บทที่ 5/2 ภรรยาอัปมงคล

ทางด้านหลี่เสี่ยซีนั้นมีใบหน้าเรียบเฉย แม้จะได้ยินถ้อยคำแสลงหูจากปากของมารดาสามี แต่นางก็ยังคงหยัดยืนหลังตรงราวกับรูปปั้นที่ไร้ความรู้สึก

‘ช่างหน้าหนาเสียจริง จะถูกสามีหย่าอยู่แล้วยังจะมายืนเสนอหน้าอยู่อีก’

‘ทนหน่อยเถอะ อีกไม่นานนางก็คงถูกไล่ออกจากจวนแล้ว’

          สาวใช้สองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังจงใจกระซิบกระซาบให้ผู้ที่มีตำแหน่งนายหญิงน้อยได้ยินอย่างไม่กลัวเกรง

          สามวันแล้วที่โหวหวงหยางหมิงยังคงไม่ฟื้นคืนสติ ใบหน้าซีดขาวจากการเสียเลือดเริ่มมีสีสันฉายชัดว่าการรักษาจากหมอมากความสามารถได้ผลไม่น้อย

          แต่แล้วทำไมโหวหนุ่มยังไม่ฟื้นเล่า...

          ภายในสามวันนี้เองที่ ‘โจวจื่อลู่’ เดินทางมาเยี่ยมเยียนปรนนิบัติคนป่วยอย่างขยันขันแข็ง โดยมีหวงยุ่นฉานคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง

จื่อลู่นำโสมสกัดราคาแพงมามอบให้แก่ฮูหยินหวงเพื่อบำรุงไม่ให้ล้มเจ็บจากการเป็นห่วงบุตรชาย อีกทั้งยังอาสาคอยเช็ดตัวพยาบาลโหวหนุ่มอย่างใกล้ชิดดั่งว่าตนเองเป็นสะใภ้ของตระกูลหวงก็ไม่ปาน

          ทว่า...

          ในสามวันนี้หลี่เสี่ยซีเองก็มาที่เรือนนอนของโหวหนุ่มเช่นกัน แต่เป็นการมายืนเงียบๆ อยู่ภายในห้องนอนของโหวหนุ่มโดยไม่ยอมปริปากอันใดออกมาแม้ครึ่งคำ ดวงตาของนางจ้องมองไปยังสามีด้วยความห่วงใย กระนั้นกลับไม่เข้าไปวุ่นวายหรืออ้างสิทธิ์การเป็นภรรยาเพื่อจะดูแลเขา

          นั่นเพราะนางรู้ดีว่าสามีเกลียดนางมากเพียงใด หากเขาฟื้นคืนสติแล้วเห็นนางอยู่ข้างๆ กาย อาการของเขาอาจทรุดลงเพราะความชิงชังก็เป็นได้

          และที่สำคัญกว่านั้นมารดาสามีและน้องสามีคงกีดกันไม่ให้นางเข้าใกล้เพราะคิดว่านางเป็นภรรยาอัปมงคลที่ทำให้สามีต้องบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้

          “ท่านแม่บอกว่าหากท่านพ่อเดินทางกลับมาจากว่าราชการต่างเมืองเมื่อไหร่ จะคุยเรื่องหย่าให้เด็ดขาด จากนั้นจึงจะเสนอเจ้าเป็นภรรยาคนใหม่ของท่านพี่”

          มือเล็กๆ ที่กำลังใช้ผ้าสีขาวชุบน้ำหมาดๆ เช็ดไปตามแขนของโหวหนุ่มถึงกับหยุดชะงัก จื่อลู่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นแล้วแย้มยิ้มออกมาอย่างอ่อนหวาน

          “ตายจริง...คนต่ำต้อยไร้วาสนาเช่นข้าไม่อาจคู่ควรเป็นภรรยาของท่านโหวหรอก”

          “พูดอะไรเช่นนั้น เจ้าเหมาะสมเสียยิ่งว่าสตรีคนใดในเมืองตง หากไม่ใช่เจ้าข้าก็ไม่คิดยอมรับใครมาเป็นพี่สะใภ้เป็นอันขาด”

          หวงยุ่นฉานพูดพลางเหลือบมองไปยังพี่สะใภ้ที่ยังคงยืนมองอยู่ห่างๆ ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทั้งที่ถูกค่อนขอดต่อว่าแต่ก็ยังทำตัวดั่งทองไม่รู้ร้อน

          ‘ช่างหน้าหนาเสียจริง!’

