ตอนที่10เก็บแต้มจากคำนินทา

แสงแดดยามเช้าเอื่อยเฉื่อยสาดต้องชายผ้าของเหล่านางในที่เดินวุ่นอยู่ในห้องเครื่องในวังหลวง กลิ่นโจ๊กหมูตุ๋นยาจีนคลุ้งลอยมาแตะปลายจมูก ไอน้ำร้อนระอุเหนือหม้อเหล็กยักษ์ราวกับม่านหมอกในหุบเขา

ซื่อซื่อเดินเข้ามาเงียบๆ เพื่อมายกสำรับขององค์หญิงใหญ่หว่านชิง สีหน้านางเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ ทว่าหูของนางไม่อาจหลีกพ้นถ้อยคำที่เล็ดลอดจากกลุ่มนางในห้องเครื่องซึ่งกำลังเม้าท์มอยกันสนุกปากถึงเรื่องใหญ่ของเมื่อวาน

"เจ้ารู้หรือไม่ เมื่อวานองค์หญิงใหญ่ออดอ้อนขอฝ่าบาทให้กลบบ่อปลาคราฟทั้งวังทิ้งหมดเลยนะ!"นางในห้องเครื่องคนหนึ่งป้องปากพูดแต่กลับพูดดังราวกับตะโกนกระนั้น

“ไม่ใช่แค่ทั้งวังฝ่าบาทยังให้คนออกไปกลบบ่อปลาคราฟนอกเขตวังหลวงอีกด้วยได้ยินว่าเพราะโปรดปรานองค์หญิงใหญ่มากจึงกลบมาก แล้วยังกลับในส่วนที่นางบอกว่าเป็นส่วนของความรักพระมารดาของนางที่ฝ่าบาทจะต้องทดแทนส่วนนั้นอีกด้วย”

"องค์หญิงใหญ่ผู้นี้นี่ก็ช่างจิตใจโหดร้าย บ่อปลาคราฟนั้นอุตส่าห์เป็นที่โปรดของฝ่าบาทและสนมทั้งหลายแล้วยังเกี่ยวพันถึงฮวงจุ้ยของแคว้นเราอีกด้วย ยังจะให้ถมทิ้งเพียงเพราะฝันร้าย?!"หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย นึกสงสารปลาคราฟ

"ข้ายังได้ยินมาอีกว่าเมื่อวานองค์หญิงใหญ่ล้มต่อหน้าท่านแม่ทัพ จนท่านแม่ทัพถูกฝ่าบาทตำหนิว่า… ไอ้บ้าเอ๊ยบอกว่าอย่าเข้าใกล้ลูกสาวข้า…. ทำให้ฝ่าบาททรงกริ้วท่านแม่ทัพ คงแกล้งล้มมากกว่า อยากเรียกความสนใจละสิ"

"ข้าละสงสารแม่ทัพจริงๆ เห็นว่าโดนบังคับพยุงนางจนเกือบลื่นตกไปอีกคน"

เสียงนั้นเงียบกริบทันทีเมื่อนางในผู้หนึ่งหันไปเห็นซื่อซื่อยืนอยู่ไม่ห่าง ดวงตาหลายคู่เบิกโพลงแล้วรีบยิ้มเจื่อนๆ แสร้งทำทีเหมือนกำลังล้างผัก

"อะ… อ้าว นั่นซื่อซื่อไม่ใช่หรือ มาพอดีเลย!"อีกคนถึงกลับแสร้งทักเหมือนว่ากำลังเห็นซื่อซื่อไอ้ที่นินทานั่นเพราะไม่เห็นซื่อซื่อนั่นเอง

 "เจ้าน่ะ ใกล้ชิดองค์หญิงใหญ่นัก เรื่องที่ลือกันนั้นจริงไหม? องค์หญิงทำไปเพื่ออะไร เจ้าพอจะรู้บ้างหรือเปล่า? เรื่องกลบบ่อปลาคราฟที่น่าสงสารเหล่านั้น"

