ภายหน้า ผู้ใดจะบอกได้

ในตู้เย็นในเรือนพักของเฟยเถา อาหารที่มีอยู่ภายในล้วนแต่นำออกมาใช้ได้อย่างไม่รู้หมด แต่ของที่นางนำเข้ามา มิได้เป็นเช่นนั้น วันนี้นางจึงต้องซื้อผักและเนื้อเพิ่ม

“ข้าจะไปเช่ารถม้า เจ้ารออยู่ตรงนี้ อย่าได้เดินไปที่ใดอีกเล่า”

“อืม” จะให้นางไปที่ใดได้เล่า

ดูเหมือนว่าเจียวเหอไม่ต้องการจะทิ้งเฟยเถาเอาไว้เพียงผู้เดียว เขาเดินหายไปไม่กี่ชั่วลมหายใจก็กลับมาแล้ว

“เหตุใดเร็วนักเล่า แล้วรถม้า”

“ข้าให้ขอทานไปตามมาให้” เขาเสียเงินเพียงไม่กี่เหรียญทองแดง ให้ขอทานไปตามรถม้ามาให้

“ฉลาดนัก” เฟยเถายิ้มเอาใจ

แต่ดูเหมือนว่าเจียวเหอจะไม่อยากจะเล่นสนุกกับนาง ใบหน้าของเขายังเคร่งเครียดไม่เปลี่ยน

เมื่อรถม้ามาถึงทั้งสองก็ขนของขึ้นไปด้านบน แล้วเดินทางกลับหมู่บ้าน

“เจ้าทำเช่นที่ทำเหมือนในตรอกให้ข้าดูอีกหน”

“ตอนนี้เลยหรือ” เฟยเถายื่นปากออกไปนอกรถม้า หากตอนลงไม่มีของออกไปด้วย คนบังคับรถม้าจะไม่สงสัยหรือ

“กลับเรือนค่อยว่ากัน” เขาเข้าใจในความหมายของนางดี

รถม้าใช้เวลาเพียงหนึ่งก้านธูปก็เดินทางมาถึงหมู่บ้าน เจียวเหอจ่ายเงินค่ารถม้าไปห้าตำลึงเงิน ก่อนจะช่วยเฟยเถาขนของกลับเข้าเรือน

“ทำให้ข้าดู” พอประตูเรือนปิด เขาก็สั่งนา