          “แค่เจ้ามีไมตรีต่อข้า ข้าก็ซาบซึ้งใจมากแล้ว แม้ข้าจะรู้สึกดีต่อท่านโหว แต่ข้าก็ไม่อยากบังคับจิตใจให้เขาต้องมาแต่งงานกับข้าหรอกนะ”

          เค้นเสียงสั่นเครือพลางก้มหน้างุด ซุกซ่อนประกายตาที่เต็มไปด้วยความหวังเอาไว้อย่างมิดชิด ทว่าหลี่เสี่ยซีที่ยืนมองอยู่ห่างๆ กลับเห็นมันเต็มสองตา ไม่ได้แสดงท่าทางแปลกใจใดๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าญาติผู้พี่เป็นคนตลบตะแลงเพียงใด

          “เจ้าอย่าได้กังวลไปเลย ท่านพี่รู้สึกดีกับเจ้าอย่างแน่นอน เพียงแต่ท่านพี่แสดงออกไม่เก่งก็เท่านั้นเอง อีกทั้งที่ผ่านมาท่านพี่อยู่ในฐานะมีคู่หมั้นคู่หมาย จึงไม่อาจแสดงความรู้สึกที่มีต่อเจ้า ข้าเป็นน้องสาวข้าเพียงมองตาก็รู้ไปถึงภายในหัวใจของท่านพี่แล้ว”

          โจวจื่อลู่ได้ยินเช่นนั้นก็แสร้งทำเอียงอาย พลางใช้ผ้าเช็ดแขนของว่าที่สามีด้วยหัวใจพองโต อะไรที่เป็นของญาติผู้น้องนางต้องได้มาครอบครอง ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ สิ่งของ หรือมนุษย์!

          “ฮูหยินหวงมาเยี่ยมท่านโหวเจ้าค่ะ”

          สาวใช้ที่ยืนอยู่หน้าห้องส่งเสียงขึ้น ก่อนที่สตรีสูงวัยจะก้าวย่างเข้ามาในห้องนอนของบุตรชาย ปลายเท้าชะงักเล็กน้อยที่ยังเห็นลูกสะใภ้ยืนนิ่งอยู่มุมห้องดั่งเครื่องประดับเรือนที่แสนรกหูรกตา เครื่องประดับชิ้นนั้นยอบกายทำความเคารพ แต่นอกจากฮูหยินหวงจะไม่รับแล้วยังมองเมินแล้วเดินผ่านไปเสียเฉยๆ

          “...”

หลี่เสี่ยซียืดกายแล้วยืนตรงดังเดิม ที่นางยังยืนอยู่ตรงนี้ก็เพราะอยากเห็นสามีฟื้นคืนสติ หากเขาลืมตาได้สติเมื่อไหร่ นางก็จะเดินออกไปแล้วไม่กลับเข้ามาอีก

          ยิ่งยืนอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่ นางก็ยิ่งหมดใจและหมดอาลัยตายอยากมากขึ้นเท่านั้น เหลือเพียงความห่วงหาและปรารถนาดีที่ยังคงเจือจางอยู่ในหัวใจ

          จากนี้นางคงต้องเตรียมตัวเก็บข้าวของหากได้รับหนังสือหย่า แต่บิดาจะรับนางกลับคืนสู่สกุลเดิมหรือไม่นั้นนางไม่กล้าคาดหวัง บางทีปลายทางของนางอาจเป็นอารามแม่ชีที่แสนห่างไกล ที่พึ่งเดียวของหญิงหม้ายผู้ถูกสามีทอดทิ้งไปขอพึ่งพาอาศัย