เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 6 เจ้า..คิดถึงผู้ใดบ้าง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-09 15:50:25หญิงสาวได้แต่เดินไปโดยไม่ได้ตอบเขา เมื่อเห็นว่านางไม่ตอบ ผู้เป็นเสด็จอาจึงได้รั้งแขนนั้นเอาไว้ บัดนี้ดูเหมือนนางจะไม่ใช่เด็กสาวในวัยเยาว์ที่เขารับมาจากเมืองเหลียงอีกต่อไป
หากแต่ตอนนี้นางเติบโตเป็นสตรีเต็มวัยที่สามารถออกเรือนได้แล้ว ความเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ
“เจ้ายังไม่ตอบข้าเลย ตกลงว่าข้าจะได้กิน…เกี๊ยวที่เจ้าทำใช่หรือไม่”
เย่วซินหันไปมองหน้าบุรุษหนุ่มที่บัดนี้มองนางด้วยสายตาที่ไม่เหมือนกับเมื่อสี่ปีที่แล้ว นางเองก็ไม่รู้ว่าควรรู้สึกเช่นไรกับเขาดี ก่อนหน้านี้เห็นเขาเป็นเพียงท่านอาที่รับดูแลนางจากคนบ้านแตก
แต่บัดนี้ดูเหมือนการมองพระพักตร์ของท่านอ๋องนั้นจะยากยิ่งกว่าเดิม หัวใจเจ้ากรรมนี้ก็เช่นกัน มันเต้นรัวไม่หยุดอย่างที่นางควบคุมไม่ได้ ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“นั่น…ย่อมแน่นอนเพคะ หม่อมฉันตั้งใจ…จะทำให้พระองค์เสวยนี่เพคะ”
“ได้ เช่นนั้นก็รีบกลับไปทำเถิด ข้ารอแทบไม่ไหวแล้ว ออกศึกครั้งนี้นานเหลือเกิน รสชาติอาหารที่ทำสุกใหม่ๆเป็นเช่นไรก็แทบจะจำไม่ได้แล้ว”
“พระองค์คงลำบากมากเลยสินะเพคะ”
“แล้วเจ้าเล่าเยว่ซิน ไปอยู่ที่สำนักศึกษาเสียตั้งนาน เจ้า….ลำบากหรือไม่”
“ไม่เลยเพคะ ที่นั่นหม่อมฉันได้เรียนรู้สรรพวิชาที่หลากหลาย มีสหายมากมายหลายเมือง นับว่าเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมเพคะ”
“ก็ดีแล้ว…เจ้าไม่กลับมาที่เฉินโจวเลย เจ้า….ไม่คิดถึง….บ้างเลยหรือ”
เขาหันไปมองคนที่เดินข้างๆ บัดนี้ความสูงนางอยู่ระดับไหล่ของเขา สามารถเดินเคียงข้างเขาโดยที่เขาไม่ต้องก้มลงไปหานางมากเหมือนครั้งที่ยังเป็นเด็กสาววัยสิบสี่อีกแล้ว
คนข้างๆผลุบสายตาหลบโดยพลันเพราะไม่กล้าสบตาเขา นางรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวทุกครั้งที่เขาพูดคุยด้วยและหัวใจนางจะเริ่มเต้นแรงผิดจังหวะไปเสียทุกครั้ง
“หม่อมฉัน…คิดถึงสิเพคะ”
“เจ้า…คิดถึง….ผู้ใดงั้นหรือ”
“คิดถึง…ทุกคนเพคะ”
คำตอบนี้ทำให้ท่านอ๋องไม่ถามสิ่งใดต่อ พวกเขาทำแค่เดินกลับไปที่ตำหนักด้วยกันเงียบๆเท่านั้น แต่ระยะทางช่างสั้นนักสำหรับจวินอ๋อง เขาหวังว่าถนนที่เดินนี้จะยาวขึ้นอีกหน่อย
กลับกันกับความคิดของหลันเยว่ซินที่หวังอยากจะเดินให้ถึงตำหนักอ๋องโดยเร็วเพื่อจะได้หายจากอาการน่าอึดอัดและหัวใจที่เต้นแรงผิดจังหวะไม่หายเช่นนี้
ตำหนักจวินอ๋อง
“เจ้า…จะเข้าครัวเองงั้นหรือ”
“เพคะ อยู่ที่สำนักศึกษา พวกเราก็จะมีการจัดเวรเพื่อทำอาหาร ไม่ต้องห่วงเพคะ หม่อมฉันทำได้แน่”
“ข้ามิได้ห่วง เพียงแต่ ข้าแค่อยากเห็นเท่านั้น”
“แต่ว่า…เสด็จอามิได้มีราชกิจที่ต้องทำหรือเพคะ ในห้องเครื่องนั่นมิได้มีสิ่งใดน่าสนใจ”
“มีสิ มีแน่ ข้า…ไม่ได้เดินไปตรวจที่นั่นนานแล้ว เจ้านำทางเถอะ ข้าแค่อยากเดินเล่นเท่านั้น”
“เพคะ”
เท่าที่นางจำความได้ เสด็จอาผู้นี้ไม่เคยมีเวลามาเดินเล่นหรือแม้แต่จะเดินเฉียดมาที่ห้องเครื่องนี้เสียด้วยซ้ำ หรือสี่ปีที่ผ่านมานี้จะเกิดการเปลี่ยนแปลง หรือเพราะสงครามที่ทำให้เขาเอาใจใส่เรื่องความเป็นอยู่ในตำหนักมากขึ้น
ห้องเครื่อง
“คุณหนูกลับมาแล้ว ข้ากับสาวใช้เตรียมของให้ท่านเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะเหลือเพียง….เอ่อ ….ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”
