ตอนที่ 8 แผนซ้อนรัก

กว่าพายุจะสงบลงก็กินเวลาไปเสียหลายชั่วยาม จนกระทั่งยามเหม่า [05.30 น.] เหยียนเฟิงก็ลอบอาศัยวิชาตัวเบาส่งสัญญาณลับปลุกผู้เป็นนาย ก่อนหน้านี้เพียงหนึ่งเค่อหานกงกงได้มาหาเขาพร้อมบอกสถานการณ์บางอย่างที่ได้บังเอิญได้ยินสาวใช้เรือนเยว่หลันพูดคุยกัน

และขันทีที่ผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านเล่ห์เพทุบายมาสารพัดพลันฉุกคิดขึ้นได้ถึงเหตุการณ์บัดซบอุบายที่จวนเสนาบดีจะทำให้เกิดขึ้นจึงเร่งมาหาเขาเพื่อให้มาพาหยางจวิ้นอ๋องออกมาจากห้องของบุตรสาวคนโตของเสนาบดีได้ทันท่วงทีอย่างหวุดหวิด โดยที่ซูเหยาที่เหน็ดเหนื่อยจากการร่วมรักนั้นหลับสนิทจนไม่รู้สึกตัวว่าบุรุษที่กกกอดนางไว้บัดนี้ยืนกำหมัดแน่นมองนางด้วยแววตาอาฆาตเมื่อรับรู้แผนการร้ายของนาง

“ข้าเกือบจะใจอ่อนกับนางอยู่แล้วเชียว” อันที่จริงเรื่องที่จ้าวอ๋องจงใจก่อกวนอารมณ์นางเมื่อช่วงหัวค่ำก็เพราะตอนเช้าเขาบังเอิญเห็นนางยืนพูดคุยยิ้มแย้มกับบัณฑิตผู้นั่งอย่างใกล้ชิดจึงเกิดความไม่พอใจ เลยพาลมาหาเรื่องนางทั้งทำประชดประชันในงานวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่า แต่เมื่อครู่ที่ได้ฟังแผนการของนางจากเหยียนเฟิงแล้วนั้นเขากลับนึกรังเกียจนางขึ้นมาเสียอย่างนั้น

‘ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด และผิดหวัง หึ!’

[ยามเฉิน 07.00 น.]

เป็นดังคาดการไว้เมื่อบัดนี้เสนาบดีจาง เหล่าฮูหยิน ฮูหยินรอง และชิงเยว่ ทั้งบ่าวรับใช้หลายคนต่างมารวมกันที่หน้าเรือนเยว่หลัน ประตูเรือนนั้นถูกเสนาบดีหลินพังเข้าไปไม่เป็นท่าเมื่อสาวใช้ของเรือนเยว่หลันไปตามเขามาตั้งแต่เช้าตรู่

“นังลูกไม่รักดี หลินซูเหยาเจ้าตื่นเดี๋ยวนี้ ตื่นสิ! งามหน้านักดูเจ้าสิ” ร่างบางในชุดนอนตัวบางเบาถูกกระชากให้ลุกขึ้นจากเตียง ซ้ำผลักนางลงพื้นจนเซถลา

ซูเหยาที่ยังไม่ตื่นเต็มตานัก เมื่อได้สติก็แสร้งตกใจแต่ครั้นเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเห็นหยางจวิ้นอ๋องและหลินชิงเยว่ยืนเคียงคู่กัน ในสภาพที่อาภรณ์ครบชุดเรียบร้อยจึงได้มีสีหน้าฉงน ก่อนจะเหลือบมองเยว่ถานเพื่อขอคำตอบว่าแผนพวกนางเกิดอะไรขึ้นก็ได้รับเพียงการส่ายหน้าน้อย ๆ กลับมา เมื่อเป็นเช่นนั้นร่างบางถึงกลับหมดแรงทรุดลงกับพื้น ปิดตาลงแน่นอย่างคิดไม่ตก

“เจ้าลูกไม่รักดี เจ้าอธิบายมาเมื่อคืนเจ้าเอาไอ้บุรุษหน้าไหนมานอนด้วยห๊า ข้าเลี้ยงเจ้าไม่ดีรึ เหตุใดถึงทำเช่นนี้ห๊ะ” เสนาบดีหลินบัดนี้โมโหจนหน้ามืด เขาฟาดฝ่ามือหนัก ๆ ลงที่ตัวของซูเหยาหลายคราจนนางเริ่มส่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น ส่วนเหล่าฮูหยินนั้นบัดนี้เป็นลมไปเสียเป็นที่เรียบร้อย

“ท่านพ่อ” ซูเหยาร้องครางอย่างเสียใจ นางยังคงมึนงงกับสิ่งที่เกิดเหตุใดทุกอย่างผิดพลาดไปเสียหมด ก่อนจะตกใจดึงแขนกลับแทบไม่ทันเมื่อมารดาเลี้ยงกระชากแขนของนางเพื่อดูแต้มพรหมจันทร์ ซึ่งเมื่อคืนนั้นก่อนจะมีสัมพันธ์รักกันจ้าวหยางได้ลบสีที่นางแต้มไว้ออกจนเสียหมด และบัดนี้ท้องแขนของนางขาวกระจ่างปราศจากรอยแต้มจุดสีแดงยิ่งทำให้ใจของซูเหยาร่วงไหวยวบลง หยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงราวเม็ดไข่มุกร่วงหล่น นางพยายามส่งสายตาให้จ้าวหยางช่วยเหลือแต่เขากลับปิดปากเงียบ

