บทที่ 69 พระชายาองค์รัชทายาท

พิธีอภิเษกขององค์รัชทายาทและคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ บุรุษของจวนผิงกั๋วกงเดินทางเข้าเมืองหลวงพร้อมกันอีกครั้งเพื่อเข้าร่วมในพิธีครั้งนี้ เฉินเจียวเจียวแต่งกายอย่างดงามสวมมงกุฎหงส์และผ้าคลุมหน้าที่ปักลวดลายอันวิจิตรนั่งเกี้ยวเข้าวังหลวงอย่างยิ่งใหญ่ การแต่งงานในชาตินี้นับว่าเป็นการแต่งงานที่ยิ่งใหญ่กว่าในชาติที่แล้ว คนที่รอรับนางลงจากเกี้ยวก็ไม่ใช่คนเดิม นางจึงไม่กล้าตั้งความหวังต่อชีวิตการแต่งงานเท่าใดนัก ไม่คาดหวังก็ย่อมจะไม่ผิดหวัง เรื่องนี้นางสามารถเรียนรู้มาจากชาติที่แล้ว ในชาตินี้ชีวิตของนางจึงถูกเติมเต็มไปด้วยความสุข

“ฮู่ว ในที่สุดก็ได้พบหน้ากันโดยไม่ต้องปีนกำแพงเสียที” องค์รัชทายาทเอ่ยหลังจากที่ใช่คันชั่งเปิดผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว เขาจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่งด้วยสายตาอันแวววาว แล้วจึงได้เอ่ยถ้อยคำชื่นชมออกมาอย่างที่ควรจะเป็น

“เจ้างามมาก” คำพูดประโยคนี้ของเขาทำให้นางอดยิ้มออกมาไม่ได้

ฝ่าบาททรงประทานงานเลี้ยงฉลองให้แก่ผู้มาร่วมงานภายในวัง แต่เพราะเขามีฐานะเป็นถึงองค์รัชทายาทจึงไม่ต้องออกไปคารวะสุรามงคลให้แก่ผู้ใด ยามนี้ภายในห้องหอจึงมีเพียงเขาและนางเพียงเท่านั้น หลังจากที่ดื่มสุรามงคลร่วมกันแล้วคนทั้งคู่ก็ต่างมีท่าทีขัดเขินจนบรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนอยู่ครู่หนึ่ง

“พวกเราเข้านอนกันเถอะ!” อยู่องค์รัชทายาทก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน ทำเอาทั้งนางและเขาต่างพากันขัดเขินจนหน้าแดงก่ำ

“ข้าชวนเจ้าไปนอนก็คือไปนอน นี่เจ้าคิดไปไกลจนถึงไหนแล้ว” เขาเอ่ยพลางรีบเดินตรงไปที่เตียง ถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกถอดรองเท้าแล้วก็จ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่านางยังไม่ติดตามมาเสียทีก็ทิ้งกายลงไปบนเตียงอันนุ่มนิ่มแล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างผ่อนคลาย

“เจ้ารู้หรือไม่วันนี้ข้าเดินเกือบทั้งวัน ยามเช้าต้องไปบอกกล่าวบรรพบุรุษที่ศาลบรรพชนว่าจะแต่งงาน ยามสายก็ต้องเตรียมตัวเดินทางไปรับเจ้าขึ้นเกี้ยว พอพาเจ้าเข้าวังมาได้ก็ถูกราชพิธีต่างๆ เคี่ยวกรำอีกมากมาย เนื้อตัวของข้าในยามนี้สิ้นไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะยกไม่ขึ้นแล้ว” เขาเอ่ยพร่ำบ่นอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พลันนิ่งงันไปเมื่อรู้สึกได้ว่าร่างนุ่มนิ่มและหอมกรุ่นพึ่งจะทิ้งกายลงมานอนเคียงข้างเขา ทำให้เขารีบพลิกกายไปมองใบหน้าของคนงามข้างกายของตนเองในทันที

“แล้วเจ้าเล่า วันนี้ต้องเหน็ดเหนื่อยเช่นข้าหรือไม่”

“ย่อมเหนื่อยมากเพคะ หม่อมฉันต้องตื่นแต่เช้ามาอาบน้ำแช่ผิวกายแล้วก็พูดพาไปแต่งหน้าและทำผม ได้กินขนมเพียงนิดเดียว พอฟ้าเริ่มสางก็ต้องต้อนรับแขกสตรีที่มีความสนิทสนมกันที่เรือน พอใกล้ได้เวลาก็ต้องรีบแต่งกาย องค์รัชทายาทคงจะไม่รู้ว่าเครื่องแต่งกายของเจ้าสาวที่จะแต่งเข้าราชวงศ์มีความซับซ้อนมากถึงเพียงใด กว่าจะแต่งกายเสร็จเกี้ยวเจ้าสาวก็มาถึงที่หน้าประตูจวนแล้ว แล้วหลังจากนั้นหม่อมฉันก็ถูกพระราชพิธีต่างๆ เคี่ยวกรำไม่ต่างจากพระองค์เลยเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มพลางมองคนข้างกายด้วยความสนิทชิดเชื้อ ทำให้คนที่ได้รับสายตาเช่นนี้ของนางอดทอดถอนใจออกมาด้วยความโล่งอกมิได้

‘ไม่เสียทีที่ลักลอบปีนกำแพงมาหลายครั้ง จ้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนี้ค่อยยังชั่วหน่อย’ แน่นอนว่านี่เป็นแค่เพียงความคิดในใจของเขา แต่สิ่งที่เขาเอ่ยออกมากลับทำให้เฉินเจียวเจียวอดขยับกายหนีเขาไม่ได้

“เครื่องแต่งกายซับซ้อนมากเลยหรือ ไหนให้ข้าดูสิว่าซับซ้อนมากเพียงใด” เขาเอ่ยพลางยื่นมือมาตะปบลงบนสาบเสื้อตรงหน้าอกของนางพอดี แม้ว่าจะขยับหนีแล้วแต่ก็ไม่อาจจะเทียบเคียงกับความว่องไวขององค์รัชทายาทผู้นี้ได้

“ให้ข้าดูหน่อย” เขาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าออดอ้อนทำให้เฉินเจียวเจียวอดทอดถอนใจออกมาไม่ได้ เมื่อเห็นว่านางมีสีหน้ายินยอมแล้วคนที่เคยพูดมาก่อนหน้านี้ว่าตนเองสิ้นไร้เรี่ยวแรงแล้วก็เริ่มสำแดงความซุกซนของตนเองออกมาในทันที

เสื้อผ้าถูกดึงทึ้งออกไปจนหมดสิ้น เนื้อตัวก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ร่างกายของตนเองอีกต่อไป คนที่เคยพูดมากอยู่เป็นนิจแต่ยามนี้กลับไม่ได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำออกมาเลยสักนิด มีเพียงเสียงหอบหายใจและการกระทำตามอำเภอใจเพียงเท่านั้น

“อื้อ” เสียงครางเบาๆ อย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่ของนางทำให้คนบนกายยังพอจะมีความยับยั้งชั่งใจอยู่บ้างแต่ก็แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น สีหน้าที่เต็มไปด้วยทั้งความพึงพอใจและความลุ่มหลงของคนตรงหน้าทำให้เฉินเจียวเจียวไม่คิดจะขัดใจเขา แต่หลังจากที่โรมรันพันตูกันไปแล้วรอบหนึ่งและเมื่อเขามีทีท่าว่าจะเริ่มต้นรอบที่สองนางก็อดเอ่ยวาจาคัดค้านเขาออกมาไม่ได้

“ไหนว่าสิ้นไร้เรี่ยวแรงไปแล้วมิใช่หรือเพคะ” คนงามในอ้อมแขนเอ่ยวาจาคัดค้านเช่นนี้เขาก็ก้มหน้าลงมาหอมแก้มคนงามไปอีกฟอดหนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยออกมาเสียงเบา

“เรื่องอื่นอาจจะไม่มีแรง แต่เรื่องนี้เรี่ยวแรงข้ามีอยู่เต็มเปี่ยม”

“...” เมื่อเขาเอ่ยมาถึงขั้นนี้แล้วนางก็สิ้นไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน เรื่องอื่นนางอาจจะพอเทียบเคียงเขาได้แต่เรื่องการโต้เถียงนั้นนางคงต้องขอยอมแพ้

แม้ว่าจะถูกเคี่ยวกรำมาทั้งคืนแต่หน้าที่ก็ไม่อาจจะละทิ้ง เช้าวันรุ่งขึ้นเฉินเจียวเจียวก็ต้องรีบตื่นขึ้นมาแต่งเนื้อแต่งตัวไปคารวะสตรีอาวุโสในวัง ฮองเฮาผู้เป็นแม่สามีของนางเสียไปนานแล้ว ไทเฮาก็ถูกขังลืมอยู่ในตำหนักเย็น ผู้มีอำนาจสูงสุดในวังหลวงแห่งนี้ก็คือเฉียวกุ้ยเฟย

ในฐานะที่นางเป็นบุตรเลี้ยงของสตรีสกุลเฉียวความสัมพันธ์ของกับเฉียวกุ้ยเฟยจึงนับว่าแน่นแฟ้นมากทีเดียว กับพระสนมเต๋อเฟยก็ยิ่งมีความเป็นกันเองเป็นอย่างยิ่ง เดิมทีนางก็เข้าออกวังหลวงในฐานะว่าที่พระสุณิสาของพระนางเต๋อเฟยอยู่แล้ว แต่ยามนี้แม้ว่าจะขยับฐานะขึ้นมาแต่นางก็ยังนับว่าเป็นพระสุณิสาในนามของพระนางอยู่ดี ความสัมพันธ์ระหว่างพวกนางจึงยังคงแนบแน่นเช่นเคยแม้ว่าจะเคยมีเรื่องราวการถอนหมั้นกับโอรสของพระนางมาก่อนก็ตามที ส่วนพระสนมคนอื่นๆ ก็ล้วนมีความคุ้นเคยกันดี ชีวิตในเช้าวันแรกหลังจากแต่งงานจึงไม่ได้ย่ำแย่

“ขอบพระทัยพระสนมทั้งหลายที่มอบความเมตตาให้เพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางย่อกายคารวะพระสนมทั้งหลายอีกครั้ง ก่อนที่จะอำลาบรรดาพระสนมกลับตำหนักบูรพา

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ” องค์รัชทายาทรีบเดินเข้ามาจูงมือนางเดินเข้าไปในโถงกลางของตำหนักในทันทีที่นางกลับมาถึง

“พวกนางสร้างความลำบากใจให้เจ้าหรือไม่”

“ไม่มีเพคะ ทุกพระนางล้วนมีเมตตากับหม่อมฉัน” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้องค์รัชทายาทก็พยักหน้า เฉินเจียวเจียวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วสุดท้ายจึงได้ตัดสินใจเอ่ยถามออกมา

“ทางจ้าวไทเฮาทรงยังไม่รู้เรื่องของจวนสกุลจ้าวกระมัง” เมื่อนางถามเช่นนี้องค์รัชทายาทก็พยักหน้า

“ข้าตัดการรับรู้ข่าวสารจากภายนอกทั้งหมด ยามนี้พระนางจึงยังไม่รู้ว่าสกุลของนางล่มสลายไปแล้ว แต่ประเดี๋ยวข้าจะส่งคนไปบอกพระนางเสียหน่อยก็แล้วกันในฐานะที่ข้าเป็นหลานชายที่ดีของพระนาง” คำพูดของเขาทำให้เฉินเจียวเจียวขมวดคิ้วในทันที

“เหตุใดจึงพึ่งจะบอกตอนนี้เล่าเพคะ”

“ไม่บอกตอนนี้แล้วจะให้บอกตอนไหน ก่อนหน้านี้หากนางรู้ว่าสกุลจ้าวต้องโทษประหารแล้วคงจะใช้ความตายมาขู่เสด็จพ่อเป็นแน่ ข่มขู่ไม่สำเร็จก็อาจจะตายจริง ถึงยามนั้นข้าก็คงจะต้องไว้ทุกข์ให้นางไปอีก ไม่ได้แต่งกับเจ้าเสียที หากรอมากไปกว่านี้กำแพงจวนผิงกั๋วกงของเจ้าก็คงจะคุ้นชินกับการปีนป่ายของข้าไปเสียแล้ว” คำพูดประโยคนี้ขององค์รัชทายาททำให้เฉินเจียวเจียวกลับเอ่ยอันใดออกมาไม่ได้ ในฐานะที่นางเป็นพระชายาของเขา นิสัยเช่นนี้ขององค์รัชทายาทก็คงเป็นอีกเรื่องที่นางควรจะต้องพยายามทำตัวให้คุ้นชิน 

"..."