공유

ตอนที่8

last update 최신 업데이트: 2025-02-07 23:35:46

"เปาเป่า"

หลี่เจินนางเอ่ยเรียกเด็กน้อยเสียงเบา มองสบแววตากลมโตคู่นั้นอย่างไม่อาจที่จะบรรยายความรู้สึก แล้วเอ่ยประโยคที่ทำให้หัวใจของนางเต้นแรง

"มาหา...แม่สิ"

เมื่อเปล่งคำนั้นออกไป นางรับรู้ถึงความเต็มตื้นในจิตใจ รู้สึกรักและผูกพันกับเด็กชายตรงหน้าขึ้นมาอย่างประหลาด มือผอมบางทั้งสองค่อยๆ ยกขึ้น ยื่นไปด้านหน้า นางมองสบตาเด็กน้อยอย่างรอคอย

เจ้าตัวเล็กนั้นจ้องมองการกระทำของสตรีตรงหน้าด้วยดวงตาสั่นไหว เขาเป็นเพียงเด็ก แค่เพียงเห็นความอ่อนโยนของคนตรงหน้าก็ลดอาการเกร็งตัวและหวาดกลัวลง ลืมเลือนความเจ็บปวดที่เคยได้รับจนหมดสิ้น ยิ่งคนตรงหน้าคือมารดา คือคนที่เขาโหยหาอ้อมกอดและอยากจะเป็นที่รักของนางมากที่สุด เขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะโผเข้าหาอ้อมแขนนั้น

ร่างเล็กที่พุ่งเข้ามากอดนางเอาไว้แน่น ทำให้หลี่เจินผละไปด้านหลังเล็กน้อยกับแรงปะทะนั้น แม้จะตกใจบ้างในคราแรก แต่ต่อมานางก็ยิ้มและหัวเราะออกมา เมื่อรับรู้ถึงความยินดีของเจ้าตัวน้อย เอ่ยกับเจ้าลูกแมวที่ซุกใบหน้าอยู่ในอ้อมแขนของนางเสียงสั่นเครือ

"ขอโทษ แม่...ขอโทษนะเปาเป่า"

เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างสั่นเครือ รู้สึกจุกแน่นร้าวไปทั้งอก น้ำตาหลั่งไหลออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้น นั่นคือความรู้สึก จิตสำนึกและความต้องการของร่างนี้ เพียงเอ่ยมันออกมาราวกับว่านางได้ยกหินก้อนใหญ่ที่ถ่วงอยู่ในจิตใจทั้งหมดออก เปาเป่าเมื่อรับรู้ถึงแรงสะอื้นของมารดา จึงแหงนเงยใบหน้าช้อนตาขึ้นมอง มือเล็กๆ ยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้านวลของมารดา เอ่ยด้วยใบหน้าเศร้าหมอง เขาไม่เคยโกรธเคืองผู้เป็นมารดาเลย ไม่เคยเลยสักครั้งเดียว

"ท่านแม่ อย่าร้องไห้"

นางมองใบหน้าเล็กๆ ตรงหน้า ริมฝีปากแดงเรื่อจิ้มลิ้มเอ่ยขึ้นเสียงเบา เขาส่งยิ้มให้นาง แววตาของเด็กน้อยแดงก่ำ

"ข้าไม่เคยโกรธเคืองท่านแม่แม้แต่น้อย"

หลี่เจินยกฝ่ามือบอบบางขึ้นลูบใบหน้าเล็กนั้นอย่างเอ็นดู เด็กคนนี้ช่างเป็นเด็กรู้ความ เขาน่ารักมาก

"เปาเป่า เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ แม่สัญญาว่าต่อไปมันจะไม่เป็นเช่นที่ผ่านมาอีก แม่จะดูแลเจ้าให้ดีที่สุด"

"ขอรับ ท่านแม่"

ใบหน้าเล็กมอมแมมนั้นพยักหน้ารับ ดวงตาเปล่งประกายแห่งความสุข ก่อนที่ศีรษะเล็กๆ นั้นจะซุกลงกับอกของนาง ออดอ้อนราวกับลูกแมวตัวน้อย 

