บทที่ 6 กองขยะ

กองขยะใน ยุค 70’ นี้มันไม่ได้มีความหมายเหมือนกับกองขยะในยุค 2000 ที่แปลว่ากองสิ่งปฏิกูลจากตามบ้านเรือน แต่มันหมายถึงขุมทรัพย์ดีๆ นี่เอง ตำรา ภาพวาดโบราณ ไปจนถึงเครื่องเรือนจากไม้มีค่า หรือแม้กระทั่งเครื่องลายครามและเครื่องประดับทองคำก็ยังมี

หลังจากเดินไปตามทิศทางที่กิมฮัวบอกเพียงสิบห้านาทีก็มาถึงกองขยะชิงชิงที่วางแผนว่าจะลองเข้าไปดูลาดเลาดูก่อนเผื่อจะได้ของดีอะไรกลับไปบ้าง แล้วค่อยเข้าไปดูที่ตลาดมืดอีกทีเพื่อหาข้ออ้างในการเอาอาหารกลับไปที่บ้านเพื่อแบ่งปันให้พี่กิมฮัว ระหว่างนี้เธอก็จะตามหาท่านผู้ก่อตั้งตระกูลไปด้วย หวังว่าสามีของพี่กิมฮัวจะกลับมาไวไว เพราะหากเธอพบท่านผู้ก่อตั้งตระกูลก็คงต้องปลีกตัวไปช่วยเหลือท่านตามภารกิจที่ได้รับมอบหมายมา

“คุณตาคะ หนูขอเข้าไปดูข้างในได้มั้ย” ชิงชิงเอ่ยถามชายชราที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าโกดังขนาดใหญ่ที่ทุกคนพากันเรียกว่ากองขยะ

“ได้สิ เอาตะกร้าวางไว้หน้าประตูแล้วเข้าไปได้เลย” ชายชราตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย เด็กน้อยจะมีเงินที่ไหนมาซื้อของในกองขยะแห่งนี้ ส่วนมากพวกแม่บ้านมักมาซื้อหนังสือเก่าๆ หรือไม่ก็พวกโต๊ะเตียงไม้พวกนั้นไปเป็นเชื้อเพลิงเพราะในเมืองกิ่งไม้หรือฟืนนั้นหายาก

‘โห นี่มันขุมทรัพย์จริงๆ ด้วย ถ้วยหยกมันแพะเนื้อดี หวีไม้กฤษณายังมีกลิ่นอยู่เลย’ หลังจากเดินอยู่พักใหญ่ชิงชิงก็พบของดีเข้าจริงๆ

“ตาคะหนูเอาสองชิ้นนี้ค่ะ หนูเพิ่งมาอาศัยกับพี่สาวขาดแก้วดื่มน้ำอยู่พอดี หวีนี่ก็หอมดีหนูจะเอาไปไว้ใช้หวีผม”

“สองเหมา” ชายชราแทบไม่มองสิ่งของในมือเธอ

“หนูไม่มีเงินเลย หนูจ่ายด้วยอาหารแทนได้มั้ยคะ” ชิงชิงพี่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่มีเงินติดตัวสักเฟินลองต่อรองกับชายชราคนเฝ้ากองขยะ

“มีอะไรบ้างล่ะ ถ้ามีค่ามากพอชั้นก็พอจะอนุโลมให้ได้”

“มีเส้นบะหมี่ แล้วก็หมูแห้งปรุงรสค่ะ คุณตาอยากได้อะไรคะ” หากจะบอกว่าเป็นหมูสวรรค์ชายชราคงไม่รู้จักเลยเรียกว่าหมูแห้งปรุงรสแทนละกัน

“ก็ต้องหมูแห้งปรุงรสสิ”

“นี่ค่ะหมูแห้งปรุงรส ส่วนเส้นบะหมี่ห่อนี้หนูให้คุณตาไว้ชิมนะคะ แค่คุณตาแกะซองออกแล้วเอาเส้นบะหมี่ใส่ในชาม เอาเครื่องปรุงในซองเล็กๆ นี่เทโรยหน้าแล้วเอาน้ำร้อนใส่ตามลงไปพอท่วมเส้น จากนั้นปิดฝาทิ้งไว้สามนาทีคุณตาก็จะได้กินบะหมี่อร่อยๆ แล้วล่ะค่ะ” ชิงชิงมีความสุขมากที่ได้ของดีติดมือกลับไปเลยอยากตีสนิทชายชราตรงหน้าไว้เลยแถมบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้ไปอีกหนึ่งห่อพร้อมสอนวิธีการปรุงให้ด้วย