ชุนถงไม่ทันเห็นว่าผู้ใดตามคุณหนูของนางมาด้านหลัง บัดนี้จงลี่เองก็เดินตามมาด้วย ท่านอ๋องที่แวะคุยกับจงลี่อยู่จึงเดินตามมาทีหลัง
“ตามสบายเถอะ พวกเจ้ามีสิ่งใดก็ไปทำ ข้าแค่แวะมาดูเท่านั้น”
“เพคะ คุณหนูเจ้าคะ”
“พวกเจ้าไปเถอะ ที่เหลือข้าทำเองได้”
“เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะจงลี่ ข้าอยู่ได้”
“แต่ว่า…”
จวินอ๋องหันไปปราดตาดุใส่องครักษ์คู่กาย เขาจึงคำนับและเดินตามชุนถงไปทันที เยว่ซินเดินเข้ามาในห้องเครื่องพร้อมกับหยิบผ้ากันเปื้อนมาเพื่อจะสวม ท่านอ๋องรีบเดินเข้าไปเพื่อผูกผ้านั้นให้นาง
“เจ้าคงไม่ถนัด ข้าจะผูกให้”
“ขอบพระทัยเสด็จอาเพคะ”
เขานึกขัดใจคำพูดนี้แปลกๆ เดิมทีคำว่าท่านอา หรือเสด็จอา เป็นคำที่เขาให้นางเรียกเองเมื่อครั้งไปรับนางมาจากสกุลหลัน แต่บัดนี้เมื่อเขาได้ยินกลับรู้สึกราวกับว่าแก่มากจนไม่อยากให้นางเรียก ทั้งๆที่เขากับนางมีอายุห่างกันเพียงแปดปีเท่านั้น
“เจ้าทำอะไรต่อ”
“ล้างมือเพคะ หม่อมฉันจะห่อเกี๊ยว”
“อ้อ”
“เสด็จอาจะยืนดูหรือเพคะ”
“อืม ใช่ ข้ารู้สึกว่า ห้องเครื่องนี้…จัดได้สะอาด หยิบจับของก็ง่ายและสะดวก ดียิ่ง”
เยว่ซินหันมาห่อเกี๊ยวต่อโดยไม่สนใจเขา ท่านอ๋องลอบมองด้วยความสนใจ ไม่คิดว่านางจากเฉินโจวไปสี่ปี กลับมาอีกครั้งกลับเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ทั้งดูคล่องแคล่ว และดูน่าค้นหา แม้นสตรีที่งดงามในเฉิน โจวในยามนี้ ก็ไม่แน่ว่าอาจจะด้อยกว่านางมากในตอนนี้
“ผู้ใดเป็นคนสอนเจ้าทำสิ่งเหล่านี้”
“อาจารย์หญิงที่สำนักศึกษาเพคะ พวกท่านมักจะทำเกี๊ยวเวลาที่พวกหม่อมฉันฝึกวิชามาหนักๆ หรือไม่ก็ทำหลังจากการสอบที่ต่อเนื่องยาวนานจนเหนื่อยล้า การได้กินเกี๊ยวน้ำเป็นยิ่งกว่าสวรรค์บนดินอีกเพคะ”
“แล้วนี่เจ้าจะทำสิ่งใดอีก”
“นำเกี๊ยวไปลวกน้ำเพคะ เสร็จแล้วก็ตักน้ำต้มกระดูกเคี่ยวไฟอ่อนนี้มาราดลงไปพร้อมกับหั่นหมูแดงเป็นเครื่องเคียง กินกับผักลวกสุกนี่และราดน้ำหมูแดงลงไป เสด็จอาไปรอที่โต๊ะเสวยดีกว่าหรือไม่เพคะ”
“ไม่ละ แค่ฟังวิธีที่เจ้าบอกข้าก็นึกอยากจะดู ข้าจะรอดูเจ้าทำอยู่ตรงนี้ เสร็จแล้วจะได้ไปกินพร้อมกัน”
“แต่ว่า”
“เจ้ามีปัญหาอันใดงั้นหรือ หรือว่าเจ้าไม่พอใจที่ข้าเกะกะงั้นหรือ”
“เปล่านี่เพคะ หม่อมฉันเพียงคิดว่า…ช่างเถอะเพคะ”
จวินลู่หานขมวดคิ้วอย่างสงสัยแต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม เขาเดินดูนางทำด้วยท่าทางคล่องแคล่วพลางยิ้มไปด้วย การที่เขาอยู่ทำให้เยว่ซินรู้สึกอึดอัดไม่น้อย จนนางเผลอทำมีดบาดขณะที่หั่นหมูแดงอยู่
“อ๊ะ..”
“เยว่ซิน เจ้า..บาดเจ็บแล้ว มานี่เร็วเข้า”
เขาดึงนางมาล้างน้ำสะอาดพร้อมกับหันดูรอบตัวแต่ก็ไม่เห็นสิ่งใดที่จะทำแผลได้ จึงได้กัดเสื้อของตัวเองด้านในออกมา
“เสด็จอาเพคะ หม่อมฉันไปทำแผลเองได้”
“อยู่เฉยๆ ข้าจะห้ามเลือด”
เขาจับมือนางมาพร้อมกับบรรจงพันแผลที่ถูกบาดนั้นและผูกอย่างดี ใบหน้าของท่านอ๋องอยู่ห่างจากนางไม่ถึงคืบ หัวใจที่เต้นรัวไม่อาจบังคับได้
“เสร็จแล้ว”
“ขะ..ขอบพระทัยเพคะ”
“เอ่อ….ให้คนมาทำต่อดีหรือไม่ เหลือแค่จัดชามแล้ว”
“เพคะ”
“จงลี่!!”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ไปเรียกแม่บ้านมาจัดการต่อ ข้ากับเยว่ซินจะรออยู่ข้างใน ไปเถอะ เจ้าบาดเจ็บแล้ว ต้องทำแผลเสียก่อน”
“ไม่ต้องเพคะ เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว”
“ไม่ได้ ตามมาเถอะ”
“เสด็จอาเพคะ แต่ว่านี่มันจะ…”
“ทำไม เจ้ามีอะไร”
“คือว่า ชายหญิง….ไม่ควร….”