"เจ้าคงหิวแล้วใช่หรือไม่ ไป เราไปกินข้าวกัน แม่ทำไว้รอเจ้าแล้ว"

หลี่เจินจับจูงมือเล็กๆ ของบุตรชาย มันผอมจนนางรู้สึกใจหาย ต่อไปนางจะขุนเจ้าลูกแมวน้อยตัวนี้ให้อ้วนกลม แต่เดินไปเพียงแค่สองก้าวก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเจ้าของมือเล็กนั้นฝืนกายเอาไว้

"มีอะไรหรือเปาเป่า"

หลี่เจินหันมามองร่างเล็กด้านหลัง เอ่ยถามคนที่ไม่ยอมก้าวเดินด้วยความสงสัย นางสังเกตเห็นว่าใบหูเล็กและปลายจมูกของเด็กน้อยนั้นแดงก่ำ

"ข้า...รักท่านแม่นะขอรับ"

เปาเป่าน้อยเอ่ยบอกมารดาด้วยความเขินอาย

หลี่เจินได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มกว้าง ยื่นมือไปลูบศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยน บอกตอบเขาด้วยรอยยิ้ม

"แม่ก็รักเปาเป่า รักมากที่สุด"

สองแม่ลูกเดินจับจูงกันมาด้านนอกด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข 

หลี่เจินนางพาเจ้าตัวเล็กมาล้างมือก่อนจะทานอาหาร ซึ่งก็ใช้เวลาพอสมควรกว่ามันจะสะอาด มองดูเล็บที่ยาวนั้นก่อนจะตัดใจ รอให้กินข้าวเสร็จก่อนแล้วกัน แล้วนางจะจัดการกับมัน

เปาเป่ามองอาหารบนโต๊ะตาเป็นประกาย กลิ่นหอมของมันทำให้เขาต้องกลืนน้ำลาย นี่เป็นอาหารมื้อแรกหลังจากที่ผู้เป็นบิดาจากไป เขามองมือของมารดาที่ตักข้าวใส่ถ้วยส่งให้เขา สูดดมกลิ่นหอมของข้าวต้มด้วยใบหน้าเป็นสุข

"หอมมากขอรับท่านแม่"

"หอมมากใช่หรือไม่ ลองกินดู มันอร่อยมาก เจ้าต้องกินให้เยอะๆ"

หลี่เจินกล่าวพร้อมกับแกะเนื้อปลาส่งให้เขา เด็กน้อยดูมีความสุขมาก เขากินข้าวถึงสองถ้วย เปาเป่านั้นเป็นเด็กรู้ความ เขาสามารถช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว ไม่เหมือนเด็กอายุสามขวบบางคนที่เวลาทานอาหารยังคงต้องป้อน

หลังจากอาหารมื้อแรกของทั้งสองจบลง หลี่เจินนางจึงพาบุตรชายกลับเข้าไปในห้อง นางอยากจะสำรวจดูว่าตอนนี้นางมีทรัพย์สินใดเหลืออยู่บ้างและเพื่อเป็นการย่อยอาหารไปในตัว แล้วจึงจะอาบน้ำให้บุตรชาย

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน นางต้องวางแผนการใช้ชีวิต ตอนนี้นางไม่เพียงต้องเอาชีวิตรอดในสถานที่และยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคย แต่นางยังต้องรับผิดชอบอีกหนึ่งชีวิต ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกับการจะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้มีชีวิตที่ดี

หลี่เจินนางจึงลงมือรื้อข้าวของภายในหีบทันที โดยมีเจ้าตัวน้อยนั่งมองอยู่ไม่ห่าง ในหีบใบแรกนั้นด้านในเต็มไปด้วยผ้าพับเนื้อดีอยู่เต็มหีบ ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีมาก นางจะนำผ้าเหล่านี้มาตัดเย็บเป็นเครื่องนอนชุดใหม่และตัดชุดใหม่ให้บุตรชาย เพราะเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่นั้นมันมีรอยปะชุนเต็มไปหมด

