ความลับของมารดา

เพราะอู๋ซวนบอกว่าเป็นเรื่องสำคัญที่บิดามารดาต้องการพบ เมื่อกลับมาถึงจวนสองพี่น้องจึงตรงไปยังเรือนฉืออวิ๋นเก๋อ ซึ่งยามนี้หย่างไท่หมิงพูดคุยกับซูอันเรื่องกิจการผ้าไหมไปพลาง ๆ

หยางซิวหรงกับหยางเฟิ่งเซียนเข้ามาถึงห้องรับรอง ก็ทำความบิดามารดาอย่างรู้มารยาท แม้ใครจะมองว่าทั้งสองถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจ แต่ก็แค่คนส่วนน้อยที่ไม่รู้อะไรเสียมากกว่า

“คารวะท่านพ่อ ท่านแม่ขอรับ /เจ้าค่ะ”

“มากันแล้วหรือรีบเข้ามานั่งเถิด พ่อกับแม่รอพวกเจ้าอยู่นานแล้วนะ” หยางไท่หมิงที่เปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งขรึม เมื่อบุตรทั้งสองมาพบตนที่เรือนอย่างรวดเร็ว

เพื่อมิให้เกิดความเคร่งเครียดจนเกินไป ซูอันจึงถามเรื่องการสอบของฟงเหยาเหวิน “เป็นอย่างไรเซียนเอ๋อร์ ผลการสอบของพี่เหยาเหวินของเจ้าได้อย่างที่ต้องการหรือไม่”

พอได้ยินคำถามของมารดาถึงเรื่องนี้ หยางเฟิ่งเซียนถึงกับคุยโวความเก่งกาจของญาติผู้พี่ “ท่านแม่เจ้าคะพี่เหยาเหวินเก่งกาจมาก เพราะว่าคนที่สอบได้อันดับหนึ่งก็คือพี่เหยาเหวินเจ้าค่ะ”

“โอ๋ว ที่แท้จอหงวนปีนี้ก็เป็นของอาเหวินหรอกหรือนี่” ซูอันไม่แปลกใจหากตำแหน่งนี้จะเป็นหลานชายของนาง เพราะฟงเหยาเหวินชอบอ่านตำราเป็นชีวิตจิตใจ แต่การฝึกซ้อมวรยุทธ์ก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน

หยางซิวหรงที่รับฟังแผนการของน้องสาว เรื่องการเป็นขุนนางของญาติผู้พี่ทั้งสองตั้งแต่ทุกคนอายุได้สิบสองหนาว “ครั้งนี้ก็สมใจเซียนเอ๋อร์แล้วขอรับท่านแม่ พี่เสวี่ยหลินเป็นรองแม่ทัพที่อายุน้อยที่สุด ส่วนพี่เหยาเหวินก็สอบได้จอหงวนอีกคน ตำแหน่งขุนนางในราชสำนักที่น้องเล็กวางไว้ ก็สำเร็จสมบูรณ์ไปหนึ่งขั้นแล้วขอรับ” 

“อิ อิ ต่อไปในภายหน้ามีพี่เสวี่ยหลินเป็นแม่ทัพ คอยตรวจตราเหล่าพ่อค้าที่เข้าออกแคว้น มิให้มีสิ่งแปลกปลอมที่อาจทำลายกิจการผ้าไหมของแคว้นเรา ส่วนพี่เหยาเหวินก็คอยตรวจสอบขุนนางในราชสำนัก หากมีบางคนรับเงินสินบนจะได้ลากตัวมาลงโทษทันทีเจ้าค่ะ หึ” หยางเฟิ่งเซียนที่ติดตามมารดาทำการค้าแต่เด็ก นางจดจำและสังเกตปัญหานี้ที่มักถูกมองข้ามเอาไว้ ถึงต้องการให้ญาติผู้พี่เป็นขุนนางในราชสำนัก

หยางไท่หมิงแสนจะภูมิใจกับความเจ้าเล่ห์ของบุตรสาว “ฮ่า ๆ ๆ เซียนเอ๋อร์ของพ่อช่างฉลาดวางแผนนัก ยอดเยี่ยมมากสมแล้วที่เป็นลูกของพ่อ”

หยางเฟิ่งเซียนแม้จะชมตัวเอง แต่นางไม่ลืมชื่นชมบิดามารดาของตน และไม่ลืมถามถึงเรื่องที่เรียกมาพบที่เรือนเช่นกัน “เพราะลูกได้ความฉลาดมาจากท่านพ่อกับท่านแม่ ไม่เช่นนั้นคงคิดอะไรเช่นนี้ออกมาไม่ได้แน่ ว่าแต่พวกท่านให้อู๋ซวนไปตามลูกกับพี่ใหญ่มาพบ มีเรื่องสำคัญอันใดอยากจะกำชับหรือเจ้าคะ”

