ขโมยไก่ไม่ได้ เสียข้าวสารอีกกำมือ

“มิเป็นไรเพคะ พระองค์ทรงงานยุ่งมากพอแล้ว หม่อมฉันมิอาจรบกวนเวลาอันมีค่าของพระองค์เพิ่มได้” ตู้จินจินตอบด้วยน้ำเสียงปกติมิได้แสดงอารมณ์ใด เพราะนางมิได้ต้องการให้เขาเข้ามาวุ่นวายกับกิจของนางเท่าใดนัก

“พระชายาเพคะ ได้โปรดลงโทษบ่าวด้วยเพคะ เนื่องจากวันนี้บ่าวมัวแต่ห่วงเรื่องการขนย้ายวัตถุดิบสำหรับครัวเล็กของเรือนริมบึง จากนั้นเสี่ยวอิงก็พานายหน้ามาคุยเรื่องบ่าวที่จะซื้อเข้าจวนริมบึงให้พระชายา ทำให้บ่าวหลงลืมเรื่องการจัดเลี้ยงมื้อเย็นนี้ไปเสียสนิทเพคะ” แม้จะกล่าวยอมรับผิดแต่ในน้ำเสียงก็ฟังออกโดยง่ายว่ามิได้มีความสำนึกผิดสักเท่าใด

“นางละเลยเจ้า สมควรลงโทษอย่าได้เกรงใจ” เสียงทุ้มขององค์ชายรองกล่าวสำทับ

“ถึงนางจะยุ่งจนหลงลืม นางก็ยุ่งเรื่องของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะลงโทษนางได้เยี่ยงไรเล่าเพคะ” ตู้จินจินหันไปกล่าวตอบองค์ชายรองโดยตรง

“ขอบพระ” อนุเจียวกำลังจะกล่าวขอบพระทัยแต่กลับได้ยินเสียงใสพูดต่อ

“ภาระของนางคงจะมากจนตึงมือ ในเมื่อหม่อมฉันแข็งแรงขึ้นบ้างแล้วก็สมควรทำงานตามหน้าที่ได้แล้ว คงต้องเริ่มจากการจัดการเรื่องในจวน องค์ชายรองคิดเช่นไรเพคะ” แม้ตู้จินจินจะรู้ดีว่าอำนาจการจัดการเรือนหลังและธุรกิจของตระกูลนอกเหนือจากสินเดิมของอนุ ควรเป็นหน้าที่ของภรรยาเอกเช่นพระชายาอย่างนาง แต่ก็ทราบมาว่าอนุเจียวทำหน้าที่มานานและไม่รู้ว่าอนุเจียวมีน้ำหนักในหัวใจขององค์ชายรองมากน้อยเพียงใด

“หากเจ้าไม่เหนื่อยจนเกินไปข้าก็เห็นดีด้วย มันเป็นหน้าที่ของพระชายาอยู่แล้ว เพียงแต่อย่าได้หักโหมจนเกินกำลัง เดี๋ยวจะกลับไปป่วยไข้อีก” ต้าจินหลงรู้สึกยินดีที่นางสนใจกิจการงานเรือนและยังรู้จักถามความเห็นของเขา ซึ่งเจ็ดเดือนก่อนหน้านี้นางไม่เคยแม้จะเอ่ยคำใดกับเขาสักนิด แม้กระทั่งวันส่งตัวเข้าหอ นางก็ยังหลับไปก่อนที่เขาจะเปิดผ้าคลุมหน้าเสียด้วยซ้ำ

“ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วงเพคะ หม่อมฉันจะค่อยๆ เรียนรู้จากอนุเจียว เริ่มจากพรุ่งนี้เลยก็แล้วกันช่วงบ่ายข้าจะให้เสี่ยวมี่ไปตามอนุเจียวมาพบพร้อมบัญชี เจ้าเห็นเช่นไรอนุเจียว” หลังจากตอบคำของพระสวามีก็หันไปถามอนุเจียว แม้จะใช้ประโยคคำถามแต่น้ำเสียงนั้นบ่งบอกว่าเป็นคำสั่ง ในระหว่างนี้นางลอบมองอนุเจียว คาดว่าป่านนี้เนื้อในฝ่ามือของนางคงทะลุจนเลือดออกแล้ว ด้วยอนุเจียวที่นั่งขุกเข่าอยู่เบื้องหน้านางนั้นกำหมัดจนไหล่สั่นด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ทำอันใดไม่ได้ และยังโดนนางตลบหลังเรียกได้ว่า ‘ขโมยไก่ไม่ได้ เสียข้าวสารอีกกำมือ¹’

“บ่าวไม่มีความเห็น ทุกสิ่งล้วนตามพระประสงค์ของพระชายาเพคะ” ทีใครทีมันเถอะนังตู้จินจิน สักวันนึงข้าจะขึ้นเป็นพระชายาแทนเจ้า หลังบ่นอุบอิบในใจนางก็หวังว่าคงจะได้รับอนุญาตให้ลุกขึ้นยืนเสียที หากยังอยู่ท่านี้ต่อไปอาจได้รับบาดเจ็บที่หัวเข่าได้

“พวกท่านคุยกันเสร็จหรือยังเพคะ บ่าวยังไม่อิ่มเลยอยากจะขอถ้วยร้อนรสก๋วยจั๊บญวนเพิ่มสักถ้วยเพคะพระชายา” อนุน้อยกงซุนผู้ใจกล้าร้องขอถ้วยร้อนเพิ่มตามที่นางได้ขอไว้ก่อนนี้

