ตอนที่14พลิกดำเป็นขาว

ปลายประโยคกลายเป็นวาจาประชดประชัน เสียงดังจนแม้แต่พัดในมือขันทีก็แทบสะดุด เหวินหลงที่คุกเข่าอยู่เงยหน้าขึ้นช้าๆ ประสานมือ ก้มศีรษะเล็กน้อย กล่าวเรียบเฉยอย่างไม่มีเยื่อใย

"ฝ่าบาทเป็นผู้สั่งให้ปล่อยมือจากองค์หญิง ข้าจึง..."

"แต่เจ้ากอดนางไว้! ลูกข้าใครห้ามกอด" ฮ่องเต้ทรงยกมือขึ้น ชี้หน้าราวจะตำหนิอย่างถึงที่สุด

"จับแขนก็ได้! ใครให้โอบเอว กอดแน่นขนาดนั้น!?"

พระวรกายสูงใหญ่ของฮ่องเต้ที่เคยเป็นแม่ทัพมาก่อนลุกขึ้น ย่างก้าวไปมาเหมือนพยัคฆ์กราดเกรี้ยว

"หากไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นแม่ทัพคนโปรดของเรา ข้าคงฟาดเจ้าไปแล้ว!"น้ำเสียงจริงจัง

เหวินหลงถอนหายใจเบาๆ ไม่แม้แต่จะโต้แย้ง เขาเพียงแต่ประสานมือกล่าวเบาๆ

“เข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะต่อไปไป๋เหวินหลงไมกล้าอีกแล้ว”

เหวินหลงถอนหายใจเบาๆ รู้ดีว่าเถียงไปก็ไม่ชนะ ฮ่องเต้ก็เป็นแบบนี้เมื่อเป็นเรื่ององค์หญิงใหญ่ก็จะไม่ยอมใครเด็ดขาดจึงเป็นฝ่ายไม่แก้ตัวต่อ เขาเองตอนนั้นก็ไม่ตั้งใจทำรุนแรงเพียงแต่เขารู้ฤทธิ์ฮ่องเต้ดี เขาชินแล้ว

“คราวหลังห้ามกอดถึงจะกอดได้ก็ห้ามกอดแน่น” ยังไม่เลิกราเรื่องอะไรเกี่ยวกับลูกสาวคนโปรดไม่มีทางยอมใคร

"กระหม่อมไม่ตั้งใจ"

ชิงเหยียนที่นั่งข้างๆ อมย