“อ้อ เจ้าก็มีความเชื่อบ้าๆนี่กับเขาด้วยสินะ”
“หม่อมฉัน…พระองค์เป็นถึง…”
“แล้วอย่างไร เป็นท่านอ๋องแล้วเป็นห่วงเจ้ามิได้หรือเยว่ซิน เจ้าเรียกข้าว่าอย่างไร”
“เสด็จอาเพคะ”
“เช่นนั้นเรายังนับว่าห่างไกลกันหรือไม่”
“ก็…”
“เช่นนั้นก็อย่ามาใช้กฎบ้าบอพวกนี้กับข้า ไปข้างในข้าจะทำแผลให้”
บทที่เกี่ยวข้อง
ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 7 เกี๊ยวของหลันเยว่ซิน
“หม่อมฉัน…”“อย่าดื้อ เจ้าก็ยังเป็นเจ้า ไม่ค่อยเชื่อฟังข้าอยู่ร่ำไป มานี่”เขาจับแขนนางและพาเดินเข้าไปยังห้องด้านในเพื่อทำแผลให้ กล่องยาถูกนำมาวางโดยจงลี่ที่รู้หน้าที่ เขาจึงได้แกะผ้าที่เขาผูกเอาไว้ออกและเริ่มทาวยาให้นาง ใบหน้าน้อยๆนั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย“เจ็บหรือ ข้าทำแรงไปงั้นหรือ”“ปละ…เปล่าเพคะ หม่อมฉันทนได้”“ท่านอ๋องเพคะ คุณหนู เกี๊ยวพร้อมแล้วเพคะ”“เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ เจ้าลุกไหวหรือไม่”“ไหวเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่มีดบาดนิดเดียวเองนะเพคะเสด็จอา”“อ้อ เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ”เยว่ซินทำหน้าไม่ถูก ปกติแล้วก่อนหน้านี้เสด็จอาเคยเป็นเช่นนี้กับนางด้วยงั้นหรือ แต่นั่นจะนับเป็นอะไรได้ นางมาอาศัยที่ตำหนักอ๋องเพียงหนึ่งปีก็ถูกส่งไปที่สำนักศึกษา และช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่ท่านอ๋องไม่ค่อยว่างจากราชกิจในวังเลย เวลาพบหน้ากันก็พูดคุยและถกแค่การบ้านที่อาจารย์ที่เขาจัดมาสอนนางเท่านั้น เรื่องอื่นๆแทบจะไม่ได้คุยกันเลย“นี่คือเกี๊ยวที่เจ้าพูดสินะ ข้ากินได้เลยใช่หรือไม่”“เพคะ เสด็จอาลองชิมดูเพคะ”เขาตักเกี๊ยวที่พอดีคำขึ้นมาพร้อมกับชิมตามที่นางบอก สัมผัสของแผ่นเกี๊ยวที่พอดีคำเข้ากับน้ำต้มกระดูกหมอที่เคี่ยวจน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-09ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 8 ห้องอาบน้ำระทึก
ท่านอ๋องจิบชาและลอบมองนางที่ทำสีหน้าไม่ใครสู้ดีนักอย่างนึกสนใจพร้อมกับวางถ้วยชาลง“ใช่ เยว่ซินของข้ากลับมาได้เดือนกว่าๆแล้ว น่าแปลกนะที่เจ้าไม่รู้ ทั้งๆที่ข้าพึ่งก้าวเข้าตำหนักไม่ถึงสองชั่วยาม แต่เจ้ากลับมาถึงหน้าตำหนักได้อย่างน่าแปลก”ซ่งเหมยลี่ทำหน้าตาเลิกลักพร้อมกับยิ้มด้วยท่าทางที่ฝืนเต็มที “เยว่ซินของข้า” งั้นหรือ นี่เขาลืมไปหรืออย่างไรว่านางมิได้เป็นอะไรกับเขาเสียหน่อย แค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยงจากเมืองเหลียงเท่านั้นเอง“ต้องขอประทานอภัย ก่อนหน้านี้หม่อมฉันไปถือศีลที่วัดและภาวนาขอให้พระองค์ออกรบและนำชัยชนะกลับมา พึ่งกลับมาถึงจวนไม่นานนี่เอง จึง…ไม่ทราบข่าวเรื่องที่คุณหนูหลันเยว่ซินกลับมาจึงมิได้มาเยี่ยมเพคะ”“ไม่จำเป็นหรอก เยว่ซินชอบอยู่อย่างสงบ ไม่ค่อยชอบรับแขกแปลกหน้าและไม่คุ้นเคย แต่ก็ต้องขอบใจเจ้าสำหรับน้ำแกงนี้ อ้อ อีกไม่กี่วันนี้ข้าจะจัดงานเลี้ยงเพื่อต้อนรับนาง เช่นไรแล้วข้าจะส่งเทียบเชิญไปที่จวนสกุลซ่งด้วย”ซ่งเหมยลี่นั่งบิดผ้าเช็ดหน้าอย่างอดกลั้น ถึงกับจัดงานเลี้ยงเพื่อต้อนรับนางเชียวหรือ“แต่ว่าเมื่อครู่ ท่านอ๋องพึ่งตรัสว่า…ไม่ควรจัดงานเลี้ยงที่เอิกเกริก นี่จะไม่เป็นการ…สิ้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-09ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 9 ท่านอ๋องไม่สบาย
