บทที่ 339

อาหูนำน้ำมาถ้วยหนึ่งตามคำบอก แล้วส่งไปถึงตรงหน้าจ่านเหยียน

จ่านเหยียนวางเข็มลงไปในน้ำแล้วแกว่งเล็กน้อย ตามด้วยจิบตรงริมฝีปาก

ฮุ่ยอวิ่นตกตะลึงโพล่งปากขึ้นมา “บ้าไปแล้วหรือ? มีพิษนะ!”

อาหูยิ้มเอ่ยกับฮุ่ยอวิ่น “คุณชายมิต้องกังวล คุณหนูใหญ่ไม่กลัวพิษเจ้าค่ะ”

“ไม่กลัวพิษ?” ฮุ่ยอวิ่นมองจ่านเหยียนด้วยความแปลกใจ นี่มันคนประเภทไหน? แม้แต่พิษก็ไม่กลัว? นางคงมิได้เป็นปีศาจจิ้งจอกกระมัง?

จ่านเหยียนชิมคำหนึ่งแล้วจึงใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดมุมปาก “กระเรียนแดง”

“กระเรียนแดง? พิษที่เจอเลือดผนึกลม?” ฮุ่ยอวิ่นแอบด่าทอสาปแช่งคำหนึ่ง “ถ้าไม่ใช่ว่าร่างกายของเทียนต่างจากคนอื่น มันคงสมใจไปแล้ว”

จ่านเหยียนเงยหน้ามองเขาฉับพลัน “อะไรนะ? เข็มเล่มนี้ฝังเข้าร่างกายของมู่หรงฉิงเทียนหรือ?!”

ฮุ่ยอวิ่นนึกถึงคำสั่งของมู่หรงฉิงเทียนว่าไม่ให้ปากมาก แต่ตอนนี้พูดออกไปแล้ว จะเก็บกลับคืนก็ไม่ได้ จึงได้แต่บอกเล่าเรื่องที่ราชครูถงมาท้าทายกับจ่านเหยียนตามความจริง

จ่านเหยียนกระวนกระวายเล็กน้อย เอ่ย “ขอบอกท่านตามความจริง ในวิญญาณมังกรมีเลือดของข้าสามหยด แม้ไม่สามารถแทนที่การเต้นของหัวใจกับถ่ายเลือดที่ส่งไปตามจุดต่าง ๆ แต่เนื่อ