“อืม ขอบใจๆ ไว้ว่างๆ ก็แวะมาอีกสิจะมีของมาใหม่ทุกๆ ห้าวัน รอบต่อไปก็เป็นวันมะรืนนี้แล้วล่ะ ส่วนของที่เลือกไปนั่นก็เก็บรักษาไว้ให้ดีนะ” เมื่อเด็กน้อยใจดีตาเฒ่าหูก็ไม่คิดเอาเปรียบ ของที่เด็กสาวเลือกไปใช่ว่าเขาไม่รู้ว่ามันมีเคยมูลค่าแต่ว่าในยุคสมัยนี้อะไรจะมีค่ามากไปกว่าอาหารอีกเล่า

“ขอบคุณตามากนะคะ หนูชื่อเสี่ยวชิงมะรืนนี้หนูจะมาหาใหม่นะคะ”

“ไปเถอะๆ ตาจะปิดแล้ววันนี้แดดแรงเหลือเกิน” ชายชราออกปากไล่เด็กสาวเพราะบ่ายนี้แดดแรงจนเขาทนง่วงไม่ไหวแล้ว คงต้องไปงีบเอาแรงเสียหน่อยถึงอย่างไรก็ไม่มีใครมาบังคับกะเกณฑ์ให้เขาต้องทำงานจนค่ำมืดเสียหน่อย

‘เอาล่ะที่หมายต่อไปคือตลาดมืดสินะ ถ้าอาหารมีค่าขนาดนี้เราเอาไปขายหาเงินมาใช้จ่ายในยุคนี้ท่าจะดี ส่วนสมบัติที่หาได้จากกองขยะนี่เราค่อยเอากลับไปที่ร้านรับซื้อของเก่าในยุคของเรา กว่าจะทำภารกิจเสร็จไม่รู้ว่าต้องใช้เงินอีกเท่าไหร่ เฮ้อ ขอให้เจอท่านผู้ก่อตั้งตระกูลเร็วๆ ด้วยเถอะ

เดินมาอีกไม่นานชิงชิงก็เดินมาถึงหน้าตลาดมืด ที่รู้ว่าเป็นตลาดมืดก็เพราะหน้าประตูมีชายวัยรุ่นร่างใหญ่หน้าตาขึงขึงเฝ้าอยู่สองคน แถมคนที่เดินเข้าไปก็ต้องแวะพูดคุยกับคนเฝ้าอยู่ชั่วครู่ ท่าทางนั่นคงเป็นการถามรหัสผ่าน ส่วนคนที่เดินออกมาก็มีท่าทางลุงลี้ลุกคน ทุกคนมีหมวกหรือไม่ก็ผ้าผืนใหญ่ปิดบังใบหน้า ดีที่พี่กิมฮัวรอบคอบให้เธอพกผ้าปิดหน้าติดมือมาด้วย

“ฝนตกลงมา” คนเฝ้าประตูร่างใหญ่เอ่ยขึ้นเมื่อชิงชิงสวมผ้าคลุมแล้วเดิมมาถึงหน้าประตู

“ต้นข้าวเขียวขจี” ชิงชิงรีบตอบกลับตามที่พี่กิมฮัวได้บอกไว้

“เข้าไปได้”

หลังจากที่เดินดูได้พักใหญ่ชิงชิงจึงตัดสินใจจะเอาของในเป้ออกมาขายแทนการไปสมัครงานรับจ้างเพราะน่าจะมีเวลาไปตามหาท่านผู้ก่อตั้งตระกูลได้มากกว่า เดี๋ยวกลับไปค่อยบอกพี่กิมฮัวว่ามีคนมาจ้างเธอขายของก็คงได้ ว่าแล้วเธอก็เดินเข้าไปทาบทามคุณป้าท่าทางภูมิฐานคนหนึ่งที่เดินวนไปวนมาอยู่พักใหญ่

“คุณป้ามองหาอะไรอยู่เหรอคะ”

“ป้าหาอาหารแห้งน่ะ พอดีลูกชายป้าต้องพาภรรยาของเค้าไปเยี่ยมบ้านเดิมจะให้ไปหาซื้อเอาที่นั่นก็คงจะยาก แต่เท่าที่เห็นก็มีแต่พวกเนื้อหมูสดที่พกพาลำบากถ้ามีเวลามากกว่านี้ป้าคงจะพอทำเนื้อตากแห้งให้ได้” หญิงวัยกลางคนตอบด้วยท่าทีกังวลใจ

“หนูมีเนื้อแห้งปรุงรสกับบะหมี่แห้งและอาหารแปรรูปบ้างคุณป้าจะรับมั้ยคะ”