บทที่ 6 บุรุษที่ไม่อยากเจอ (2/2)

ชายหนุ่มอมยิ้ม เขามองตามสายตาดุจแมวน้อยหิวโซของหลิวจือหลิน นางยังคงลังเลว่าควรลองชิมอาหารจานใดก่อน

ตะเกียบในมือชายหนุ่มถูกหยิบขึ้น ฟ่านเทียนเผยคีบอาหารวางลงในถ้วยกระเบื้องเคลือบของหลิวจือหลิน "ซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน เป็นอาหารขึ้นชื่อของที่นี่ ท่านลองชิมว่าชอบหรือไม่"

หลิวจือหลินแหงนมองอีกฝ่าย เขาช่างดูเอาใจใส่สหายที่เพิ่งรู้จักกันอยู่ไม่น้อย หากสตรีนางใดเป็นฮูหยินของเขา คงโชคดีมากทีเดียว หลิวจือหลินละเลียดชิมอย่างเกรงใจ เมื่อหมูชิ้นแรกถูกส่งเข้าปาก ความนุ่มละมุนลิ้นผสานรสเปรี้ยวหวานอันเข้ากันอย่างลงตัว เป็นเหตุให้หลิวจือหลินตื่นตาอย่างยิ่ง

"อื้อฮือ...อร่อยมากเจ้าค่ะ" มือเรียวยกขึ้นชูนิ้วโป้งม่านตาเบิกกว้างชอบใจ

ริมฝีปากได้รูปจุดรอยยิ้มจาง ๆ "หากไม่พอข้าจะสั่งเพิ่มให้"

หลิวจือหลินส่ายศีรษะจนเส้นผมแตกกระเจิง "พอแล้วเจ้าค่ะ มากมายเพียงนี้ ทานเพียงสองคนไม่หมดแน่ สิ้นเปลืองเสียเปล่า"

ฟ่านเทียนเผยคีบอาหารอีกหลายอย่างส่งไปยังถ้วยอาหารของหลิวจือหลิน นางก็มิได้ปฏิเสธแต่อย่างใด อาหารสูตรโบราณเหล่านี้อร่อยล้ำถูกปากจริง ๆ หลิวจือหลินนอนป่วยอยู่ในจวนโหวตั้งหลายวันจึงมิได้ลองชิมอาหารรสจัดจ้านนานมากแล้ว มื้อนี้นางสัญญาจะกินให้อิ่มหนำจนสาแก่ใจ

ฟ่านเทียนเผยมองท่าทีละเลียดชิมอาหารทีละอย่างของสตรีฝั่งตรงข้ามก็พานอิ่มเอมไปด้วย ข้าวในถ้วยของตนไม่พร่องลงสักเม็ด เพราะเขามิได้แตะมันสักคำ

.

.

"ไท่จื่อ เช่นนั้นข้าจะส่งคนไปตามสืบอีกครั้ง"

"ต้องรบกวนท่านแล้ว"

บุรุษร่างสูงทั้งสองย่างกรายลงจากชั้นบนของเหลาอาหาร พวกเขาสนทนากันไปพลาง ไท่จื่อถานจวิ้นเหวินกวาดสายตามองโดยรอบก็พบเข้ากับสหายคุ้นหน้า เขาหรี่นัยน์ตาเขม้นมอง "ท่านโหว นั่นใช่คุณชายฟ่านหรือไม่ ดูเหมือนเขาจะมากับโฉมสะคราญคนใหม่เสียด้วย เป็นบุรุษร่ำรวยซ้ำยังรูปงามก็ดีอย่างนี้นี่เอง"

เจียงซื่อจวินผินหน้ามองตามอีกฝ่าย เขาเห็นบุรุษหน้าใสจอมทะเล้นกับสตรีหน้าขาวนวลช่างดูคุ้นตา คิ้วเข้มเคลื่อนเข้าหากันแทบผูกได้ปมหนึ่ง

สตรีผู้นี้...ไยจึงคุ้นตาข้านัก เครื่องแต่งกายนั่น...

