๑๐

เรื่องทุกอย่างในตระกูลหลิว ขอเพียงผ่านด่านมารดาได้บิดาก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะว่ามารดาจะช่วยขอบิดาให้อีกทีหนึ่ง 

แต่ว่ามารดาข้าจะใช้วิธีไหนในการขอบิดานั้น อันนี้ข้าไม่ขอออกความเห็นก็แล้วกัน

รถม้าตระกูลหลิวแล่นออกจากจวนตั้งแต่เช้ามุ่งหน้าสู่วัดนอกเมืองหลวงไม่ห่างจากหมู่บ้านที่ขายด้ายมากนัก ความเจริญเหมือนถูกหยุดไว้ที่เมืองหลวง เพราะออกนอกกำแพงมาได้ก็เจอแต่บ้านหลังเล็ก ๆ ที่ไม่ได้แข็งแรงทนทานต่อการอยู่อาศัยนัก

“นาน ๆ ออกจากนอกเมืองที ฝุ่นคลุ้งดีนะขอรับท่านแม่”

หลิวหลี่เฟยย่นจมูกให้กับฝุ่นในอากาศพร้อมใช้มือปัดมันไปมา ท่าทางคุณชายเจ้าสำอางของเขาทำให้หลิวหงเถาอดส่ายหน้าให้ไม่ได้ ปากเอ่ยออกไปอย่างที่ใจคิด

“ถ้าทนความลำบากไม่ได้จะมาทำไมให้เกะกะพื้นที่รถม้า”

หลิวหลี่เฟยกอดอกพร้อมกับเดาะลิ้นจ้องหน้าหลิวหงเถานิ่ง 

“พี่ไม่เชื่อว่าท่านแม่จะมาขอพรให้หวางเฟย เป็นน้องหญิงเล็กที่คิดจะทำอะไรสนุก ๆ แน่ แล้วเช่นนี้พี่ชายเจ้าจะพลาดได้อย่างไร หากไม่มาด้วยก็ถือว่าผิดต่อเจ้าแล้ว”

“ข้ายอมให้เจ้าทำผิดต่อข้าได้หรือไม่”

จูม่านหลิงหัวเราะให้กับการทุ้มเถียงกันของบุตรชายหญิง ครั้งนี้นางไม่ได้ห้ามปราม เพราะการนั่งอยู่ในรถม้าเป็นเวลานานย่อมน่าเบื่อมาก การได้ฟังเด็ก ๆ โต้เถียงกันก็เพลินดีเช่นกัน

ยิ่งรถม้าเคลื่อนออกมาห่างไกลเท่าไร แวดล้อมของถนนก็มีแต่ต้นไม้ใหญ่ ส่งผลให้อากาศเย็นลงจนหลิวหงเถาที่นั่งอยู่ในรถม้ายังเย็นยะเยือกขึ้นมา ด้วยความนึกเป็นห่วงชิงหมินที่นั่งอยู่นอกรถม้ากับคนขับรถม้าขึ้นมา นางจึงยื่นหน้าออกไปส่งเสียงเรียกเขา

“หมินมิ่น”

หลังเสียงเรียกของหลิวหงเถาดังขึ้นไม่นาน ชิงหมินก็เปิดผ้าม่านยื่นหน้าเข้ามาในรถม้า 

“ขอรับ”

“หนาวหรือไม่ พี่ให้ผ้าห่ม”

ชิงหมินรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันทีเมื่อเห็นสายตาเขียวปัดของหลิวหลี่เฟยจ้องอยู่ แต่พอฮูหยินใหญ่ของตนเอ่ยอนุญาต เขาจึงได้ยอมรับผ้าห่มจากหลิวหงเถามาไว้แต่โดยดี

“ขอบคุณขอรับ”

สองชั่วยามผ่านไป

กว่ารถม้าจะถึงอาณาเขตของวัด ท้องฟ้าก็อาบไล้ไปด้วยแสงอาทิตย์ในยามสายแล้ว ถนนเส้นทางตัดผ่านของวัดมีรถม้าสัญจรผ่านไปมาอยู่ตลอด นั่นเพราะว่าผู้คนจากทั่วสารทิศต่างหลั่งไหลกันเข้ามาขอพรด้วยเช่นกัน

“พี่เถาเถ่าอยากขอพรว่าอะไรหรือขอรับ”

ชิงหมินถามขึ้นระหว่างที่คณะเดินทางตระกูลหลิวกำลังก้าวขึ้นบันไดหลายสิบขั้นของวัด เขาเดินรั้งท้ายกับหลิวหงเถาโดยที่ตัวเองอยู่ต่ำกว่านางขั้นบันไดหนึ่ง นั่นก็เพื่อเป็นการระวังหลังให้หญิงสาวนั่นเอง

