LOGINแทนที่จะเผลอไผลยอมมีสัมพันธ์กับนางโลมระดับหล่อน ชายผู้นี้เลือกที่จะนั่งหลับตาต่อหน้าเธออย่างนั้นหรือ! ไอ้ไพร่นี่มันกล้าดีอย่างไรจึงเมินเฉยอีบุหลันผู้นี้ได้ ไม่ว่าชายใดก็ไม่มีใครหนีเสน่ห์และมารยาของอีบุหลันผู้นี้พ้นได้ หากแต่ชายผู้นี้กลับกล้าหลับตาทั้งที่มีของที่สวยงามที่สุดอยู่ตรงหน้างั้นรึ แม้ว่าสถานะของบุหลันจะเทียบเคียงไพร่เช่นกัน แต่เนื่องจากทำให้นายโรงติดใจได้จากการบำเรออันหลักแหลม เธอจึงถือว่าตนเองนั้นงดงามเหนืออภิสิทธิ์ และคอยใช้อำนาจมารยาที่มีรังแกคณิกาในโรงรับชำเราบุรุษด้วยกัน ทาสสินไถ่ผู้ชายที่มีหุ่นกำยำล่ำสัน หน้าตาหล่อเหลาคมคายนั้นจึงถูกตาต้องใจหล่อนอย่างมาก นอกจากบำเรอชาย หล่อนก็หาความสุขใส่ตัวด้วยไพร่เหล่านั้นเช่นกัน หากแต่ไม่ว่าใครแค่เธอถอดอาภรณ์ก็ยังยอมสยบ ยอดลึงค์ตั้งชี้โด่อย่างยินยอมให้เสน่หาครอบงำ แม่บุหลันคิดเช่นนั้น อาจเพราะหล่อนยังไม่ถอดเสื้อใช่หรือไม่? ชายผู้นี้เลยเลือกที่จะหลับตาเพื่อให้ได้ไม่เห็น ยุ่งยากปากเเห้งเสียจริง แต่ก็จนกว่าจะได้ตะลึงพรึงเพริดกับนมคู่สวยของกูนั่นล่ะ คิดแล้วจึงค่อยๆ ถดตัวไปแตะฝ่ามือลงเบาๆ ที่แผงอกเปลือยเปล่าแน่นตึงไปด้วยมัดกล้าม ห
พิมแก้วรู้สึกร้อนรนใจอย่างบอกไม่ถูก จะให้พูดถึงโรงรับชำเราบุรุษที่เธอไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้เข้าไปทำความรู้จัก แต่ก็พอรู้ว่าสถานที่นั่นเต็มไปด้วยแรงยั่วยวนใจต่อจิตชายมากมาย ทั้งสุราและนารีอย่างที่บอกว่าเธอตกเป็นเมียของสามก๊กและก็รู้ตัวว่ารักเขาในฐานะผู้ชายคนแรกในชีวิตก็จริง แต่สามก๊กก่อนที่จะถูกข้ามภพมาที่เดียวกัน เขานั้นมีผู้หญิงมาติดพันมากมายจนเรียกได้ว่าเธอเองก็ไม่ได้มั่นใจในตัวชายผู้นี้นักทั้งคนรักเก่า ทั้งภรรยาเก่าคิดแล้วก็วุ่นวายใจจนท่านออกญาสังเกตได้จากมื้อกลางวันวันนี้ ดูบุตรสาวอยู่ไม่เป็นสุขแถมยังทำหน้าตาเคร่งเครียด มีความกังวลตลอดเวลา“กังวลใจกระไรงั้นหรือ ลูกพ่อ” พิมแก้วผละสติจากสำรับอาหารตรงหน้าหลังจากนั่งเหม่อมาสักพัก พอเห็นว่าออกญาศรีภิบาลนั้นกำลังมองหน้าหล่อนอยู่ พิมแก้วจึงสั่นหน้าเบาๆ “ลูกเป็นกังวลเกี่ยวกับชายผู้นั้นหรือ?”“... สีหน้าของพิมออกขนาดนั้นเชียวหรือเจ้าคะ”“หากพิมจักโกรธเคืองพ่อ พ่อมิว่ากระไรต่อเจ้า แต่อยากให้ลูกรับรู้ว่าสิ่งที่พ่อทำนั้น... ล้วนเป็นสิ่งที่คิดมาอย่างดีเพื่อลูกแล้วทั้งสิ้น”“พิมเข้าใจเจ้าค่ะ... เจ้าคุณพ่อ” แม้ปากจะบอกว่าเข้าใจ แต่สีหน้าจิ้มลิ
