ตอนที่ 9 คราเคราะห์รัก

“ยายหนู ยายหนูของย่าในที่สุดก็ฟื้นแล้ว ขอบคุณสวรรค์ ๆ ” เสียงเหล่าฮูหยินปลุกให้ซูเหยาได้สติ และรับรู้ว่าตนเองนั้นยังมีชีวิตอยู่ ยิ่งได้ยินเสียงของท่านย่านางยิ่งรู้สึกผิด ในใจนางนั้นปวดร้าวเหลือคณา ยิ่งยามมือเหี่ยวย่นจากกาลเวลาที่ผ่านมาคอยลูบศีรษะปลุกปลอบนางยิ่งส่งเสียงสะอึกสะอื้น แม้จะปวดร้าวและเจ็บไปทั้งแผ่นหลังแผลภายนอกยังมิสู้ในใจนางที่แหลกลานมิเหลือชิ้นดี นึกเสียดายวันคืนที่สู้อุตส่าห์รัก อุตส่าห์เทิดทูน บัดนี้เกรงว่าผู้เป็นบิดาคงมิให้อภัยนางเสียแล้ว นางนั้นทำผิดต่อวิญญาณท่านแม่ผิดต่อท่านย่า และท่านพ่อ นางช่างอกตัญญู

“ฮึก ๆ ท่านย่าหลาน ฮื้อ ฮึก ทำให้ท่านย่าเสียใจ หลานฮื้อช่างอกตัญญู ท่านย่า ฮึก ๆ” ร่างบอบบางนอนคว่ำใบหน้าร้องไห้ปานจะขาดใจจนร่างสั่นเทาไหวระริกอย่างน่าสงสาร

ผู้เป็นย่าที่เลี้ยงดูหลานรักเช่นนางมามีหรือจะสู้ทนไหว สายตาฝ้าฟางมองหลานสาวที่ร้องไห้อย่างสงสาร

“นังหนูไม่ร้องนะ ๆ ไม่เป็นไร ๆ นะ ๆ ย่าหนะไม่ต่อว่าเจ้าหรอก เจ้าทำไปล้วนมีเหตุผลของเจ้า เอาล่ะไม่ร้องนะหลานรักของย่าดูสิไม่งามเลยนะ ไม่สมกับเป็นซูเหยาของย่าที่รักสวยรักงามเลยจริง ๆ ไหนดูซิ เยว่ถานไปตามหมอมาเร็วเข้าคุณหนูใหญ่ฟื้นแล้ว มาตรวจดูให้ดีเสียหน่อยเร็วเข้า”

“เจ้าค่ะเหล่าฮูหยิน บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้” เยว่ถานนั้นถูกโบยเพียงห้าทีและถูกสั่งกักบริเวณในห้องเก็บฟืนพึ่งถูกปล่อยตัวออกมาเมื่อเช้า เมื่อเห็นบาดแผลของคุณหนูตนก็อดใจหายอยู่มิน้อย คุณหนูของนางรักสวยรักงามครานี้แผ่นหลังคุณหนูเป็นรอยนางต้องเสียใจมากเป็นแน่

“ท่านย่า ฮึกหลานผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริง ๆ” ซูเหยายังเอาแต่คร่ำครวญเอ่ยอย่างสำนึกผิด ครานี้นางสำนึกผิดแล้วจริง ๆ สายตาไร้เยื่อใยของหยางจวิ้นอ๋องนั้นมันได้ตัดเฉือนหัวใจนางไปเสียหมดสิ้น นางหลับไปหลายวันครานี้พอฟื้นสติได้ก็มิใช่คนโง่เง่า ฟื้นขึ้นมาครานี้กลับตระหนักได้อยู่ข้อหนึ่งขึ้นในใจ และยินยอมรับโทษจากท่านพ่อแต่โดยดี แต่ขอเพียงมั่นใจอีกเสียหน่อยหากเขายังยืนยันเช่นเดิม นางเอกก็มิได้คิดรั้งแต่อย่างใด

