บทที่ 363

อาเสอเล่ามาถึงตรงนี้ก็กดเสียงลงอีกหน่อย ลมรำเพยยามค่ำคืนโชยมา โคมไฟตรงระเบียงทางเดียวถูกสายลมยามราตรีพัดแกว่งไกว เงาแสงบนพื้นวูบไหวโอนเองตามโคมไม่หยุด เงาต้นหวยที่ทอดตกลงบนพื้นราวกับสัตว์อสูรกางเขี้ยวเล็บ

ทันใดนั้น นกตัวหนึ่งบินออกมาจากต้นไม้ สยายปีกกระพือบินอยู่กลางอากาศคืนมืด

ทุกคนสะดุ้งโหยง เดิมเนื้อเรื่องของอาเสอไม่น่ากลัว แต่บรรยากาศต่าง ๆ ที่นางสร้างขึ้นมากลับขย่มขวัญยิ่งนัก

ดังนั้นอาเสอจึงเล่าต่อ

เสียวอวี่ตอบไปว่า “ถูกต้อง เมื่อคืนข้ากลับมาดึกมาก เห็นนางเดินเล่นอยู่ข้างล่าง หรือว่าขัดแย้งกับพี่สะใภ้ใหญ่อีกแล้ว? พี่ชาย ใช่ว่าข้าจะว่าท่านนะ คนแก่อายุมากแล้ว นิสัยยากจะหลีกเลี่ยงความดื้อรั้นบ้าง ให้พี่สะใภ้หยวน ๆ หน่อย ดีหรือไม่?”

ลูกชายของท่านยายใช้สายตาตกตะลึงมองนางอยู่ตลอด มิได้พูด หากลมหายใจเริ่มถี่กระชั้นเล็กน้อย

เสียวอวี่ปิดประตูแล้วเดินลง ลูกชายของท่านยายก็เดินตามนางลงไปด้วย

เสียวอวี่พูดต่อ “พี่ชาย ท่านก็อย่าหาว่าข้ายุ่มย่ามให้มากเลยนะ บุพการีบุญคุณดั่งขุนเขา ในตอนที่ท่านยังเด็ก พวกเขาอดทนอดกลั้นต่อความเหลวไหลสารพัดของท่าน อย่างไรพอนางอายุมากแล้ว ท่านกลับไม่ชอบนางแล้วหร