บทที่ 71 บัวขาวอีกหนึ่งดอก

เฉินฮองเฮาแห่งแคว้นต้าเยียนทรงสิริโฉม เต็มเปี่ยมไปด้วยสติปัญญา ได้รับความรักและความให้เกียรติจากสวามีจนสตรีทั่วแคว้นต่างโจษจันกันไปจนทั่ว สตรีทุกนางล้วนริษยาในความพรั่งพร้อมและสมบูรณ์พูนสุขของพระนางนาง พระนางประสูติพระโอรสสองพระองค์พระธิดาหนึ่งพระองค์แม้ว่าจะทรงมีพระชันษามากแล้วความงามของพระนางก็ยังคงเป็นที่กล่าวขานถึง

“นี่ใช้คำว่ารักและให้เกียรติได้อย่างไรกัน ต้องใช้คำว่ารักและเคารพมากกว่า” หลี่เทียนหลงองค์รัชทายาทแคว้นต้าเยียนเอ่ยกับพระอนุชาด้วยสุรเสียงแผ่วเบา

“รักหรือไม่ข้าไม่แน่ใจ แต่เคารพและเกรงกลัวข้าขอยืนยันว่าเป็นความจริง เสด็จพี่ทรงทอดพระเนตรดูขุนนางที่ไม่รู้จักตายนั่นสิ พยายามจะยัดเยียดบุตรสาวโฉมงามให้เสด็จพ่อ แถมยังโอ้อวดว่าทั้งร่างกายและจิตใจบุตรสาวของเขาล้วนงดงามพิสุทธิ์หาผู้ใดเทียม ช่างไม่ดูเสียบ้างว่ายามนี้สีพระพักตร์ของเสด็จพ่อซีดเซียวเสียยิ่งกว่าไก่ในโถน้ำแกงเสียอีก” หลี่เทียนเฮ่าผู้เป็นองค์ชายรองเอ่ยกับพระเชษฐาด้วยน้ำเสียงซุกซน โดยไม่สนพระทัยหลี่เทียนหรูพระขนิษฐาพระองค์เล็กที่ในยามนี้หลบไปนั่งอยู่กับบรรดาสตรีในจวนผิงกั๋วกงแล้ว 

ค่ำคืนนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองเทศกาลหยวนเซียวที่จัดขึ้นในวังหลวง เหล่าขุนนางต่างพาครอบครัวมาเข้าร่วมในงานกันอย่างพร้อมหน้า มีขุนนางที่ไม่เกรงกลัวพระราชอำนาจคิดจะผลักดันบุตรสาวก้าวขึ้นไปเป็นนางหงส์ แต่กลับถูกรัศมีของนางพญาหงส์อย่างเฉินฮองเฮาทำให้ธิดาของพวกเขาต้องตกอับไปหลายรายแล้ว

เฉินเจียวเจียวจ้องมองแม่ดอกบัวขาวตัวน้อย ที่กำลังพยายามชูช่อโอ้อวดความงามของตนแล้วก็ปรายสายตาไปมองสวามีของตนเพียงครู่หนึ่ง ข้อดีของหลี่ไท่หลงในชาตินี้ก็คือลดความเหี้ยมโหดลงไปมากแล้ว อย่างน้อยบุตรธิดาของขุนนางและข้าราชบริพารที่คิดป่ายปีนเตียงของเขาก็ไม่มีผู้ใดต้องตายไปอย่างหาสาเหตุไม่ได้อีกต่อไปแล้ว มีเพียงนางที่ต้องแบกรับชื่อเสียงว่าเป็นสตรีขี้หึงเอาไว้ แต่แล้วจะเป็นอันใดไปเล่าชื่อเสียงย่ำแย่แต่ชีวิตกลับเต็มไปด้วยความสุขเช่นนี้นางย่อมยินดีที่จะไม่สนใจชื่อเสียง

นางเหลือบไปมองทางโต๊ะของโซ่วอ๋องแล้วก็ส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจให้แก่โม่หลันพระชายาเอกของโซ่วอ๋อง วันนี้หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงมีโทสะเมื่อได้ยินว่าน้องชายของเขาถูกพระชายาเอกโบยตีอีกแล้ว กำลังจะส่งหนังสือตำหนิพระชายาไปที่จวนอ๋องแต่เฉินเจียวเจียวกลับห้ามไว้ 

เมื่อสอบถามอย่างละเอียดจึงรู้ว่า โซ่วอ๋องเกิดไปถูกตาต้องใจหญิงชาวบ้านที่ขายตัวฝังศพบิดาเข้า นอกจากจะช่วยนางฝังศพบิดาแล้วยังแอบชุบเลี้ยงนางเอาไว้นอกจวน เมื่อพระชายาของเขารู้เข้าจึงไล่โบยตีกันจนเป็นที่ขบขันของผู้คนในเมืองหลวง

