บทที่ 7 หารายได้ในยุค 70’

“เอาสิหนูมีเท่าไหร่ป้าเอาหมดเลย ว่าแต่หนูคิดราคายังงัยล่ะ” น้ำเสียงของคุณป้าเปลี่ยนเป็นเป็นกระตือรือร้นขึ้นมาทันที

“เนื้อหมูปรุงรสหนูคิดห่อละห้าหยวน ส่วนโจ๊กกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนี่หนูคิดสองห่อหนึ่งหยวน มีหลายรสให้เลือกค่ะ”

“ไอ้ที่ว่ากึ่งสำเร็จรูปนี่มันเป็นยังงัยเหรอจ๊ะ” เพราะไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อนจึงต้องถามให้เข้าใจ

“อ๋อ มันก็คือโจ๊กกับบะหมี่ที่ถูกอบมาให้แห้ง เมื่อจะกินก็เพียงแค่เทใส่ภาชนะแล้วเติมน้ำร้อนลงไปรอแค่สามนาทีก็กินได้เลย เลยเรียกว่ากึ่งสำเร็จรูปน่ะค่ะ นอกจากนี้หากต้องการเนื้อสัตว์ก็ทำได้เพียงแต่ต้องใส่เนื้อสัตว์ที่ปรุงสุกแล้วลงไปในชามหรือนำมากินเป็นกับก็ยังทำได้อีกด้วยนะคะ” หลังจากอธิบายวิธีการเตรียมโจ๊กและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้คุณป้าที่แนะนำตัวเองว่าชื่อป้าชุนเสร็จเรียบร้อยแล้วชิงชิงก็เอา โจ๊ก บะหมี่และหมูสวรรค์ออกมาให้ป้าชุนทั้งหมดคำนวณเป็นเงินได้สามสิบหยวนพอดี ป้าชุนคงมัวแต่ดีใจที่ได้ของที่ต้องการเลยลืมสังเกตไปว่าของที่ชิงชิงหยิบออกมาจากตะกร้าสะพายหลงนั้นมันมากมายเกินกว่าที่ตะกร้าใบย่อมจะบรรจุได้หมด

‘เสียดายเอาโจ๊กกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วก็หมูสวรรค์มาน้อยไปหน่อย ส่วนพวกอาหารอาหารกึ่งสำเร็จนี่มันออกจะล้ำยุคเกินไปเอาเก็บไว้กินกับพี่กิมฮัวก็พอ คงต้องหาไข่ไก่สดกลับไปบำรุงพี่กิมฮัวสักหน่อยคนท้องคนไส้จะกินแต่อาหารพวกนี้คงไม่ดี’

“มาทำอะไรแถวนี้ล่ะหนู ถ้าจะมาหางานทำก็ตามลุงมาจะพาไปที่สำนักงาน” ชิงชิงที่กำลังคิดเพลินๆ เมื่อได้ยินเสียงชายวัยกลางคนดังขึ้นใกล้ๆ ก็หลุดออกจากความคิดของตัวเองทันที

“หนูมา เอ่อ มาตามหาคนน่ะค่ะพอจะมีใครช่วยหนูได้บ้าง คุณลุงแนะนำหนูได้มั้ยคะ” ชิงชิงรีบคว้าโอกาสในการตามหาคนทันที

“อ้อ ตามหาคนรึไปที่สำนักงานจัดหางานก็น่าจะช่วยได้เหมือนกัน ตามลุงมาสิ ไม่ต้องกลัวหรอกใครๆ ก็เรียกลุงว่าเล่าซานเปิดแผงหมูอยู่ข้างๆ สำนักงานจัดหางานนั่นแหล่ะมาๆ ตามมา” ว่าแล้วก็ออกเดินนำไปทางท้ายตลาดทันที แม้ว่าจะไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่แต่ชิงชิงก็เดินตามลุงเล่าซานไปทันทีโดยไม่ลืมที่จะค้นหามีดพับสวิสอันเล็กมาพกไว้ในกระเป๋ากางเกง

“จงหัว มีสาวน้อยคนนี้ต้องการตามหาคนนายพอจะช่วยได้มั้ย” หลังจากเปิดประเด็นแล้วลุงเล่าซานก็เดินไปยังแผงหมูของตัวเองเพื่อปิดร้านทันทีทิ้งให้ชิงชิงเผชิญหน้ากับจงหัวชายหนุ่มหน้าตาขี้เล่นรูปร่างสูงโปร่งที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ในห้องที่น่าจะเป็นสำนักงานจัดหางานอย่างที่ลุงเล่าซานว่า