“หากยังไม่อิ่มพวกเจ้ทก็ส่งสาวใช้มาเลือกไปเพิ่มได้ทุกคน ส่วนพวกเจ้าเหล่าสาวใช้หากยังไม่อิ่มก็มารับไปเพิ่มได้เช่นกัน” ตู้จินจินตอบอนุกงซุนพร้อมเปิดโอกาสให้อนุและบ่าวทุกคนได้มารับถ้วยร้อนเพิ่มไปพร้อมกันทีเดียว

“พวกเจ้ารับอะไรเป็นมื้อเย็นกันหรือ ในเมื่ออนุเจียวลืมสั่งห้องเครื่องส่งอาหารมาให้” ต้าจินหลงเอ่ยถามพระชายาด้วยความสงสัย เพราะเท่าที่ฟังจากอนุกงซุนที่เขาเอ็นดูเช่นน้องสาว ได้ความว่าพวกนางได้เริ่มรับประทานอาหารกันแล้วแต่เจ้าตัวน้อยยังไม่อิ่ม

“พวกหม่อมฉันรับประทานถ้วยร้อนกันเพคะ เป็นวิธีปรุงอาหารสูตรลับของพระชายา มีหลายรสชาติให้เลือก หากพระองค์ยังไม่ได้เสวยมื้อเย็นทรงลองด้วยตัวเองก็ดีนะเพคะ มันอร่อยมากจริงๆ ” อนุน้อยกงซุนกลับเป็นผู้ตอบแทนด้วยน้ำเสียงปนทะเล้น นางหวังให้องค์ชายรองได้เห็นในความสามารถของพระชายาที่นางรู้สึกดีด้วยตั้งแต่ได้พูดคุยแม้เพียงไม่นาน

“หืม อร่อยขนาดนั้นเลยหรือ หรือว่าเจ้าตัวแสบของพี่ตะกละ” เอ่ยเย้าอนุกงซุนแต่กลับมองพระยาชาด้วยสายตามีคำถาม

“ลองเสวยดูเองเถิดเพคะ รสลิ้นของแต่ละคนนั้นต่างกัน ความอร่อยของอาหารจึงไม่อาจถามจากผู้ใดได้” ปี้หรูเอาถ้วยร้อนมารสละกล่องให้องค์ชายรองได้ทรงเลือกด้วยพระองค์เอง

“แต่ละกล่องแตกต่างกันอย่างไรหรือ” เมื่อถ้วยร้อนทั้งห้ารสมาวางตรงหน้าต้าจินหลงก็หันมาถามพระชายาที่นั่งอยู่ด้านข้าง

“แต่ละกล่องจะบรรจุอาหารแต่ละชนิดเพคะ ไม่ทราบโปรดเสวยเผ็ดหรือไม่เพคะ”

“เผ็ดได้แต่ไม่มาก เมื่อเย็นข้ารับมื้อเย็นจากข้างนอกมาแล้ว ที่อยากชิมเพราะเจ้าตัวแสบถึงกับขอเพิ่ม ทำให้ข้าสนใจมาก” ในคำตอบต้าจินหลงเจือความสนิทสนมฉันท์พี่น้องกับอนุกงซุน

“เยี่ยงนั้นทรงลองรสต้มยำกุ้งเถิดเพคะ เผ็ดนิดๆ เจือเปรี้ยวและเค็ม หากเสวยไม่หมดก็มิต้องฝืนนะเพคะ เดี๋ยวจะประชวรพระนาภี² จนบรรทมไม่หลับ” ตู้จินจินเสนอรสต้มยำกุ้งที่มีรสเผ็ดนิดหน่อยเปรี้ยวเค็มหวานกลมกล่อม

‘ฮึ คุยกันนั่นนี่สูตรลับอันใดกัน มิเคยรู้ว่านังตู้จินจินจะทำอาหารได้ เป็นถึงองค์หญิงใหญ่แต่กลับฝักใฝ่เรื่องในครัว ใฝ่ต่ำเสียจริง เมื่อไหร่จะเห็นว่าข้ายังนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้กัน นังพระชายาตัวดี แสร้งทำเป็นเห็นใจที่ข้างานยุ่ง กลับหมายยึดอำนาจข้าเสียนี่’ อนุเจียวได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความที่นางนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนี้มานานแล้ว

“โอ้ย ขอโทษอนุเจียว ข้ามัวแต่รีบจะมารับของหวานเพิ่ม ลูกพีชในน้ำเชื่อมอร่อยนัก” ไม่รู้เหตุใดอนุกงซุนสะดุดหน้าคะมำลงบนหลังอนุเจียวที่กำลังคุกเข่าอยู่กลางลานริมบึงจนนางล้มลงกองไปกับพื้น ขณะที่กล่าวขอโทษขอโพย อนุกงซุนก็พยายามจะช่วยอนุเจียวที่มีขนาดร่างใหญ่กว่านางให้ลุกขึ้นนั่ง สภาพจึงออกมาทุลักทุเลปนน่าขบขัน

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องยุ่ง” ด้วยความเจ็บทำให้นางโมโหจนลืมเก็บอาการ ก่อนจะปรับน้ำเสียงให้นุ่มนวลลงแล้วกล่าวกับอนุกงซุนเสียใหม่

“ขอบใจอนุกงซุน ข้าไม่เป็นไรแล้ว” พร้อมทั้งส่งยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาให้

1 ขโมยไก่ไม่ได้ เสียข้าวสารอีกกำมือ ฉวยโอกาสไม่สำเร็จยังขาดทุนอีกต่างหาก

2 ประชวรพระนาภี ปวดท้อง