"เปาเป่า แม่จะตัดชุดใหม่ให้เจ้าดีหรือไม่"

หลี่เจินนางหันไปถามเจ้าตัวน้อยด้วยรอยยิ้ม

"ดีขอรับท่านแม่"

เปาเป่าไม่ว่ามารดาจะว่าอย่างไร เขาล้วนว่าดี มองดูมือของท่านแม่ที่ยื่นมาลูบใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน เสียงอันนุ่มนวลของท่านแม่เอ่ยกับเขา

"เด็กดี"

เขามีความสุขเหลือเกิน 

หลี่เจินเมื่อนางสำรวจดูผ้าพับเหล่านั้นจนพอใจก็เปิดดูอีกหีบ หีบอีกใบด้านในนั้นเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ของสตรี ทั้งเครื่องหอม น้ำมันหอมและเครื่องประทินผิว แม้จะไม่หลากหลายเช่นเครื่องสำอางในปัจจุบัน แต่ทุกอย่างล้วนเป็นของดี หากนางจะเพิ่มเติมบางอย่างเข้าไปก็ไม่ใช่เรื่องยาก และยังมีสิ่งที่นางต้องการใช้ที่สุดในตอนนี้อีกด้วย มันคือชุดอุปกรณ์ทำเล็บครบครัน มีมีดเล็ก กรรไกรเล็ก ตะไบเล็ก แปรงเล็ก ตะไบแบบปลายงอ และตลับใส่น้ำมัน ทั้งหมดนี้ทำจากเงินสีขาวสะอาด นางยังพบว่าในโถกระเบื้องอีกใบมีสบู่อัดแน่นอยู่ด้านใน มันคือสบู่ที่ทำจากไขมันสัตว์ ซึ่งส่วนประกอบบางอย่างนางก็ไม่แน่ใจนัก แต่มีกลิ่นหอมของดอกเหมยกุยฮวากำจายออกมา นั่นถือว่าเป็นสิ่งที่น่าพอใจมากแล้ว อย่างไรก็ดีกว่าการใช้หินเนื้อหยาบขัดผิว 

เมื่อได้ของที่ต้องการ จึงได้ชวนบุตรชายไปอาบน้ำชำระกาย นางจะจัดการกับเจ้าลูกแมวมอมแมมตัวนี้ก่อนแล้วจะกลับมาสำรวจดูข้าวของอีกที ยังมีสินเดิมของเจ้าของร่างที่ไม่รู้ว่ามีเหลืออยู่มากน้อยเพียงใด

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • ข้าคือภรรยาชายเก็บฟืน   บทส่งท้าย

    เสียงเปิดปิดประตูดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ก่อนร่างสูงของบุรุษเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้มีหนวดเคราบางเบาส่งให้เขายิ่งดูหล่อคมมีเสน่ห์น่าหลงใหลซานตงก้าวเดินเข้ามาอย่างแผ่วเบาแล้วหยุดอยู่ตรงด้านหน้าเตียงนอนหลังใหญ่ที่มีร่างอวบอิ่มของภรรยาที่กำลังนอนตะแคงด้านข้างขดกายอย่างน่าเอ็นดู ตอนนี้อายุครรภ์ของนางย่างเข้าเดือนที่เจ็ดแล้วอีกเพียงไม่นานบุตรของเขาก็จะออกมาลืมตาดูโลกเขาจ้องมองใบหน้างดงามของภรรยาที่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยดูมีความสุขราวกับตอนนี้นางกำลังหลับฝันดี แม้นางจะกำลังตั้งครรภ์แต่ก็ยังงดงามเย้ายวนอย่างที่สุด จนคนแอบมองใจกระตุกสั่นไหว เขาอยากจะทักทายเจ้าก้อนแป้งอีกแล้วมือหนาจึงค่อยๆ ปลดอาภรณ์ออกจากเรือนกายแข็งแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามจนเหลือเพียงกางเกงตัวในบางเบา เคลื่อนกายหนาเข้าไปนอนซ้อนแผ่นหลังเล็กแผ่วเบาหลี่เจินที่รับรู้ถึงสัมผัสแผ่วเบาของมือใหญ่ที่ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของนาง ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมดกดำเงางามกับกลิ่นหอมอันคุ้นเคยกำลังซุกไซ้ดอมดมไปทั่วซอกคอและลาดไหล่ขาวนวลที่ไม่รู้ว่าเปล่าเปลือยไปตั้งแต่เมื่อไหร่"ท่านพี่ อ่า"มือเล็กที่ตั้งใจจะยกขึ้นดันศ