จมูกเขาแดงขึ้น ใบหน้าร้อนผ่าวซึ่งไม่น่าแปลกใจเพราะเขาแช่น้ำนานกว่าหนึ่งชั่วยาม ขึ้นๆลงๆอยู่ด้านหลังนั่นจนแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดอยู่ด้านนอกแล้วจึงขึ้นมาและพบว่าจมูกเริ่มจะไม่ได้กลิ่นอะไรเพราะเขาสูดไอน้ำในห้องน้ำไปมากนั่นเองห้องบรรทม“เสด็จอาเพคะ นี่น้ำขิงเพคะ ดื่มเสียก่อนเถิดเพคะ”“อืม ขอบใจเจ้ามาก เยว่ซิน มานั่งนี่สิ”เยว่ซินเดินเข้าไปที่โต๊ะทรงอักษรของท่านอ๋องที่บัดนี้เขาสวมเพียงเสื้อนอนและมีชุดคลุมด้านนอกอยู่ “มีสิ่งใดหรือเพคะ”“รายชื่อแขกที่จะเชิญมางานเลี้ยงอีกห้าวันข้างหน้า เจ้าอยากจะเชิญผู้ใดเพิ่มอีกหรือไม่”“หม่อมฉันมีสหายในเมืองเฉินโจวนี้เพียงสองคนเพคะ สามารถเชิญพวกเขามาด้วยได้หรือไม่เพคะ”“ย่อมได้อยู่แล้ว ผู้ใดกัน”ท่านอ๋องถามพลางยกน้ำขิงที่นางต้มนั้นขึ้นมาจิบ“ก็ลี่หลานเฟิน และศิษย์พี่ฟู่หย่งเล่อเพคะ”“แค่ก แค่ก”ท่านอ๋องสำลักน้ำขิงที่พึ่งดื่มเข้าไปในทันทีที่นางเอ่ยถึงบุรุษหนุ่มที่เรียนสำนักศึกษาเดียวกัน แต่บัดนี้เยว่ ซินตกใจและหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปากให้เขา“แย่จริง น้ำร้อนเกินไปหรือเพคะ หม่อมฉันคงไม่ได้เตือนเสด็จอา…ก่อน….เอ่อ…”ใบหน้านางอยู่ใกล้เขาเพียงนิดเดียวเมื่อรีบพุ่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 10 เยือนจวนสกุลลี่
ท่านอ๋องรีบขยับตัวเพื่อให้นางได้จัดที่นอนของตัวเอง เขารีบหันไปมองหลันเยว่ซินที่เดินเอาหมอนและผ้าห่มในหีบที่ตั้งวางไว้เดินมา แต่ช่วงที่นางหันมา ท่านอ๋องเจ้าเล่ห์ก็พยายามทำสีหน้าเหมือนป่วยและไอถี่ๆพอเป็นพิธี“เสด็จอาแน่ใจนะเพคะว่าไม่ต้องการดื่มยาลดไข้ก่อนจะบรรทม”“ไม่ละ คงเพราะเดินทางมาไกลและอากาศเปลี่ยนกะทันหัน ก็เลยปรับตัวไม่ทัน เจ้าคงไม่รังเกียจคนแก่อย่างข้าหรอกกระมังเยว่ซิน”“เสด็จกล่าวเกินไปแล้วเพคะ อายุเพียงเท่านี้จะเรียกว่าแก่ได้เช่นไรเพคะ”“นั่นสิๆ ใช่ๆ ข้ากับเจ้าอายุห่างกันเพียงแค่แปดปีเอง เจ้าว่าหรือไม่ว่านี่มันช่าง….”“หม่อมฉันจะดับไฟแล้วนะเพคะ”“อ้อ….เช่นนั้นข้าจะนอนแล้ว”หลันเยว่ซินลุกขึ้นไปดับไฟพร้อมกับใช้ฝาครอบเพื่อมิให้มีควันออกมารบกวนท่านอ๋อง นางถอดชุดคลุมด้านนอกออกแล้วเดินมาที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆเขาโดยมีหมอนข้างกั้นเอาไว้ระหว่างทั้งสอง ในตอนเด็กที่นางมาที่นี่ใหม่ๆ นางก็มักจะขอมานอนกับเขาเพราะฝันร้าย แม่นมเถียนจะพานางมาก่อนที่ท่านอ๋องจะบรรทม เขาก็จะอนุญาตให้นางนอนด้วยเพราะเห็นว่านางเป็นน้องสาว แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้ตัวแล้วว่าเขา…ไม่ได้คิดกับนางแค่น้องสาวเหมือนเมื
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 11 ต่างคนต่างรู้
“น้องเล็ก เจ้าอย่าพูดเหลวไหล ข้าก็แค่…”“เอาล่ะๆไม่พูดแล้ว เราไปคุยกันที่สวนเถอะ พี่ใหญ่ท่านจะไปที่ใดก็รีบไปเถิดเจ้าค่ะ”“ข้า…วันนี้ข้าว่างแล้ว หากว่าคุณหนูหลันไม่รังเกียจ ให้พวกข้ารับรองท่านด้วยชาและของว่างดีๆกว่านี้เถิด”“ขอบคุณคุณชายลี่เจ้าค่ะ”“เช่นนั้นเชิญคุณหนูทางนี้เลย”เยว่ซินเดินตามพวกเขาไปที่สวนด้านหลังพร้อมกับหลานเฟินที่กระทุ้งเอวพี่ใหญ่ของตัวเอง“พี่ใหญ่ ข้ารู้นะว่าท่านคิดสิ่งใดอยู่”“น้องเล็กอย่าพูดเหลวไหล เจ้ารู้หรือไม่ว่าสหายเจ้าผู้นี้คือใคร หากรับรองไม่ดีจะเกิดข้อครหากับจวนมหาบัณฑิต ชื่อเสียงของท่านพ่อคงฝากเอาไว้ที่เจ้าไม่ได้”“พี่ใหญ่ อย่าทำเป็นเอาชื่อเสียงท่านพ่อมาอ้าง ข้ารู้ว่าท่านแอบมองสหายข้าอยู่ แต่ท่านรู้หรือไม่ว่านางน่ะ เป็นที่สนใจของบุรุษอื่นๆมากมาย คู่แข่งของท่าน ท้ายแถวคงอยู่ประตูเมืองเฉินโจวโน่นเลยล่ะ”“เพราะข้ามีเจ้าอย่างไรเล่า จึงไม่จำเป็นต้องไปต่อแถว”“ท่านมันร้ายกาจเกินไปแล้ว”“รีบพานางไปนั่งเถอะ ข้าจะไปบอกเด็กให้นำชาหลงจิ่งและทำของว่างมาให้”“ข้าคิดค่าลัดแถวของท่านแพงแน่ๆ”“ข้าจะจ่ายค่าชุดใหม่ให้เจ้าพร้อมเครื่องประดับสี่ชุด ว่าอย่างไร”“เจ้าค่ะ ได้เลยแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 12 ช่วยงานเสด็จอา
