ログイン共有
บทที่ 314
最新チャプター
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 314
ฉีชินอ๋องมองจิ้งฉือ “หากแม่นางยินดีให้ยืม ข้าจะขอบคุณอย่างสุดซึ้ง”“ไม่ให้ ไปเสีย!” จิ้งฉือเอ่ยอย่างเย็นชา กล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อจะกลับเข้าไปฉีชินอ๋องร้อนใจขวางเอาไว้ เอ่ยอย่างจริงใจ “แม่นาง มุกเทพนี้สำคัญกับข้ามากนัก ขอร้องแม่นาง หากให้ยืม ข้ารับรองว่าใช้เสร็จจะส่งคืนทันที”จิ้งฉือมองเขาแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าหยิ่งยโส “ให้ยืม ได้ แต่ข้ามีเงื่อนไขหนึ่ง”ฉีชินอ๋องถาม “แม่นางเชิญพูด”จิ้งฉือบอก “ท่านต้องอยู่บนเขาเป็นเพื่อนข้า”ฉีชินอ๋องเอ่ยอย่างลำบากใจ “นี่จะได้อย่างไร? เวลานี้ข้ามีงานราชการรัดตัว ไม่สามารถอยู่ได้เป็นเวลานาน”“นั่นง่ายมาก ท่านพาข้ากลับเมืองหลวง ข้าจะพักที่จวนของท่าน” จิ้งฉือท่าทางไม่เจรจา“นี่...” ฉีชินอ๋องมองพระอาจารย์เป่ากวงทีหนึ่งพระอาจารย์เป่ากวงไม่พูด นี่คือเรื่องส่วนตัว เขาคือผู้ละทางโลกแล้ว ไม่สะดวกจะถามมาก“ไม่ยอม? ได้ ท่านอ๋องไปได้แล้ว!” จิ้งฉือโกรธจัด หมุนตัวจะไปฉีชินอ๋องโพล่งปากออกมาด้วยความร้อนใจ “ได้ ข้ารับปากเจ้า”พระอาจารย์เป่ากวงปราดตามองฉีชินอ๋อง รับปากเร็วเช่นนี้เลยหรือ? ช่างทำให้เขาประหลาดใจอยู่บ้าง เขารู้ ฉีชินอ๋องรังเกียจรังงอนแม่นางจิ้งฉือ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 313
อาถงมองนางแบบอึ้ง ๆ จากนั้นก็ผินหน้าไปแค่นเสียงหึ “เจ้าคนเดียวกินมากมายเช่นนี้ ไม่แบ่งให้คนอื่นกินสักหน่อย”อาเสอเอ๊ะ “ก็ใช่ว่าไม่ให้ท่าน นี่ข้าซื้อนะ ข้าอยากกินก็กินสิ”อาถงแทะคุกกี้อย่างน้อยเนื้อต่ำใจ คิดว่าของแห้ง ๆ นี่ไม่มีอะไรอร่อย ก็แค่ขนมปังอบมิใช่หรือ?แต่แค่เข้าปากก็รับรสอร่อยเหาะทันใด กรอบ หอม เขาหิวไส้กิ่ว ไม่กี่คำก็สวาปามคุกกี้หมดห่อแล้วกินเสร็จเขาก็รู้สึกถึงเรื่องน่าเศร้า ถามอาเสอ “มีน้ำดื่มหรือไม่?”“ยื่นมือออกไปรองน้ำฝน” อาเสอหัวเราะอย่างเย็นชาจ่านเหยียนว้าวุ่นใจนัก เกรงว่าฉีชินอ๋องจะเอามุกเทพมาไม่ได้ ยิ่งกลัวว่าคืนนี้จะเกิดความผิดพลาดอะไร ตลอดทางมุ่นอยู่กับการขับรถจนลืมคิด แต่พอตอนนี้สงบแล้ว ความกังวลในใจก็พรั่งพรูออกมา อาเสอกับอาถงยังทะเลาะเจี๊ยวจ๊าวกันอีก นางจึงอดพูดด้วยความโมโหไม่ได้ “พอแล้ว หุบปาก อาเสอ ยังมีเบียร์อยู่ไม่ใช่หรือ? ให้เขาขวดหนึ่ง”อาเสอเห็นจ่านเหยียนอารมณ์เสียแล้วจึงหยิบเบียร์ขวดหนึ่งจากข้างหลังให้อาถง แต่อาถงกลับไม่รู้ว่าจะเปิดอย่างไร เขย่า ๆ อยู่ในมือ ไม่มีฝานี่“โง่! ดึงห่วงนั่นสิ!” อาเสอเตือนเขาอาถงสอดนิ้วเข้าห่วงแล้วออกแรงดึง ครั้น “ป