วันต่อมา เกวียนคันใหญ่เคลื่อนตัวเวียนมารับสามก๊กคนเดียวในช่วงเช้าตรู่ พิมแก้วมองเขาผ่านบานหน้าต่างบนเรือนนอนของตนเอง ดวงหน้างดงามนั้นเต็มไปด้วยความกังวลเมื่อร่างใหญ่โตของสามีตนเองนั้นถูกผลักเข้าไปในเกวียนในสภาพถูกล่ามโซ่ราวกับวัวควาย อาจเพราะสถานะของเขาคือไพร่ในเรือนที่จะถูกส่งไปต้มยำทำแกงอย่างไรก็ได้ คนคุมทาสสินไถ่จำเป็นต้องควบคุมเขาไปให้ถึงโรงรับชำเราบุรุษเพื่อกันไม่ให้แรงงานอันมีมูลค่านั้นหลบหนีระหว่างเดินทางถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่มีทางหนีไปอยู่แล้ว แต่เพราะการเจอกันไม่นานทำให้พิมแก้วเองก็ยังหวั่นใจในจิตใจของชายคนนี้เธอรักเขา... แต่เขารักเธอมากแค่ไหนกัน?สามก๊กแหงนหน้าขึ้นมองไปบนเรือนสูง เห็นร่างเล็กยืนหลบอยู่ที่หลังบานหน้าต่าง เขากระตุกยิ้มให้เธอน้อยๆ เป็นเชิงว่าไม่ต้องห่วง เขาจะกลับมาโดยไม่ทำให้เธอเจ็บช้ำใจแน่นอน พิมแก้วยิ้มไม่ออก เธอได้แต่น้ำตาร่วงตอนที่ร่างใหญ่โตนั้นหายไปในเกวียน ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปเราคงไม่ได้เจอกันอีกสักพักเลยสินะเจ้าคะ... คุณสามเกวียนถูกพาไปไกลจากเรือนใหญ่ จนในที่สุดมันก็หยุดลง ร่างใหญ่โตของสามก๊กชะงักไปเมื่อผู้คุมเรียกเขาลงมาจากเกวียนคันใหญ่ แม้จะ
“ผมจะเข้าไปทำงานในนครโสเภณี และออกมาโดยไม่แตะต้องหญิงใดเลยแม้แต่คนเดียว”พิมแก้วยอมรับว่าตกใจที่สามีของตนเองมีความตั้งใจที่จะไปเป็นทาสสินไถ่คอยดูแลหญิงงามเมืองในโรงรับชำเราบุรุษ เข้าใจดีว่าเจ้าคุณพ่อนั้นรู้จักคนกว้างขวางจนกระทั่งลามไปในที่อโคจรเช่นนั้น แต่ดวงใจในอกอิ่มนั้นปวดใจนัก สถานที่แบบนั้นมีแต่หญิงสาวมากหน้าหลายตา มากคารมณ์มากตัณหา หล่อนไม่มั่นใจว่าคุณสามจะมั่นคงพอที่จะไม่เผลอใจแตะต้องใครสุดท้าย... เพราะระยะเวลาการรู้จักกันนั้นแสนสั้น มีเพียงสมพันธ์สวาทที่พันผูก พิมแก้วจึงยังไม่สามารถวางใจในตัวสามีของตนเองได้เต็มร้อยนักแต่เมื่อสามก๊กออกปากเช่นนั้น ไม่รู้ว่าเพียงต้องการอุ้มชูศักดิ์ศรีต่อหน้าออกญาศรีภิบาล หรือเพียงต้องการเป็นสามีที่ถูกต้องของเธออย่างสุดตัวจริงๆ“กูจักพูดคุยให้นายโรงมาปลดสินไถ่มึงในช่วงสายวันพรุ่ง อีกสองสามวันมึงต้องเดินทางไปที่โรงนครโสเภณีกลางพระนคร”“ขอรับ”ชายกำยำตกปากรับคำพร้อมกับหมอบลงกราบแนบเท้าของว่าที่พ่อตา ดวงตาคมกริบของท่านทำเพียงหลุบลงมองอีกฝ่ายที่นอบน้อมถ่อมตัว ท่านไม่ได้นึกเกลียดชังหรือถืออคติใดๆ กับชายหนุ่มที่ได้ครอบครองบุตรีของตนทางกาย หากแต่หัวใจค