จวินลู่หานเงยหน้าขึ้นมามองผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ แต่ก็รีบนั่งลงทันทีพร้อมกับปรับสีหน้าและเริ่มไอขึ้นมา“พระองค์ยังไม่หายดี เหตุใดยังมาประทับอยู่ที่นี่เพคะ เหตุใดจึงไม่ไปนอนพักเสียหน่อย”“เจ้า…กลับมาแล้วงั้นหรือ ออกไปเที่ยวมา สนุกหรือไม่เล่า”“หม่อมฉัน..เพียงแค่ไปส่งเทียบเชิญเท่านั้นเพคะ นั่งคุยกับหลานเฟินนานไปหน่อยก็เลยกลับมาช้าเพคะ”“แน่ใจว่ามีเพียงนางแค่คนเดียว”“ว่าอย่างไรนะเพคะ เสด็จอาหมายถึงอะไรเพคะ”“แค่ก แค่ก”“เสด็จอาเพคะ”“ข้าคอแห้ง รินชาให้ข้าที”“เพคะ”เยว่ซินหันมายิ้มและรินชาให้ท่านอ๋องและยกไปให้เขาพร้อมกับยกให้ เขารับขึ้นมาดื่มพร้อมกับลอบยิ้ม อย่างไรนางก็กลับมาแล้ว ความหงุดหงิดนั้นก็เริ่มเบาบางลง“เจ้า….เหตุใดไม่รีบเตรียมตัว อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเลี้ยงแล้ว”“หม่อมฉันต้องเตรียมตัวอย่างไรเพคะ หม่อมฉันก็สั่งบ่าวไพร่ให้จัดแจงงานแล้ว อาหารและเสบียงที่เสด็จอาสั่งก็ตระเตรียมแล้ว และยุ้งฉางที่สั่งเปิดเพื่อแจกจ่ายเสบียงหม่อมฉันก็ไปตรวจนับจำนวนไว้แล้ว”“ข้ามิได้หมายถึงเรื่องพวกนั้น เอาเช่นนี้ พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปเอง”“แต่ว่าพรุ่งนี้…”“เจ้ามีธุระอะไรก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 13 โขดหินในห้องอาบน้ำ
“แล้วพรุ่งนี้เสด็จอาจะพาหม่อมฉันไปที่ใดหรือเจ้าคะ”“พรุ่งนี้…เจ้าก็จะรู้เอง รีบทำเถอะ อีกไม่มากแล้ว”“เพคะ”หลันเยว่ซินไม่สอบถามอะไรเขาอีก พวกเขานั่งทำงานไปเงียบๆและมีพูดคุยซักถามกันบ้างเป็นบางครั้งเท่านั้น ซึ่งเยว่ซินออกมาจากห้องทรงงานนั้นช่วงเย็นแล้ว นางเห็นว่าเวลายังพอเหลือจึงตัดสินใจไปแช่น้ำที่ห้องอาบน้ำ“เมื่อยแขนเสียจริง”นางวาดแขนไปมาในสระน้ำอุ่นนั้น นางชอบสระน้ำอุ่นที่ตำหนักที่สุดเพราะทั้งกว้างและสบายแล้วยังมีโขดหินใหญ่ริมสุดที่ทำเป็นน้ำตกปลอมเอาไว้ทำให้รู้สึกราวกับอาบน้ำอยู่กลางน้ำตกในป่า ขาเรียวนั้นตีน้ำไปมาอย่างอิสระ ไม่นานนางก็ได้ยินเสียงด้านนอก ราวกับว่าจะมีคนกำลังเข้ามา นางสั่งให้ชุนถงกลับไปแล้วจึงไม่มีผู้ใดเฝ้าอยู่ มิใช่ว่าท่านอ๋องจะมาอาบน้ำเอาเวลานี้หรอกใช่หรือไม่ นางรีบว่ายไปซ่อนที่โขดหินด้านหลังเมื่อร่างหนึ่งที่สวมเพียงผ้าพันรอบเอวและเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำ ใจของเยว่ซินเต้นระทึกมากกว่าเดิมเพราะนางพึ่งจะเคยเห็นแผงอกนั่นเต็มๆ“แย่แล้ว เสด็จอาจริงๆด้วย ทำเช่นไรดีเล่า”บัดนี้โขดหินนี้คือที่ซ่อนที่เดียวที่สามารถกำบังกายนางเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาเห็นได้เมื่อท่านอ๋องเริ่มถอด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-13ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 14 ต่างคนต่างรัก
ใบหน้าของเยว่ซินร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง นี่นางทำเรื่องน่าอายเช่นนั้นไปได้จริงหรือนี่ เลือดกำเดาไหลต่อหน้าเขาแล้วยัง….“แย่จริง เสด็จอาต้องจับได้แน่ๆว่าข้า….”“เยว่ซิน เจ้าเป็นอะไร ยังปวดที่ใดอีกหรือไม่”“ไม่เพคะ คือว่าหม่อมฉัน”“เช่นนั้นก็นั่งลง สำรับกำลังจะมาแล้ว”“เสด็จอาเพคะ คือว่า…ท่านหมอบอกว่าหม่อมฉัน ติดไข้จากเสด็จงั้นหรือเพคะ”“ใช่สิ เจ้าสงสัยอะไรงั้นหรือ”“เปล่าเพคะ”“เช่นนั้นก็กินข้าวเถอะ วันนี้เจ้าคงเหนื่อยแล้ว ทั้งออกไปข้างนอกมาและยังมาช่วยงานข้าอีก เอานี่ กินเยอะๆ”จวินลู่หานพยายามจะไม่พูดถึงเรื่องที่นางป่วยอีก เขาเกรงว่านางจะอายจนไม่กล้ากินข้าว แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกว่านางในตอนนี้มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นท่าทีที่อ่อนโยนลง หรือแม้แต่บางครั้งที่ไม่ค่อยกล้าสบตาเขา“หม่อมฉันอิ่มแล้วเพคะ”“เช่นนั้นก็ดื่มยานี่แล้วนอนพักเสีย”“เพคะ”หลันเยว่ซินรับยาจากท่านอ๋องมาโดยง่าย แต่นางไม่ชอบดื่มยาเอาเสียเลย ทุกครั้งที่ีดื่มยาจะต้องกลั้นหายใจและพยายามดื่มรวดเดียวจนหมด เมื่อนางวางถ้วยยาลงจึงหันมามองหน้าเสด็จอา เขายื่นลูกบ๊วยมาให้นางพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มักมีให้นางอยู่เสมอ“เอานี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-13
บทล่าสุด
ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนพิเศษ 6 อุบายรักมัดใจองค์หญิง 2