อยู่ ๆ เฉิงซือหานก็ปรากฏกายเบื้องหลังช่ายจินซิน

เฉิงซือหานกระซิบแผ่ว "นั่นฮูหยิน"

ช่ายจินซินสะดุ้งเฮือก เขาลอบมองสตรีใบหน้าพริ้มเพราก็พลอยตื่นตะลึง เดิมทีช่ายจินซินแทบมิได้พบหน้าฮูหยินใหญ่ในลักษณะสาวน้อยเริงร่าเท่าใด คาดไม่ถึงเมื่อนางสลัดคราบเครื่องประทินโฉมที่เคยโบกฉาบออกไป จะเปลี่ยนแปลงราวคนละคน

เจียงซื่อจวินสังเกตเห็นองครักษ์มือซ้ายของตนสักพักแล้ว เขาปรายตามองเนือง ๆ องครักษ์ร่างสูงเยื้องย่างเข้ามากระซิบเสียงแผ่ว "ท่านโหว นั่นฮูหยินขอรับ"

เจียงซื่อจวินตัวแข็งค้างประดุจดินปั้นไม้แกะสลัก เขาไม่เคยเห็นนางแต่งกายเรียบง่ายเช่นนี้มาก่อน หนำซ้ำยังแย้มยิ้มเริงร่าหัวร่อต่อกระซิกกับบุรุษแปลกหน้าโดยไม่อายฟ้าดิน นางจงใจยั่วให้เขาประสาทเสียจริงงั้นหรือ

ไท่จื่อซึ่งยืนข้างกันบังเอิญได้ยินอยู่กลาย ๆ "ที่แท้นางคือฮูหยินของท่าน แล้วไยจึงสนิทสนมกับคุณชายฟ่านได้เล่า"

ไท่จื่อเหลียวมองบุรุษที่ใจหลุดลอยออกไปไกลลิบ เขาอมยิ้มพลางหยอกล้อ "อืม...คุณชายฟ่านเองก็นับเป็นคนรู้จักของราชวงศ์ เขาช่างเจรจาซ้ำยังฉลาดหลักแหลม คงไม่ผิดหากจะเข้ากับผู้อื่นโดยง่ายดาย ฮูหยินของท่านอาจกำลังปรึกษาบางอย่างกับเขา เช่นนั้นเราควรเข้าไปทักทายเสียหน่อยดีหรือไม่"

เพราะเจียงซื่อจวินยังคงหูอื้ออึง นัยน์ตาคมสำรวจองคาพยพของฮูหยินด้วยความใคร่รู้ เขาจึงมิทันตอบรับหรือปฏิเสธ รู้ตัวอีกทีไท่จื่อถานจวิ้นเหวินก็พลันตบมือเปาะแปะบนลาดไหล่ของเขาสองสามคราเฉกเช่นกำลังปลอบประโลม จากนั้นเดินนำหน้าเขาไปโดยไม่รั้งรอคำตอบ กระทั่งเจียงซื่อจวินได้สติเขาจึงสับเท้าตามหลังอีกฝ่ายด้วยความจำใจ

"คุณชายฟ่าน"

ฟ่านเทียนเผยแหงนเงยแช่มช้า เขาลุกยืนเต็มความสูงพลางค้อมศีรษะเล็กน้อย "ถวายพระพรไท่จื่อ"

หลิวจือหลินซึ่งแทะขาหมูน้ำแดงจนริมฝีปากมันแผล็บ ช้อนตามองตามอีกฝ่าย นางเร่งวางอาหารในมือลงเดี๋ยวนั้น ร่างระหงหยัดกายขึ้น ค้อมตัวลงเก้ ๆ กัง ๆ "ถวายพระพรไท่จื่อเพคะ"

นางไม่ทราบว่าเขาเป็นใคร เมื่อครู่ฟ่านเทียนเผยเรียกบุรุษผู้มาเยือนเช่นนี้ นางจำต้องเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ^[1]

ถานจวิ้นเหวินอมยิ้ม "รบกวนท่านแล้วฮูหยินเจียงโหว"

สาวใช้ทั้งสองสะดุ้งเฮือก พวกนางลุกพรวดจนเก้าอี้ล้มโครม เมื่อพบว่าผู้ใดตามหลังไท่จื่ออยู่ไม่ห่าง "ทะ...ท่านโหว"

หลิวจือหลินค่อย ๆ เหลียวหลังขยิบตาเป็นเชิงสอบถาม ทั้งสองพยักหน้าโดยพร้อมเพรียง เมื่อแน่ใจว่าเขาคือใคร นางจึงช้อนดวงตามองอีกฝ่ายแช่มช้าด้วยหัวใจไหวระทึก หลิวจือหลินผงะแทบล้มทั้งยืน จากอาการพรึงเพริด คิ้วสวยดุจกระบี่ก็พลันขมวดฉับ

บัดซบ เจียงโหวหน้าตาแบบนี้เองหรือ คนเลว นี่มันใบหน้าคนเลวชัด ๆ!

 

เชิงอรรถ

^{^}เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม หมายถึงเมื่อเดินทางถึงที่ไหน ก็ต้องปฏิบัติตัวตามประเพณีของที่นั่น