สีหน้าของซูอันเปลี่ยนไปเล็กน้อย ภายหลังบุตรสาวเอ่ยถามเรื่องที่นางต้องการพบ “อืม อันที่จริงจะถือว่าเป็นเรื่องสำคัญมากเรื่องหนึ่งก็ว่าได้ เพราะแม้แต่ท่านพ่อของพวกเจ้าสองคน ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา ดังนั้นยามนี้พวกลูกต่างเติบโตเป็นผู้ใหญ่ สามารถตัดสินใจทั้งเรื่องการทำงานและชีวิตของตนได้แล้ว แต่บางครั้งอาจมีเรื่องที่ยางจะรับมือ แม่จึงอยากให้คนที่แม่รักได้รับรู้สิ่งนี้เอาไว้ เอาล่ะทุกคนลุกขึ้นมาจับมือกันเอาไว้ จากนั้นหลับตาลงให้สนิทอย่าเพิ่งมีคำถามใด ๆ จนกว่าจะบอกให้ลืมตาได้เท่านั้น เมื่อลืมตาแล้วอยากถามสิ่งใดค่อยถามออกมา”

สามคนพ่อลูกแม้จะรู้สึกแปลก ๆ กับคำพูดของภรรยาและมารดา แต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย “พี่เข้าใจเจ้าอันอัน /เข้าใจแล้วขอรับ /ลูกก็เข้าใจเจ้าค่ะ”

“จีจี้...”

วับ! พรึบ! ทั้งสามคนรู้สึกว่าร่างกายขยับเพียงเล็กน้อย ต่อมาก็มีเสียงดังอยู่รอบ ๆ ทั้งที่ก่อนหน้าภายในห้องรับรองไม่มีเสียงเช่นนี้

ซูอันเห็นสามคนพ่อลูกเริ่มคิ้วขมวด จึงบอกให้ลืมตาตามที่รับปากไว้เมื่อครู่ “ทั้งสามคนลืมตาได้พวกเรามาถึงแล้วล่ะ”

แต่ก่อนที่จะลืมตากลับมีเสียงทักทาย จนสามพ่อลูกกระโดดกอดกันกลม [สวัสดีทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักรของจีจี้เจ้าค่ะ]

“อ๊ากก! /เหวอออ! /กรี๊ดดด!”

“สะ สะ เสียงใคร นะ นะ นั่นใครพูดออกมาเดี๋ยวนะ อย่าได้คิดลอบทำร้ายครอบครัวของข้าเด็ดขาด” หยางไท่หมิงได้สติจึงรีบกางแขนปกป้องทั้งซูอันและบุตรทั้งสองทันที

[โอยย อะไรจะเหมือนกันได้ขนาดนี้นะ นายหญิงท่านรีบอธิบายให้ทุกคนเข้าใจสิเจ้าคะ จะให้จีจี้ออกไปได้อย่างไรในเมื่อจีจี้ไม่มีร่างกาย]

“หึ ๆ ๆ ท่านพี่ หรงเอ๋อร์ เซียนเอ๋อร์ ไม่ต้องตกใจกับเสียงที่ได้ยินนั่นหรอก เพราะตอนนี้พวกเราอยู่ในพื้นวิเศษ โดยมีเจ้าของเสียงนั่นเป็นผู้ดูแลทั้งหมดน่ะ”

“หา! พื้นที่วิเศษ”

“ท่านแม่ขอรับ ด้านหลังพวกเรามันคือสิ่งใด ทำไมข้าได้ยินเหมือนเสียงของมันดังอยู่ตลอดเวลาล่ะขอรับ”

แต่หยางเฟิ่งเซียนกลับถามคำถามไม่เหมือนบิดากับพี่ชายสักนิด “ท่านแม่! หรือว่าแท้จริงแล้วท่านคือเทพธิดาจากสวรรค์เจ้าคะ แล้วสิ่งที่พวกเราเห็นอยู่ในยามนี้ ล้วนเป็นสิ่งวิเศษที่ท่านแม่นำติดตัวมาใช่หรือไม่เจ้าคะ”

[ฮ่า ๆ ๆ คุณหนูของจีจี้ช่างฉลาดคิดไม่เหมือนผู้ใดจริง ๆ หากจะบอกว่ามารดาของท่านเป็นเทพธิดาก็มีส่วนถูกกระมัง แต่ความโหดเหี้ยมที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความงาม คนที่ได้เห็นมาก่อนย่อมเป็นบิดาของท่านนะเจ้าคะ]

หยางไท่หมิงนึกถึงภาพในอดีตก็ขนลุกขึ้นมาอีกครั้ง ภาพการสังหารพระชายาหานยังคงติดตาจนถึงตอนนี้ และเขายังนึกไปถึงเรื่องอาวุธที่ซูอันใช้ในแคว้นหยวนซิง