โซ่วอ๋องอ่อนแอเป็นที่รู้ดีของทุกคนในเมืองหลวง แต่ก็เป็นพระอนุชาที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานมากเช่นกัน อ๋องคนอื่นๆ หากไม่ถูกกำจัดก็ล้วนถูกถอดยศหรือไม่ก็ถูกส่งตัวไปอยู่ในดินแดนของตนเอง มีเพียงโซ่วอ๋องที่ยังคงได้รั้งอยู่ในเมืองหลวงและยังคงสามารถเข้าออกวังหลวงได้ประดุจเป็นบ้านของตนเอง ยามนี้ทุกคนต่างก็รอดูกันว่าพระชายาเอกที่กล้าลงมือโบยตีสวามีต่อหน้าธารกำนัล ในวันนี้จะถูกฝ่าบาททรงสั่งลงโทษเช่นใด

แต่แล้วก็ต้องพากันแปลกใจเมื่อไม่มีความเคลื่อนไหวจากทางวังหลวง มีเพียงพระราชเสาวนีย์จากฮองเฮาให้มอบเงินจำนวนหนึ่งพร้อมกับที่ดินเล็กๆ อีกแปลงหนึ่งให้แก่สตรีของโซ่วอ๋อง พร้อมกับให้นางเลือกเอาว่าจะยินยอมจากไปในรูปแบบที่ยังมีชีวิตแล้วใช้ชีวิตอย่างสงบสุขหรือว่าจะยินยอมจากไปอย่างไร้ลมหายใจแล้วถูกฝังลงดินในที่ดินแปลงนั้น แน่นอนว่าสตรีผู้นั้นย่อมเลือกอย่างแรก นอกจากนี้ยังมีหนังสือตำหนิประทานให้พระชายาอีกหนึ่งฉบับ ส่วนใหญ่น่าจะเป็นเรื่องการตำหนิเรื่องที่พระชายาไม่ให้เกียรติสวามีหากจะโบยตีก็ให้กลับไปทำที่จวนอีกหนึ่งฉบับ

การกระทำของเฉินฮองเฮาถูกกล่าวถึงกันอย่างแพร่หลายอีกครั้ง บางคนก็กล่าวว่าพระนางทำเช่นนี้ไม่เหมาะสม บางคนก็เห็นด้วยกับพระนางในฐานะที่เป็นพี่สะใภ้ ช่วยจัดการเรื่องในครอบครัวอันยุ่งเหยิงของน้องสามีแล้วจะมีอันใดที่ไม่เหมาะสม แต่สิ่งที่ทุกคนต่างเห็นตรงกันก็คือ หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงตามพระทัยฮองเฮาพระองค์นี้เป็นอย่างมาก ที่สำคัญพระองค์ทรงเป็นฮ่องเต้ที่ไม่เคยแต่งตั้งสนมหรือรับสตรีอื่นเข้าวังเลยสักคน

“ท่านเจ้ากรมพิธีการ ข้ารู้ว่าบุตรสาวของเจ้านั้นดีมาก ยามนี้ข้าก็อายุมากแล้ว เจ้าอย่าได้ทำให้ข้าลำบากใจเลย” ยามนี้หลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงกำลังปฏิเสธเจ้ากรมพิธีการกับการพยายามถวายบุตรสาวของตนให้มารับใช้ใต้เบื้องยุคลบาท เฉินฮองเฮาที่ยังคงนั่งอยู่เคียงข้างทรงกำลังนั่งแกะเมล็ดแตงวางใส่ชามของพระสวามีด้วยสีพระพักตร์ที่เต็มไปด้วยรอยพระสรวล

“หม่อมฉันยินดีถวายการรับใช้ต่อฝ่าบาทและฮองเฮาเพคะ” น้ำเสียงอ่อนหวานท่วงท่าอ่อนช้อยและเย้ายวน หากบอกว่านางเป็นที่สองย่อมไม่มีที่หนึ่ง คุณหนูจากจวนของเจ้ากรมพิธีการผู้นี้มีทั้งความอ่อนเยาว์และมีรูปโฉมเฉิดฉันยากจะมีผู้ใดมาเทียบเคียงได้

“เจ้ายินดี แต่ข้าไม่ยินดี!” พระดำรัสนี้ถูกตรัสออกมาพร้อมโดยสายพระเนตรที่เต็มไปด้วยความดุดัน เด็กสาวตรงหน้าถึงกับผงะและถอยออกไปหลายก้าว คนที่สนิทที่รู้ถึงอุปนิสัยของฝ่าบาทเป็นอย่างดีถึงกับพากันหลั่งเหงื่อเย็นออกมา ท่านเจ้ากรมพิธีการรีบก้มหน้าลงเพื่อหลบสายพระเนตรนี้ในทันที

