บทที่ 68 ฝันร้ายของโซ่วอ๋อง

พิธีปักปิ่นของคุณหนูใหญ่ของจวนผิงกั๋วกงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ในฐานะว่าที่พระชายาองค์รัชทายาท ย่อมมีเจ้าหน้าที่จากกรมพิธีการมาช่วยเหลือในการดำเนินพิธี เฉินเจียวเจียวนั่งอยู่ท่ามกลางเหล่าฮูหยินผู้เต็มไปด้วยโชคลาภทั้งหลายด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม พวกนางช่วยหวีผมให้พร้อมคำอวยพรอันเป็นมงคล

ปิ่นแรกที่ปักลงมาบนมวยผมคือปิ่นพระราชทานจากเฉียวกุ้ยเฟย ตามมาด้วยปิ่นของพระนางเต๋อเฟย และบรรดาพระสนมที่เฉินเจียวเจียวเคยพบ ฮูหยินผู้เฒ่าจวนผิงกั๋วกงและฮูหยินผู้เฒ่าจวนสกุลหยวนนำปิ่นมาปักลงบนมวยผมของเฉินเจียวเจียวด้วยตนเอง ต่อมาก็เป็นสตรีอาวุโสในจวนและสตรีอาวุโสที่มีความสัมพันธ์กันดีกับจวนผิงกั๋วกง

เมื่อเสร็จสิ้นพิธีปักปิ่นเฉินเจียวเจียวก็ลูกขึ้นคารวะขอบคุณอย่างเต็มพิธีการสามครั้งแล้วจึงเข้าสู่งานเลี้ยง เฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวมี่ที่ได้รับหน้าที่ถือพานใส่หวีและปิ่น ต่างรีบจับจูงนางกลับเรือนด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม มีคุณหนูจากหลายจวนที่มีความสัมพันธ์อันดีมาร่วมแสดงความยินดีด้วย แน่นอนว่าคนที่มาย่อมขาดหวังฮุ่ยหลิงและองค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูไม่ได้

เหตุการณ์ปราบกบฏสกุลเจ้าเกิดขึ้นเร็วกว่าในชาติที่แล้ว ในชาตินี้เซียวอวิ๋นหยวนจึงเข้ารับราชการในเมืองหลวงแถมยังได้รับแต่งตั้งจากฝ่าบาทให้เป็นผู้บัญชาการกองกำลังรักษาเมือง นับได้ว่าเซียวอวิ๋นหยวนกลายเป็นผู้บัญชาการที่มีอายุน้อยมากที่สุดในบรรดาผู้บัญชาการของแต่ละกองทัพ ยามนี้เมืองหลวงปกติสุขเซียวอวิ๋นหยวนก็มีหน้าที่การงานที่มั่นคง เฉินเจียวเจียวจึงคาดว่าในชาตินี้หวังฮุ่ยหลิงไม่จำเป็นต้องไปปรนนิบัติพ่อแม่สามีที่เมืองเสียนโจวอีกแล้ว ต่อไปสหายน่าจะได้อยู่ในเมืองหลวงนี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้นางรู้สึกยินดี

ส่วนการแต่งงานขององค์หญิงเก้านั้นยามนี้ก็ยังไม่มีข้อสรุป ส่วนนางจะได้แต่งไปต่างแคว้นหรือไม่เฉินเจียวเจียวเองก็ยังไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ หากองค์หญิงเก้าไม่อยากแต่ง นางก็เชื่อว่าวันหน้านางน่าจะสามารถหาวิธีช่วยเหลือองค์หญิงเก้าได้ ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องยังไม่เกิดนางก็ไม่คิดจะกังวลจนเกินเหตุกับเหตุการณ์ที่ยังมาไม่ถึง

“เจียวเจียว อีกไม่นานก็คงจะมีกำหนดพิธีมงคลลงมา ข้าอดตื่นเต้นแทนเจ้าไม่ได้จริงๆ ในหมู่พวกเราในที่สุดก็ยังคงเป็นเจ้าที่จะได้แต่งงานก่อน” หวังฮุ่ยหลิงเอ่ยพลางเกาะกุมมืออันเรียวยาวของสหายเอาไว้

“ก็ไม่แน่ว่าจะได้แต่งก่อน ข้าได้ยินมาว่าทางผู้อาวุโสจวนสกุลเซียวเดินทางเข้าเมืองหลวงมาแล้วมิใช่หรือ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม หวังฮุ่ยหลิงพลันรีบหลบสายตาของนางด้วยความเขินอายในทันที องค์หญิงเก้าถึงกับหัวเราะออกมาพลางหันไปมองเฉินเจียวมี่และเฉินเจียวเหม่ยด้วยสีหน้าหยอกเย้า