“ไม่ร้อง ๆ นะเดี๋ยวหลานย่าไม่สวยนะ หลานย่า นังหนูบุรุษผู้นั้นเจ้าไม่บอกย่าก็ไม่เป็นไรนะ ย่าเชื่อว่าหลานของย่าทำไปเพราะมีเหตุผลเจ้าอย่าได้คิดมาก หากเจ้ากลัวพ่อเจ้าให้มาบอกย่าหากเจ้าทั้งสองรักกันย่าจะออกหน้าให้พวกเจ้าเอก” เหล่าฮูหยินครานี้เห็นทีจะเงียบเสียไม่ได้ นางมิอาจทนเห็นซูเหยาที่เคยสดใสงดงามต้องเศร้าสร้อยเช่นนี้ ใจของหญิงชรานั้นรับไม่ได้จริง ๆ

“ท่านย่าช่างเถอะเจ้าค่ะ เขามิได้ ฮะฮึก มีใจให้หลาน เราทั้งคู่เพียงหน้ามืดตามัวชั่วครั้งชั่วคราว ฮึกท่านย่ากอดหลานแน่น ๆ ทะทีเจ้าค่ะ” ซูเหยาเอ่ยอย่างสะท้อนในใจพร้อมร้องขอผู้เป็นย่าให้กอดนางแน่น ๆ เพื่อเรียกกำลังใจ ก่อนจะเบ้หน้าสูดปากจากอาการเจ็บร้าวจากแผลที่แผ่นหลัง

“เอาล่ะ ๆ เจ้าพึ่งฟื้นย่าไม่รบกวนเจ้าแล้ว นังหนูเจ้าพักผ่อนเยอะ ๆ นะ อ่ะไม่ต้องไปส่ง ๆ นอนเถอะ ๆ”

“เจ้าค่ะท่านย่า” หลังเหล่าฮูหยินออกไปก็พอดีกับที่เยว่ถานและท่านหมอเข้ามา บาดแผลของนางบัดนี้ท่านหมอบอกว่าเริ่มสมานดีแล้ว เพียงหมั่นทายาอีกหน่อยอีกไม่เกินสัปดาห์ก็จะดีขึ้นและทิ้งไว้เพียงแค่แผลเป็นจาง ๆ เพียงเท่านั้น ซูเหยาจำคำท่านหมออย่างเคร่งครัดความเจ็บร้าวที่แผ่นหลังรึจะสู่แผลในใจ  ซูเหยาเวลานี้ไม่มีกระจิตกระใจทำสิ่งใดนางเอาแต่เหม่อลอยคล้ายครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา อาการไม่พูดไม่จาของผู้เป็นนายสร้างความหนักใจให้แก่เยว่ถานเป็นอย่างมากจนนางคิดไม่ตกว่าจะต้องเช่นไร ซ้ำนี่ก็หลายวันแล้วหลังคุณหนูฟื้นนายท่านก็ยังมิยอมใจอ่อนมาเยี่ยมเยือน ต้องเป็นเพราะฮูหยินรองนางเอาแต่เป่าหูนายท่านเรื่องคุณหนูอยู่เป็นแน่

และเยว่ถานนั้นก็มั่นใจว่าตนเข้าใจมิผิดเมื่อนางออกไปหาซื้อยาให้คุณหนูก็พบเห็นแต่เรื่องราวของคุณหนูถูกนำไปพูดเสียให้ทั่ว แต่เมื่อคนพวกนั้นเห็นนางก็จะเงียบปากลงในทันที

“คุณหนูข่าวแพร่ไปทั่วเช่นนี้คุณหนูจะทำเช่นไร” เยว่ถานได้แต่อุทานกับตนเองอย่างนึกสงสารผู้เป็นนาย คุณหนูนางเวรกรรมอันใดกันหนอดูสิขนาดนางเจ็บที่หลังยังอุตส่าห์ให้นางนำเงินไปซื้ออาหารแจกจ่ายที่ศาลาเกื้อการุณย์อีก ใครกันที่ว่าคุณหนูของนางร้ายกาจหากไม่ใช่เพราะสองแม่ลูกนำข่าวของคุณหนูไปกระจายหวังทำลายชื่อเสียง ช่างน่าเจ็บใจแทนคุณหนูของนางเสียจริง ๆ

