บทที่ 72 บทส่งท้าย

หลังเสร็จสิ้นงานเลี้ยงเฉินฮองเฮาจึงได้ปลีกตัวกลับตำหนักอันหนิงไปก่อนเหลือเพียงหลี่ไท่หลงฮ่องเต้ที่ทรงเรียกน้องชายเข้ามาตักเตือนเป็นการส่วนพระองค์โดยมีองค์ชายทั้งสองประทับอยู่ด้วย

“จนถึงยามนี้แล้วเจ้าก็ยังคิดไม่ได้อีกหรือ น้องรองพระชายาของเจ้าผู้นี้แม้ว่าจะไม่ได้งดงาม รูปร่างก็ใหญ่โตแต่สิ่งที่นางมีเหนือผู้อื่นก็คือความจริงใจ แม้ว่าจะดุดันและไม่ช่างเอาอกเอาใจแต่เจ้าก็ไม่ต้องคอยระมัดระวังตัวและคอยคาดเดาอารมณ์ของนาง นางโกรธเจ้าก็รู้ นางโมโหเข้าก็แค่ถูกด่าหลังจากถูกโบยตีไม่กี่ทีนางก็กลับไปเป็นปกติแล้ว” หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงตรัสพลางถอนพระปัสสาสะออกมา

“ในขณะที่คนงามส่วนใหญ่กลับซับซ้อนมากกว่านั้นภายใต้สีหน้ายิ้มแย้มของพวกนางมีความคิดมากมายซุกซ่อนอยู่ภายในใจ ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่มีทางจะคาดเดาความคิดของนางได้แน่ น้องรองเจ้าโชคดีแล้วที่ได้โม่หลันเป็นพระชายา อย่าได้คิดหาเศษหาเลยแล้วทำให้ชีวิตของตนเองต้องตกต่ำอีกเลย” เมื่อหลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงตรัสเช่นนี้โซ่วอ๋องที่คุกเข่าขอรับผิดอยู่ตรงหน้าก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

“เสด็จพี่! แล้วพระองค์ทรงไม่เคยหวั่นไหวบ้างเลยหรือ มีคนงามมาอยู่ตรงหน้าจะไม่ทรงสนพระทัยสักนิดบ้างเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ก็เพราะเคยหวั่นไหวกับความงามของสตรีมาก่อนอย่างไรเล่า ชีวิตของข้าก็เลยอยู่ภายใต้การควบคุมของคนงามเช่นนี้ เฮ้อ! เจ้าเชื่อข้าเถอะคนงามก็เหมือนดอกไม้ ยิ่งงามหนามก็ยิ่งแหลม ยิ่งลุ่มหลงก็ยิ่งยากจะถอนตัว” ถ้อยคำนี้ของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทำให้องค์รัชทายาทและองค์ชายรองที่ฟังอยู่รีบกระแอมไอออกมาพร้อมกันในทันที

“เสด็จพ่อ! หากเสด็จแม่ทรงได้ยินประโยคนี้ คืนนี้พระองค์ก็คงจะต้องทรงปีนเข้าตำหนักอันหนิงทางหน้าต่างอีกแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ” ถ้อยคำนี้ขององค์รัชทายาททำให้ทั้งหลี่ไท่หลงฮ่องเต้และโซ่วอ๋องต่างนิ่งงันไปในทันที คนหนึ่งเกรงอกเกรงใจภรรยาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ส่วนอีกคนเกรงอกเกรงใจพี่สะใภ้เพียงเพราะความฝันเพียงหนึ่งตื่นของตนเอง สองพี่น้องสกุลหลี่สบตากันครู่หนึ่งแล้วก็ต่างทอดถอนใจออกมาพร้อมกัน

