บทที่ 7 มัจจุราชหน้าขรึม (1/2)

รถม้าจวนโหวเคลื่อนตัวออกจากเหลาอาหาร ฟ่านเทียนเผยยืนสงบนิ่งมองจนลับตา จากการสังเกตเจียงซื่อจวินก็มิได้ดูรังเกียจเดียดฉันท์ฮูหยินตนเองเช่นข่าวโคมลอย แต่ทว่าสองสามีภรรยาที่เผชิญหน้ากันเมื่อครู่ เหตุใดจึงทำราวกับเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก ฮูหยินเจียงโหวยิ้มเดียวล่มเมือง เป็นที่น่าสนใจของเขาเสียด้วย ดูเหมือนฟ่านเทียนเผยพบเรื่องราวน่าสนุกเข้าให้แล้ว 

ริมฝีปากได้รูปกระตุกแผ่ว วันนี้เรื่องที่หมายเจรจายังไม่ลุล่วง นั่นย่อมเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้พบหน้าฮูหยินเจียงโหวอีกครั้ง ร่างสูงหมุนกายกลับเข้าด้านใน มือทั้งสองไพล่หลังพร้อมสีหน้าสบายอารมณ์ 

หลิวจือหลินก้มหน้างุดอยู่ในรถม้า สาวใช้ทั้งสองมิได้อยู่ด้วยเช่นขามา ยามนี้นางกำลังประสบปัญหาขั้นวิกฤติอยู่เพียงลำพังกับมัจจุราชหน้าขรึม ดูเอาเถิดดวงตาของเขาคมเข้มราวมีดดาบ ซ้ำยังจ้องนางเขม็งราวกระหายโลหิต 

คนไร้มารยาท ปีศาจกลับชาติมาเกิด กะจ้องข้าให้พรุนเลยหรือไง  

ครั้นอยากหายใจหลิวจือหลินยังรู้สึกลำบาก ทว่าสิ่งที่ชวนอึดอัดมากกว่าอื่นใด ไฉนเขาจึงมีใบหน้าละม้ายแฟนหนุ่มของนางในโลกใบก่อน 

มือเรียวขย้ำกระโปรงบนหน้าตักไว้แน่นจนเกิดรอยยับย่น เหงื่อเม็ดละเอียดผุดพราวเต็มกรอบหน้างาม เจียงซื่อจวินเขม้นมองอาการประหม่าของนางก็ถอนหายใจแผ่ว หากเป็นเมื่อก่อนมีหรือหลิวจือหลินจะนั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมสงบนิ่ง นางจ้องกระโดดตะครุบแขนขาของเขาอยู่ตลอด เหตุใดยามนี้แม้แต่หน้าของเขานางก็ไม่มอง 

"รู้จักฟ่านเทียนเผยได้อย่างไร" 

หลิวจือหลินสะดุ้งตัวโยน นางช้อนสายตาขึ้นแช่มช้า เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก "ระ...รู้จักกันที่ร้านผ้าเจ้าค่ะ" 

คิ้วเข้มเลิกขึ้นหยั่งเชิง "หมายความว่าอย่างไร เจ้านัดพบเขาหรือ" 

หลิวจือหลินส่ายหน้า "รู้จักกันโดยบังเอิญเท่านั้น" 

"อืม..." เจียงซื่อจวินตอบกลับอย่างขอไปที 

หลิวจือหลินรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องอย่างไรชอบกล นางอยากออกจากตรงนี้เสียเต็มประดา เหตุใดเกิดอีกชาติยังหลีกไม่พ้นใบหน้าของคนทรยศ พวกเขาคงมิได้เกิดใหม่เช่นนางใช่หรือไม่ หวังว่าบทสุดท้ายคงไม่วนซ้ำรอยเดิม สวรรค์อย่ารังแกกันให้มากไปหน่อยเลย แม้แต่หน้าของเขาตอนนี้หลิวจือหลินก็ไม่อยากเจอด้วยซ้ำ

อุตส่าห์ตัดใจได้แล้วเชียว!

หลิวจือหลินตัดสินใจเสมองบรรยากาศด้านนอกเพื่อช่วยคลายอาการประหม่า แท้จริงความทรงจำเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาเจียงโหวและหม่าลี่เจี่ยล้วนมาจากจิตใต้สำนึกของนางทั้งสิ้น เพราะหลิวจือหลินเกลียดชังใบหน้าของเขาเข้ากระดูกดำ ยามตื่นขึ้นจึงพยายามลบออกจากความทรงจำนี่เองหรือ 

"เจ้า...เป็นเช่นไรบ้าง" 

หลิวจือหลินไม่คิดว่าเขาจะเปล่งวาจาทำลายบรรยากาศชวนอึดอัดก่อน เพิ่งคิดถามสารทุกข์สุกดิบกับนางยามนี้น่ะหรือ ช้าเกินไปหน่อยกระมัง 

"ก็...สบายดีเจ้าค่ะ" หลิวจือหลินไม่มองหน้าเขา นางเอาแต่จดจ่อกับเส้นทางเบื้องหน้า ใจต้องการให้ถึงที่หมายเสียที 

"เจ้ากำลังป่วย" 

"หา..." 

หลิวจือหลินตัดสินใจผินหน้ากลับ นัยน์ตาคมคู่นั้นยังจดจ้องนางอยู่ตลอด หลิวจือหลินอยากจิ้มให้สองตาคมนั่นมืดบอดยิ่งนัก 

"หากไม่ป่วย แล้วไยจึงเปลี่ยนไป" 

เปลือกตาบางกะพริบปริบ เขาต้องประสาทไปแล้วแน่แท้ ขณะที่นางนิสัยพลิกกลับก็ถามหาความต่ำช้าเดิม ๆ 

"ทำไมเจ้าคะ คนเราสามารถเปลี่ยนแปลงกันได้ ท่านไม่เชื่อหรือว่าเป็นข้า" 

"เห็นอยู่ว่าเป็นเจ้า ให้ข้ามองเป็นผู้ใด เพียงแต่..." เจียงซื่อจวินหรี่ตาเล็กน้อย "...เจ้าคงมิได้มีอุบายใดกระมัง"  

หลิวจือหลินอยากกรีดร้อง แท้จริงเขากำลังหาเรื่องนางทางอ้อมดี ๆ นี่เอง "แน่นอนว่าข้ามีอุบาย" 

คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน "เจ้ากำลังเรียกร้องความสนใจจากข้างั้นหรือ" 

หลิวจือหลินยู่หน้า 

คนหลงตัวเอง 

เขามองหน้าดุจแมวน้อยจอมเหวี่ยงแล้วลอบยิ้มขัน เมื่อรู้ตัวว่ามุมปากเกิดยกขึ้นเบาบางจนอีกฝ่ายอึ้งงัน เจียงซื่อจวินก็พลันกระแอมแก้เก้อ

เจียงซื่อจวินฟังคำรายงานจากปากเฉิงซือหานโดยตลอด คาดไม่ถึงเมื่อเผชิญหน้ากับหลิวจือหลินตัวจริง นิสัยและท่าทางของนางจะแปรผันดั่งพลิกฝ่ามือเฉกเช่นองครักษ์มือซ้ายกล่าวไว้เสมอ 

เขายิ้มเหรอ นี่ยิ้มได้ด้วยงั้นหรือ ก่อนหน้าในเหลาอาหารเห็นเอาแต่ปั้นหน้าหม่นทะมึนอย่างกับยักษ์มาร ความทรงจำในหัวสมองของเราไม่เห็นว่าเขาเคยยิ้มให้หลิวจือหลินสักครั้ง 

"สรุปแล้ว เจ้ามีอุบายใด" 

"อุบายหากประกาศให้อีกฝ่ายล่วงรู้จะเรียกว่าอุบายหรือเจ้าคะ หากท่านมีอุบายท่านก็บอกผู้อื่นไปทั่วงั้นหรือ" หลิวจือหลินลอยหน้าตอบ 

"แน่นอนว่าไม่" 

หลิวจือหลินไม่สนใจเขาอีก ทว่ากลับมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้นางต้องอึ้งงันจนมิกล้าปริปาก 

"เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะไปเรือนตะวันออก ดูสิว่าอุบายของเจ้าจะใช้ได้ผลหรือไม่" 

หลิวจือหลินใจเต้นครึกโครม นางค่อย ๆ เบนหน้าแช่มช้า

เขาหมายความว่าไง?

ทว่ารถม้ากลับชะลอและหยุดลงกะทันหัน ศีรษะของหลิวจือหลินจึงโขกกับขอบหน้าต่างอย่างจัง 

"โอ๊ย!" มือเรียวยกขึ้นลูบหน้าผากซึ่งเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อป้อย ๆ 

เจียงซื่อจวินกดยิ้มมุมปาก เขาลอบขบขันต่อท่าทีงุ่นง่านของนาง