เวลานี้ที่ตำหนักกลางป่าไผ่แววเสียงทำนองเพลงไพเราะจากดรุณีเลอโฉมนั่งดีดกู่เจิงบรรเลงเพลงพร้อมแย้มยิ้มส่งให้กับบุรุษรูปงามหล่อเหลาราวกับหยกสลักที่นั่งนิ่งมีสีหน้าราบเรียบวาดภาพนางอยู่ด้านหน้าไม่ขาด บรรยากาศโดยรอบสงบสายลมพัดเอื่อยมาแต่ละคราทำให้ต้นไผ่พลิ้วโบกไสว ลำต้นไผ่เสียดสีกันไปมาช่างสอดประสานกับทำนองเพลงกู่เจิงได้อย่างเหมาะเจาะ ด้านข้างของทั้งสองมีหานกงกงคอยยืนรอรับใช้ด้วยท่าทางนิ่งสงบ ส่วนด้านหน้าตำหนักก็มีองครักษ์เดินอารักขาอย่างแน่นหนา เมื่อเป็นเช่นนี้ก็มั่นใจแล้วว่าไม่อาจมีผู้ใดสามารถรุกล้ำเข้ามาในเขตหวงห้ามแห่งนี้ได้อย่างแน่นอน

“งดงามนักพ่ะย่ะค่ะ” ทันทีที่มือหนาวางพู่กันลงหานกงกงก็รับภาพไปส่งต่อให้หลินชิงเยว่ในทันที

ชิงเยว่รับภาพวาดพร้อมทั้งนั่งมองอย่างสุขใจ ก่อนรอยยิ้มจะพลันมลายหายไปชั่วครู่เมื่อหยางจวิ้นอ๋องเอ่ยถามถึงผู้เป็นพี่สาวของนาง

“นางเป็นเช่นไรบ้างพี่สาวเจ้า”

“ตอนนี้นางฟื้นแล้วเพคะ แต่เสด็จพ่อมิยอมพูดคุยกับนางทั้งไม่ยอมตัดสินโทษที่นางทำผิด นางเองแม้ถูกคาดคั้นก็มิยอมเปิดปากบอกว่าชายชู้นั้นเป็นผู้ใดเพคะ”

“ยังไม่แต่งงานมิใช่รึ จะเรียกชายชู้ได้เช่นไร” จ้าวหยางขมวดคิ้วอย่างนึกไม่ชอบใจกับถ้อยคำที่ชิงเยว่เอ่ยพาดพิง

“เป็นเช่นนั้นก็จริง แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่หญิงไปคบหากับคุณชายบ้านไหนมาบ้าง และไม่แน่คุณชายพวกนั้นอาจจะมีฮูหยินอยู่แล้วก็ได้ เช่นนั้นเรียกเช่นนี้ชิงเยว่ว่าก็มิได้ผิดนักเพคะ” ชิงเยว่แม้รู้สึกไม่ชอบที่ท่านอ๋องเอ่ยถามถึงผู้เป็นพี่ แต่กระนั้นก็ยังตอบใส่ความนางมิหยุด

“อ่อ แบบนี้นี่เอง” สิ้นเสียงเข้มจ้าวหยางก็ลุกขึ้นเต็มความสูง วันนี้เขาหมดอารมณ์จะทำสิ่งตรงหน้าต่อ ใจเขาตอนนี้อยากกลับตำหนักเพื่อประทานยาจินชวงเย่าไปให้จวนเสนาบดีเสียมากกว่า แต่จะให้ทางใดกันเล่าหากไม่ลอบให้หานกงกงเอาไปวางขายให้สาวใช้นางที่ตามหาสมุนไพรลบรอยแผลเป็นให้นางได้ซื้อไป       ซูเหยานางเป็นคนเสาะหาความงามอยู่เสมอเกรงว่าหลังเกิดแผลในครานี้คงเสียใจอยู่มิน้อย

‘นี่เราเป็นห่วงนางเช่นนั้นรึ หึ! แค่เห็นแก่ความผิดครานี้เขาก็มีส่วนผิดต่างหากเล่า’ หยางจวิ้นอ๋องยังคงมิหยุดคิดหาเหตุในอารมณ์ที่ตนเองเป็นอยู่ในเวลานี้