“เจ้ารีบลุกแล้วก็รีบกลับจวนเถิด ส่วนข้าต้องรีบไปดูลาดเลาที่ตำหนักอันหนิงของฮองเฮาก่อน” เมื่อได้ยินประโยคนี้ โซ่วอ๋องก็รีบลุกขึ้นแล้วเอ่ยถ้อยคำอำลาในทันที ส่วนองค์ฮ่องเต้หลี่ไท่หลงรีบสอดส่ายสายพระเนตรเพื่อประเมินว่าคำพูดเมื่อครู่นี้ของพระองค์ไปถึงตำหนักอันหนิงแล้วหรือยัง ส่วนองค์รัชทายาทและองค์ชายรองนั้นสบตากันอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยถ้อยคำอำลาแล้วเดินออกจากประตูตำหนักของพระบิดาด้วยรอยยิ้ม

“เสด็จพี่ทรงคิดว่าวันนี้เสด็จพ่อทรงจะต้องปีนเข้าทางฝั่งไหน” คำถามขององค์ชายรองดังแว่วเข้ามาเข้าหูทำให้หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงรีบก้าวพระบาทเร่งความเร็วเพื่อรีบเสด็จไปที่ตำหนักอันหนิงในทันที

ประตูตำหนักยังคงเปิดอยู่แต่ข้ารับใช้ต่างเร้นกายหายไปกันหมดเสียแล้ว หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ลอบตื่นตระหนกอยู่ในพระทัย แต่เมื่อเห็นว่าฮองเฮาของพระองค์กำลังเสวยน้ำจัณฑ์ชื่นชมโคมไฟที่ลอยอยู่เต็มท้องฟ้าบนแท่นประทับที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง จึงได้ลอบถอนพระปัสสาสะออกมาแล้วก้าวพระบาทตรงไปหาพระนางในทันที

“ยังไม่นอนอีกหรือ” หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงตรัสถามออกมาพลางทอดพระเนตรมองคนงามตรงหน้าด้วยสายพระเนตรที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“พระองค์ยังไม่เสด็จมาแล้วหม่อมฉันจะนอนก่อนได้อย่างไรเล่าเพคะ” เฉินฮองเฮาเอ่ยพลางรินน้ำจัณฑ์ถวาย หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงรับขึ้นมาเสวยไปคำหนึ่งแล้วจึงได้ประทับลงเคียงข้างพระนาง ทั้งสองต่างชื่นชมโคมไฟร่วมกันอยู่ครู่หนึ่งแล้วเฉินฮองเฮาจึงได้ตรัสถามออกมาด้วยพระสุรเสียงแผ่วเบา

“ในตอนนั้นเหตุใดฝ่าบาท จึงได้ทรงลงไปช่วยหม่อมฉันขึ้นจากแม่น้ำเหอเล่าเพคะ” คำถามนี้ไร้ซึ่งคำตอบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงได้ยินพระสุรเสียงที่เต็มไปด้วยความขัดเขินและความจำยอมตอบกลับมา

“ข้าชื่นชอบสตรีอยู่ผู้หนึ่ง นางทั้งงดงามทั้งซุกซน และที่สำคัญนางเฉลียวฉลาดเป็นอย่างมาก คนงามที่ทำให้อัครเสนาบดีจ้าวฉีผู้เป็นศัตรูอันดับหนึ่งของข้าถึงกับมีสีหน้าเขียวคล้ำกำลังจะต้องตกไปเป็นของผู้อื่นแค่คิดข้าก็ยอมไม่ได้แล้ว” ถ้อยคำนี้ของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทำให้พระนางนิ่งงันไปครู่หนึ่งแต่แล้วก็ต้องตกตะลึงเมื่อถูกตั้งคำถามกลับบ้างเช่นกัน

“เหตุใดจึงได้ยินยอมรับราชโองการแต่โดยดีเล่า หากผิงกั๋วกงกลับมาแล้วช่วยออกหน้าปฏิเสธให้เจ้าก็ย่อมสามารถทำได้”

“เพราะความทะเยอทะยานกระมังเพคะ” คำตอบนี้ทำให้คนทั้งคู่ต่างเงียบงันไปครู่หนึ่ง

“แต่ข้าคิดว่าไม่ใช่ เจ้าไม่ใช่คนทะเยอทะยานเช่นนั้น” คำพูดประโยคนี้ทำให้เฉินฮองเฮาทรงพระสรวลออกมา