“อย่าได้พูดถึงเรื่องคู่ครองกันอีกเลยคนไร้คู่อย่างข้าอดริษยาไม่ได้ ดูอย่างเด็กสาวอย่างเจียวมี่สิยังก้าวแซงหน้าคว้าคุณชายอันดับหนึ่งอย่างลู่เสวียนไปเป็นคู่หมายได้เสียแล้ว” คำพูดขององค์หญิงเก้าทำให้แม้แต่เฉินเจียวมี่ก็ยังเก็บอาการขัดเขินเอาไว้ไม่อยู่จนทำให้ทุกคนต่างหัวเราะออกมา เฉินเจียวเจียวนั่งมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนรอบกายด้วยหัวใจที่อิ่มเอิบไปด้วยความสุข ไม่ว่าวันหน้าชีวิตที่เหลือของนางจะดำเนินไปในทิศทางใดแต่สำหรับนางในตอนนี้กลับคิดว่าชีวิตนี้ของนางนับว่าได้รับการเติมเต็มแล้ว

ในขณะที่จวนผิงกั๋วกงกำลังเฝ้ารองานมงคลของคุณหนูใหญ่ ทางจวนอ๋องของโซ่วอ๋องเองก็ได้ตกลงเรื่องการหมั้นหมายกับจวนสกุลโม่เรียบร้อยแล้ว รอเพียงเสร็จสิ้นพิธีมงคลขององค์รัชทายาท พิธีมงคลของโซ่วอ๋องและคุณหนูใหญ่จวนสกุลโม่ก็จะสามารถกำหนดวันได้ เดิมทีโซ่วอ๋องที่ยังคงเสียใจกับการตายของหลินชิงเหมย แม้ว่าจะยังไม่ได้รักใคร่ผูกพันกันอย่างเช่นคนรัก แต่ช่วงหลายปีมานี้เขามีความสนิทสนมกับเด็กสาวอย่างหลินชิงเหมยมากเป็นพิเศษ อีกทั้งก่อนที่นางจะตายนางก็เคยถูกกำหนดให้เป็นสตรีของเขา

จากเด็กสาวใสซื่อบริสุทธิ์ที่เคยทำให้เขายิ้มและหัวเราะได้อย่างปลอดโปร่งใจ เด็กสาวที่ไร้เล่ห์เหลี่ยมมารยาในความคิดของเขาคนนั้นแต่สุดท้ายกลับทำให้เขาต้องตื่นตระหนกกับการกระทำหลายอย่างของนาง ตั้งแต่การจงใจเข้ามาตีสนิทกับเขาอย่างมีแผนการ การวางแผนให้ร้ายอดีตคู่หมายของเขาอย่างเฉินเจียวเจียว และการพยายามจะชักจูงเขาให้มีใจออกห่างจากองค์รัชทายาท รวมทั้งภาพที่นางเสพสังวาสมั่วโลกีย์กับคุณชายหวังยังคงติดตาม แม้จะพยายามจะบอกกับตนเองว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นการเข้าใจผิด แต่ตัวเขากลับรู้ดีว่าที่จริงแล้วเป็นเขาเองที่มองคนผิดไปและไม่รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนใกล้ตัวเลยสักนิด

เพราะเข็ดขยาดกับสตรีแบบหลินชิงเหมย โซ่วอ๋องจึงมีความตั้งใจเอาไว้ว่าจะยังไม่แต่งสตรีคนใดเข้าจวนในช่วงนี้ แต่เป็นเพราะความฝันในช่วงนี้ของเขาทำให้เขาคิดว่าการแต่งงานกับสตรีจากจวนสกุลโม่น่าจะเป็นการแต่งงานที่เหมาะสมกับเขาแล้ว อย่างน้อยหากในความฝันของเขานั้นเป็นเรื่องจริง การที่เขายินยอมเชื่อฟังและทำตามคำเตือนของผู้อาวุโสอย่างพระมารดา ชีวิตในความฝันก็คงจะไม่โหดร้าย น่ารังเกียจและน่าอับอายเช่นนั้น

“ท่านอ๋องเพคะ พระชายาทรงแย่แล้วท่านอ๋องได้โปรดส่งหมอหลวงไปดูอาการของพระชายาก่อนเถิดเพคะ” สาวใช้ของพระชายาในความฝันของเขาเอ่ยพลางร้องไห้ออกมา แต่เพราะเขากำลังเป็นห่วงหลินชิงเหมยที่พึ่งจะสูญเสียลูกไปเขาจึงไม่ได้สนใจ จวบจนสาวใช้วิ่งเข้ามาอีกครั้งแล้วก็ร้องไห้โฮออกมาดังลั่น แล้วพูดจาซ้ำๆ เหมือนคนเสียสติ เขาจึงทิ้งหลินชิงเหมยเอาไว้แล้ววิ่งไปที่เรือนใหญ่ที่พระชายาของเขาพำนักอยู่ในทันที

“พระชายาสิ้นแล้ว พระชายาสิ้นแล้วเพคะ” เสียงนี้ดังวนเวียนอยู่ในหัวของเขาภาพที่เขาเห็นก็คือมีสตรีคนหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่บนเตียง ใบหน้าอันซีดเซียวของนางเหมือนกับเฉินเจียวเจียวอดีตคู่หมั้นของเขาไม่มีผิด นางตายแล้ว! นางและลูกในท้องต้องตายก็เพราะเขา ภาพการตายของนางคอยหลอกหลอนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแม้จะเป็นแค่ในความฝันแต่ก็ทำให้เขาทั้งเศร้าโศกทั้งเสียใจและที่สำคัญก็คือรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

