๑๑

เช้าวันต่อมาหลิวหงเถาเป็นคนแรกในบรรดาเจ้านายที่ตื่นขึ้นมาก่อนใคร สิ่งแรกที่นางทำหลังจากนอนเพียงแค่หนึ่งชั่วยามคือการวิ่งไปซื้อผ้าฝ้ายกับด้ายสีน้ำตาลอ่อนมาเพิ่มสำหรับปักในส่วนที่ต้องใช้ความละเอียดเป็นพิเศษ เพราะภาพมันใหญ่มาก นางจึงต้องปักแยกชิ้นส่วนกันแล้วหาทางเพิ่มชิ้นส่วนนี้เข้าไปในภาพใหญ่ในภายหลัง 

หวังว่าจะไม่เละนะ!

เมื่อเข้ามาในห้องโถงสถานที่ที่ใช้ในการปักผ้า นางก็นั่งแหมะลงบนพื้นแล้วปักซอยเพิ่มโครงภาพอีกนิดหน่อย นางตั้งใจปักภาพทิวทัศน์ก็จริง แต่เป็นทิวทัศน์ของเมืองซึ่งมันจะขาดคนไปไม่ได้เลย 

ใช้เวลาอยู่นานพอสมควรภาพโครงร่างถึงเสร็จ ที่เหลือก็คือลงด้ายซึ่งส่วนนี้นางจะขอความช่วยเหลือจากช่างมีฝีมือมาทำ ด้านการเลือกสีเข้มมากหรือน้อย นางได้วาดภาพแม่แบบไว้ให้อยู่แล้ว ช่างปักในหมู่บ้านที่ได้เห็นต่างก็เอ่ยปากชื่นชมและเฝ้ารอกับผลงานชิ้นนี้

“เสร็จ! งามแน่ ๆ อยากกรี๊ด”

หลิวหงเถากรีดร้องอยู่ในลำคอเบา ๆ แต่เพราะว่าเรือนที่ทุกคนอยู่มันเล็กมาก เสียงของนางจึงค่อนข้างดังรบกวนการนอนของผู้อื่น

“พี่เถาเถ่า”

“เฮือก! น้องหญิงเล็ก เกิดอะไรขึ้น!”

ชิงหมินเป็นคนแรกที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องของหลิวหงเถา ตามมาด้วยหลิวหลี่เฟยที่นอนอยู่บนเตียงไม้ใกล้นางถึงกับตกลงพื้นดัง ‘ตุ้บ’ เสียงดังต่ออีกทอดจนปลุกจูม่านหลิงที่นอนอยู่ในห้องนอนให้รีบลุกขึ้นมาดูความวุ่นวายนี้

“อะไร ๆ เอะอะอะไรกันแต่เช้าลูก”

“อุ๊ย ขอโทษที่ทำให้ตื่นกันนะทุกคน ขออภัยเจ้าค่ะท่านแม่ เถาเอ๋อร์แค่ดีใจมากไปหน่อย”

จูม่านหลิงเดินมาหาบุตรสาวและคุกเข่าลงบนพื้นมองภาพโครงร่างด้วยสายตาชื่นชม เห็นเพียงเท่านี้นางก็รู้แล้วว่าผลงานชิ้นนี้ต้องแตกต่างจากคุณหนูจวนอื่น ๆ ที่นิยมปักดอกไม้งาม

“เก่งมากลูกแม่ ดูสิขอบตาคล้ำหมดแล้ว เพิ่งนอนไม่กี่ชั่วยามเหตุใดตื่นเร็วนัก”

“ท่านแม่ก็น่าจะรู้ว่าเวลาที่เราหลงใหลจะทำอะไรมาก ๆ มันจะซึมลึกเข้ามาในหัวเราจนเก็บเอาไปฝันได้ เถาเอ๋อร์ได้แนวคิดใหม่จึงออกไปหาซื้อด้ายเพิ่มเจ้าค่ะ เถาเอ๋อร์ชอบบรรยากาศแบบนี้เจ้าค่ะท่านแม่ ใครที่ไม่ปักผ้าไม่มีวันเข้าใจหรอก นี่มันสวรรค์ชัด ๆ อยากใช้ผ้าแบบไหน ด้ายแบบใดก็แค่วิ่งไปบ้านนั้นบ้านนี้ก็มีของมายื่นให้หมด ขอเพียงแค่…”

“มีเงิน” 

มารดาของนางตอบให้ จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะประสานกันระหว่างมารดาและบุตรสาว 

“เถาเอ๋อร์ต้องขอบคุณแม่นะที่เลือกสามีได้ถูกต้อง วิธีการแรกที่เราจะประสบความสำเร็จในชีวิตคู่คือจะต้องเลือกคนให้ถูกก่อน” 

หลิวหงเถาคุกเข่าลงพื้นดัง ‘ตุบ’ จากนั้นก็แบมือก้มกราบมารดาศีรษะแนบพื้นพร้อมกล่าวเสียงดังฟังชัดว่า 

