บทที่4

สายลมในยามเช้าอบอุ่นและปลอดโปร่งกว่าคืนก่อน แต่ในใจของจันทร์สิตายังเต็มไปด้วยคำพูดที่เขากระซิบข้างหู — อย่าทำตัวเหมือนนางเอกที่คิดว่าความลับของพระเอกจะโรแมนติกเสมอ

เธอคิดวนอยู่กับคำคำนั้นไม่หยุดตลอดเช้า แม้กระทั่งในเวลาที่ควรจดจ่อกับงานของตน เธอเลือกไปนั่งที่ระเบียงกาแฟด้านหลังโรงพยาบาล แสงแดดอ่อน ๆ ยามสายสาดกระทบผิวของเธอ จนใบหน้าสวยนั้นดูนุ่มนวลกว่าทุกวัน

“มาคนเดียวอีกแล้วเหรอครับ?”

เสียงนั้นดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เธอชะงัก มือที่ถือแก้วกาแฟสั่นเล็กน้อยก่อนจะวางลงช้า ๆ

“หมออนล” เธอเอ่ยชื่อของเขาโดยไม่ได้หันกลับไปมอง

เขาเดินอ้อมมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม สีหน้าราบเรียบ แต่ในแววตานั้นคล้ายมีรอยยิ้มบาง ๆ

“ขอโทษที่เมื่อวานพูดแรงไป” เขาเอ่ย

เธอสบตาเขาตรง ๆ “เพราะฉันกำลังล้ำเส้นใช่ไหมคะ?”

“เพราะคุณอาจเจอสิ่งที่ไม่ควรรู้”

เสียงลมพัดผ่านต้นไม้ในสวนหลังโรงพยาบาลอย่างแผ่วเบา กลิ่นดอกไม้ปนกับกลิ่นยาปฏิชีวนะจากอาคารข้างเคียง

“คุณเคยคิดอยากมีชีวิตธรรมดาไหมคะ?” จันทร์สิตาถามโดยไม่มองเขา

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “เคย… แต่ผมไม่มีสิทธิ์เลือกตั้งแต่ยังไม่ทันโตเต็มวัย”

“แล้วตอนนี้ล่ะคะ?”

“ตอนนี้ผมเลือกที่จะอยู่แบบนี้ เพื่อรักษาบางสิ่งที่ไม่ควรแตกหัก”

เธอไม่ได้ซักต่อ ไม่ใช่เพราะหมดคำถาม แต่เพราะบางอย่างในน้ำเสียงของเขามีความอ่อนล้าที่แม้แต่เขาเองก็อาจไม่รู้ตัว

เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที เขาลุกขึ้นก่อน

“คุณควรระวังตัวมากขึ้น” เขาทิ้งท้าย “เพราะมีใครบางคนเริ่มไม่พอใจที่คุณอยู่ใกล้ผมมากเกินไป”

จันทร์สิตาชะงัก ดวงตาสั่นไหว ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

เธอไม่ได้ถามว่า ‘ใคร’ แต่ในใจกลับเริ่มขุดคุ้ยชื่อและเบาะแสที่อาจพัวพันกับเขาอย่างเงียบงัน

ในห้องทำงานของเธอวันนั้น มีเสียงแจ้งเตือนเข้ามาเป็นระยะจากระบบที่ทีมของเธอเชื่อมไว้กับฐานข้อมูลข่าวกรองสีเทา—ไม่เป็นทางการแต่แม่นยำถึงราก

จันทร์สิตาเลื่อนสายตาไปยังชื่อที่ขึ้นมาใหม่ในรายงานความเคลื่อนไหว: ‘อลัน คงนรา’

เขาคืออดีตที่ปรึกษาพิเศษของบริษัทเอกชนด้านความมั่นคง ซึ่งภายหลังถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ค้าข้อมูลระดับโลก และมีรายงานว่าเคยติดต่อกับ… ‘กลุ่มศิระภพ’

เธอเปิดแฟ้มภาพถ่ายเก่าที่เบลอและไม่มีหลักฐานชัดเจน นักวิจัยเทคโนโลยีทางการแพทย์ชายคนหนึ่งในภาพกำลังนั่งข้างชายหนุ่มในชุดคลุมแพทย์

ใบหน้าของอีกฝ่ายเบลอเกินจะยืนยันได้ว่าเป็นอนลหรือไม่ แต่สัญชาตญาณของเธอบอกว่า—ใช่

คืนนั้น จันทร์สิตานอนหลับไปทั้งที่ยังเปิดจอค้างไว้ พร้อมเสียงพึมพำในหัวว่า

“นายเป็นใครกันแน่ อนล… และฉันควรเดินต่อ หรือหยุดเสียที”

วันรุ่งขึ้น เธอได้รับการเชื้อเชิญให้เข้าร่วมงานประชุมลับของทีมวิจัยระดับสูงที่จัดขึ้นในวิลล่าริมแม่น้ำที่ไม่มีชื่อในระบบแผนที่ใด ๆ

เมื่อไปถึง เธอก็พบอนลอีกครั้ง

เขาไม่ได้แต่งกายด้วยชุดแพทย์แบบเดิม แต่ใส่เสื้อเชิ้ตสีเข้มกับสูทเรียบหรูในแบบที่เธอไม่เคยเห็น

“คุณมาได้ไง?” เขาถามทันทีเมื่อเห็นเธอก้าวเข้ามา

“เขาเชิญฉันเอง” เธอยื่นบัตรผ่านที่ได้รับมาทางอีเมลลับให้ดู

เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่พาเธอเดินเข้าไปยังห้องประชุมด้านใน

ที่นั่นมีบุคคลอีกสี่คนนั่งอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนล้วนแต่มีชื่อในโลกวิทยาศาสตร์หรือวงการข่าวกรองลับ ๆ

“นี่คือทีมที่คุณไม่ควรรู้จัก” อนลเอ่ยเบา ๆ ข้างหูเธอ “แต่ตอนนี้คุณรู้แล้ว และถ้าจะถอย…ตอนนี้คือโอกาสสุดท้าย”

เธอหันกลับไปสบตาเขา แล้วตอบเสียงชัด

“ไม่ค่ะ ฉันเลือกเดินต่อแล้ว”

เสียงล็อกประตูด้านหลังดังขึ้น พร้อมการเริ่มต้นของบางสิ่งที่อาจเปลี่ยนทุกอย่างตลอดกาล