บทที่ 21 รอยยิ้มที่ไม่ตั้งใจ

“บางภาพไม่ได้ตั้งใจถ่าย...แต่กลับอยากมองซ้ำ”

เสียงเครื่องชงกาแฟดังขึ้นตามเวลา 7:50 โมจินั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว จ้องมะปรางเหมือนกรรมการตัดสินในรายการแข่งขันบาริสต้า

“อย่าทำหน้าจริงจังขนาดนั้นสิคะ” มะปรางพูดพลางเทน้ำร้อนลงบนผงบด “แม่ไม่ได้แข่งกับใคร แค่ชงให้คนข้างห้องเฉย ๆ”

โมจิ “เมี้ยว!” พร้อมสะบัดหางแรงราวกับพูดว่า เฉยตรงไหนกัน!

เธอหัวเราะเบา ๆ “โอเค ๆ แม่แค่ทำเผื่อไว้เฉย ๆ ก็ได้”

ทันใดนั้นเสียงประตูระเบียงอีกฝั่งเลื่อนออก “ขอกาแฟด้วยคนครับ”

มะปรางหันไป ยิ้มโดยอัตโนมัติ “รู้สิคะ วันนี้ชงไว้สองแก้วแล้ว”

ภีมพยักหน้าเบา ๆ “แบบนี้ต้องเรียกว่าความใส่ใจพิเศษไหมครับ”

“อย่าพูดแบบนั้นสิ เดี๋ยวโมจิหึง”

โมจิ “เมี้ยว!” ทันทีเหมือนรู้บท

ภีมหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มอบอุ่น “งั้นผมขอถือว่าแมวอนุญาตแล้วนะครับ”

“อย่ามั่วค่ะ”

“งั้นผมถือว่าคุณไม่ปฏิเสธก็แล้วกัน”

มะปรางกลั้นยิ้ม พยายามจิบกาแฟกลบความเขิน “กาแฟเย็นหมดแล้วค่ะ พูดมาก”

“แต่คุณก็ยังยิ้มอยู่ดี”