บทที่ 313

อาถงมองนางแบบอึ้ง ๆ จากนั้นก็ผินหน้าไปแค่นเสียงหึ “เจ้าคนเดียวกินมากมายเช่นนี้ ไม่แบ่งให้คนอื่นกินสักหน่อย”

อาเสอเอ๊ะ “ก็ใช่ว่าไม่ให้ท่าน นี่ข้าซื้อนะ ข้าอยากกินก็กินสิ”

อาถงแทะคุกกี้อย่างน้อยเนื้อต่ำใจ คิดว่าของแห้ง ๆ นี่ไม่มีอะไรอร่อย ก็แค่ขนมปังอบมิใช่หรือ?

แต่แค่เข้าปากก็รับรสอร่อยเหาะทันใด กรอบ หอม เขาหิวไส้กิ่ว ไม่กี่คำก็สวาปามคุกกี้หมดห่อแล้ว

กินเสร็จเขาก็รู้สึกถึงเรื่องน่าเศร้า ถามอาเสอ “มีน้ำดื่มหรือไม่?”

“ยื่นมือออกไปรองน้ำฝน” อาเสอหัวเราะอย่างเย็นชา

จ่านเหยียนว้าวุ่นใจนัก เกรงว่าฉีชินอ๋องจะเอามุกเทพมาไม่ได้ ยิ่งกลัวว่าคืนนี้จะเกิดความผิดพลาดอะไร ตลอดทางมุ่นอยู่กับการขับรถจนลืมคิด แต่พอตอนนี้สงบแล้ว ความกังวลในใจก็พรั่งพรูออกมา อาเสอกับอาถงยังทะเลาะเจี๊ยวจ๊าวกันอีก นางจึงอดพูดด้วยความโมโหไม่ได้ “พอแล้ว หุบปาก อาเสอ ยังมีเบียร์อยู่ไม่ใช่หรือ? ให้เขาขวดหนึ่ง”

อาเสอเห็นจ่านเหยียนอารมณ์เสียแล้วจึงหยิบเบียร์ขวดหนึ่งจากข้างหลังให้อาถง แต่อาถงกลับไม่รู้ว่าจะเปิดอย่างไร เขย่า ๆ อยู่ในมือ ไม่มีฝานี่

“โง่! ดึงห่วงนั่นสิ!” อาเสอเตือนเขา

อาถงสอดนิ้วเข้าห่วงแล้วออกแรงดึง ครั้น “ป