“ก่อนหน้านี้หม่อมฉันเคยทำตามคำสั่งของผู้อาวุโสแล้ว แต่กลับได้คู่ครองที่ทั้งขลาดเขลาและเบาปัญญามาผู้หนึ่ง ก็เลยลองทำตามใจตนเองดูบ้างเพียงเท่านั้น ฝ่าบาททั้งหล่อเหลาและปัญญาดีน่าจะเป็นคู่ครองที่เหมาะสม ในใจก็คิดว่าหากวันหน้าตัดสินใจผิดหม่อมฉันก็แค่เพียงรีบถอนตัวถอนใจ ถึงอย่างไรในตำหนักเย็นก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ผู้อื่นคิด ออกจะเงียบสงบและมีความเป็นส่วนตัวมากเสียด้วยซ้ำ” คำพูดประโยคนี้ทำให้หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทอดถอนพระปัสสาสะออกมา

“เจ้าตัดสินใจไม่ผิดหรอกข้าขอยืนยัน คนเช่นข้าไม่ใช่คนที่ชื่นชอบหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ตนเอง แม้ว่าคำพูดของข้าอาจจะดูเกินเลยไปบ้างเจ้าก็อย่าได้ถือสา ให้ดูที่การกระทำของข้าก็พอแล้ว” ถ้อยคำประโยคนี้ล้วนตรัสออกมาจากข้างในพระทัยอย่างแท้จริง หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรมองคนงามตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมา

“หม่อมฉันรู้ ช่วงนี้ถึงไม่ทำร้ายพระวรกายฝ่าบาทด้วยการปล่อยให้ทรงป่ายปีหน้าต่างของตำหนักแล้วอย่างไรเล่าเพคะ” ถ้อยคำประโยคนี้ทำให้หลี่ไท่หลงทรงแย้มพระโอษฐ์ออกมาและค้างอยู่ในท่านั้นเนิ่นนาน ด้วยทรงหาประโยคมาเอื้อนเอ่ยตอบกลับไม่ได้ นี่จึงนับเป็นครั้งแรกที่ทรงโต้เถียงไม่ชนะฮองเฮาของพระองค์…

หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงครองราชย์ยาวนานถึงยี่สิบปี สุดท้ายก็ทรงสละราชบัลลังก์ให้องค์รัชทายาทหลี่เทียนหลง ส่วนจวนผิงกั๋วกงก็อยู่รับใช้ตลอดรัชกาลของพระองค์ ในรัชกาลต่อมาเฉินเจียวหลินบุตรชายคนสุดท้องของผิงกั๋วกงที่ถือกำเนิดจากสตรีสกุลเฉียวยังแยกจวนออกมาอีกสาขาแล้วได้รับบรรดาศักดิ์เป็นผิงอันโหวคอยควบคุมดูแลกองกำลังของสกุลเฉินในเมืองหลวง สกุลเฉินยังคงรับใช้ใต้เบื้องยุคลบาทอยู่เรื่อยมาแล้วจะได้ชื่อว่าเป็นสกุลของไทเฮาแต่ก็ยังคงดำรงไว้ซึ่งความจงรักภักดีต่อราชวงศ์

ช่วงบั้นปลายชีวิตไท่ซ่างหวงหลี่ไท่หลงใช้ชีวิตอย่างสงบร่วมกับเฉินไทเฮาในตำหนักใหญ่ของอุทยานหลวง ครองคู่จนชราโอรสธิดาอยู่พร้อมหน้า กล่าวกันว่าพระนางเฉินไทเฮาคือสตรีที่มีโชคที่สุดในแคว้นต้าเยียน มีเพียงพระนางที่รู้ดีว่าโชคดีของพระนางนั้นคือการได้ย้อนกลับมาเพื่อแก้ไขชีวิตของพระนางได้อีกครั้ง

จบบริบูรณ์