จากนั้นภาพความฝันก็พลันเลือนราง กลายเป็นภาพที่เขากำลังถูกพระบิดาตำหนิติเตียนอยู่ในตำหนักใหญ่ของอุทยานหลวง เสด็จพี่ของเขาองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงที่สวมใส่ชุดคลุมมังกรเดินเข้ามาด้วยท่าทีดุดัน แล้วเดินมาถีบเข้าที่กลางอกของเขาแล้วตวาดออกมา

“เจ้าน้องชั่ว! แค่ดูแลคนในจวนให้ดียังทำไม่ได้เลย แล้วข้าจะไว้ใจให้เจ้ามาช่วยข้าบริหารบ้านเมืองได้อย่างไร สตรีสกุลหลินผู้นั้นนางหลอกลวงเจ้านางไม่ได้ตั้งครรภ์เสียด้วยซ้ำ แต่เจ้ากลับเชื่อนางโบยตีชายาของตนเองจนต้องตายเพราะแท้งบุตร เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าชายาของเจ้าคือผู้ใดแล้วข้าจะบอกเรื่องนี้กับผิงกั๋วกงอย่างไรดี” คำพูดของเสด็จพี่ทำให้เขาทั้งหวาดกลัวทั้งเสียใจ ส่วนพระมารดาของเขาก็ร่ำไห้ออกมา

“แม่บอกเจ้าแล้วใช่ไหม ว่าสตรีสกุลหลินคนนั้นเจ้าอย่าได้เก็บนางเอาไว้ข้างกายแต่เจ้ากลับไม่เชื่อแม่ หลงเชื่อนางจนทำร้ายทั้งลูกและชายาของตนเอง แล้วทีนี้จะทำเช่นไรกันดี”

“ในเมื่อทำผิดก็ต้องรับโทษ” พระบิดาทรงตรัสด้วยสีหน้าไร้เยื่อใย

“ใครก็ได้มาถอดเสื้อของเขาออกโบยตีหกสิบไม้แล้วให้เขาแบกหนามไปขออภัยที่จวนผิงกั๋วกง ส่วนสตรีสกุลหลินผู้นั้นก็ตัดแขนตัดขานางเสียแล้วส่งนางไปเป็นนางโลมกองทัพที่ชายแดน อ้อ ส่งเข้ากองทัพสกุลเฉินไปก็แล้วกัน ความแค้นนี้พวกเขาก็คงจะสานต่อกันเอาเอง”

“ไม่ได้นะเพคะ ไท่ซ่างหวงทรงทำเช่นนี้ไม่ได้นะเพคะ หากถูกโบยตีหกสิบไม้ลูกของพวกเราจะต้องทนไม่ไหวเป็นแน่ ฝ่าบาท! ฝ่าบาทเพคะเขาเป็นพระอนุชาของฝ่าบาทนะเพคะจะทรงยอมให้ไท่ซ่างหวงทำกับเขาเช่นนี้จริงๆ หรือเพคะ” พระมารดาของเขาคุกเข่าพลางร่ำไห้ออกมา

“น้องรองทำผิดก็ต้องยอมรับผิด น้องรองขอเพียงเจ้าแสดงความจริงใจต่อจวนผิงกั๋วกง โทสะที่พวกเขามีก็น่าจะพอสลายลงไปได้บ้าง” เมื่อเสด็จพี่เอ่ยเช่นนี้เขาจึงได้เห็นตนเองแบกหนามเดินเท้าเปล่าไปที่จวนผิงกั๋วกงท่ามกลางสายตาของชาวบ้านและผู้ที่มามุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น เท่านั้นยังไม่พอเขายังถูกโบยตีโดยผิงกั๋วกงต่อหน้าธารกำนัลอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ได้รับ ความหวาดหวั่นที่ต้องเผชิญรวมทั้งสายตารังเกียจของคนรอบกายทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้านขึ้นมาในทันทีแม้จะรู้ว่าเป็นเพียงความฝัน แต่ความเจ็บปวดเช่นนั้นกลับชัดเจนในความทรงจำประดุจว่าเคยถูกโบยตีเช่นนั้นมาก่อน เมื่อสามารถตื่นขึ้นมาจากความฝันได้สิ่งแรกที่ทำก็คือรีบส่งคนเข้าวังไปหาพระมารดาในทันที

“ใครก็ได้ รีบเข้าวังไปบอกเสด็จแม่ที ข้าจะยอมทำตามที่พระนางต้องการทุกอย่าง รีบไปโดยเร็ว” หลังจากวันนั้นมาโซ่วอ๋องก็ล้มป่วยไปหลายวัน แถมยังมีอาการนอนไม่หลับเพราะเกรงว่าฝันร้ายจะตามมาหลอกหลอน จวบจนพระนางเต๋อเฟยมีรับสั่งให้เขาไปทำบุญบริจาคธูปเทียนที่วัดด้วยตนเองอาการฝันร้ายจึงได้บรรเทาลง…