เมี่ยวเข่ออ้ายนิ่งไป นางรู้สึกตกใจราวกับว่าไม่ใช่เรื่องจริง ลี่หยางจินผู้นั้น คนที่เอาแต่พูดหลักการมากมาย บัณฑิตที่พูดแต่สิ่งที่นางไม่เข้าใจ บอกรักนางงั้นหรือ นางตกใจอีกครั้งเมื่อเขากระชับกอดเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่วางที่ไหล่ของนาง“เข่ออ้าย ข้ารักท่านจริงๆ เรื่องนี้มิได้โกหก แม้ว่าสิ่งที่ข้าพูดกับท่านก่อนหน้านี้จะร้ายกาจ แต่ที่พูดเรื่องเจ้ากับหย่งเล่อ เพราะว่าข้า…หึงเจ้า ไม่อยากให้เจ้าอยู่ใกล้กับบุรุษอื่น”เข่ออ้ายทำตัวไม่ถูก ลี่หยางจินผู้นั้น บัณฑิตน่ารำคาญนั่นบอกว่ากำลังหึงนางงั้นหรือ นี่เขาป่วยจนเพี้ยนไปแล้วใช่หรือไม่“นี่ท่าน เพ้อเพราะพิษไข้งั้นหรือ”“เรื่องที่ข้าป่วยเป็นเรื่องโกหก แต่เรื่องความรู้สึกของข้าเป็นความจริง เจ้าอย่าผลักใสข้าอีกเลยนะเข่ออ้าย”“นี่พวกท่าน…รวมหัวกันหลอกข้างั้นหรือ”“มันจำเป็น หากว่าครั้งนี้ไม่อาจคุยกับเจ้า ข้าก็ไม่มีโอกาสแล้ว ดังนั้น…”“ดังนั้นพวกท่านจึงใช้เรื่องนี้มาล้อเล่นกับความรู้สึกข้า มาหลอกข้า ท่านมัน…อุ๊บ…อื้มมม”ลี่หยางจินผลักนางลงที่เตียงและจูบนางทันทีเพื่อให้นางหยุดโมโห หากว่าเขาปล่อยนางไป ให้พบนางอีกครั้งคงยากแล้ว แผนแรกพูดไปแล้ว เหลือแค่แผนที
ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนพิเศษ 5 อุบายรักมัดใจองค์หญิง
วังหลวงแคว้นฮั่วซู“องค์หญิง เอ่อ…กระหม่อม…”ลี่หยางจินเดินตามเมี่ยวเข่ออ้ายเมื่อเขาเดินออกมาจากห้องทรงงานของฝ่าบาทและจะเดินกลับไปยังตำหนัก ตั้งแต่ที่ทุ่งหญ้าเมื่อวานนี้พอกลับมาที่วังหลวง พวกเขาก็ไม่พบนางอีกเลย….“ท่านทูตเจ้าคะ องค์หญิงให้ข้าน้อยเรียนว่าวันนี้นางไม่ค่อยสบาย จึงไม่อยากรับแขกเจ้าค่ะ ขอเชิญท่านทูตกลับไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ”“แต่ว่า…”“พี่ใหญ่ ท่านไปหาเข่ออ้ายมาอีกแล้วงั้นหรือ เหตุใดจึงไม่รอทำตามแผนการของข้าก่อนเล่าเจ้าคะ”“แต่เวลาอีกแค่สองวัน ข้าเกรงว่านางจะไม่ให้โอกาสข้าอีกแล้ว”“เฮ้อ….เช่นนี้แผนของพวกข้าก็ล่มหมดสิเจ้าคะ”“แผน แผนอันใดกัน”“เช่นนี้นะเพคะ…..”ตำหนักองค์หญิง“พี่เยว่ซิน พี่หลานเฟิน พวกท่านมาแล้ว”“เข่ออ้าย เหตุใดเจ้าดูซูบเช่นนี้เล่า เจ้า…อดอาหารงั้นหรือ”“เปล่าเจ้าค่ะพี่เยว่ซิน ข้าเพียงแต่….”“อดนอน…นี่เข่ออ้าย เจ้าจะป่วยอีกคนไม่ได้นะ ให้พี่จอมอ่อนแอของข้าป่วยแค่คนเดียวก็พอ อุ่ย…”“หลานเฟิน ไหนเจ้ารับปากพี่ลี่แล้วอย่างไรว่าจะไม่…”เข่ออ้ายตกใจเมื่อได้ยินว่าลี่หยางจินล้มป่วย“เกิดสิ่งใดขึ้น พี่หยางจินป่วยงั้นหรือ เหตุใดไม่เห็นมีผู้ใดมาแจ้งข้าเลย”"เข่ออ้ายเจ้าใ
ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนพิเศษ 4 คนหัวแข็ง ปะทะ คนปากแข็ง 2
ลี่หยางจินยืนเฝ้ามองที่ทุ่งหญ้าว่างเปล่านั้นเป็นเวลาเกือบสองเค่อ เมื่อมองออกไปอีกทีก็เห็นว่าองค์หญิงขี่ม้ากลับมาพร้อมกับม้าอีกตัว น่าจะเป็นม้าของฟู่หย่งเล่อ แต่ไม่เห็นอีกสองคน “องค์หญิง แล้ว…”“ไม่พบ แต่ไม่ต้องห่วง พี่ฟู่ไม่หลงทางหรอก”“แต่ว่าหย่งเล่อไม่เคยมาที่นี่”“ข้าพาเขามาขี่ม้าสำรวจเมื่อวันก่อน เขาบอกว่าจะมาหาที่ให้พี่หลานเฟินหัดขี่ม้า”“องค์หญิงเสด็จมากับเขาตามลำพังงั้นหรือ!!”เข่ออ้ายหันไปมองเขาอย่างนึกตกใจ เมื่อนางลงจากม้าและดื่มน้ำพักเหนื่อย เขาเดินตรงมาถามนางอย่างใคร่รู้จนนางเริ่มตกใจ“ท่านเป็นอะไรไป ข้าก็แค่พาเขามาสำรวจทุ่งหญ้าเท่านั้น”“แต่ชายหญิงห้ามอยู่ด้วยกันตามลำพัง เหตุใดท่าน…อย่าว่าแต่อยู่ด้วยกันเลย นี่ท่านกล้าพาเขาออกมาสองต่อสองในที่เช่นนี้ เหตุใดท่านจึงไม่ทำตัวเหมือนสตรี….”“พอที!!”“เลิกเอาข้าไปเปรียบเทียบกับสตรีในดวงใจของท่าน ข้าก็เป็นคนเช่นนี้อยู่แล้ว และเรื่องที่ข้าจะไปไหนกับผู้ใดก็มิใช่กงการอะไรของท่าน ขอตัวก่อน”“เดี๋ยว องค์หญิง เหตุใดท่านออกมากับคุณชายฟู่ กระหม่อมจึงไม่ทราบเรื่องนี้”เขาเอื้อมมือไปจับนางไว้พร้อมกับดึงเข้ามาถาม เมี่ยวเข่ออ้ายตกใจเมื่อเขาดึง
ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนพิเศษ 3 คนหัวแข็ง ปะทะ คนปากแข็ง 1