ซื่อซื่อเงียบไปชั่วขณะ ดวงตานิ่งเฉยราวกับสายน้ำในคืนเดือนดับ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบเย็นแต่แฝงด้วยแรงกดดัน

“พวกเจ้าควรระวังคำพูดเสียหน่อย พูดถึงองค์หญิงใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร ไม่กลัวกันบ้างหรือ? ไม่กล้วว่าข้าจะไปกราบทูลให้องค์หญิงใหญ่ทราบว่าพวกเจ้าลอบนินทาว่าร้ายใส่สีตีไข่องค์หญิงหรือไร”

สีหน้าของนางในทั้งหลายซีดเผือดลงถนัดตา เสียงหัวเราะกลายเป็นเสียงไอเบาๆ ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะยิ้มแห้งหัวเราะแหบๆ กลบเกลื่อน

“เพราะพวกข้ารู้ว่าเจ้าไม่เอาไปฟ้องหรอกเพราะเจ้าเองก็..ถูกองค์หญิงใหญ่ข่มเหงไม่น้อยนี่” ซื่อซื่อก้มหน้า

“ตอนนี้องค์หญิงก็ไม่ได้ข่มเหงข้าแล้วนี่”

"อะ… เอ่อ เจ้าอย่าคิดมากเลยซื่อซื่อ พวกข้าก็แค่ได้ยินมาก็พูดต่อกันเล่นๆ ข้าไม่เชื่อข่าวลือหรอกน่า ถึงได้ถามเจ้าดูให้แน่ใจ"

"ใช่แล้วๆ เราพี่น้องกัน เจ้าอย่าเอาไปฟ้องเลยนะ…"

ซื่อซื่อเพียงถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้าไปยกสำรับข้าวเช้าอย่างไม่ใส่ใจนัก 

"ข้าไปก่อน องค์หญิงใหญ่หิวแล้ว"

นางในห้องเครื่องต่างจื่อปากตามหลังซื่อซื่อ

“ก่อนหน้านั้น 9ไม่อยู่10ไม่อยู่อ้างว่าองค์หญิงใหญ่รังแกมาคราวนี้ทำไมเปลี่ยนไปเมื่อก่อนร้องไห้ฟูมฟายมาบัดนี้ออกโรงปกป้ององค์หญิงเอาแต่ใจคนนั้นได้เต็มปาก” นางในห้องเครื่อง วัยกลางคนร่างท้วมคนหนึ่งพูดขึ้นดังๆ ทุกคนล้วนพยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อมาถึงตำหนัก ซื่อซื่อจัดสำรับเช้าวางเรียงอย่างเรียบร้อย กลิ่นข้าวต้มขิงและเกี๊ยวลอยอบอวลอยู่ในห้อง หว่านชิงนั่งทอดกายพิงพนักเก้าอี้ตัวยาวข้างหน้าต่างม่านโปร่งบางลู่ลมเบา หว่านชิงเพิ่งสะลึมสะลือฟื้นจากนิทราแต่กลับรู้สึกได้ถึงบางอย่างจากแววตาของซื่อซื่อที่แฝงแววกังวล ลอบมองหว่านชิงบ่อยครั้ง

หว่านชิงหรี่ตาลงก่อนจะวางช้อนช้าๆ 

“มีอะไรหรือซื่อซื่อ เจ้าดูมีเรื่องจะพูดกับข้า มัวแต่เหลือบมองข้าเหมือนมีเรื่องอะไรที่ติดใจ ได้ข่าวอะไรมาอีกหรือ?”

