้นบ้านเกิดก็จริง ทว่ากลับกลัวตายมากกว่า ได้แต่ยืนตัวสั่นงันงกไม่กล้าปริปาก คิดไม่ถึงว่าพิษหลอนประสาทจะใช้กับทั้งสองไม่ได้ผล

จากผู้วางยากลับกลายเป็นผู้ถูกวางเสียเอง เตี่ยซำฮวงบัดนี้มีอาการไม่ต่างจากคนอื่นเท่าใดนัก ไม่เป็นตัวของตัวเอง ได้แต่ยืนรอคอยคำสั่งจากคนตรงหน้าก็เท่านั้น

“ลงชื่อของเจ้า ประทับตราแล้วประทับลายมือซะ” ซิงเยี่ยนยื่นม้วนสัญญา ทว่าเนื้อความข้างในแตกต่างออกไปจากฉบับของเตี่ยซำฮวง จากที่แคว้นเป่ยต้องยกห้าหัวเมืองสำคัญให้ กลายเป็นว่าแคว้นฉู่กลับต้องยกสิบหัวเมืองสำคัญให้แคว้นเป่ยแทน

เตี่ยซำฮวงยอมทำตามอย่างว่าง่าย แม้โส่วฮุ่ยจะพยายามหาทางทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวก็ตาม ทว่าเขาเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้มาก นอกจากยื่นเท้าสะกิดเพียงเล็กน้อย จะขยับมากก็ไม่ได้ด้วยเกรงว่าจะถูกเชือดคอตายเสียก่อน

“ท่านอ๋อง ได้โปรดไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยเถอะขอรับ กระหม่อมถูกบีบบังคับ กระหม่อมมิได้เต็มใจ” ถึงเวลาที่ต้องเอาตัวรอดโส่วฮุ่ยไม่เกี่ยงวิธีการ แม้ให้ก้มกราบหรือหักหลังพวกเดียวกันก็ยอมทำทั้งนั้น ขอแค่ให้รอดไปได้ก็พอ

“คนขายชาติบ้านเมืองเช่นเจ้า แม้แต่แผ่นดินก็คงไม่มีให้ฝังกลบหน้า”

“ได้โปรดปล่อยกระหม่อมไปเถอะ กระหม่อมยอมให้ความร่วมมือทุกอย่าง แค่ไว้ชีวิตกระหม่อมก็พอ อ๊ะ!”

ทว่ายังไม่ทันจะได้อ้อนวอนร้องขอชีวิต หลี่มู่กวาหมดความอดทนกับเสียงอันน่ารำคาญ จึงใช้สันมือสับเข้าที่ท้ายทอยอีกฝ่าย ทำให้โส่วฮุ่ยถึงกับล้มทั้งยืน

สองบุรุษต่างจ้องตาพร้อมกับเผยรอยยิ้มให้แก่กัน ก่อนจะช่วยกันจัดการเก็บหลักฐานทุกอย่างให้เรียบร้อย โส่วฮุ่ยถูกองครักษ์นำไปคุมขังเพื่อรอวันชำระโทษ เตี่ยซำฮวงถูกพาไปนั่งประจำที่ ไม่นานนักเหล่าองครักษ์ที่คอยท่าอยู่แล้วก็กรูเข้ามา พร้อมกับนำผ้าจุ่มกับปัสสาวะป้ายจมูกทุกคนที่โดนพิษหลอนประสาท ไม่นานทุกคนก็ได้สติกลับมา

แปะ ๆ

“เอาละทุกท่าน งานเลี้ยงฉลองวันนี้จบลงแล้ว แยกย้ายกันไปพักเถอะ” อ๋องหนุ่มปรบมือเรียกสติ พร้อมกันนั้นได้ประกาศให้ทุกคนแยกย้าย

ทุกคนที่ได้ยินต่างมึนงง พลางคิดว่าเหมือนพวกเขาเพิ่งนั่งลงเมื่อครู่แท้ ๆ งานเลี้ยงจบลงแล้วหรือ แม้สงสัยแต่กลับไม่มีผู้ใดกล่าวถาม ต่างพากันแยกย้ายออกไปตามคำสั่ง

ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าคณะทูตเตี่ยซำฮวง ที่บัดนี้สีหน้าของเจ้าตัวราวกับคนที่เพิ่งตื่นนอน จำได้ว่าตนกำลังสั่งให้อ๋องซิงเยี่ยนมอบหัวเมืองให้ แต่เหตุไฉนหลังจากนั้นถึงนึกไม่ออกเล่า ทั้งยังรู้สึกเหม็นตุ ๆ เหมือนมีใครมาฉี่รดไว้บนตัวเขาอย่างไรอย่างนั้น

“ผู้ใดมันบังอาจฉี่เรี่ยราดอยู่แถวนี้กัน ช่างไม่มีมารยาท”