“พี่ยังไม่ได้คิดเลย นั่นสิ ขออะไรดี…”

อาจจะเพราะว่าการขึ้นบันไดหลายขั้นมันเหนื่อยด้วย สมองของหลิวหงเถาจึงไม่แล่น ลมหายใจกำหนดอยู่แต่อาการเหนื่อยของตัวเองอยู่ จวบจนขึ้นมายังบนตัววัดที่อยู่บนภูเขาได้สำเร็จ นางจึงได้คิดออกว่าตัวเองอยากขอพรอะไร

“รู้แล้ว พี่ขอให้ตัวเองไม่เหนื่อยอีก”

ชิงหมินเกาท้ายทอยตนเองอย่างฉงนกับคำพูดของหลิวหงเถา เขาย้อนถามนางขึ้นว่า 

“พี่เถาเถ่า คนที่ไม่ต้องเหนื่อยอีกต่อไปมิใช่คนที่ตายแล้วหรือขอรับ”

“เออใช่!” อาการเหนื่อยหอบของหลิวหงเถาหายไปในทันทีเมื่อคิดว่าที่ชิงหมินกล่าวไว้ก็ไม่ได้ผิด “เช่นนั้นเปลี่ยนใหม่เป็นขอให้พี่มีความสุขก็แล้วกัน”

ชิงหมินยิ้มกว้างพร้อมบอกพรที่ตัวเองจะขอกับเทพเซียน 

“หมินมิ่นก็อยากให้พี่เถาเถ่ามีความสุขขอรับ พี่เถาเถ่าจะทำได้หรือไม่”

หลิวหงเถายังไม่ได้พูดอะไร เสียงหัวเราะของหลิวหลี่เฟยก็ดังแทรกขึ้นมาประหนึ่งคนเหงาที่อยากมีส่วนร่วมด้วย

“เดี๋ยวนะ นี่ข้ากำลังฟังตัวโง่งมสองคนคุยกันอยู่หรือไม่ บอกความปรารถนาของตัวเองออกมาแบบนี้ พรมันจะศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไง”

“ศักดิ์สิทธิ์สิ/ศักดิ์สิทธิ์สิ”

หลิวหงเถากับชิงหมินเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน ทำเอาหลิวหลี่เฟยถึงกับมองพวกเขาสองคนสลับกันไปมา ในใจคิด…

นัดกันพูดหรืออย่างไร เหตุใดใจตรงกันแท้

หลิวหงเถาไม่สนว่าพี่ชายฝาแฝดจะคิดอะไรอยู่ อธิบายเหตุผลไปโดยที่ประโยคสุดท้ายหันไปกล่าวกับชิงหมิน

“พรที่ศักดิ์สิทธิ์คือพรที่สามารถเกิดขึ้นจริงหลังคำขอ หมายความว่าหมินมิ่นอยากให้ข้ามีความสุข พี่รับปากว่าจะมีความสุขนะหมินมิ่น”

หลิวหลี่เฟยหน้าบึ้ง อุตส่าห์เรียกร้องความสนใจจากน้องสาวได้แล้วสุดท้ายก็โดนชิงหมินแย่งความสนใจไปอีก

“เอาล่ะเด็ก ๆ ในเมื่อมีพรที่ตั้งใจจะขอกันอยู่แล้ว เช่นนั้นก็ตั้งใจนะ เผื่อองค์เง็กเซียนเห็นความตั้งใจของพวกลูกแล้วจะได้ดลบันดาลให้พรนั้นสมปรารถนา”

ทุกคนตั้งใจขอพรกันจริง ๆ ตั้งใจสวดมนต์ภาวนาตามที่พระท่านสวดนำอยู่ เมื่อทำการขอพรเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากอุโบสถ หลิวหงเถาจ้องหน้าแฝดพี่นิ่งจนเขาถามกลับเสียงห้วน

“อะไร”

หลิวหงเถาไม่ตอบแต่หมุนกายรอบหนึ่งแล้วยิ้มกริ่มให้พี่ชายฝาแฝดลองทายดู

“อ้อ อย่าบอกนะว่าเจ้าอิจฉาในความสำรวมของแม่ชีท่าน เจ้าเลยอยากบวชด้วย ฮ่า ๆ เอาสิ! ข้าอยากเห็นเจ้าโกนผม”

หลิวหงเถาหน้าบึ้ง อยากร้องโวยวายกลับไปแต่ติดที่ว่าตอนนี้ตนอยู่ท่ามกลางคนมากมายหลายฐานะ จึงทำเพียงเอ่ยเสียงลอดไรฟันกับพี่ชายฝาแฝดไปเท่านั้น

