บทที่ 6 ตัวซวยที่ไม่อยากเข้าใกล้ (2/4)

       “อืม พอได้ยินที่เจ้าเอ่ยในงานจิบชาชมดอกไม้ ข้าก็คิดได้ทันที เหตุใดข้าต้องพยายามมากมายถึงเพียงนั้นเพื่อบุรุษที่ไม่คิดจะไยดีความรู้สึกข้า”

            “เจ้าคิดได้ข้าก็ดีใจ กล่าวตามตรงข้าก็ได้ยินเรื่องที่องค์รัชทายาทพึงใจคุณหนูสวี่จนทำให้สตรีนางนั้นทะเลาะกับชินอ๋องซื่อจื่อ”

            “เรื่องที่บุรุษผู้นั้นไปกินข้าวและไปส่งสวี่ลู่ฟางถึงจวนเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องที่ชินอ๋องซื่อจื่อเป็นคนรักของนาง ข้าก็ได้ยินผู้คนภายนอกเล่าลือ แต่ทว่าในวังหลวงกลับเงียบไม่มีท่าทีต่อเรื่องนี้ ราวกับว่ามันเป็นเพียงการปล่อยข่าวของใครคนหนึ่ง”

            ‘ข้าลืมไปได้อย่างไรว่าสหายผู้นี้เป็นถึงบุตรสาวของสหายสนิทของฮองเฮา’ ซึ่งได้รับความรักและความเอ็นดูอย่างล้นเหลือจึงทำให้สามารถเข้าออกวังได้อย่างตามใจตั้งแต่เด็ก

            แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อองค์รัชทายาทเจอสตรีที่พึงใจอย่างแท้จริง ความเอ็นดูอันมากล้นนี้จึงกลายเป็นบ่วงพันธนาการนางร้ายผู้นี้เอาไว้ให้ต้องทุกข์ทรมานทั้งกายและใจ

            “แต่ข้ากลับคิดว่าคุณหนูสวี่มีใจให้ชินอ๋องซื่อจื่อนั้นเป็นเรื่องจริง” นางกล่าวพลางยกชาขึ้นจิบ

            “สวี่ลู่ฟาง สตรีดอกบัวขาวผู้นั้นคิดจะใช้มารยาดั่งนางจิ้งจอกล่อลวงบุรุษคนใดกันแน่”

            “หากทำได้ข้าว่านางคงจะอยากได้ทั้งสองคน บุรุษที่มีทั้งอำนาจและทรัพย์สมบัติสองคนตกอยู่ในกำมือ เหตุใดสตรีเช่นสวี่ลู่ฟางจะไม่ต้องการ”

            “บุรุษที่พึงใจสวี่ลู่ฟางได้ นอกจากโง่เง่าแล้วจะมีอันใดอีก”

            “นั่นสิ ข้าเห็นด้วยกับเจ้า” กล่าวจบนางก็หัวเราะออกมาอย่างไม่คิดรักษามารยาท

            “มาคิดดูแล้วข้าโชคดีจริงๆ ที่วันนั้นตัดสินใจไปงานจิบน้ำชาที่จวนหลิวกับเยว่ฉิง จึงได้พบเจอเจ้า”

            “เราอาจจะมีวาสนาต่อกันจึงได้มาเป็นสหายกัน” และยังมีชะตากรรมที่ไม่เป็นธรรมเหมือนกัน

            “ข้าเห็นด้วย งานวันปักปิ่นของข้าเจ้าอย่าลืมมานะ”

            “ข้าต้องไปอยู่แล้ว แต่พี่ใหญ่อาจจะไปด้วย”          

            “งานปักปิ่นของข้าเรียบง่ายไม่ใหญ่โต มีเพียงคนในตระกูลและสหายอย่างเจ้าและเยว่ฉิง หากพี่ชายเจ้าอยากมาด้วยข้าก็ยินดี” บรรดาคุณหนูตระกูลอื่นที่หาความจริงใจไม่ได้ นางไม่อยากเชิญให้เสียเวลา