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 312
ฉีชินอ๋องย่อมต้องถามอาเสอ “ของสิ่งนี้ขนส่งมาจากแคว้นตะวันตกหรือ?”“ถูกต้องเพคะ นี่เรียกว่ารถยนต์ ไม่ต้องกินธัญพืช ใช้น้ำมัน น้ำมันก็ขนส่งมาจากแคว้นตะวันตกเหมือนกันเพคะ” รถเติมน้ำมันเต็มถังสามารถวิ่งได้หกเจ็ดร้อยกิโลเมตร อีกทั้งท้ายรถยังสำรองน้ำมันอีกสองถัง นี่คือของที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ จนปัญญา ต้องคำนึงว่ายุคสมัยนี้ไม่มีปั๊มน้ำมัน“ข้าไม่เคยได้ยินแคว้นตะวันตกมาก่อน แต่ได้ยินว่าทางตะวันตกมีของสนุก ๆ มาก” สีหน้าของฉีชินอ๋องเพิ่งจะปกติฝนตกหนักขึ้นทุกที ที่ปัดน้ำฝนปัดไปปัดมาอย่างบ้าคลั่ง แต่กระจกยังมีหยดน้ำฝนสาดลงมาไม่หยุดจ่านเหยียนวิสัยทัศน์ไม่สู้ดีจึงได้แต่ลดความเร็ว อาศัยความรู้สึกขับแบบดาด ๆ บางที่เป็นหลุมเป็นบ่อเหยียบเบรกกะทันหัน ทำเอาคนบนรถหน้าทิ่ม เส้นทางนี้ถือว่าวิบากฉีชินอ๋องมองจ่านเหยียนด้วยสายตาเลื่อมใสตลอดเวลา คนที่กำลังมีสมาธิจะงามที่สุด ตอนนี้จ่านเหยียนกำลังมีสมาธิกับการขับรถ เอ่ยคำสบถยามตกหลุมเป็นครั้งคราว หากเป็นการแสดงออกอันทรงเสน่ห์ในสายตาของเขาหากเป็นแต่ก่อน ฉีชินอ๋องแค่รู้สึกดีกับจ่านเหยียนเล็กนั้น เช่นนี้เวลานี้ก็คงจะหลงรักนางแล้วไม่ต้องสงสัย เพราะการรัก
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 311
“นางคือศิษย์น้องของราชครู นามว่าจิ้งฉือ เดิมเป็นผู้อยู่ในร่มกาสาวพัสตร์ เพียงแต่... นางทิ้งพระคัมภีร์หันหลังให้ทางธรรม ลาสิกขาบำเพ็ญตนบนเขาซีซันตามลำพังนานแล้ว นางมีใจปฏิพัทธ์ต่อ...ท่านอ๋อง!” พระอาจารย์เป่ากวงเอ่ยจ่านเหยียนชะงักไปเล็กน้อย “ชอบ? ชอบแบบไหน?”“ที่นางลาสิกขาก็เพื่อเจอท่านอ๋องสักครั้ง ดื้อรั้นจะออกเรือนกับท่านอ๋อง แต่ท่านอ๋องเฉยชากับนางยิ่งนัก ต่อให้นางบอกว่าต้องการช่วยท่านอ๋อง ท่านอ๋องก็ยังปฏิเสธนางทางอ้อม ภายใต้ความโกรธ นางจึงปลีกวิเวกอยู่ที่เขาซีซัน”จ่านเหยียนเหงื่อตก มู่หรงฉิงเทียนนี่มีเสน่ห์ขนาดไหนเนี่ย? ถึงกับทำให้แม่ชีคนหนึ่งลาสิกขาจะแต่งกับเขาได้?“แต่... เกรงว่าร่างกายของมู่หรงฉิงเทียนในเวลานี้จะไม่เหมาะไปเขาซีซัน” จ่านเหยียนเอ่ยพระอาจารย์เป่ากวงนิ่งไปครู่หนึ่ง “ท่านเซียนเข้าใจผิดแล้ว ท่านอ๋องที่อาตมาพูดถึงคือฉีชินอ๋อง มู่หรงหานเทียน”“หา! เขาหรือ?!” จ่านเหยียนอึ้งจังงัง จากนั้นจึงถาม “เขาซีซันไกลแค่ไหน?”พระอาจารย์เป่ากวงตอบ “หากขี่ม้าก็ไปกลับในวันเดียวได้”“หนึ่งวัน? ไม่ได้ ข้าต้องการใช้ตอนยามจื่อคืนนี้” จ่านเหยียนขมวดคิ้ว“เช่นนั้นก็เหลือเวลาไม่กี่ชั