“อันอัน เจ้าคงไม่ได้หมายความถึงอาวุธ หรือแม้แต่สิ่งที่ใช้พาพี่ไปแคว้นหยวนซิง ล้วนมีเจ้าเสียงนี่เป็นผู้ช่วยจัดหามาให้หรอกกระมัง”

ซูอันกลั้นขำท่าทางของหยางไท่หมิงแทบไม่ไหว เนื่องจากพวกเขาได้ยินเพียงเสียงแต่ไม่เห็นผู้ใด “ท่านพี่เข้าใจได้ถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ และสิ่งเหล่านั้นในโลกนี้ไม่สามารถทำขึ้นมาได้ รวมถึงอาวุธลับที่มอบให้กับลูกของเรากับลูกของพี่หญิงด้วย ทั้งหมดเป็นจีจี้ที่ช่วยคิดและหามาให้เจ้าค่ะ”

หยางซิวหรงนึกถึงสิ่งที่มารดามอบให้ตนกับน้องสาว รวมถึงญาติผู้พี่ที่ได้รับพร้อมกันคราวที่สำเร็จการฝึกวรยุทธ์ “ท่านแม่เช่นนั้นอาวุธที่ท่านมอบให้พวกเราสี่คน ล้วนเป็นสิ่งที่ทุกคนบนแผ่นนี้ไม่อาจมีได้ แม้แต่จะทำด้วยการลอกเลียนแบบ อาจทำได้แต่วัสดุที่นำมาใช้ย่อมสู้ของท่านไม่ได้”

[คุณชายเข้าใจเรื่องของอาวุธได้ดีจริง ๆ เจ้าค่ะ สิ่งที่พวกท่านได้รับไปมีความแข็งแรงทนทานมาก จีจี้ย่อมคัดเลือกแต่สิ่งที่ดีที่สุดมาให้นะเจ้าคะ หากมีใครกล้ามาทำร้ายพวกท่าน ก็ใช้มันจัดการให้สมกับที่เป็นลูกของเจ้าแม่มาเฟียด้วยนะ]

“เอ่อ ท่านแม่เจ้าคะ คำว่าเจ้าแม่มาเฟียนี่มันคืออันใดหรือเจ้าคะ?” หยางเฟิ่งเซียนไม่เคยได้ยินคำนี้ของจีจี้มาก่อน

หยางไท่หมิงกับบุตรชายก็เช่นกัน ทุกคนต่างมองไปที่ซูอันเป็นจุดเดียว คล้ายกำลังรอคำอธิบายจากนาง ซูอันจึงต้องอธิบายให้ทั้งสามคนเข้าใจ “คำพูดนี้น่ะหรือ หากแปลให้เข้ากับโลกนี้คงหมายถึงผู้มีอำนาจ ที่แม้แต่ทางการก็ไม่สามารถโค่นล้มได้ จะมีสุนัขรับใช้เป็นข้าราชการที่รับเงินสินบน คอยดูแลเก็บกวาดกลับดำให้เป็นขาวไม่ถูกจับไปดำเนินคดี หรือจะพูดว่าเป็นผู้อยู่เหนือกฎหมายก็ว่าได้

แต่มิใช่ว่าโลกนั้นจะไม่มีเจ้าหน้าที่ผู้ซื่อสัตย์นะ เพียงแค่บางครั้งคนเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวมีมากกว่า จึงทำงานได้ไม่สะดวกอย่างที่ควรจะเป็น ซึ่งก็คล้ายคลึงกับโลกแห่งนี้ ที่มีขุนนางกังฉินคอยรับเงินสินบน หรือยักยอกเงินงบประมาณอย่างไรล่ะ”

“พี่เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเจ้าถึงต้องเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นการช่วยเหลือผู้อื่นหรือกำจัดคนที่คิดทำร้ายเจ้ากับครอบครัว บางคราวความโหดเหี้ยมก็ช่วยให้คนเหล่านั้นฉุกคิด ถึงผลดีผลเสียหากต้องการเป็นศัตรูกับเรา” หยางไท่หมิงนึกถึงความเด็ดขาดของซูอันเมื่อครั้งที่ได้ติดตามนางไปช่วยชาวบ้าน

ซูอันยิ้มรับกับคำพูดของสามีที่รับรู้ในสิ่งที่นางทำมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นการสั่งสอนคนหรือการสังหารหมู่ “ใช่เจ้าค่ะท่านพี่ ข้าถึงได้สอนให้ลูก ๆ กับหลานทั้งสอง ฝึกวรยุทธ์และการใช้อาวุธตั้งแต่เด็ก แม้เราจะไม่รังแกผู้ใดแต่มิใช่ว่าคนที่มีใจอิจฉาริษยา จะไม่หาเรื่องเราก่อนเสียเมื่อไหร่”