“ในเมื่อคุณหนูจวนเจ้ากรมพิธีการอยากจะถวายการรับใช้ข้าย่อมยินดี เพียงแต่ตำหนักในของข้าไม่เคยเปิดรับสตรีอื่นเข้ามา มีเพียงศาลบรรพชนเพียงเท่านั้นที่ยังเปิดกว้างอยู่ เจ้ายังยินดีจะสวมชุดขาวถือศีลกินเจเฝ้าศาลบรรพชนให้ราชวงศ์ของข้าหรือไม่” เมื่อเฉินฮองเฮาเอ่ยประโยคนี้ออกมาทุกคนต่างพากันเงียบกริบมีเพียงหลี่ไท่หลงฮ่องเต้ที่เอ่ยออกมาเพียงเท่านั้น

“เจ้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่านางจะถือศีลจริง มิสู้ส่งไปด้วยร่างไร้ลมหายใจเสียเลยน่าจะดีกว่า เด็กๆ รีบเข้ามานำตัวนางไปจัดการให้สะอาดแล้วส่งไปรับใช้บรรพบุรุษของข้าที่ศาลบรรพชน” คำพูดนี้ของหลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทำให้เด็กสาวผู้นั้นถึงกับรีบคุกเข่าลงบนพื้นในทันที

“ขอฝ่าบาททรงมีพระเมตตาไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ” นางเอ่ยพลางโขกศีรษะออกมาอยู่หลายครั้งจนหน้าผากอันงดงามปรากฏรอยเลือดติดอยู่ หยาดน้ำตาร่วงรินลงมาจากดวงหน้าอันงดงามของนางทำให้ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างทอดถอนใจออกมา

“ใบหน้างดงามเช่นนี้ช่างล่อลวงจิตใจ ข้าเปลี่ยนใจแล้วส่งนางไปที่หออวี้หลันที่อยู่นอกเมืองก็แล้วกัน นางอยู่ที่นั่นน่าจะใช้ความงามให้เป็นประโยชน์ได้มากกว่า ยังมีผู้ใดคิดจะส่งบุตรสาวมาให้ข้าอีกไหม ข้าจะได้ส่งไปที่หออวี้หลันพร้อมกับคุณหนูผู้นี้ไปเสียเลย อยู่กันอย่างสงบดีๆ ไม่ชอบ ชอบหาเรื่องปวดหัวมาให้ข้ากันดีนัก เช่นนั้นข้าก็จะส่งบุตรสาวของพวกเจ้าไปใช้ความงามให้มีประโยชน์ที่หอนางโลมเสียเลย ส่วนเงินค่าตัวที่ได้จากพวกนาง ข้าก็จะนำไปทำบุญเสีย ถือเป็นการสั่งสมบุญกุศลให้แก่พวกนางในชาติหน้าก็แล้วกัน” ถ้อยดำรัสประโยคนี้ทำให้เฉินฮองเฮาลอบยินดีอยู่ในใจ 

เดิมทีพระนางรู้แผนการของเจ้ากรมพิธีการอยู่ก่อนแล้ว จึงได้ส่งคนสนิทไปพูดคุยกับคุณหนูใหญ่ผู้นี้อย่างลับๆ พร้อมกับยื่นข้อเสนอว่าถ้าหากว่านางไม่ยินดีเข้าวังพระนางจะช่วยเป็นแม่สื่อหาคู่ครองที่ดีให้ แต่คุณหนูผู้นี้กลับไม่รับความหวังดีเช่นนั้นก็จงรับผลของการกระทำของตนเองไปเสียเถิด

“ส่วนเจ้ากรมพิธีการการเอาใจใส่ดูแลเราไปจนถึงเรื่องในวังหลังเช่นนี้เรารู้สึกปลาบปลื้มในความหวังดีของท่านจริงๆ เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาทำงานให้ข้าแล้ว ใช้เวลาในช่วงชีวิตที่เหลืออยู่คอยดูเรือนหลังของจวนเจ้าให้ดีเถิด” คำพูดนี้ของหลี่ไท่หลงทำให้เจ้ากรมพิธีการรีบโขกศีรษะตามบุตรสาวในทันที เฉินเจียวเจียวนั่งมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม พลางยกถ้วยชาขึ้นไปส่งให้สวามีแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ทรงระงับโทสะด้วยเถิดเพคะ” องค์ฮ่องเต้หลี่ไท่หลงรีบหันไปสังเกตสีพระพักตร์ของฮองเฮาเมื่อเห็นว่าดวงหน้างามยังคงยิ้มแย้มอยู่จึงได้ลอบทอดถอนพระปัสสาสะออกมา แล้วรับถ้วยชาขึ้นมาเสวยอย่างเอาอกเอาใจคนงามที่ประทับอยู่ข้างกาย

ราชองครักษ์รีบเข้าไปควบคุมตัวสองพ่อลูกที่นั่งโขกศีรษะตรงหน้าพระพักตร์ออกไปในทันที รองเจ้ากรมพิธีการก็รีบคว้าโอกาสอันดีนี้ไว้รีบส่งสัญญาณให้นางรำและนักดนตรีเข้ามาทำการแสดงต่อในทันที เมื่อหลี่ไท่หลงฮ่องเต้ทรงมีสีพระพักตร์ดีขึ้นงานเลี้ยงจึงได้ดำเนินต่อไปโดยไม่ติดขัด