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 310
โชคดีที่วันต่อมาฉีชินอ๋องมิได้เข้าวังเมื่อคืนจ่านเหยียนคิดไว้แล้วว่าจะปฏิเสธไม่ให้เขาอยู่ในตำหนักนานอย่างไร คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะไม่มา ความพยายามของนางจึงเสียเปล่าวันที่สิบห้าแล้ว จ่านเหยียนต้องเริ่มเตรียมการรวบรวมแสงจันทร์ของคืนนี้แต่นับจากตอนกลางวัน ฟ้าเริ่มอึมครึมนางร้องว่าแย่แล้วอยู่ในใจ หากมีเมฆรวมตัวอยู่มากและฝนตกในตอนกลางคืน ยังจะมีแสงจันทร์อะไรอีก? แม้เก็บแสงจันทร์ในวันที่สิบหกได้ แต่ไอแห่งจันทร์หยินของคืนวันเพ็ญเข้มข้นที่สุดและบริสุทธิ์ที่สุดในเดือน “ถ้าวันนี้ฝนตกจะรวมเสียงอย่างไรเพคะ?” เชียนอวี่ออกมาถามจ่านเหยียนนับนิ้วก่อนจะตอบ “วันนี้ไม่ควรมีฝนจึงจะถูก นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”“ทรงทราบได้อย่างไรว่าวันนี้จะไม่มีฝน? นี่ที่ไม่มีพยากรณ์อากาศสักหน่อย และถึงจะมี พยากรณ์อากาศก็ไม่แม่นได้เหมือนกัน” เชียนอวี่ถามจ่านเหยียน “ข้าเป็นโรคเหน็บชา ถ้ามีฝน ข้าควรเจ็บเท้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”“ไม่กระมัง? ยังเยาว์วัยเช่นนี้ก็เป็นโรคเหน็บชาแล้วหรือ? เหลวไหล ท่านทะลุมิติมาแต่ดวงวิญญาณหรือว่าร่างกายก็มาด้วย?” เชียนอวี่มองนางพลางถาม“แค่ดวงวิญญาณ ข้าแก่มาแล้ว” จ่านเหยียนตอบอย่างใ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 309
แต่ดูเหมือนว่าฉีชินอ๋องก็ไม่ค่อยอยากรู้ความเป็นไปของนักดนตรีเหล่านั้นเหมือนกัน เพราะตอนได้ยินกัวอวี้บอกว่าส่งนักดนตรีพวกนั้นออกไปแล้ว เขาก็อารมณ์เบิกบานไปทั้งคน“จะว่าไป พี่สะใภ้ทำตุ๊กตามากมายเช่นนี้ทำอะไร? แล้วเจ้ายังทำเป็นทหารอีก จะใช้ทำอะไรหรือ?” ฉีชินอ๋องถามด้วยความแปลกใจอันที่จริงกัวอวี้ตอบคำถามนี้นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่อีกฝ่ายคือชินอ๋อง ต่อให้ถามหมื่นครั้งก็ต้องตอบต่อไป “ไทเฮาตรัสแล้ว ตุ๊กตาสวยดี จัดวางไว้ในตำหนักงามตาเพคะ”จ่านเหยียนเห็นกัวอวี้นั่งคุยอยู่กับฉีชินอ๋องจึงเรียก “ท่านอ๋อง มาดื่มน้ำชาหน่อยเถอะ อาหารเมื่อครู่เลี่ยน ๆ อีกอย่าง ไฟสว่างอย่างนี้ ใกล้มากจะไม่ดีต่อสายตา”ความจริงจ่านเหยียนต้องการเตือนเขา มื้อเย็นก็กินแล้ว ฟ้าก็มืดแล้ว เขาสมควรออกจากวังแล้วหรือไม่? เขาดูกัวอวี้มาทั้งบ่ายแล้ว ตอนนี้ยังจะดูอีก มีอะไรน่าดูกัน?