หยางเฟิ่งเซียนที่เหมือนมารดาอย่างกับแกะ ย่อมมีนิสัยใจคอเช่นเดียวกันโดยไม่ต้องสอน “ลูกก็คิดเหมือนกับท่านแม่เจ้าค่ะ ถ้าเพียงแค่หาเรื่องทะเลาะธรรมดาก็สั่งสอนพอให้หลาบจำ แต่หากถึงขั้นลงไม้ลงมือหมายเอาชีวิต หรือทำลายกิจการผ้าไหมของตระกูลจิน ลูกไม่มีทางปล่อยให้คนพวกนั้นได้มีโอกาสลงมือเป็นครั้งที่สองแน่”

“ท่านแม่ไม่ต้องห่วงข้ากับน้องเล็กจะปกป้องกิจการนี้ และจะขยายการค้าให้ทั่วทุกแคว้นกิจการผ้าไหมของตระกูลจิน จะเจริญรุ่งเรืองต่อไปอีกร้อยปีพันปีแน่นอนขอรับ”

[คุณชายกับคุณหนูหากพวกท่านต้องการอาวุธร้ายแรง หรือยาพิษที่หลากหลายในการกำจัดศัตรู พวกท่านบอกผ่านนายหญิงได้นะเจ้าคะ จีจี้จะเตรียมไว้ให้ครบทุกอย่างเองเจ้าค่ะ]

ซูอันคล้ายจะคิดถึงบางเรื่องขึ้นมาได้นางจึงลองถามกับจีจี้ “จีจี้ ข้าอยากถามถึงสิ่งประดิษฐ์บางอย่าง”

[นายหญิงถามถึงสิ่งประดิษฐ์อันใดหรือเจ้าคะ]

“หากข้าอยากได้วัตถุที่ใช้เป็นมิติเก็บของ มอบให้ลูกทั้งสองคนกับหลานชายของข้า เจ้าสามารถหามาให้ข้าได้หรือไม่จีจี้”

[โธ่เอ้ยยย ลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรนะ นายหญิงหากท่านไม่ถามจีจี้ก็คงลืมไปแล้วจริง ๆ สิ่งที่ท่านอยากได้มีหรือที่จีจี้จะหามาให้ไม่ได้ ว่าแต่คุณชายกับคุณหนูอยากได้หรือไม่เจ้าคะ]

“ข้าอยากได้! /ข้าอยากมีเหมือนท่านแม่!”

[จีจี้ยินดีจัดให้ตามคำขอเจ้าค่ะ แต่ว่าขอเวลาจีจี้สักสองสามวัน เพื่อเตรียมของพิเศษให้กับพวกท่านนะเจ้าคะ]

“ได้สิ ข้ากับน้องเล็กย่อมรอได้”

ซูอันเอ่ยขอบใจจี้หยกวิเศษก่อนจะชักชวนสามีกับบุตรทั้งสอง เข้าไปดูการทำงานของเครื่องจักรด้านในโรงงานทั้งสองแห่ง

“ฝากด้วยนะจีจี้ขอบใจเจ้ามาก เอาล่ะตอนนี้พวกเราเข้าไปดูด้านในโรงงานกันเถิด จะได้รู้ว่าผ้าไหมบางส่วนที่วางขายในร้านมีที่มาที่ไปอย่างไรบ้าง หากพวกลูกคิดลวดลายใหม่ ๆ ได้ก็วาดตัวอย่างออกมา และลองให้เครื่องจักรด้านในทดลองทอให้ดูก็แล้วกัน”

หมับ! “พี่ใหญ่เข้าไปดูด้านในกันเถิด ข้าอยากเห็นแล้วว่าเครื่องจักรหน้าตาเป็นอย่างไรเจ้าค่ะ”

“ช้า ๆ สิน้องเล็กไม่ต้องรีบร้อนหรอกน่า อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงอยู่แล้วระวังจะหกล้มจนได้แผลล่ะ” หยางซิวหรงเอ่ยเตือนน้องสาวแต่เท้ากลับขยับตามไป ตั้งแต่ถูกมือบางฉุดดึงแขนกำยำของตนนั่นแล้ว

ซูอันก็จับจูงมือสามีอย่างหยางไท่หมิง เพื่อพาเข้าไปชมต้นตอการผลิตผ้าไหม ที่ส่งเข้าวังหลวงและคนที่มีฐานะร่ำรวย ได้นำไปตัดเป็นเสื้อผ้าสวมใส่ไว้โอ้อวดตามงานเลี้ยงต่าง ๆ เมื่อได้บอกความลับของตนกับสามีและบุตรทั้งสอง ซูอันรู้สึกสบายใจและไม่ต้องแอบนำสิ่งของออกมาลับหลังพวกเขาอีกแล้ว