ตอนที่ 4 เมื่อรักมิอาจถอนใจ

งานเลี้ยงฉลองยังดำเนินไปอย่างครึกครื้นจนกระทั่งล่วงเข้าสู่ยามซวี [20.00 น.] แขกในงานก็เริ่มทยอยกลับไปเกือบหมด จะเหลือก็แต่หยางจวิ้นอ๋องที่ปลีกตัวไปนั่งดื่มชาต่อที่เรือนของชิงเยว่ ส่วนเหออ๋องนั้นมีภารกิจต่อขอปลีกตัวกลับไปเมื่อโหย่วแล้ว 

การมาร่วมงานวันเกิดเหล่าฮูหยินตระกูลหลินในวันนี้ จ้าวหยางมาในนามผู้เป็นมารดา และเป็นเขาที่ไม่ต้องการให้เอิกเกริกมากนักจึงมีเพียงกงกงและองครักษ์มาด้วยอย่างละคน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกระเซ้าเย้าแหย่กันไปมาราวสนิทสนมกันมาเสียเนิ่นนานทั้งที่ซูเหยามั่นใจว่าไม่มีทางเป็นไปได้ เหตุใดคนทั้งคู่ถึงได้ทำราวกับรู้จักกันมานาน โดยนางมิได้เฉลียวใจซักนิดว่าการที่ชิงเยว่ ออกไปนอกจวนบ่อยครั้งโดยอ้างว่าไปตรวจร้านทางตลาดฝั่งเหนือที่ผู้เป็นบิดาแบ่งให้นางดูแลนั้นแท้จริงแล้ว ลอบไปอยู่ที่ตำหนักกลางป่าไผ่ของหยางจวิ้นอ๋องต่างหากเล่า

และนั้นล้วนอยู่ในแผนของชิงเยว่ทั้งหมดที่นางให้คนลอบไปสืบจนรู้ว่าจ้าวหยางตั้งแต่กลับจากออกศึกนั้นมักไปที่ใด การสืบนั้นก็ไม่ยากเพียงแอบตามพี่สาวนางไปเพียงเท่านั้น ที่เหลือนางเพียงสร้างสถานการณ์เป็นสาวงามจิตใจดี คุณหนูผู้สูงส่งอ่อนแอแต่มีจิตใจเมตตาต่อผู้ยากไร้ แจกข้าวแจกน้ำซ้ำบริจาคทรัพย์นางทำเช่นนี้อยู่ประมาณสี่วันก็ได้ผูกมิตรกับหยางจวิ้นอ๋องในที่สุด ส่วนว่าเหตุใดนางถึงทำได้แยบยลและซูเหยาไม่ทันรู้ตัวหนะหรือ

หึ! เพียงให้ท่านย่าทานยาฉางฮวากุยในข้าวต้มที่ให้บ่าวรับใช้นำไปใส่ มันออกฤทธิ์ไม่อันตรายเพียงแค่ทำให้อ่อนแรงเล็กน้อย ซ้ำตรวจพบต้นตอของยาได้ยากจึงมิต้องกลัวว่าจะถูกพบและจับได้ เมื่อท่านย่าไม่สบายมีรึหลานรักเช่นซูเหยานางจะมีจิตใจทำสิ่งอื่นใด นั่นจึงเป็นโอกาสอันหอมหวานของนางที่จะได้ใกล้ชิดองค์ชายผู้หล่อเหลาเช่นองค์ชายรอง และยิ่งได้ชิดใกล้นางกลับรู้สึกลุ่มหลงในพระองค์ไม่ต่างจากซูเหยาเลยทีเดียว

“องค์ชายวันนี้ชิงเยว่ทำขายหน้าท่านแล้ว” ชิงเยว่แสร้งทำใบหน้าสลดเผยยิ้มน้อย ๆ ฝืดเฝื่อนดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำตาทำทีราวเสียใจที่ถูกผู้เป็นพี่ทำให้อับอาย ครู่ต่อมาก็มีท่าทีเอียงอายเมื่อถูกอ้อมแขนแกร่งโอบกอดเข้าแนบอก

“ช่างนางเถอะเจ้าทำดีที่สุดแล้ว เจ้าหาได้มีเจตนาอื่นแอบแฝงจริงรึไม่ เช่นนั้นก็ย่อมไม่ผิด” จ้าวหยางนึกเห็นใจจึงเอื้อมแขนไปคว้านางเข้ามากอดเพื่อปลอบประโลม

“เอ่อท่านอ๋องซูเหยานางมองพวกเราอยู่ ชิงเยว่เกรงว่านางจะ…”