ซื่อซื่อหยุดมือลง ก่อนจะย่อกายแล้วเอ่ยเบาๆ 

“องค์หญิง เรื่องที่เมื่อวานองค์หญิงทรงขอฝ่าบาทให้กลบบ่อปลาคราฟ… ตอนนี้ลือกันไปทั่ววังแล้วเพคะ ข้าน้อยไปที่ใดก็มีแต่คนถามถึงเรื่องนี้”

หว่านชิงเลิกคิ้วก่อนจะหัวเราะเบาๆ อย่างไม่ใส่ใจ แล้วคีบเกี๊ยวเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ พลางพูดเนิบช้า 

“อืมม ลือว่าอย่างไรกันบ้าง ไหนลองว่ามาให้ข้าฟังบ้างสิ ซื่อซื่อ มิน่าเล่าระบบเด้งตลอดเลยมีคนนินทาข้านี่เอง เล่ามาให้หมดเดี๋ยวนี้”

ซื่อซื่อเล่าเสียงเรียบ ระหว่างนั้นหว่านชิงเคี้ยวข้าวต้มไปเรื่อยๆ ใบหน้าของนางมีแววครุ่นคิดปนขัน และยังยิ้มร่า เหมือนคนเล่นหมากล้อมที่วางหมากทิ้งไว้แล้วนั่งรอผลอย่างใจเย็น

ดีแล้วที่ข้าเริ่มลงมือเรื่องนี้แต่เนิ่นๆ ตอนที่ชื่อเสียงของข้ายังไม่ดีเลิศนัก… หากวันหน้าโด่งดังเป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ ชื่อเสียงข้าโด่งฟ้าแล้วค่อยมาขุดบ่อกลบบ่อ มีหวังข้าได้กลายเป็นเรื่องนินทาสนุกปากรายวันในวังหลวงแน่ๆ ชื่อเสียงข้าคงขึ้นๆ ลงๆ เหมือนกราฟหุ้นแน่แท้ หว่านชิงอมยิ้มเมื่อคิดถึงเสียงเด้งแจ้งเตือนของแต้มที่ช่างไพเราะเสนาะหู

【อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ หว่านชิง ระหว่างที่หว่านชิงออฟไลน์มีคะแนนที่เพิ่มเข้ามาจากข่าวลือ ต้องการเช็คหรือไม่】

เช็คๆ ไหนๆ เปิดดูซิ ได้กี่คะแน…

ยังไม่ทันจะพูดจบหน้าต่างแจ้งเตือนรับคะแนนเด้งขึ้นเต็มหน้าจนมองอะไรไม่เห็น มือที่กำลังจะจ้วงข้าวต้มก็จ้วงพลาดโดนขอบถ้วยดังปั๊ก 

“ติ้ง ติ้ง ติ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

โว้ยๆๆๆ ปิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปิดให้หมดๆ ทำไมไม่เป็นแบบสรุปคะแนนมาเล่า เด้งทีละ1แต้มก็ตายสิแบบนี้ ร้องเรียนๆๆ ฉันขอร้องเรียน เอาแบบสรุปคะแนนมาเลยไม่ได้หรอหว่านชิงกำลังจะบ้าตายเพราะระบบแจ้งเตือนที่มารัวๆ

【ระบบจะรับข้อเสนอแนะและนำไปปรับปรุง ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือให้การแนะนำระบบ เราจะพัฒนาต่อไปเพื่อประก-】

หว่างชิงจิ้มกดปิดหน้าต่างทันทีอย่างรำคาญ เห้อ ทำไมมันไม่ล้ำแบบคนอื่นเขาหว่า นี่มันเป็นเอไอระบบที่แข็งและห่วยกว่ายุคนี้ที่สาวๆ ใช้กันอีก ไอ้ระบบตัวนี้มันเก่ากึกยุคเอไอฟ้าใสนู้นละมั้ง ช่างเถอะๆ ดีนะหลังๆ มันยังมาอรุณสวัสดิ์ 

หว่านชิงหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง รีบยัดข้าวเข้าปากรัวๆ อย่างกับกลัวข้าวจะหนีหาย จากนั้นก็วางตะเกียบแล้วลุกพรวดขึ้นด้วยใบหน้าเปล่งประกาย

“ป่ะ! ไปเรียนกันเถอะ” ซื่อซื่ออ้าปากค้าง

“ไปเรียน ขยันจังเลยค่ะองค์หญิง”