“ว่างัยล่ะเรา ชื่ออะไร จะตามหาใครล่ะ ลองเล่ารายละเอียดของคนที่ต้องการตามหามาดูก่อนถ้าพอช่วยได้ค่อยมาตกลงราคากัน” จงหัวเอ่ยถามสาวน้อยที่ลุงเล่าซานพาทันทีโดยไม่ลืมรินน้ำอุ่นในกาใส่แก้วให้เธอดื่มเป็นการต้อนรับ

“พี่เรียกหนูว่าเสี่ยวชิงก็ได้ค่ะ อาม่าให้หนูมาตามหาผู้ก่อตั้งตระกูลจิน พี่พอจะรู้จักบ้างมั้ยคะ”

“ตระกูลจินเป็นตระกูลเก่าแก่ ผู้ก่อตั้งตระกูลน่าจะเสียชีวิตไปหมดแล้วพี่จะลองหาข้อมูลมาให้ละกัน แต่ว่ามีค่าแรงนะ” ชายหนุ่มลองคิดถึงตระกูลจินที่เค้ารู้จักน่าจะพอหาข้อมูลมาได้ ถ้าไม่ใช่ค่อยว่ากันอีกทีและไม่ลืมที่จะทำความเข้าใจกับสาวน้อยตรงหน้าเรื่องค่าแรงในการทำงาน

“เรื่องค่าแรงหนูไม่มีปัญหาค่ะ หนูมัดจำให้พี่ก่อนสิบหยวนก่อนพอมั้ยคะ ถ้าข้อมูลของพี่มีค่าพอหนูยินดีจ่ายเพิ่มค่ะ”

“เก็บไปก่อนเถอะเงินไม่ใช่น้อยๆ พี่จะหาข่าวให้เราได้มากน้อยเท่าไหร่ยังไม่รู้ อีกสามวันค่อยกลับมาฟังข่าวแล้วค่อยจ่ายเงินตอนนั้นแล้วกันนะ” จงหัวผลักมือเด็กสาวตรงหน้าให้เก็บเงินไปก่อนเพราะยังไม่มั่นใจว่าจะมีข้อมูลที่เธอต้องการหรือไม่

“ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่หนูขอถามอะไรพี่อีกข้อได้มั้ยคะ”

“ว่ามาสิ”

“ในตลาดนี้สินค้าอะไรหายากและมีราคาสูงที่สุดคะ” ชิงชิงถือโอกาสหาข้อมูลสินค้าหายากที่สามารถทำราคาได้ดีจากจงหัวเพื่อที่จะได้นำกลับมาขายหลังจากครบกำหนดสามวันรอบแรกนี้ ครั้งหน้าเธอจะได้เตรียมของมาถูก

“ในตลาดนี้สิ่งของที่หาได้ทั่วไปก็เป็นพวกอาหารการกิน เนื้อแห้งเนื้อสด ส่วนที่หายากก็พวกของใช้เช่น มีด หม้อ กระทะที่ทำจากเหล็ก เสื้อผ้า รองเท้า ผ้าห่ม ของพี่มีราคาแพงก็จำพวกของฟุ่มเฟือย เช่น สบู่ เครื่องสำอาง บุหรี่ สุรา ไปจนถึงนาฬิกาข้อมือ ที่ถามนี่อย่าบอกนะว่าเธอมีลู่ทางหามาได้น่ะ” จงหัวร่ายยาวให้ชิงชิงฟังจนจบก่อนจะนึกเอะใจในคำถามของเธอ

“แค่บางอย่างเท่านั้นล่ะค่ะ ถ้าพี่จงหัวอยากได้อะไรเป็นพิเศษลองบอกมาก็ได้นะคะถ้าทางนั้นมีหนูจะได้หามาเผื่อค่ะ” พี่จงหัวคนนี้ท่าทางจะกว้างขวาง ตีสนิทไว้สักหน่อยก็คงไม่เสียหาย

“ถ้าเธอหานาฬิกาข้อมือมาได้ล่ะก้อเรียกราคามาได้เต็มที่เลย” แววตาของชายหนุ่มมีประกายทันทีที่พูดถึงนาฬิกาข้อมือ

“หนูจะลองดูนะคะ เย็นมากแล้วหนูคงต้องกลับบ้านก่อนอีกสามวันหนูจะมาหาใหม่ค่ะ” เมื่อสังเกตฟ้าเริ่มหม่นแสงลงมากแล้วจึงรีบเอ่ยลาทันที เธอเองก็คงต้องหานาฬิกามาใส่ไว้บ้างแล้วหล่ะ