ฟู่หย่งเล่อและหลานเฟินกลับมายังที่พักม้า เข่ออ้ายและหยางจินรอพวกเขาอยู่ที่นั่น องค์หญิงนั้นนั่งอยู่ห่างจากหยางจินคนละทางเมื่อสาวใช้ตะโกนบอกว่าพวกเขามาถึงแล้ว“องค์หญิงเพคะ แม่นางกับท่านรองแม่ทัพมาถึงแล้วเพคะ”เข่ออ้ายรีบวิ่งไปที่ม้าของหย่งเล่อเพื่อรอพวกเขา หยางจินที่ยืนมองนางอยู่กำลังจะพูด แต่เข่ออ้ายหันมามองเขาและเดินเลี่ยงไปอีกฝั่งของม้าเมื่อหลานเฟินถูกอุ้มลงมาจากหลังม้าแต่นางเหมือนกับเดินไม่ไหวจนหย่งเล่อตัดสินใจอุ้มนางเดินมาหาพวกเขา“พี่หลานเฟิน เหตุใดเป็นเช่นนี้เกิดอะไรขึ้น!!”“เข่ออ้าย คือว่าข้า…”หลานเฟินนั้นไม่กล้าตอบ ใครจะกล้าพูดว่าฟู่หย่งเล่อรังแกนางจนนางเดินไม่ไหวจนเขาต้องอุ้มนางนั่งม้ามาด้วยกันเช่นนี้ แต่ฟู่หย่งเล่อนั้นเก็บอาการได้ดีกว่านางมากนัก เขาเป็นผู้เอ่ยขึ้นมา“นางตกม้าน่ะ ข้าไปช่วยเอาไว้ทันแต่ขานางยังเจ็บอยู่ ช้าไปมากเพราะมัวแต่เรียกและตามหาม้าอยู่” (ม้าบอกโบ้ยความผิดมาที่ตรูเฉยเลย พวกเอ็งนั่นแหละ)“เช่นนั้น ท่านไปนั่งรถม้าดีหรือไม่”“ดีเหมือนกัน”“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง หลานเฟินอยากจะขี่ม้า ให้กระหม่อมนั่งไปกับนางจะได้ช่วยสอนไปด้วย ไม่ต้องห่วงนะพี่ลี่”“เอ่อ น้
ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนพิเศษ 2 ฟู่หย่งเล่อและลี่หลานเฟิน 2
หลานเฟินมองเขาที่ถูกนางนอนทับอยู่จึงได้จะลุกขึ้นแต่เขาดึงนางเข้ามาพร้อมกับประกบปากจูบอย่างรวดเร็วและผลักนางลงไปอยู่ด้านล่างแทนสายคาดเอวถูกปลดออกไปจนได้ด้วยมือเขาที่ดึงออกมา มือหนาเริ่มรุกล้ำไปที่ด้านในปกเสื้อผ่านชั้นในเข้าไป นางรู้ว่ามือเขาสั่นน้อยๆเมื่อสัมผัสถูกยอดปทุมด้านในนั้น“พี่หย่งเล่อ ท่าน…ตื่นเต้นหรือเจ้าคะ”“ข้า…อยากเห็นข้างใน เจ้า..จะอนุญาตหรือไม่”“เจ้าค่ะ ตัวข้า ใจข้าเป็นของท่านทั้งหมด ในเมื่อตกลงแล้วข้าย่อมยินยอม”“หลานเฟินเจ้าพูดเช่นนี้รู้หรือไม่ว่ามันหมายความว่าเช่นไร”“ข้าเองก็อยากเห็นเช่นกันว่าในตอนนี้แผงอกกว้างของท่านยังเหมือนเดิมเหมือนครั้งที่อยู่ที่สำนักศึกษาหรือไม่”มือเรียวบางนั้นเอื้อมไปปลดเข็มขัดของเขาออกเช่นกัน ฟู่หย่งเล่อรู้งานทันที เขาถอดชุดคลุมด้านนอกออกและปูรองเอาไว้ที่พื้นและพาหลานเฟินไปนอนที่ชุดคลุมของเขาลิ้นที่ยังพัวพันกันไม่หยุดและเริ่มถอดชุดของนางออก เขาเริ่มเห็นเนินอกขาวเนียนนั้นแต่เขาอยากเห็นมากกว่านั้นเมื่อหลานเฟินเริ่มครางอย่างพอใจ“หลานเฟิน เจ้างามจริงๆ”ปากของเข้าเปลี่ยนมาครอบครองหน้าอกขาวตรงหน้าทันที ช่างพอเหมาะพอดีมือของเขาเสียยิ่งนัก เสียง
ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนพิเศษ 1 ฟู่หย่งเล่อและลี่หลานเฟิน 1
ทุ่งหญ้าแคว้นฮั่วซู“เบาๆหน่อย เจ้าอย่าดึงบังเหียนแรงเกินไปหลานเฟิน หากมันเจ็บมันจะดีดเจ้าเอา”“ข้ารู้ๆ อย่าพูดมากนัก ข้าตื่นเต้นจนลนลานไปหมดแล้ว”“เจ้าอย่าเกร็งจนหลังตรงเช่นนั้นปล่อยตัวตามสบาย”“หากท่านพูดอีกอีกคำเดียวนะฟู่หย่งเล่อ ข้าจะ ว๊าย…”“หลานเฟิน!! จับให้แน่นๆ”ม้าที่นางขี่เกิดตกใจเมื่อลี่หลานเฟินเผลอใช้เท้ากระแทกไปที่ลำตัวมันเพราะโมโหฟู่หย่งเล่อ มันจึงพานางวิ่งไปยังทุ่งหญ้ากว้างด้านล่าง ตัวนางเอนไปมาเพราะยังทรงตัวไม่ได้ ฟู่หย่งเล่อเร่งความเร็วม้าของเขาตามนางไป“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!!”“ข้ามาแล้ว เจ้าอยู่นิ่งๆ จับให้แน่นๆนะ”“พี่หย่งเล่อ ช่วยข้าด้วย มัน…มันวิ่งไม่หยุดเลยข้ากลัว”“เจ้าอย่าตะโกนมันจะตกใจข้ามาแล้ว”ฟู่หย่งเล่อเร่งความเร็วม้าและขี่เข้าไปใกล้ม้าพร้อมกับกระโดดไปที่ม้าตัวที่นางนั่งอยู่ เขาซ้อนตัวอยู่ด้านหลังของนางและเริ่มคุมบังเหียนม้าให้นิ่ง ใช้เวลาไม่นานมันก็ค่อยๆสงบลงและลดความเร็วลง “จับดีๆ ค่อยๆลุกขึ้นมาสิเจ้าปลอดภัยแล้ว”“ข้า…ข้าอยากลง”“หากเจ้ากลัวมัน เจ้าก็จะขี่มันไม่ได้ เจ้าลองลืมตาดูสิ”“ข้ากลัว ไม่เอา”นางลุกขึ้นได้ก็หันเข้าซบอกของเขาทันที ฟู่หย่งเล่อนั้นเร
ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 42 สิ้นสุดภาระกิจของเสด็จอา (ตอนจบ)