  • ข้าคือภรรยาชายเก็บฟืน   ตอนที่41

    แล้วในที่สุดวันมงคลของคุณหนูฉีหลานเฟิ่งและท่านแม่ทัพต้วนฝูชิงก็มาถึง เจ้าสาวในวันนี้นั้นงดงามเป็นอย่างมาก จนผู้ที่มีส่วนในความสำเร็จครั้งนี้นั้นยิ้มแก้มปริ หลี่เจินรู้สึกยินดีกับเด็กสาวผู้นั้นเป็นอย่างมากที่นางจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเสียที เรื่องราวของคุณหนูฉีหลานเฟิ่งและคนรัก ดูเหมือนว่าจะลงเอยกันได้ด้วยดี ดูได้จากสีหน้าของเจ้าบ่าวที่อิ่มเอิบแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข แต่ได้ยินมาว่ากว่าจะปรับความเข้าใจกันได้แม่ทัพต้วนฝูชิงผู้ยิ่งใหญ่แทบจะหลั่งน้ำตากันเลยทีเดียว ต่อจากนี้ไปนางได้แต่อวยพรให้ชีวิตคู่ของทั้งสองมีแต่ความสุข ครองรักกันไปจนแก่เฒ่าวันเวลาผันผ่าน ผู้คนต่างใช้ชีวิตดำเนินไปตามวิถีทางของตัวเอง มีเรื่องราวผ่านมามากมาย รวมไปถึงข่าวคราวจากชายแดนที่ร่ำลือกันอย่างหนาหู ผู้คนที่แวะเวียนเข้ามาใช้บริการในหอเหม่ยฮวาต่างก็กล่าวถึงเรื่องนี้ ข่าวที่ได้รับฟังมานั้นทำให้หลี่เจินตกตะลึงอยู่ไม่น้อย ว่ากันว่าในค่ายทหารรักษาชายแดนมีหญิงงามผู้เป็นนางคณิกาที่ลือเลื่องถึงความร้อนแรง สามารถสร้างความเกษมสำราญให้บรรดาเหล่าทหารกลัดมันจนเลี่ยงชื่อไปทั้งค่าย ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ปีนป่ายเป็นนางคณ

  • ข้าคือภรรยาชายเก็บฟืน   ตอนที่40

    เช้าวันรุ่งขึ้นผู้คนต่างโจษจันเกี่ยวกับเรื่องราวในตระกูลเฉินที่ในตอนนี้จวนนายอำเภอถูกปิดเงียบ ไร้เงาของคนภายในจวนไม่เว้นแม้แต่บ่าวไพร่ เฉินอวี่จูถูกสามีหย่าขาดในข้อหาคบชู้สู่ชาย สร้างความอับอายให้แก่ตระกูลเป็นอย่างมาก เดิมทีโทษของนางคือห้าม้าแยกร่าง แต่ด้วยความเมตตาของท่านเจ้าเมืองและเห็นแก่หน้าบิดาของลูกสะใภ้ จึงเพียงเนรเทศนางออกจากเมืองซีโจวไปยังชายแดนทุรกันดาร หลังจากเฉินอวี่จูถูกเนรเทศออกไป ต่อมาก็มีข่าวการแต่งเข้าไปเป็นอนุภรรยาจวนตระกูลฮวนของเฉินอี้ซินผู้เป็นน้องสาวต่างมารดาของเฉินอวี่จู และนั่นก็เป็นที่กล่าวถึงของผู้คนอีกครั้งจนไม่มีผู้ใดที่ไม่รู้เกี่ยวกับถึงเรื่องนี้แม้แต่แม่ทัพตระกูลต้วน ต้วนฝูชิง บุรุษที่ผู้คนต่างรับรู้ว่าเขาคือคนรักของเฉินอี้ซิน ที่มีข่าวคราวรักสามเส้าออกมาให้ได้ยินอยู่บ่อยครั้ง คนผู้นั้นคงโศกเศร้าอยู่เป็นแน่แต่เปล่าเลย ตอนนี้ผู้ที่ทุกคนต่างคิดว่าเขาคงกำลังเศร้าโศกเสียใจที่สตรีคนรักกลายเป็นภรรยาของผู้อื่นกลับกำลังนั่งดื่มด่ำกับสุรารสเลิศบนชั้นสามของโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งอย่างสบายอกสบายใจ ข่าวนี้ช่างเป็นข่าวที่น่ายินดีที่สุดในรอบปี เขารู้สึกโล่งใจและยินดีเป็น

  • ข้าคือภรรยาชายเก็บฟืน   ตอนที่39

    จบสิ้นกันเสียทีหลี่เจินมองบ่าวไพร่ที่ลากเอาคนทั้งสองไปคุมขังเอาไว้ก่อนตามคำสั่งของเจ้าของจวนเพื่อรอคำตัดสินในวันรุ่งขึ้น กลิ่นอายและคราบความใคร่ที่ทั้งสองทิ้งเอาไว้ทำให้หลี่เจินรู้สึกพะอืดพะอมใบหน้าของนางประเดี๋ยวซีดขาวประเดี๋ยวแดงก่ำ จนต้องรีบหันกายเร่งฝีเท้าตามทุกคนออกไประหว่างที่ทุกคนกำลังพากันออกไปยังห้องโถงกลางเพื่อหารือเรื่องการตัดสินโทษของเฉินอวี่จูที่ได้กระทำการทุกอย่าง หยางซานตงที่เห็นว่าใบหน้างามของภรรยานั้นแดงก่ำจึงคิดขึ้นได้ว่านางนั้นก็อาจจะโดนพิษยาปลุกกำหนัดด้วยเช่นกัน จึงโน้มใบหน้าลงมากระซิบชิดใบหูเล็ก"เจินเอ๋อ ให้พี่ขับพิษกำหนัดให้ก่อนดีหรือไม่ ยังพอจะมีเวลานะ"คำของผู้เป็นสามีทำให้หลี่เจินตัวแข็ง มองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาพราวระยับที่สื่อความนัยนั้นทำให้นางสะบัดร้อนสะบัดหนาว สถานการณ์เช่นนี้เขายังมีอารมณ์คิดเรื่องอย่างว่า"นี่ท่าน...ข้ามิได้ถูกพิษกำหนัดเสียหน่อย"หลี่เจินฟาดฝ่ามือลงบนบ่าแกร่งของบุรุษบ้าตัณหาเต็มแรง ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินตามทุกคนไปยังห้องโถงไม่อาจที่จะทนมองหน้าอีกฝ่ายที่หื่นไม่ดูเวล่ำเวลาหยางซานตงยิ้มให้กับท่าทางเขินอายของภรรยาตัวน้อย ก่อนคิ้