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะนายหญิง บุญคุณในครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก ถ้าชาตินี้ทดแทนไม่ไหวก็ขอให้แล้วกันไปนะเจ้าคะ”

“ฮ่า ๆ” หลิวหลี่เฟยหัวเราะจนไหล่สั่น จากที่หงุดหงิดเพราะต้องตื่นเช้ากว่าปกติ ตอนนี้กลับหัวเราะจนน้ำตาไหลออกหางตาแล้ว “โอ้ย ช่วยด้วย ฉี่ข้าจะเล็ด ฮ่า ๆ”

หลิวหงเถากลับมานั่งในท่าปกติเมื่อมารดาเดินหนีไปอาบน้ำแล้ว จากนั้นนางก็เอียงคอมองเขา ในหัวคิดถึงเนื้อหาของหนังสือที่เคยอ่านผ่านตามา 

“จากที่ข้าจำได้นะ บุรุษที่จะฉี่เล็ดได้ อั้นฉี่ไม่ได้ เกิดจากการที่ภาวะต่อมลูกหมากไม่ปกติแล้ว…หลิวหลี่เฟย ต่อมลูกหมากเจ้าไม่ปกติหรือว่าสมองเจ้าไม่ปกติ อันนี้เคยหยั่งคิดดูหรือไม่”

เสียงหัวเราะหยุดชะงักลงในทันใด “เจ้านี่นะ คนอุตส่าห์อารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว สมองข้าไม่ได้ไม่ปกติเพราะว่าข้าไม่มีสมอง!”

“ฮ่า ๆ”

หลิวหงเถาหัวเราะเมื่อพี่ชายเล่นตัวเอง หลิวหลี่เฟยยิ้มเมื่อทำให้น้องสาวฝาแฝดหัวเราะได้ 

“พอใจแล้วเนอะ” 

ห้าวันต่อมา

ในที่สุดภาพที่หลิวหงเถาลงทุนลงแรงในการปักก็เสร็จสมบูรณ์แบบสักที และนางควรกลับจวนภายในวันนี้เพื่อที่พรุ่งนี้จะได้ทันต่อการแสดงผลงาน แต่…

“ท่านแม่ส่งผลงานของพวกเราทุกคนไปที่วังอ๋องก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ เถาเอ๋อร์ยังอยากเรียนรู้วิธีการย้อมผ้าอยู่ หากกลับไปไม่ทัน ก็บอกทุกคนไปว่าเถาเอ๋อร์ทุ่มเทกับผลงานจนล้มป่วยไปก็ได้เจ้าค่ะ”

คำว่า ‘ผลงานของพวกเราทุกคน’ ที่หลุดออกมาจากปากของหลิวหงเถาสร้างความประทับใจให้กับช่างอีกสามคนนัก ที่พวกนางอยากสอนเคล็ดลับการย้อมผ้าให้ก็เพราะว่าถูกใจนิสัยใจคอนาง คนที่ชอบอะไรคล้าย ๆ กันมักจะคุยกันรู้เรื่อง

“ได้อย่างไรกัน นั่งหลังขดหลังแข่งปักจนมือพรุนขนาดนี้จะไม่ไปรับคำชมจากคนอื่นหน่อยหรือลูก ค่อยหาเวลามาอีกครั้งเถอะนะ อย่าลืมว่างานนี้นอกจากจะมีคุณหนูคนอื่น ๆ แล้ว คุณชายมากความสามารถหลากหลายจวนก็มาร่วมงานเช่นกัน”

หลิวหงเถาร้องคำว่า ‘แย่แล้ว’ ขึ้นมาในใจ เพราะมารดาของนางได้วกเข้าเรื่องออกเรือนอีกแล้ว ในหัวแล่นเร็วรี่ว่าจะใช้เหตุผลใดเป็นข้ออ้าง พลันสายตาก็เห็นมือที่พันด้วยผ้าผันแผลสีขาว

“ท่านแม่ สภาพมืออย่างนี้ของเถาเอ๋อร์ยังน่าชมอีกหรือเจ้าคะ ท่านอาจจะโต้ตอบในใจว่า คนเขาก็ดูที่ใบหน้ากันมากกว่า แต่ท่านแม่ลองคิดภาพดูนะเจ้าคะ ตอนยกชาขึ้นจิบจากที่เขาจะมองหน้าเถาเอ๋อร์ จะกลายเป็นว่าถูกผ้าพันแผลแย่งความสนใจไปนะเจ้าคะ”

“มีผ้าพันแผลแล้วไม่ดีอย่างไร บุรุษมีแผลเป็นคือร่องรอยของความหาญกล้า เขาจะได้รู้ว่าเจ้าลงแรงปักชิ้นงานจริง ๆ มิได้ให้คนอื่นทำให้”

หลิวหงเถากัดฟันแน่น ในใจก้นด่าแฝดผู้พี่สนั่น

ไม่ช่วยแล้วยังจะถ่วงกันอีก!

