ไม่อยากจะเชื่อ

วันรุ่งขึ้น หว่านหนิงนางยังคงลุกขึ้นมาจัดเตรียมมื้อเช้าเป็นอย่างแรกเช่นเดิม พอฟ้าสว่างนางถึงได้เห็นว่าลานเรือนที่เคยมีหญ้าขึ้น อตนนี้ถูกเก็บจนเกลี้ยงทั้งยังหน้าดินถูกปรับเรียบร้อยแล้วด้วย

“อาเฉียง ฮวาเตี๋ย” นางร้องเรียกทั้งคู่เสียงดัง

หลี่เฉียงที่ยังนอนหลับสบายอยู่บนที่นอน ก็วิ่งหน้าตื่นออกมาจากห้อง เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวยังไม่ทันสวมให้เรียบร้อย “เกิดเรื่องใดขึ้น” เขาวิ่งเข้ามาดูหว่านหนิงกลัวว่านางจะเกิดอันตราย

“ทะ ท่านดูนั่น” นางชี้มือไปที่ด้านหลังเรือนที่นางคิดจะเอาไว้ปลูกผัก

“เฮ้ยย” หลี่เฉียงกระโดดไปเกาะอยู่ด้านหลังของหว่านหนิง “ผู้ใดทำกัน”

“ท่านจะตกใจอะไรขนาดนั้น” หว่านหนิงนางกลอกตากับการแสดงที่เกินจริงของเขา

“นายหญิงสหายของข้าเป็นผู้ทำเจ้าค่ะ”

ฮวาเตี๋ยจึงเล่าเรื่องที่นางให้พวกตัวตุ่นที่อยู่ใต้ดินมาช่วยจัดการพรวนดินให้ หญ้าที่เห็นว่าหายไปทั้งหมดก็เป็นพวกสัตว์กินพืชที่เข้ามาในเรือนตอนที่พวกนางกำลังนอนหลับอยู่

“เอ่อ แล้วเจ้าไม่บอกข้าก่อนเล่า” หว่านหนิงเกาหัว หากนางรู้ก่อนจะได้ไม่ต้องตกใจเช่นนี้

“อยากให้นายหญิงตกใจเล่นเจ้าค่ะ” เอ่อดี แต่ละคนในเรือนมีใครปกติสักคนไหม หว่านหนิงได้แต่ส่ายห