“ข้าหมายถึงว่าเจ้าเห็นแสงของความเป็นแม่พระออกมาจากตัวข้าหรือไม่ต่างหากเล่า!”  ทุกคนมาวัดเพราะต้องการความสงบใจ นางเลยเก็บแค้นนี้เอาไว้ก่อน สบโอกาสแล้วค่อยเอาคืน “อย่าเผลอนะ”

“พี่หมินมิ่นคิดจะบวชจริง ๆ หรือขอรับ”

ชิงหมินรู้ว่าหลิวหงเถาไม่ทำจริง ๆ หรอก แต่ก็ยังอยากแกล้งเย้าหยอกนางเล่น ซึ่งก็ได้ค้อนวงใหญ่จากคนงามมาเต็ม ๆ ทำเอาจิตใจเขาเบิกบานจนแววตาฉายความสุขออกมาอย่างชัดเจน

“แม่ลองคิดภาพลูกตอนโกนผม น่ารักอยู่นะลูก”

จูม่านหลิงก็เอ่ยแซวบุตรีด้วยอีกคน หลิวหงเถาเห็นว่าครั้งนี้ตัวเองโดนรุมแกล้งจึงได้ร่วมเล่นงานตัวเองด้วยอีกดอก

“ก็ไม่แน่นะเจ้าคะ ถ้าคนที่เถาเอ๋อร์รักมาก ๆ ตายไป เถาเอ๋อร์อาจจะหนีไปบวชก็ได้ อาจจะเป็นวัดนี้ก็ได้เถาเอ๋อร์ชอบ”

“ดูพูดเข้า”

ฮูหยินใหญ่หัวเราะเบา ๆ จากนั้นทุกคนก็เดินลงจากวัดแล้วขึ้นรถม้าเพื่อมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านใกล้ ๆ อันเป็นจุดหมายการเดินทางในครั้งนี้

ด้วยความที่หมู่บ้านค้าขายด้ายและผ้าฝ้ายเสียส่วนใหญ่ ทำให้มีรถพ่อค้าแม่ขายจากทั่วสารทิศหลั่งไหลเข้ามากันไม่ว่างเว้น ชาวบ้านชินกับการได้ต้อนรับลูกค้าใหม่ ฉะนั้นการที่ได้เจอกับคณะเดินทางของตระกูลหลิวเข้าก็ไม่ได้แตกตื่นอะไร

“ข้าอยากได้เส้นด้ายสีน้ำตาล สีดำและสีขาวหม่นเจ้าค่ะ เอากรอใหญ่อย่างละสิบกรอ”

จูม่านหลิงเพียงเดินเข้าร้านมาให้กำลังใจหลิวหงเถาเท่านั้น ปล่อยให้บุตรสาวจัดการเรื่องของตนเองไป ส่วนนางก็เดินดูภาพที่ปักสำเร็จซึ่งวางไว้มุมต่าง ๆ ของร้าน 

ที่นี่นอกจากจะขายเส้นด้ายแล้วยังมีภาพปักสำเร็จไม่ว่าจะปักเป็นลายพัด ปักบนเสื้อผ้า ผ้าเช็ดหน้าหรือปักเพื่อเอาไว้ประดับตกแต่งห้อง มีลวดลายเยอะจนนางที่ชอบงานปักเช่นกันสามารถดูได้ทั้งวัน

“คุณหนูจะเอามาปักภาพวาดหรือเจ้าคะ ต้องขนาดใหญ่เป็นแน่ถึงได้ใช้กรอใหญ่และเยอะถึงเพียงนี้”

“เจ้าค่ะ ข้าจะปักภาพทิวทัศน์ เพื่อให้เห็นความสายงามอย่างละเอียด ข้าจึงอยากได้ภาพใหญ่ ๆ หน่อย แต่ว่างานต้องเร่งส่งภายในอีกหกวันนี้แล้ว ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเสร็จทันหรือไม่ เถ้าแก่เนี้ยพอจะรู้จักจวนว่างให้เช่าพร้อมช่างปักฝีมือดีหรือไม่เจ้าคะ ข้าอยากให้เขาช่วยงานในบางส่วน”

เถ้าแก่เนี้ยรีบพยักหน้ารับ นอกจากจะแนะนำจวนว่างให้เช่าในหมู่บ้านนี้แล้ว ยังแนะนำช่างปักฝีมือดีให้นางอีกสองสามคนด้วย นางเป็นแม่ค้า อย่างน้อยนางก็ตาถึงว่าลูกค้าคนไหนกระเป๋าหนัก

“ประเดี๋ยวข้าน้อยจะพาไปดูเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะคุณหนู”