บทที่ 70 เพลิงโทสะ

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีอภิเษกไปเพียงไม่กี่วัน เฉินเจียวเจียวก็ต้องสวมชุดไว้ทุกข์ให้แก่จ้าวไทเฮา แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่คาดเดาได้อยู่แล้ว แต่เพลิงพิโรธของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ผู้เป็นราชบิดาของสามีก็ยังทำให้นางอดใจสั่นไม่ได้

“เจ้าลูกเลว! หากเจ้าไม่ส่งคนไปบอกยามนี้พระนางก็คงจะยังทรงดำเนินชีวิตได้ตามปกติ” พระสุรเสียงที่ทรงตรัสออกมาทำให้เฉินเจียวเจียวที่คุกเข่าอยู่ทางด้านข้างขององค์รัชทายาทไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

“ลูกก็แค่คิดว่าไม่ควรจะหลอกลวงพระนางอีกต่อไป”

“ยังไม่สำนึกอีก! หลี่ไท่หลงนางคือเสด็จย่าของเจ้านะ นางคือแม้แท้ๆ ของข้า และก็เป็นนางที่ผลักดันจนข้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้จวบจนทุกวันนี้” ถ้อยคำนี้ของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงเต็มไปด้วยกระแสอารมณ์อันเศร้าโศกและโกรธเกรี้ยว เฉินเจียวเจียวที่ก้มหน้าอยู่อดเหลือบมองสวามีของตนเองที่ยามนี้เงยหน้าขึ้นไปทุ่มเถียงกับพระราชบิดาของตนเองไม่ได้

“แต่ก็เป็นพระนางที่วางแผนปลิดชีพพระมารดาของลูก เป็นพระนางที่ยึดครองพระราชอำนาจของเสด็จพ่อไปตั้งนานหลายปี แล้วก็เป็นพระนางที่สนับสนุนสกุลจ้าวให้ทะเยอทะยานและก้าวล้างพระราชอำนาจของเสด็จพ่ออยู่หลายครั้ง ลูกเข้าใจในความรักความผูกพันและความคับแค้นพระทัยอันสลับซับซ้อนของเสด็จพ่อดี ลูกก็เลยขอเป็นคนเลวช่วยจัดการกับพระนางให้เสด็จพ่อเอง”

คำพูดขององค์รัชทายาททำให้เฉินเจียวเจียวหันไปมองใบหน้าของเขาที่ในยามนี้เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ เจ็บปวดใจและสาแก่ใจปะปนกัน สีหน้าของเขาในยามนี้ทำให้นางพลันรู้สึกปั่นป่วนอยู่ในช่องท้อง และคิดได้ว่านี่คือสีหน้าที่แท้จริงของเขา ในยามนี้หน้ากากเสแสร้งจอมปลอมที่เขามักสวมใส่กำลังถูกฉีกกระชากออกมาจนหมดสิ้นเสียแล้วนางจึงได้ตัดสินใจเงยหน้าขึ้นไปเอ่ยกับหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ฝ่าบาท…”

“เจ้าไม่ต้องพูดหรอก ข้ารู้ว่าเขาเป็นคนเช่นไร” หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสออกมาเพื่อไม่ให้นางช่วยพูดจาให้เขา พระองค์ทรงถอนพระปัสสาสะออกมาแล้วเสด็จไปประทับยังเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ที่สุดด้วยสีพระพักตร์อันอึมครึม

“ข้าเลี้ยงเขาให้เป็นคนใจดำ เจ้าเล่ห์กลิ้งกลอก หากถามว่าข้าเสียใจไหมที่เขาเป็นเช่นนี้ข้าก็ขอบอกตามตรงว่าข้าเสียใจ แต่หากจะถามว่าภูมิใจไหมข้าก็บอกได้ตามตรงเช่นกันว่าภูมิใจ เขากล้าทำในสิ่งที่ข้าไม่เคยกล้าทำนี่คือสิ่งที่ข้าภาคภูมิใจมากที่สุด แต่เจ้าดูสวามีของเจ้าผู้นี้สิ ยามนี้ยังกล้าลงมืออย่างไร้ซึ่งความยับยั้งชั่งใจ แล้ววันหน้าเล่า หากข้ายังปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจเช่นนี้ หากวันหน้ามีสกุลใหญ่สกุลใดพลาดพลั้งล่วงเกินเขาเข้า เขาจะไม่จัดการล้างบางสกุลนั้นจบราบคาบไปเลยหรือ และถ้าหากมีหลายสกุลที่ทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมา วันหน้าเขาจะไม่กลายเป็นทรราชคนหนึ่งเลยหรือ”

คำพูดของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทำให้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงก้มหน้าลงในทันที แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอันใดหรือว่าเอ่ยถ้อยคำใดออกมาแต่เฉินเจียวเจียวที่นั่งอยู่ข้างกายของเขาสามารถรับรู้ได้ถึงกระแสอารมณ์อันหดหู่ของเขาได้เป็นอย่างดี

“ไม่เป็นเช่นนั้นหรอกเพคะ สวามีผู้นี้ของหม่อมฉันไม่มีทางเป็นทรราชหรอกเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ ไม่ใช่แค่เพียงหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ที่ทอดพระเนตรมาที่ใบหน้าของนางแม้แต่คนข้างกายของนางก็ยังเงยหน้าขึ้นมามองนางเช่นกัน

“ข้อดีขององค์รัชทายาทก็คือทรงมีน้ำพระทัยให้แก่คนรอบข้างและมิตรสหาย ขอแค่ไม่ได้เป็นศัตรู องค์รัชทายาทก็ล้วนมีน้ำพระทัยให้แก่ทุกคนอย่างจริงใจ ขนาดสกุลจ้าวคิดจะผลักดันโซ่วอ๋องให้มีจิตคิดแย่งชิง องค์รัชทายาทไม่เพียงไม่คิดระแวงแต่ยังทรงปกป้องโซ่วอ๋องอย่างเต็มที่ แม้ว่าจะไม่ได้ตรัสสิ่งใดออกมาแต่การกระทำทุกอย่างกลับมุ่งเน้นไปที่การปกป้องคนของพระองค์ หากเป็นผู้อื่นยามนี้โซ่วอ๋องคงจะถูกหวาดระแวงและถูกกำจัดไปนานแล้ว” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงยิ้มออกมาได้ในที่สุด

“นั่นเป็นเพราะว่าเขารู้ดี ว่าน้องชายของเขาผู้นี้ไม่สามารถสั่นคลอนอำนาจของเขาได้ต่างหาก” แม้ว่าฝ่าบาทจะทรงตรัสเช่นนี้แต่เฉินเจียวเจียวกลับรู้ดีว่าแท้ที่จริงแล้วก็ทรงมีพระดำริไปในทางเดียวกันกับนาง

เฉินเจียวเจียวหลุบตาลงพลางคิดถึงชาติที่แล้ว แม้ว่าจะจัดการศัตรูของตนเองอย่างเหี้ยมโหดแต่กลับคนของตนเองนั้นเขากลับทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ชาติที่แล้วที่โซ่วอ๋องกล้าลุ่มหลงหลินชิงเหมยจนละเลยนาง หากไม่เป็นเพราะได้รับการปกป้องจากพระเชษฐาที่เป็นฮ่องเต้แล้วโซ่วอ๋องจะกล้าทำตัวไม่รู้หนักรู้เบาเช่นนั้นได้อย่างไร

องค์หญิงเก้าไม่จำเป็นต้องแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับต่างแคว้นแต่นางยังวิ่งโร่ขอแต่งออกไปได้สำเร็จ เก้าในสิบส่วนน่าจะเป็นเพราะพระเชษฐาทรงตามใจนางนั่นเอง ในกาลก่อนเฉินเจียวเจียวยังคิดได้ไม่ถี่ถ้วนแต่ยามนี้นางกลับมองเห็นเรื่องราวได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

“เฮอะ! เจ้าพึ่งแต่งกับเขาได้ไม่กี่วันก็ย่อมเข้าข้างเขาเป็นธรรมดา ช่วงแต่งงานใหม่ก็ล้วนเป็นเช่นนี้เขาทำสิ่งใดก็ล้วนดูดีไปทั้งหมดในสายตาของเจ้า” หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสออกมาพร้อมกับทอดถอนใจด้วยความเสียดาย เมื่อคิดถึงผิงกั๋วกงที่หวงบุตรสาวดุจไข่ในหิน แม้แต่เขาที่เป็นฮ่องเต้ยังต้องคบคิดแผนการช่วยเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ด้วยข้ออ้างที่ไม่สมเหตุสมผลอย่างเช่นการเดินหมาก เพื่อเปิดทางให้โอรสองค์โตป่ายปีนกำแพงจวนเขาได้สมใจ แต่ยามนี้เมื่อเห็นว่าบุตรสาวของผู้อื่นปันใจให้โอรสของพระองค์เช่นนี้แล้วก็อดรู้สึกผิดต่อผิงกั๋วกงผู้นั้นไม่ได้

“ช่างเถิด ล้วนเป็นเพราะข้าที่เลี้ยงดูเขามาเช่นนี้” เมื่อตรัสจบก็ทรงลุกขึ้นสะบัดชายแขนเสื้อด้วยโทสะแล้วเสด็จจากไปในทันที

องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงรีบขยับกายลุกขึ้นแล้วมาช่วยประคองนางให้ลุกขึ้นแล้วก็เอ่ยกับนางเสียงเบา

“ต่อไปเวลาที่เสด็จพ่อทรงมีโทสะ เจ้าไม่ต้องช่วยพูดแทนข้า” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าอ่อนโยน ในเนื้อเสียงมีความรู้สึกผิดปนความซาบซึ้งใจทำให้นางอดยิ้มออกมาไม่ได้

“หากไม่ช่วยพูดให้พระองค์หม่อมฉันก็ยังคงต้องทนนั่งคุกเข่าอยู่อีกนาน ทรงดูสิเพคะเข่าของหม่อมฉันน่าจะแดงมากแล้ว” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางชี้มาที่หัวเขาที่อยู่ภายใต้ชายกระโปรง เขาทำท่าว่าจะเปิดชายกระโปรงของนางขึ้นนางก็รีบเหนี่ยวรั้งไว้ในทันที

“ไม่ต้องดูหรอกเพคะไม่ได้เป็นอันใดมาก หม่อมฉันก็แค่เพียงล้อพระองค์เล่นเพียงเท่านั้น” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางรีบจับมือของเขาเอาไว้ เขาจึงได้ส่งยิ้มให้นาง

“เจ้ารับไปพักผ่อนเถิด โทสะของเสด็จพ่อยังไม่มอดดับ ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเสด็จมาระเบิดโทสะใส่ข้าอีกหรือไม่ ถึงยามนั้นเจ้าก็คอยหลบอยู่แต่ด้านในของตำหนักก็แล้วกันไม่ต้องออกมารับหน้าเสด็จพ่อกับข้าหรอก” เขาเอ่ยพลางประคองนางเข้าไปด้านในแต่เฉินเจียวเจียวกลับแค่เพียงส่งยิ้มให้เขาเพียงเท่านั้นไม่ได้ตอบรับหรือว่าปฏิเสธ

นางรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างบิดาและบุตรระหว่างหลี่เซียวหลงฮ่องเต้และองค์รัชทายาทมีความแน่นแฟ้นมากกว่าที่นางเห็น หากนางไม่ช่วยออกหน้าพูดแทนองค์รัชทายาทแล้วหลี่เซียวหลงฮ่องเต้จะยินยอมรับนางเป็นพระสุณิสาจากพระทัยที่แท้จริงได้อย่างไร นางเองก็ต้องการความมั่นคงให้แก่ชีวิตของตนเองเช่นเดียวกัน เป็นเพราะชีวิตในชาติก่อนของตนเองนางดำเนินชีวิตอย่างประมาทและขาดความระมัดระวัง ชีวิตของนางก็เลยพังทลายลงอย่างรวดเร็วเช่นนั้น ได้รับความโปรดปรานจากพระนางเต๋อเฟยผู้เป็นแม่สามีก็ไม่รู้จักใช้ ยามนี้เมื่อมองกลับไปก็อดเวทนาตนเองในชาติก่อนไม่ได้

ช่วงนี้เพราะอยู่ในวังแล้วนางจึงมักออกจากตำหนักบูรพาแวะเวียนไปเยี่ยมเยียนเฉียวกุ้ยเฟยและพระนางเต๋อเฟยถึงตำหนักของพระนางอยู่บ่อยครั้ง เรื่องราวความฝันอันแปลกประหลาดของโซ่วอ๋องย่อมจะต้องเข้าหูนางผ่านทางพระนางเต๋อเฟย เมื่อพระนางทรงถามว่าเฉินเจียวเจียวคิดเห็นอย่างไรกับความฝันนี้ของโซ่วอ๋องนางก็ได้แต่ทอดถอนใจออกมา พลางแนะนำไปว่าคงเป็นเพราะโซ่วอ๋องผิดหวังที่ถูกสตรีหลอกจนเก็บเอาไปฝัน ขอเพียงเข้าวัดทำบุญอย่างสม่ำเสมอจิตใจก็จะสงบแล้วก็คงจะหายจากอาการฝันร้ายนี้ไปเอง

สาเหตุที่นางเอ่ยออกไปเช่นนี้เป็นเพราะว่ายามนี้นางหมดสิ้นความแค้นเคืองใจไปนานแล้ว เรื่องทั้งหมดในชาติที่แล้วส่วนหนึ่งตัวนางเองก็มีส่วนที่ทำให้เกิดเรื่อง ก่อนแต่งก็รู้อยู่แล้วว่าเขาชอบพออยู่กับสตรีอื่น แต่เพราะมั่นใจในตนเองมากจนเกินไปจึงได้ฝืนแต่งให้เขา ตอนที่เขาจะรับหลินชิงเหมยเข้าจวน นางมีวิธีการตั้งมากมายที่จะปฏิเสธแต่กลับยินยอมให้หลินชิงเหมยแต่งเข้ามาเพราะคิดว่าหลินชิงเหมยเป็นสตรีไร้พิษสง ยามนี้เมื่อคิดย้อนกลับไปแล้วก็ได้แต่เวทนาในความโง่เขลาของตนเอง ส่วนความแค้นนั้นน่าจะจางหายไปตั้งแต่ตอนที่หลินชิงเหมยถูกโบยจนตายแล้ว จุดจบของหลินชิงเหมยในความฝันของโซ่วอ๋องนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่นางก็ไม่ได้สนใจอีกแล้ว ชาตินี้แค่ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังตักตวงความสุขในชีวิตให้มากเข้าไว้ก็คุ้มค่าแล้วที่ได้ย้อนเวลากลับมาเกิดใหม่

“บัดซบ! เสด็จพ่อทรงทำเช่นนี้กับลูกได้อย่างไร อันใดคือลูกยึดอำนาจ อันใดคือลูกแต่งตั้งพระองค์เป็นไท่ซ่างหวง” เสียงโวยวายขององค์รัชทายาทดังก้องตำหนักบูรพา เฉินเจียวเจียวได้แต่ยืนมองดูความวุ่นวายอยู่ด้านในของตำหนักโดยไม่คิดจะออกไปเผชิญกับความวุ่นวายด้านนอกเลยสักนิด มีหลายเรื่องที่นางเปลี่ยนแปลงได้ แต่บางเรื่องก็ไม่ได้เปลี่ยนไปขอเพียงเป็นเรื่องดีนางก็ไม่คิดจะทำให้ตนเองต้องยุ่งยากใจ เฝ้ามองดูความเปลี่ยนแปลงอยู่ไกลๆ ในฐานะผู้ชมที่ดีก็พอ..เมล็ดแตงสักนิดไหม อ้อ! คงจะไม่เหมาะกระมัง แค่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ ด้วยสีหน้าและท่าทางที่เต็มไปด้วยความสงบนิ่งก็คงจะเพียงพอแล้ว