“จะตบตีเจ้าเช่นนั้นรึ หึ! หากนางกล้าทำเช่นนั้นให้เจ้ามาบอกข้า ต่อไปนี้ข้าจะปกป้องเจ้าเอง อย่าได้เกรงใจรู้รึไม่ ฮึ” จ้าวหยางบอกอย่างหนักแน่นในใจนึกชังสตรีผู้นี้ยิ่งนัก ยามอยู่ต่อหน้าเขานางมีเพียงสีหน้าอ่อนแอหน้าสงสาร แต่เมื่อนางอยู่กับชิงเยว่นางกลับแตกต่างราวคนละคน

ในขณะที่กำลังปลอบใจชิงเยว่อยู่นั้นฉับพลันหางตาคมได้ทันเห็นซูเหยาที่แอบมองพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าคมพลันเหยียดยิ้มเยาะน้อย ๆ แล้วกอดกระชับร่างบอบบางในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น อีกทั้งเลือกเชยคางเล็กของชิงเยว่ขึ้น หากนางมองจากมุมที่นางอยู่คงเห็นเป็นว่าเขากำลังจูบน้องสาวนางอยู่เป็นแน่ หึ!

ใช่มีเพียงจ้าวอ๋องที่เห็นนาง ชิงเยว่เองก็ล้วนเห็นนางจึงแย้มยิ้มส่งให้         ซูเหยาไปหนึ่งคราก่อนที่คางมนจะถูกเชยขึ้นจากหยางจวิ้นอ๋อง

ตึก ตึก ตึก! บัดนี้ใจของชิงเยว่สั่นระรัวราวกองศึก ใบหน้าคมที่ชิดใกล้ทำให้นางเผลอจินตนาการคิดไปไกล มือบางกำชายอาภรณ์ตัวเองแน่นเนื้อตัวสั่นระริกด้วยมิเคยให้บุรุษคนใดใกล้ชิดนางเฉกเช่นนี้มาก่อน ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ เพื่อรอรับจุมพิตจากจ้าวหยาง

“โอ๊ย!”

“มานี่เลย! หลินชิงเยว่! ท่านอ๋อง! กลางแจ้งเช่นนี้พวกท่านกล้าทำเรื่องบัดสีนี้ได้เช่นไรกัน ไม่อายพวกบ่าวไพร่รึไร!” ซูเหยาเดินปรี่ออกจากที่ซ่อนวิ่งมาผลักทั้งคู่ให้แยกออกจากกัน ก่อนจะพูดเสียงดังกล่าวหาชิงเยว่ และยังพานไปถึงกงกงที่ไม่รู้จักห้ามองค์ชายรอง

“หานกงกงท่านนี่ก็กะไร เหตุใดไม่ห้ามพวกเขา!”

“เอ่อคุณหนูใหญ่ใจเย็น ๆ ก่อน ข้ายังมิเห็นว่าองค์ชายจะทำสิ่งใดผิดนี่” หานกงกงพูดอย่างเกรงใจทั้งห้ามปรามนางให้ออกห่างองค์ชายและคุณหนูรอง

ส่วนจ้าวหยางบัดนี้เพียงนั่งยกชาขึ้นจิบด้วยท่าทางเรียบนิ่ง ใบหน้าเย็นชา มองซูเหยาอาระวาดอย่างเอือมระอา ริมฝีปากเพียงกระตุกยิ้มเยาะน้อย ๆ เมื่อได้ชมสิ่งที่บันเทิงก่อนกลับเล็ก ๆ น้อย ๆ จากการยั่วอารมณ์นาง

เสียงดังจากเรือนคุณหนูรองทำให้สาวใช้ที่เห็นท่าไม่ดีต้องรีบวิ่งไปตามท่านเสนาบดีและฮูหยินให้มาห้ามปรามคุณหนูใหญ่ เกรงว่าหากปล่อยให้นางอาระวาดต่อไปหัวคงได้หลุดออกจากบ่ากันทั้งจวนเป็นแน่

“เอะอะอะไรกัน ซูเหยาหยุด เงียบ! ข้าบอกให้เงียบ!” หลินเจียงที่วิ่งหน้าตั้งมาทั้งชุดนอนพร้อมซูฉีรีบปรี่เข้าไปห้ามปรามบุตรีคนโตที่กำลังเสียงดังอาระวาดอยู่ต่อหน้าองค์ชายรองอย่างร้อนรน ก่อนจะสั่งให้สาวใช้ตักน้ำขึ้นมาสาดซูเหยาเมื่อห้ามอย่างไรนางก็มิยอมหยุดโวยวาย นั่นแหละนางถึงได้สงบพร้อมกับร่างบางที่ทรุดนั่งลงที่พื้นนิ่งเงียบคล้ายได้สติ

“ท่านพ่อ!”