“ท่านแม่ แต่เถาเอ๋อร์อยากจะนำเสนอตัวเองให้ดีพร้อมในทุก ๆ ด้านเจ้าค่ะ ให้ไปตอนนี้เถาเอ๋อร์ยังไม่พร้อมจริง ๆ”

จูม่านหลิงถอนหายใจยาว ตัวนางเองจะต้องเข้าร่วมงานในวันพรุ่งนี้ให้ได้ เพราะอย่างไรก็เป็นมารดาแท้ ๆ ของหวางเฟย อุตส่าห์ได้เป็นแม่งานทั้งที อย่างไรนางก็ต้องกลับไป

“แล้วจะให้แม่วางใจปล่อยเจ้าไว้คนเดียวได้อย่างไร สาวใช้ส่วนตัวเจ้าก็ไม่ได้พามาด้วย มันลำบากนะลูก”

“ไม่หรอกเจ้าค่ะ อย่างมากอีกสองวันก็กลับแล้ว อยู่มาได้ตั้งห้าวัน อยู่ต่ออีกสองวันไม่นับว่าเป็นอะไร”

หลิวหงเถาเห็นมารดายังแสดงสีหน้าไม่วางใจอยู่ดี จึงเรียบส่งสายตาให้พี่ชายฝาแฝดช่วย 

“แมลงเข้าตาหรือน้องเล็ก”

แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจ หากเป็นคนอื่นถามกลับแบบนี้ นางก็คิดว่าเขาคงแกล้งทำแน่ แต่ว่านี่คือหลิวหลี่เฟย…

ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริง ๆ

“ฮูหยินขอรับ ข้าน้อยจะดูแลพี่เถาเถ่าให้ดียิ่งกว่าชีวิตขอรับ”

“โถ่ ชิงหมิน…”

จูม่านหลิงเชื่อว่าเขาจะทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ แม้ในใจจะไม่ได้หวังให้ใครต้องเอาชีวิตตัวเองมาแลกกับบุตรสาวของตน แต่ก็ต้องยอมรับว่าซึ้งใจต่อคำพูดของชิงหมินไม่น้อย

“ข้าพลาดล่ะ” หลิวหลี่เฟยเกาท้ายทอยตนเอง เพิ่งจะมาเข้าใจความหมายของสัญญาณที่หลิวหงเถาส่งให้ก็ตอนนี้ “ท่านแม่ เฟยเอ๋อร์ก็จะดูแลน้องเล็กให้ดีเท่าชีวิตเลยขอรับ”

หลิวหงเถาส่ายหน้าระรัว สีหน้าตกตลึงกับคำพูดของพี่ชายยิ่ง 

“ไม่นะเจ้าคะท่านแม่ อย่าฝากผีฝากไข้ลูกไว้กับคนที่แม้แต่ตัวเองยังดูแลไม่ได้เลยเจ้าค่ะ เถาเอ๋อร์จะตายเอานะเจ้าคะ”

หลิวหลี่เฟยก็ไม่ได้พาบ่าวชายประจำตัวมาด้วย ฉะนั้นคนที่รับหน้าที่อาบน้ำช่วยเขาก็คือชิงหมินนั่นเอง ซึ่งเรื่องนี้ทำให้หลิวหงเถาเคืองเอามาก ๆ

“ดูพูดเข้า อย่ามาพูดเรื่อง ‘ตาย’ ให้แม่ได้ยินอีกนะ” 

จูม่านหลิงถอนหายใจอีกครั้งอย่างหนักอกหนักใจ จากนั้นก็ถามช่างปักผ้าที่กำลังเก็บงานให้หลิวหงเถาอยู่ 

“ที่นี่พอจะมีผู้คุ้มกันภัยรับจ้างหรือไม่ ข้าอยากทิ้งคนของเราไว้ที่นี่ทั้งหมดแล้วจ้างพวกเขาคุ้มกันไปแทน”

หลิวหงเถากรีดร้องในใจ เพราะการที่มารดานางถามแบบนี้ก็เท่ากับอนุญาตให้อยู่ที่นี่ต่อแล้ว

“ในหมู่บ้านของเราพอจะมีคนที่เป็นวรยุทธ์อยู่บ้าง แต่ความเก่งกาจอาจไม่เทียบเท่าคนที่ฮูหยินพามาด้วยนะเจ้าคะ”

“ไม่เป็นไร นั่นแหละคือสิ่งที่ข้าต้องการ”

ในหัวอกคนเป็นแม่ย่อมอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดต่อลูกอยู่แล้ว นางจึงยอมทิ้งผู้คุ้มกันฝีมือดีเอาไว้กับบุตรชายหญิงทั้งสองแล้วเอาคนคุ้มกันที่พอจะมีฝีมือไปกับตัวเองแทน

“ดูแลน้องด้วยนะเฟยเอ๋อร์”

หลิวหลี่เฟยยิ้มกริ่มพร้อมกับหันไปส่งยิ้มอย่างผู้ชนะให้หลิวหงเถา สุดท้ายมารดาก็ฝากนางไว้ในกำมือเขา

“เฟยเอ๋อร์จะทำให้ดีที่สุดขอรับท่านแม่”