ตอนที่11เก็บแต้มรัวๆ

ซื่อซื่อมองตามหลังองค์หญิงใหญ่ที่ก้าวเดินรับเช้าวันใหม่ที่จะไปเรียนหนังสืออย่างสดใสไปทางห้องเรียน รู้สึกเหมือนมีพลังสายลมแห่งภารกิจเป่าโบกตามหลังอยู่เบาๆ คำว่าเก็บแต้มๆๆๆๆๆๆๆ ลอยตามหลังไปติดๆ

เมื่อหว่านชิงมาถึงตำหนักศึกษาหลวง ก้าวย่างอย่างร่าเริงยิ่งกว่านกน้อยที่เพิ่งหลุดจากกรง ทว่า...วันนี้กลับไม่เห็นเงาราชครู โม่ชิงเหยียนตามเคย คนอะไรหายไปทุกที ไปมาลึกลับไร้ร่องรอย

หว่านชิงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่คิดมาก รีบไปประจำที่นั่งอย่างคล่องแคล่ว แล้วก็พบว่า ไทจื่อหยางหลินกับเยี่ยนอิงมาถึงก่อนแล้ว และนั่งอยู่ใกล้กันตามตำแหน่งไท่จื่อหยางหลินรีบหลบตาพี่สาวต่างมารดาทันทีเพราะความทรงจำเก่าๆ

แต่ความเงียบแปลกๆ ทำให้นางรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ขาดหาย… หว่านชิงเหลือบมองที่ว่างของราชครูโม่ชิงเหยียน อย่างกังวลเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวไปด้านหน้าแล้วตบไหล่หยางหลินเบาๆ

“นี่น้องรัก ครูเราหายไปไหนล่ะ? เจ้ารู้ไหม”

หยางหลินสะดุ้งเล็กน้อยราวกับถูกสะกิดกลางใจ แล้วก็หลุบตาลงต่ำโดยไม่หันมามองนาง ก้มหน้าบ่นอะไรเบาๆ ประมาณว่าซวยแล้วอะไรแบบนี้

“ว่าไงนะน้องรัก”

“ท่านราชครูติดธุระ... สั่งให้พวกเราอ่านทบทวนรอไปก่อน อา