ตอนที่142 สมาน

ส่วนขันทีหนุ่มหลายคนพากันตัวสั่นงันงก หัวแทบจรดพื้นไม่กล้าเงยหน้า

ฮ่องเต้สะบัดพระหัตถ์ยกฉลองพระองค์ขึ้นกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เสด็จออกจากตำหนักทันที เสียงยังดังลั่น

“ไป! ไปกับข้า! พาข้าลูกสาวข้ากลับมาเดี๋ยวนี้! ข้าอยากเห็นหว่านชิงให้เร็วที่สุด!”

“ฝ่าบาทใจเย็นหน่อยไหนบอกว่าท่านแม่ทัพเหมาะกับองค์หญิงใหญ่ที่สุดแล้ว” จื่อกงยังไม่ยอม

“เหอะตอนนี้ไม่เหมาะแล้ว ไม่มีใครเหมาะกับลูกข้าตอนนี้ข้าเริ่มเอนเอียงไปทางท่านราชครูแล้ว” ก้าวเดินฉับๆๆ

บรรดาข้ารับใช้พากันวิ่งตามหลังกันขวักไขว่คล้ายงานใหญ่ บ้างสะดุด บ้างหกล้มแต่ไม่มีใครกล้าโวยวาย ขบวนเสด็จยกขบวนวุ่นวายเหมือนกำลังออกรบ จนทุกคนลอบถอนหายใจในใจว่า นี่มิใช่แค่พระบุตรธิดา แต่ราวกับเป็นดวงใจทั้งดวงของฝ่าบาททีเดียว

หน้าประตูจวนแม่ทัพ หว่านชิงยืนรออยู่ ดวงหน้างดงามแม้ยังมีความซีดจางจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา แต่เมื่อเห็นขบวนเสด็จของฝ่าบาทมาถึง หว่านชิงก็ยิ้มบางๆ พลันซื่อซื่อรีบวิ่งเข้ามาพยุงให้นายหญิงของตนยืนมั่นคงกว่าเดิม ส่วนภายในลานกว้างนั้น ไป๋เหวินหลงยืนสงบนิ่ง ดวงตาคมเข้มทอแววไม่ประมาท มือกอดกระบี่ไว้แน่นประหนึ่งจะประกาศว่าจวนนี้มีเขาเป็นโล่กำแพง

ไม่นานนั