            “เจ้าไม่ได้เชิญองค์รัชทายาทผู้นั้นหรือ”

            “เหตุใดข้าต้องเชิญเขาด้วย”        

            “อย่างไรตอนนี้ก็ยังไม่มีประกาศยกเลิกการเป็นคู่หมายมิใช่หรือ” หากไม่เชิญจวนเจิ้งจะไม่มีปัญหาในภายหน้าหรือ

            “ชิงหนี่ว์ ข้าต้องทำอย่างไรถึงจะยกเลิกพันธะนี้ได้”

            “หากเป็นข้า ข้าจะส่งเสริมให้เขาได้ครองรักกับสตรีที่พึงใจ”

            “แต่หากเขาไม่ยอมปล่อยข้าไปล่ะ” อำนาจจากตระกูลเจิ้งนั้นหอมหวานกว่าตระกูลสวี่ของหมอหลวงผู้นั้นมากนัก

            “เจ้าก็ต้องทำให้เขาทำผิดต่อเจ้า หากเป็นเช่นนั้นข้าเชื่อว่าท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายจะต้องไม่อยู่เฉย”

            “เช่นนั้นข้าต้องวางแผนให้ดี การยกเลิกครั้งนี้จะได้สำเร็จ”

            “ข้าขอถามอะไรบางอย่างได้หรือไม่”

            “หากเป็นเจ้า ถามมาได้เลยข้ายินดีตอบ” เจิ้งเข่อชิงเอื้อมมาจับมือนางพร้อมกับถูหลังมือเบาๆ

            “แท้จริงแล้วเจ้ามีใจให้องค์รัชทายาทหรือไม่”

            “หากเป็นก่อนเจอเจ้า ข้าคงตอบว่ามีอยู่บ้าง และยินดีที่จะทำตามที่เขาต้องการ แต่พอเจอเจ้าความคิดของข้าก็เปลี่ยนไป คำพูดของเจ้าทำให้ข้าหันกลับมามองตนเอง จึงได้รู้ว่าเหตุใดข้าจะต้องยึดติดกับบุรุษผู้นั้น ข้าจะต้องละทิ้งความต้องการของตนเพื่อบุรุษที่ไม่เห็นค่าของข้าเช่นนั้นหรือ เมื่อข้าได้คำตอบแล้วจึงขอร้องท่านพ่อให้ไปทูลขอฮ่องเต้โดยอ้างถึงเรื่องราวเสื่อมเสียที่ถูกเล่าลือระหว่างองค์รัชทายาทกับสตรีผู้นั้น แต่ฮ่องเต้กลับขอให้เห็นแก่ความสัมพันธ์อันดีงามให้โอกาสองค์รัชทายาทปรับปรุงตัว สุดท้ายแล้วจึงไม่อาจถอนหมั้นได้”

            “ทุกอย่างย่อมมีทางออก แต่จงจำเอาไว้ว่าการยกเลิกการหมั้นหมายจะต้องเป็นฝ่ายบุรุษทำผิด อย่าทำให้ตนเองต้องเสื่อมเสียเพราะอยากหลุดพ้นจากบุรุษแค่คนเดียว”

            “เจ้าช่างดีกับข้า” เจิ้งเข่อชิงส่งยิ้มให้กับนาง

            “แล้วในงานวันปักปิ่น เจ้าจงเลือกปิ่นปักผมที่เรียบง่ายแต่สง่างาม อย่าได้เลือกปิ่นที่มีสัญลักษณ์เกี่ยวกับบัลลังก์เด็ดขาด”

            “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะระวังให้ดี” หากบุรุษผู้นั้นเล่นตุกติกนางก็ไม่คิดไว้ไมตรีอีก อย่าได้คิดเอานางไปเป็นเครื่องมือเพื่อค้ำจุนบัลลังก์