“บอกมามันเป็นใคร! ห๊ะ ซูเหยาไอ้หน้าไหนที่เจ้าเอามันมานอนด้วยเมื่อคืน บอกมา! ไม่บอกใช่มั๊ย ได้! ดี! ลากคุณหนูใหญ่ออกไปดูสิวันนี้นางจะปริปากรึไม่”

สิ้นเสียงด่าว่าหานกงกงลอบมองสีหน้าหยางจวิ้นอ๋องที่ทำใบหน้านิ่งขรึมเหี้ยมน่าหวาดหวั่น แต่เมื่อเห็นว่ามิทรงเอ่ยสิ่งใดจึงได้แต่ยืนดูสถานการณ์เพียงเงียบ ๆ

“ไม่นะท่านพ่อ ข้าไม่ไป ฮือ ท่านพ่อ ข้าไม่ไป ท่านย่า เยว่ถานฮึก ช่วยข้าด้วย ไม่เอาท่านพ่อลูกไม่ไปนะ ฮึก ฮือ ท่านพ่ออย่าตี ข้ากลัวแล้ว ข้าไม่ไป          ท่านอ๋อง ๆ ช่วยข้าที  ฮึก ฮือ ช่วยข้าทีได้โปรดข้ากลัว ฮึก” ซูเหยาเมื่อหมดหนทางจึงสะบัดสาวใช้ที่รุมจับนางให้พ้นทางวิ่งฝ่ามานั่งกอดขาอ้อนวอนของให้หยางจวิ้นอ๋องช่วย แต่นอกจากเขาจะไม่ช่วยแล้วยังมองนางด้วยสายตาเย็นชา ซ้ำยังเอ่ยปากขอลากลับเพราะไม่อยากรับรู้เรื่องราวภายในของครอบครัว นั่นเองที่ทำให้     ซูเหยาถึงกับหมดแรง นางส่งสายตาตัดพ้อต่อว่าหยางจวิ้นอ๋องด้วยหัวใจร้าวรานแหลกสลาย

‘เหตุใด เพราะเหตุใดพระองค์ถึงได้เป็นเช่นนี้’ ร่างบอบบางทรุดตัวลงนั่งหมดอาลัยกับพื้นร้องไห้สะอึกสะอื้นปริ่มจะขาดใจ เยว่ถานที่เห็นเช่นนั้นก็วิ่งเข้ามาโอบกอดผู้เป็นนายอย่างปลอบประโลม

“นังบ่าวชั่วเฝ้าเจ้านายเช่นไรถึงปล่อยให้เรือนเกิดเรื่องบัดสีเช่นนี้ขึ้นห๊ะ ไปลากออกไปทั้งนายทั้งบ่าว” ซูฉีถือโอกาสว่าร้ายสาดพ่นวาจาเติมเชื้อไฟใส่ซูเหยา

“ไม่นะ คุณหนู ๆ ปล่อยสิปล่อยข้า ข้าจะไปหาคุณหนู” เยว่ถานดิ้นรนจากแรงฉุดดึงแต่ก็ไม่เป็นผล สองนายบ่าวถูกจับแยกกันไปลงโทษคนละที่ แต่การลงโทษล้วนเป็นการโบยตี

ซูเหยาบัดนี้ความคิดเลื่อนลอยแผนการที่วางไว้ใยมันกลับวกกลับมาทำร้ายนางเอง มันผิดพลาดที่ตรงไหนกันแน่ และตอนนี้ยามที่ร่างกายถูกผู้เป็นพ่อฟาดไม้ลงคราใดนางมิได้ส่งเสียงแม้เพียงสักนิด ส่วนเสนาบดีหลินนั้นด้วยความที่รักบุตรสาวผู้นี้มากในใจยิ่งร้าวราน คราฟาดไม้ลงหลังนางทีไรในใจเขาเจ็บจนเจียนตาย แม้จะถามไถ่เช่นใดบุตรสาวเขาก็ยังปกป้องไอ้ชายชั่วคนนั้นมิยินยอมบอก เขาตีจนกระทั่งอาภรณ์สีขาวนางเริ่มซับสีเลือดและพอดีกับที่เหล่าฮูหยินปรี่เข้ามาร้องขอแทนนางเขาถึงได้หยุดพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดอาลัยตายยาก ในที่สุดน้ำตาลูกผู้ชายก็หลั่งเมื่อเห็นสภาพบุตรสาวอันที่ที่รักสลบไปต่อหน้าต่อตา และเป็นเขาที่อุ้มนางกลับเข้าเรือนพร้อมให้คนไปตามหมอมาดูอีกทั้งกำชับให้รักษาบาดแผลของนางให้ดีอย่าได้ให้ทิ้งริ้วรอย แม้แพงก็ยินดีจ่ายในเมื่อนางยังมิยอมบอกเช่นนั้นรอนางพื้นค่อยถามไถ่เอาความก็ยังไม่สาย

ว่าแล้วก็สะบัดชุดเดินก้าวอาด ๆ ออกไปอย่างโมโหจนแทบกระอักเลือด ก่อนจากมิลืมกำชับสาวใช้หากว่านางฟื้นให้ไปตามตนอีกครา เขาต้องสอบสวน    ซูเหยาให้รู้ว่าผู้ใดที่บังอาจเข้ามาหยามเขาถึงที่จวนเสนาบดี มันช่างบังอาจยิ่งนัก!