ฉีชินอ๋องกลับนึกว่าจ่านเหยียนเป็นห่วงว่าเขาเข้าใกล้โคมไฟมากเกินไปจะตาเสีย จึงยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน “ก็ดี ชงชาอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”จ่านเหยียนเอ่อ “หลงจิ่ง!”“พี่สะใภ้โปรดเสวยหลงจิ่งหรือ? เอาไว้วันหน้ากระหม่อมจะส่งเข้าวังสักหน่อย” ฉีชินอ๋องเอ่ยด้วยสายตา
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 308
หลังจากอาเสอกลับ ไทฮองไทเฮาจ้องแสงตะวันนอกประตูด้วยสายตาเย็นเยียบ “ทางหลงฉางเทียนต้องไม่พอใจแน่ เจ้าคิดวิธีปลอบใจเขาหน่อย”“เพคะ!” หมัวมัวขานรับครู่หนึ่งแล้ว หมัวมัวจึงเอ่ย “บัดนี้หลงจ่านเหยียนกำเริบเสิบสานมากขึ้นทุกที ต้องทำอะไรหรือไม่เพคะ?”ไทฮองไทเฮาพิจารณาครู่หนึ่ง “ตอนนี้เซ่อเจิ้งอ๋องกำลังมาแรง ทั้งสกุลถงเรายังมีคนไม่เอาไหนอีก ตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้ เอาไว้เรื่องจื่อหยาเงียบไปแล้ว นางได้เจอดีแน่”“บ่าวได้ยินข่าวมา บอกว่าคืนนั้นเซ่อเจิ้งอ๋องช่วยบรรเทาภัยพิบัติ บาดเจ็บถึงรากฐาน หมดสติมาตลอด จนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย และที่แปลกคือจวนอ๋องกลับไม่มีหมอหรือหมอหลวงเข้าออกเลยเพคะ”“เขามีหมออยู่ในจวนมิใช่หรือ?”“มีเพคะ แต่บ่าวสั่งให้คนไปสืบร้านยาละแวกนั้น ไม่เคยมีคนจากจวนอ๋องมาซื้อวัตถุดิบยาเลย มีหมอแต่ไม่มียา แล้วจะรักษาอย่างไร? มีใต้เท้าหลายคนเห็นกับตาว่าเซ่อเจิ้งอ๋องหมดสติในพื้นที่ภัยพิบัติ เรื่องนี้ไม่เท็จแน่เพคะ”ไทฮองไทเฮาดวงตาเป็นประกาย “เจ้าหมายถึง...”“หรือว่าเซ่อเจิ้งอ๋องจะเผชิญกับเคราะห์ใหญ่แล้วเพคะ?” หมัวมัวกดเสียงลงต่ำไทฮองไทเฮาหรี่ตาแล้วออกคำสั่งทันใด “สืบ!”“เพคะ!” ห
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 307
เพียงแต่น้องชายสามีกับพี่สะใภ้ นี่ไม่ข้ามรุ่นกันหรือ? แล้วยังเป็นยุคสมัยนี้ มีประเพณีพี่ชายตายน้องชายสืบต่อ?หลังจากฉีชินอ๋องส่งตุ๊กตาเหล่านั้นเข้าวังเสร็จแล้วก็เริ่มนึกเสียใจ กระวนกระวายเล็กน้อย พี่สะใภ้จะคิดกับเขาอย่างไร? คงไม่มีอะไรกระมัง? นี่คือความเข้าใจผิดนะ เขาไม่ได้คิดเป็นอื่นแต่ถ้าเขาคิดเป็นอื่น และนางก็คิดเหมือนกัน เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี?จ่านเหยียนไม่รู้ว่าหัวใจหนุ่มน้อยอันเปราะบางของฉีชินอ๋องในเวลานี้ไม่สงบเพียงใด แค่รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย นางชื่นชมฉีชินอ๋อง แต่มิได้มีใจรักใคร่ และต่อให้รักใคร นางก็ไม่มีทางรับประทานหญ้าอ่อนอย่างนั้นกลุ้มกับเรื่องที่มาอย่างกะทันหันจริงวุ้ย!วันต่อมาจ่านเหยียนร่างพระเสาวนีย์แล้วส่งให้อาเสอไปถ่ายทอดที่สกุลหลงเป็นอย่างที่เซ่อเจิ้งอ๋องสันนิษฐาน พระเสาวนีย์ของนางระบุด้วยความเจ้าเล่ห์เต็มสิบว่าได้รับความเห็นชอบจากไทฮองไทเฮาแล้ว ยกเลิกการแต่งงานระหว่างฉีชินอ๋องกับหลงจ่านซินพระเสาวนีย์นี้มาถึงจวนสกุลหลง แม้จวนสกุลหลงจะเตรียมใจก่อนแล้ว แต่เมื่อเห็นไทฮองไทเฮาไม่มีพระเสาวนีย์มาสักที ยังนึกว่ายังมีหวังแต่หลงจ่านซินถูกทำลายโฉมแล้ว ต่อ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 306
กลับวังได้ไม่นาน ฉีชินอ๋องก็สั่งให้คนส่งห่อใหญ่มาห่อหนึ่งครั้นจ่านเหยียนเปิดออกก็นิ่งไปทั้งคนที่ห่ออยู่ในนั้นมีตุ๊กตาตัวเล็กเท่านิ้วหัวแม่มืออย่างน้อยยี่สิบสามสิบตัว คล้ายตุ๊กตาไล่ฝนของญี่ปุ่นอยู่บ้าง กลับประณีตกว่าตุ๊กตาไล่ฝนร้อยเท่าเสื้อผ้าปักลายได้งดงามยิ่ง ทั้งยังปักด้วยไหมสิบกว่าสี เครื่องหน้าก็ปักออกมาราวกับมีชีวิต“นี่ต้องเป็นเงินเท่าไรกัน?” จ่านเหยียนเอ่ยด้วยความตกใจกัวอวี้มองทีหนึ่ง “ไม่แพงเพคะ บ่าวก็ทำเป็น แล้วยังทำได้ดีกว่าชนิดนี้อีก”นี่คือของเล่นพื้นบ้าน ขายไม่แพง เนื่องจากใช้วัสดุไม่แพง เส้นไหมก็เป็นของราคาถูกทั้งหมด ที่เน้นคือฝีมือการปัก แต่หญิงชาวบ้านคนใดมิเก่งงานฝีมือ? จึงไม่มีระดับความยากจริง ๆ“เจ้าทำเป็นหรือ?” จ่านเหยียนมองกัวอวี้ด้วยความเลื่อมใส“นี่มิใช่เรื่องยากเพคะ” กัวอวี้ยิ้มเอ่ยจ่านเหยียนเอื้อมมือออกไปลูกตุ๊กตาตัวเล็กเหล่านี้ด้วยท่าทางที่เหมือนกับตัดสินใจครั้งใหญ่ “นับจากวันพรุ่งนี้ ถ้าเจ้าว่างก็ทำให้ข้า แต่... ข้ามีเงื่อนไข ต้องมีขนาดเล็กกว่านี้ ทุกคนในตำหนักหรูหลาน ขอเพียงทำเป็นก็ทำให้หมด ค่าแรงคิดต่างหาก”“นี่มิต้องคิดค่าแรงหรอกเพคะ แต่คุณหน
あなたも気に入るかもしれません
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
หว่านชิงอิ๋น386.1K ビューชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2
จันทร์ส่องแสง8.0K ビューท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ21.2K ビューทวงแค้นข้ามกาลเวลา
ชาไทยเย็น26.0K ビューทระนงแค้นสีเลือด
บุปผาสวรรค์327 ビューองค์หญิงตัวร้าย กับองค์ชายอุ่นเตียง
ชาไทยเย็น412 ビューเกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า
มู่มู่127.8K ビューท่านประมุขปล่อยข้าไปเถอะ...ข้าแก่แล้ว
วนิลากลิ่นเลม่อน2222 ビュー