“ซูเหยา เอ่อท่านอ๋องเป็นความผิดข้าที่ไม่สั่งสอนบุตรให้ดี ขอท่านอ๋องโปรดอภัยด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ” หลินเจียงอุทานเรียกบุตรสาวที่ตัวปียกโชกก็นึกสงสาร ก่อนจะรีบคำนับรับโทษแทนนางด้วยเสียงสั่นเทา

“เฮ้อ เอาล่ะข้าไม่อยากเอาโทษให้มากความ แต่จะว่าไปคุณหนูใหญ่ของท่านช่างต่างจากคุณหนูรองลิบลับเห็นได้ชัดว่า หึ! ช่างเถอะข้าเองวันนี้ก็รั้งอยู่นานเป็นภาระท่านเสนาบดีพอสมควรแล้ว เห็นทีคงต้องกลับเสียแล้วล่ะ หานกงกงไปเถอะ” จ้าวหยางพูดพร้อมมองเหยียดสบดวงตากลมโตของซูเหยาที่ไหวระริก ดวงตาที่เขามักเห็นจนชินชา ดวงตาที่นางชอบใช้มองเขาไม่ว่าเวลาที่อยู่ใต้ร่างเขารึเวลาที่นางแสดงอารมณ์ร้ายกาจ หึ! ช่างน่าสมเพช ช่างเป็นสตรีที่น่าเบื่อ

‘ท่านอ๋อง’ ซูเหยาได้แต่เพียงครางในใจ เหตุใดพระองค์ถึงมักพูดตัดรอนทำร้ายจิตใจนางอยู่เรื่อย เหตุใดถึงไม่เคยมองเห็นความรักที่นางเฝ้าเทินทูนบ้างเล่า เหตุใดเลือกมองเห็นแต่ด้านร้าย ๆ ของนาง การที่นางหึงหวงพระองค์นางผิดมากรึไร นางเพียงแค่ไม่ต้องการเป็นเหมือนมารดาก็แค่นั้น ท่านอ๋องรักผู้ใดก็ย่อมได้แต่ไม่ใช่ลูกของสตรีที่เป็นต้นเหตุให้มารดานางต้องตายเช่นนาง! ซูเหยาไม่อาจทนสบตาของจ้าวหยางได้อีกต่อไปจึงได้แต่เสก้มมองพื้น ก่อนจะถูกบ่าวรับใช้พยุงให้ลุกขึ้นพร้อมนำเสื้อคลุมมาคลุมให้เมื่อเห็นผู้เป็นนายห่อไหล่น้อย ๆ และอาภรณ์ตัวงามก็เปียกโชกจากน้ำอย่างน่าสงสาร

เปรี้ยง! ซ่า ๆ ยังมิทันหยางจวิ้นอ๋องจะก้าวเดินเสียงคำรามลั่นก่อนสายฟ้าจะฟาดลงมาเสียงดังสนั่นรุนแรงพร้อมกับหยาดพิรุณที่กระหน่ำเทลงมาอย่างหนัก

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง เอ่อท่านอ๋อง เหตุใดจู่ ๆ ฝนตกหนักเพียงนี้ ไม่เห็นมีเคล้าเลยนี่ แล้วทำเช่นไรดีเล่านี่ก็ดึกมากแล้ว” หลินเจียงถึงกับกุมขมับ ในใจอยากให้หยางจวิ้นอ๋องเสด็จกลับโดยเร็วจะได้ไม่ต้องมากความกันอีก แต่นี่สวรรค์กำลังกลั่นแกล้งเขาอยู่รึไร

“เอ่อท่านหลิน ในเมื่อนี่ก็ดึกมากแล้วซ้ำฝนก็ตกหนักเช่นนั้นคืนนี้เอ่อ” หานกงกงเพียงเอ่ยยังมิทันได้จบ หลินเจียงที่พอมองออกก็รีบสั่งสาวใช้ให้จัดเรือนรับรองเพื่อให้องค์ชายรองประทับ ดูท่าแล้วฝนฟ้าครานี้คงมิยอมหยุดง่าย ๆ เป็นแน่

เหตุนี้ในกลางดึกจวนตระกูลหลินจึงวุ่นวายกันพอสมควร เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยทุกคนก็สลายตัวแยกย้ายกันกลับไปปฏิบัติภารกิจตน ซึ่งซูเหยานั้นน้อยใจจ้าวหยางและผู้เป็นบิดาจึงได้แต่ปลีกตัวออกมาเงียบ ๆ ตลอดทางเดินกลับนางมิอาจหักห้ามน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป ได้แต่ปลดปล่อยมันออกมามีเพียงเสียงสะอื้นน้อย ๆ ที่เล็ดรอดออกมาให้บรรดาบ่าวรับใช้ได้ยิน

จ้าวหยางมองซูเหยาเดินกลับเรือนพลันนึกในใจ มิใช่ว่าลอบร้องไห้กลับไปตลอดทางเสียหรอกนะ

‘สตรีนี้ช่างเป็นเพศที่เข้าใจยาก และน่ารำคาญเสียจริง’