“ละ... ลูกเองก็ให้คำนิยามนั้นมิได้ หากแต่บ่าวที่ชื่อว่าสามนั้น ในภพที่ลูกข้ามกาลเวลาเข้าไป เขาคือผู้มีอิทธิพล ชื่อจริงๆ ของเขาคือสามก๊กเจ้าค่ะ แลลูกได้ตกเป็นเมียเขาในภพนั้น ก่อนจักถูกพ่อหมอยาจรพาทั้งเขาที่อยู่คนละภพกับลูกกลับมาพร้อมกับลูก”“... นี่มันเรื่องบ้ากระไรกัน” เจ้าพระยาศรีภิบาลพยายามปะติดปะต่อคำให้การของลูกสาว แต่เมื่อเข้าใจ จึงได้แต่สบถออกมาอย่างยั้งไม่ไหว “พิมนาราก็อีกคนแล้ว ครานี้ยังเป็นลูกอีกรึ!”“พิมนารา... ชื่อของเจ้าคุณแม่” พิมแก้วทวนชื่อของมารดาตนเองที่หลุดออกมาจากปากของผู้เป็นพ่ออย่างนึงฉงน พิมนาราก็อีกคน... ถ้อยคำนี้หมายความว่าอย่างไรกัน ทำไมสีหน้าของผู้เป็นพ่อถึงดูเจ็บปวดใจอย่างนี้“พิมแก้ว... ทิดยาจรมีอาคมสามารถพาคนที่หมายเอาชะตาข้ามกาลเวลาได้ในอีกหลายพันปีข้างหน้า”“...”“พิมนาราแม่ของลูก... ถูกไอ้จอมขมังเวทย์ระยำนั่นดึงให้ข้ามกาลเวลาจนแม้แต่ตอนนี้ก็ยังตามหาแม่ของลูกมิเจอ พ่อจึงได้แต่เพียงอนุมานว่าแม่ของลูกตายไปแล้ว เพื่อรักษาหน้าของตระกูลเรา”“!!!”“ผู้คนตามกาลเวลาที่ผันแปร มิใช่พรหมลิขิตอย่างที่ลูกอุปมานไว้ หากแต่เป็นความผิดพลาดที่ทำให้ลูกสูญเสียความเป็นตนเอง ท
วันต่อมา เจ้าพระยาศรีภิบาลได้กลับมาจากกระทรวง เดินทางมาถึงเรือนใหญ่ในช่วงเช้า แน่นอนว่ายังไม่ได้รับรู้ข่าวลือเรื่องสามก๊กเพราะนานวันเข้าเรื่องหนาหูเลยซาลงมากแล้ว ท่านกลับมาเหนื่อยๆ ก็ได้รับการต้อนรับจากบุตรสาวที่มีท่าทีแปลกๆ เธอดูร้อนรนจนเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดซึมเต็มกรอบหน้า ไม่กล้าสบตาผู้เป็นพ่อในระหว่างที่ยกสำรับชาให้ สีหน้าของท่านเจ้าพระยามีแววแปลกใจ ในขณะที่จิบชาจีนที่ลูกสาวนำมาให้“ไอ้บ่าวคนนั้นมันไปไหนเสียแล้ว?” เป็นคำถามแรกของเจ้าคุณพ่อที่ทำเอาเด็กสาวขนลุกซู่ไปทั่วแผ่นหลัง จะบอกได้อย่างไรว่านอนอยู่บนเรือนเล็กของเธอ มีหวังเจ้าคุณพ่อได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ๆแต่คุณสามรับปากแล้วว่าจะมาคุยกับเจ้าคุณพ่อถึงเรื่องของเราด้วยตนเอง เพราะฉะนั้นพิมแก้วจึงทำได้แต่ต้องอดทนรออย่างใจเย็นเท่านั้น แม้ว่าต่อหน้าคุณสามจะพูดจาอย่างอวดดีว่าเธอจะเป็นคนเปิดปากพูดเรื่องนี้กับบิดาเอง แต่เมื่อได้อยู่ต่อหน้าท่าน ก็ทำเอาเกร็งจนไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากเริ่มอะไรเลย“มิรู้ว่าดิฉันจักกราบทูลท่านเจ้าพระยาได้หรือไม่เจ้าค่ะ ดิฉันแค่เพียงต้องการความเป็นธรรมให้อีสาลี่เท่านั้น” แต่ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะคิดหาทางหว่านล้อมพ่อถ

![นรสิงห์ [มาเฟียร้ายรัก]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)





