“พี่ใหญ่สงสัยเจ้าหมอนี่คงจะลำบากจนเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้คิดว่าสินค้าราคาแพงทั้งหมดในร้านแห่งนี้ คือสินค้าที่เป็นกิจการของครอบครัวพวกมันนะเจ้าคะ น่าตลกสิ้นดี ฮ่า ๆ ๆ”“ข้าขอยืนยันว่าสินค้าทั้งหมดเหล่านี้เป็นของครอบครัวลู่จื้อจริง เจ้าสองคนพี่น้องก็โตขนาดนี้แล้วทำไมไม่มีหัวคิดเอาซะเลย ลองคิดทบทวนดูเ
อู๋เจี้ยนหาวพาน้องสาวเดินฝ่าผู้คนออกมาได้ ก็ไม่มีอารมณ์จะเดินเที่ยวต่อ ทั้งสองคนขึ้นรถม้าตรงกลับจวน เพื่อต้องการถามมารดาเรื่องที่ลู่จื้อพูดถึง สิ่งที่พวกเขาคิดมาตลอดว่าอารองทำผิดต่อตระกูลอู๋“พี่ใหญ่พอกลับถึงจวนพวกเราไปถามความเรื่องนี้กับท่านแม่เถิด ข้าอยากจะรู้ยิ่งนักว่าที่เจ้าสารเลวลู่จื้อพูดมาใช่
ทางด้านลู่จื้อหลังจากนั่งพักเหนื่อยที่ร้านค้ากับเซียวหนิงหลงแล้ว ตอนนี้เขามาหยุดยืนอยู่หน้าประตูจวนชินอ๋อง คราแรกลู่จื้อไม่เข้าใจที่เซียวหนิงหลงพาเขามาที่นี่แต่พอได้ยินทหารหน้าประตูทำความเคารพเท่านั้น ลู่จื้อได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปครู่ใหญ่ ที่ผ่านมาเขาคิดว่าเซียวหนิงหลงเป็นคุณชายจากตระกูลแม่ทัพ
และครั้งนี้ชิงเอ๋อร์น้องสาวของข้านางอยากให้ครอบครัวของพี่ชายเซียว ได้ลองกินก๋วยเตี๋ยวสูตรของตระกูลพวกเรา จึงฝากวิธีทำน้ำซุปมาพร้อมกับเส้นหมี่ขาวที่ตากแห้งแล้วขอรับ” ลู่จื้อนึกถึงน้องสาวที่ฝากสูตรการทำน้ำซุปใส สำหรับทำก๋วยเตี๋ยวมาให้เซียวหนิงหลงกับครอบครัว ได้ลองทำและชิมรสชาติดูบ้างว่าจะถูกใจพวกเขาหร
“ตันเจียง /ก้งเจี้ยข้าไม่อยากเห็นพวกมันมีลมหายใจอีก เก็บเจ้าหัวหน้านั่นไว้คนเดียวก็พอนอกนั้นส่งพวกมันไปลงนรกซะ!” อันธพาลแค่ไม่กี่คนฝีมือก็ยังไม่ถึงขั้นเก่งกาจ เซียวหนิงหลงไม่ลงมือ ให้เสียเวลาแน่ ๆ“ขอรับ /ขอรับ” ทั้งสองคนรับคำสั่งและหมุนตัวพุ่งออกไป ด้วยวิชาตัวเบาที่เร็วมากจนพวกต้าตงมองตามไม่ทัน“อ
เมื่อเกิดเรื่องระหว่างทางเช่นนี้ ลู่จื้อจึงไม่อยากจะเดินสำรวจต่อ เซียวหนิงหลงจึงพาเขาไปที่ร้านค้า เพื่อดูว่าวันนี้มีลูกค้าหน้าใหม่มาเพิ่มอีกหรือไม่ และไม่ลืมสั่งก้งเจี้ยตามไปดูต้าตงว่า ได้ทำตามที่รับปากจริงหรือไม่ อันที่จริงแล้วลู่จื้ออยากจะสั่งสอนอู๋เจี้ยนหาวอีกคน แต่เก็บเอาไว้ก่อนจะดีกว่าเดี๋ยวพวก
“จับใบหน้าของนางเอาไว้ให้แน่น ๆ หน่อย ข้าจะเอายาให้นางดื่มไม่ถึงหนึ่งจิบชา พวกเราจะได้พาฮูหยินของพวกเราไปเที่ยวสวรรค์เสียที”“ไม่นะ!!! ไม่ อึก อึก อึก แค่ก ๆ ๆ พวกเจ้าเอายาอันใดให้ข้ากิน”“มันเป็นยาที่จะทำให้ฮูหยินมีความสุขจนลืมไม่ลงไปอีกนานเชียวล่ะ ฮ่า ๆ ๆ”“ข้าว่าพวกเราถอดเสื้อผ้ารอเอาไว้ดีกว่านะ
“ปัง!!!! ใครพอจะบอกข้าได้บ้างไหมห๊ะ! ระหว่างที่ข้าต้องเดินทางไปเจรจาการค้าเพื่อตระกูล แต่บุตรหลานของข้ากลับทำตัวเลวทรามอวดเก่งหาเรื่องคนอื่นไปทั่วงั้นรึ”“ท่านปู่ขอรับเจ้านั่นคือลู่จื้อไม่ใช่คนอื่นนะขอรับ มันกล่าวหาว่าท่านพ่อกลั่นแกล้งครอบครัวของมัน จนถูกท่านปู่ไล่ออกจากตระกูลข้าแค่เห็นว่าเป็นญาติกั
เป๊าะ!! “ยินดีต้อนรับแขกที่มาเยือนยามวิกาล ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามีกิจธุระอันใดที่นี่หรือ ถึงได้พาคนมาเยอะแยะถึงเพียงนี้”“พวกข้าจะมีกิจธุระหรือไม่ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า หลีกไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว พวกข้าแค่ต้องการพาคนไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่ต้องการทำร้ายใคร”“อ้ออ คนที่เจ้าต้องการคงจะเป็นเยี่ยเกาจงนั่นกระมัง คน