สิบวันถัดมาพิธีอภิเษกท่านอ๋องและหลันเยว่ซินถูกจัดขึ้นหลังจากที่จัดการเรื่องกบฏซ่งเสวียนและลงโทษขุนนางที่เป็นผู้ร่วมมือซึ่งถูกจับมาได้หมด ทั้งหมดให้การรับสารภาพ แต่ก็ถูกปลดยศขุนนางและลงโทษเนรเทศออกจากเฉินโจว“พระชายาช่างงดงามยิ่งนัก”“ข้าเคยพบนางครั้งที่มาเดินตลาด ครั้งนั้นยังจ้องมองอยู่เลยแต่มิกล้าถามว่าเป็นบุตรสาวจวนใด ทั้งหน้าตาและผิวพรรณช่างแตกต่างกับชาวบ้านธรรมดาเหลือเกิน”“ช่างเหมาะสมกับท่านอ๋องยิ่งนัก”หลังพิธีอภิเษกที่ถูกจัดขึ้นที่ท้องพระโรงแล้ว ท่านอ๋องและพระชายาก็เดินออกมาพบปะกับประชาชนที่ระเบียงชั้นสามของวังหน้า ทั้งคู่ในชุดอภิเษกสีแดงสดยืนโบกมือให้กับประชาชนด้านล่าง“พระชายา วันนี้เจ้าเหนื่อยหรือไม่”“ไม่เพคะ เพียงแค่รอยยิ้มของทุกคนด้านล่างนั้นก็คุ้มค่าเพียงพอแล้วเพคะ”“ไปกันเถอะ เราต้องไปไหว้บรรพบุรุษและทำพิธีจารึกนามของพระชายาอีก”“เพคะ”ภารกิจหลายอย่างทั้งพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน แต่งตั้งพระชายาและจารึกชื่อในศาลบรรพชนสกุลจวินอ๋องผ่านไปด้วยดี จนเมื่อถึงเวลาส่งตัวเข้าห้องส่งตัวห้องส่งตัว“หลันเยว่ซิน ในที่สุดข้าก็ทิ้งฐานะเสด็จอาได้อย่างหมดสิ้นในวันนี้เอง”“ไม่คิดว่าพระองค์จะอย
ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 41 สอบสวนท่านอ๋อง
จวินลู่หานถามชุนถง สาวใช้คนสนิทของเยว่ซินเมื่อเห็นนางเดินออกมาจากห้องของเยว่ซิน“ทูลท่านอ๋อง คุณหนูไปอาบน้ำเพคะ”“อ่อ งั้นหรือ เข้าใจแล้วเจ้าไปเถอะ”“เพคะ”เขาเดินตามเยว่ซินเข้าไปในห้องอาบน้ำทันที เมื่อเข้ามาก็เห็นว่านางนั่งพิงของสระอยู่ เขาจึงได้ค่อยๆเดินลงไปแช่น้ำกับนางทันที เมื่อลงไปแล้ว นางกลับไม่มีท่าทีตกใจหรือกล่าวว่าเขา อันที่จริง นางไม่พูดเลยต่างหาก“เยว่ซิน …เจ้ามาอาบน้ำนานแล้วงั้นหรือ”“…..”เยว่ซินมิได้ตอบเขานางหันข้างให้ท่านอ๋องเล็กน้อยแต่มิได้หนีไปที่ใด เขาจึงเดินไปอีกทางเพื่อดักนางเอาไว้“เยว่ซิน เหตุใดไม่ตอบข้า เจ้ายังโกรธข้าอยู่งั้นหรือ”นางเดินและเตรียมจะขึ้นเมื่อเขาดึงแขนนางเอาไว้ได้ทัน“เดี๋ยวสิอย่าพึ่งไป เจ้า….หากว่าเจ้าโกรธข้าจะด่าข้าก็ได้ หรือตีข้าก็ได้ แต่อย่าเดินหนีแล้วไม่คุยกับข้าเช่นนี้”หลันเยว่ซินหันไปมองท่านอ๋องแวบนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่เรียบไร้ความรู้สึก“รีบอาบแล้วตามขึ้นมา”“เยว่ซิน…”นางสลัดมือเขาออกและเดินขึ้นไปสวมเสื้อคลุมและเดินออกไปทันที ทิ้งให้ท่านอ๋องที่เริ่มทำตัวไม่ถูกกับท่าทีที่เย็นชานั้น เขาไม่เคยง้อสตรีที่มีอาการเช่นนี้ เขาไม่รู้ว่าต
ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด ตอนที่ 40 วาระสุดท้าย
มีดปลายแหลมซึ่งเป็นอาวุธลับของแคว้นอวิ๋น ทำจากทองคำขาวบริสุทธิ์ ซึ่งอาวุธนี้มีเพียงคนของแคว้นอวิ๋นเท่านั้นที่มีใช้เพราะพวกเขาทำขึ้นมาเอง ทั้งร้ายแรงและคมดุจกระบี่และยังอาบยาพิษร้ายแรงอีกด้วย ซ่งเหมยลี่พุ่งตัวเข้าไปบังท่านอ๋องไว้ พร้อมกับมีดสั้นสีเงินด้านหลังที่พึ่งปักไปที่กลางหลังของซ่งเสวียน“เยว่ซิน!!”“แม่นางซ่ง!!”ซ่งเหมยลี่ใช้ตัวบังท่านอ๋องไว้ ครานี้นางได้ปกป้องชีวิตของเขาเอาไว้ตามแผนการที่บิดานางวางไว้เสียทีในที่สุด แต่อาวุธที่ปักที่อกของนางกลับเป็นมีดที่พ่อนางซัดใส่เองกับมือ“เหมย…เหมยลี่ ทำไม!!”ร่างของนางล้มลงพร้อมกับบาดแผลจากเลือดสีแดงสด เปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำเพราะยาพิษที่อาบเอาไว้ที่มีด ท่านอ๋องรับซ่งเหมยลี่เอาไว้ในอ้อมแขน ซ่งเสวียนถูกฟู่หย่งเล่อจับตัวเอาไว้ แต่เขาเองก็กำลังหายใจรวยรินอยู่เช่นกันเพราะมีดของหลันเยว่ซินที่พุ่งมาปักกลางหลังของเขา“ท่านฆ่าพ่อข้าสินะ ข้าจะไม่กลายเป็นคนบ้านแตก หากมิใช่การกระทำของท่านในครั้งนั้น วันนี้ยังกล้าลอบสังหารท่านอ๋อง ท่านคิดว่าข้าจะยอมปล่อยให้ท่านทำเช่นนั้นหรือ!!”“ฮ่าๆ ฮ่าๆๆ นึกไม่ถึง….ว่าข้าจะถูกบุตรของศัตรูฆ่าเอาได้ เดิมทีคิดว่าจะตายเพร