  • ข้าคือภรรยาชายเก็บฟืน   ตอนที่38

    หลี่เจินเดินตามหญิงรับใช้นางนั้นมาจนถึงห้องห้องหนึ่ง เมื่อส่งนางถึงที่หมายหญิงรับใช้ผู้นั้นก็ปลีกตัวออกไปในทันที นางยืนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะผลักบานประตูเข้าไป หลังประตูบานนั้นสตรีที่นางต้องการเจอตัวกำลังนั่งด้วยท่าทางเกียจคร้านละเลียดจิบสุราในมือด้วยใบหน้ามีความสุขยิ่ง สายตาที่ใช้จ้องมองนางวาววับดูไม่น่าไว้ใจแม้แต่น้อย"เจ้าต้องการอะไร มีสิ่งใดก็พูดมา"หลี่เจินเอ่ยถามอีกฝ่าย สายตานั้นจ้องมองสตรีจิตวิปลาสตรงหน้าอย่างระมัดระวัง"ใจร้อนเหมือนเดิมเลยนะเจ้าคะ พี่สาว"เสียงอ่อนหวานของเฉินอวี่จูนั้นฟังดูช่างเยือกเย็น ริมฝีปากที่แต้มชาดสีสดนั้นแสยะยิ้มที่ทำให้คนมองนึกถึงฆาตกรโรคจิต สตรีนางนี้เกินเยียวยาแล้วจริงๆ"เจ้ามิต้องกล่าวให้มากความ ถุงหอมใบนี้ไปอยู่กับเจ้าได้เช่นไร"หลี่เจินกดข่มความหวาดผวาที่ชวนให้หนาวเยือกเอ่ยถามอีกฝ่ายราวกับกำลังควบคุมโทสะ ท่าทางของนางทำให้สตรีตรงหน้าหัวเราะขึ้นมาราวกับกำลังเจอเรื่องตลกขบขัน"เอ...ข้าเอาถุงหอมใบนี้มาได้เช่นไรนะ เจ้าอยากรู้จริงๆ น่ะหรือ พี่สาว"เฉินอวี่จูเอ่ยกับสตรีหน้าโง่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มยั่วเย้า นางรู้สึกสมเพชเวทนาอีกฝ่ายยิ่งนัก เพียงนางให้บ่า

  • ข้าคือภรรยาชายเก็บฟืน   ตอนที่37

    แล้วงานเลี้ยงฉลองครบรอบวันเกิดของท่านนายอำเภอเฉินก็มาถึง ผู้คนในอาภรณ์งดงามหรูหราต่างหลั่งไหลเข้ามาร่วมอวยพรให้กับเจ้าของงานเลี้ยงผู้เป็นใหญ่ในอำเภอซีซาแห่งนี้ ผู้ที่มาร่วมงานต่างเป็นคนใหญ่คนโตและมีหน้ามีตาในสังคมชั้นสูงทั้งสิ้น และในครั้งนี้ดูท่าว่าจะจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่กว่าในทุกปี คาดว่าคงมีสิ่งพิเศษเป็นแน่เฉินอวี่จูในอาภรณ์งดงามหรูหรา ใบหน้าหวานนั้นถูกแต่งแต้มจนงามล้ำต่างได้รับคำชื่นชมและความสนใจจากผู้คนที่มาร่วมงาน นางหยัดยิ้มกว้างเคียงคู่มากับบุรุษรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาคล้ายดังบัณฑิตผู้ทรงภูมิที่เหล่าสตรียังไม่ออกเรือนต่างชม้ายชายตามอง แม้ข้างกายของเขานั้นจะมีฮูหยินเช่นนางเคียงกายอนิจจาสายตาชื่นชมระคนอิจฉาเหล่านั้นหาได้ทำให้นางรู้สึกพอใจไม่ อันว่ามนุษย์นั้นมิรู้จักพอย่อมจะเป็นคำกล่าวที่มิได้เกินจริงแม้แต่น้อย รัก โลภ โกรธ หลง หากมันจะมีอย่างพอดีก็คงมิมีอันใดผิด แต่หากทะเยอทะยาน อยากได้ อยากมีมากจนเกินไปก็สามารถสร้างหายนะให้แก่ชีวิต แต่ดูเหมือนจิตใจของนางจะมืดบอดเกินกว่าจะมองเห็นเสียแล้ว ภายในจิตใจยังครุ่นคิดถึงแต่ชายอื่น ผู้ซึ่งมีฐานะเป็นสามีของพี่สาวต่างมารดา สายตาหวานน

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status