“ท่านแม่ทัพข้าน้อยเสียงอวิ๋นขอรับ”“เสียงอวิ๋น เข้ามาแล้วปิดประตูซะ”“ขอรับ” แอ๊ดด กึก“มีเรื่องอันใด ยามนี้เจ้าต้องดูแลการฝึกอยู่ที่ค่ายทหารมิใช่หรือ ถ้าเกิดปัญหาแค่ส่งทหารมาแจ้งให้ข้าทราบก็พอกระมัง”“เมื่อยามเว่ยข้าน้อยได้รับจดหมายที่มาจากใต้เท้าเยี่ย จึงนำมันมาให้ท่านแม่ทัพโดยตรง เรื่องนี้ข้าน้อย
ขุนนางฉ้อฉลถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งขุนนางขั้นสูง ขุนนางบางกลุ่มที่เพิ่งจะรวมตัว และคิดจะสร้างอำนาจให้ตนเอง จำต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที เมื่อการประหารเจ็ดชั่วโคตรของตระกูลฉุนเกิดขึ้นต่อจากตระกูลเหลียวกลุ่มอำนาจตระกูลใหญ่ยังถูกตรวจสอบ เพื่อค้นหาหลักฐานที่ซุกซ่อนไว้ออกมาจนได้ แล้วพวกตนท
ฉุนจิ้งหานและคนในตระกูลเดินพ้นประตูมาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งก้อนหิน ผักเน่า ๆ ต่างลอยมากระทบตามร่างกายทันที เพราะชาวบ้านที่ได้ยินการประกาศถึงความผิดของฉุนจิ้งหาน ทำให้พวกเขารับไม่ได้กับเรื่องที่สนับสนุนให้มีการก่อกบฏโป๊ะ โป๊กก โอ๊ยยย“ขุนนางชั่วคิดจะทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนกันหมด แต่ตนเองกับครอบครัวอยู
“กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเถิด ในที่สุดขุนนางชั่วในราชสำนักก็ถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง เจ้าเองก็อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยเล่า เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาประเดี๋ยวงานที่ยังค้างอยู่จะไม่เสร็จเอาได้”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ซ่งจูเก๋อที่ถูกคนสนิทปลุกขึ้นมากลางดึก ย่อมตกใจระคนแปลกใจที่ชิ
“ขอรับท่านพ่อ”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“ฉุนจิ้งหาน เจ้ามันร้ายเงียบจริง ๆ แม้แต่เปิ่นหวางยังมองข้ามเจ้า หลังจากนี้คงต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วนมากกว่าเดิมเสียแล้ว”ชุนชานกับปาเซี่ยไม่อยู่เฝ้าเฉย ๆ พวกเขาช่วยกันแยกของมีค่า ที่เป็นของเก่าแก่ของราชวงศ์แยกไว้ต่างหากกับทองคำแท่ง เซียวหนิงหลงไปพบแม่ทัพเสวี่ยบอกเล่า
จนสะดุดตาเข้ากับกล่องไม้ใบที่วางอยู่บนชั้นข้างผนังห้อง มันมีแม่กุญแจล็อคไว้อย่างดี ชุนชานจึงถือออกมารอให้ชินอ๋องมาถึง ค่อยให้เจ้านายเปิดด้วยตนเอง จากนั้นจึงได้สำรวจดูเครื่องประดับและของตกแต่งอีกหลายอย่าง ที่ควรจะอยู่ในวังหลวงมากกว่าอยู่ที่นี่อีกหลายชิ้น ปาเซี่ยที่ใช้ความเร็วจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ชุนชานกับปาเซี่ยคอยติดตามจับตาดู การกระทำในแต่ละวันของฉุนจิ้งหาน ว่าไปที่ใด นัดเจอกับผู้ใดบ้างหรือไม่ หรือแม้กระทั่งยามที่ทำงานอยู่ ได้เรียกใครเข้าไปพบเป็นการส่วนตัวไหม ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาฉุนจิ้งหานยังคงทำเช่นเดิมไม่มีสิ่งใดผิดปกติแต่ในเย็นวันหนึ่งในยามซวี ฉุนจิ้งหานได้ออกจากจวนตรงไปยังร้านขา
“ลูกพี่ท่านจะเสียงสั่นไปทำไม ก็แค่เด็กหนุ่มหน้านิ่งเพิ่งจะเริ่มฝึกวรยุทธ์กระมัง ที่แม่ทัพหลู่พูดเช่นนั้นเพราะเกรงใจ ที่เป็นบุตรชายของชินอ๋องก็เท่านั้น ถ้าอายุน้อยเท่านี้ฝีมือเก่งกว่าระดับแม่ทัพ คงสังหารคนได้มากมายแค่เพียงกระพริบตาแล้วล่ะ ลูกพี่อย่าไปเชื่อข่าวลือให้มากจะดะ ฉัวะ!! อ่ะ มะ ไม่จริง ตุบ”