บทที่ 5/1 ภรรยาอัปมงคล

บทที่ 6

สตรีหน้าหนาไร้ยางอาย

ช่างน่าอาย

“ท่านหมอ! ลูกชายข้าเป็นอย่างไรบ้าง”

ทันทีที่หมอชราเปิดประตูก้าวออกมาฮูหยินหวงซึ่งยืนรอด้วยท่าทางกระสับกระส่ายอยู่ก่อนแล้วก็พุ่งตรงไปหาเพื่อถามไถ่อาการบาดเจ็บของบุตรชายทันที

“ฮูหยินหวงโปรดวางใจ เวลานี้ท่านโหวปลอดภัยแล้วขอรับ โชคดีที่ดาบแทงไม่ถูกอวัยวะสำคัญ อีกทั้งทหารยังทำการห้ามเลือดอย่างถูกวิธีท่านโหวจึงไม่เสียเลือดมาก ข้าได้ทำการเย็บปิดบาดแผลและจัดยาเอาไว้ให้ดื่มเช้าเย็น ด้วยร่างกายของท่านโหวแข็งแรงเป็นทุนเดิม นอนพักฟื้นไม่นานก็น่าจะหายเป็นปกติขอรับ”

ฮูหยินหวงถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก เซถอยหลังน้อยๆ จนบุตรสาวต้องปราดเข้ามาประคอง

หวงหยาเฟยมีบุตรยาก นางมีบุตรชายเพียงคนเดียว ซึ่งนางทั้งรักและหวงแหนยิ่งกว่าชีวิตของตนเอง เมื่อบุตรชายต้องมาบาดเจ็บถึงขั้นเลือดตกยางออก หัวใจของนางก็ราวกับถูกมีดกรีดลึกจนเป็นแผลเหวอะหวะ

“ขอบใจมากนะท่านหมอ ฉานเอ๋อร์ไปส่งท่านหมอด้วย”

“เจ้าค่ะท่านแม่”

ยุ่นฉานรับคำอย่างว่าง่าย นางคอยเอาอกเอาใจฮูหยินหวงประหนึ่งมารดาแท้ๆ นั่นก็เพราะว่ามารดาของนางซึ่งเป็นอนุภรรยาลำดับท้ายๆ ได้เสียชีวิตลงตั้งแต่คลอดนางออกมา ใครๆ ต่างก็สงสารที่นางต้องมาสูญเสียมารดาโดยไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า

ทว่ายุ่นฉานกลับไม่คิดเช่นนั้น

การที่มารดาผู้แสนต่ำต้อยของนางตายไปน่ะดีแล้ว เพราะฮูหยินหวงได้ยื่นมือเข้ามาโอบอุ้มรับนางเป็นบุตรบุญธรรม ส่งเสริมให้นางเล่าเรียน หนุนหลังให้นางได้ออกงานสังคมรายล้อมไปชนชั้นสูง แตกต่างจากเด็กที่เกิดจากอนุภรรยาคนอื่นๆ ที่แทบไม่ได้รับการเหลียวแล

“ยังไม่ไสหัวไปอีก...”

เมื่อหมุนตัวกลับมาแล้วพบว่าพี่สะใภ้ยังยืนนิ่งอยู่ทางด้านหลัง นางจึงเค้นเสียงลอดไรฟันค่อนแคะ

หลี่เสี่ยซีไม่ได้สนใจน้องสามี นางมองเข้าไปในห้องนอนของท่านโหวที่บานประตูเปิดกว้าง ก่อนจะเดินผ่านหน้ายุ่นฉาน ตามฮูหยินหวงเข้าไปโดยไม่รอให้ใครอนุญาต

“ไร้มารยาท เป็นที่รังเกียจขนาดนี้แล้วยังจะเสนอหน้าอยู่อีก ช่างไร้ยางอายเสียจริง”

หวงยุ่นฉานด่าไล่หลัง แต่หลี่เสี่ยซีกลับไม่สะทกสะท้าน เมื่อนางเดินเข้าไปข้างในห้องก็พบกับสายตาของสาวใช้และพ่อบ้านที่มองมาราวกับจะถามว่า ‘เข้ามาทำไม?’ แต่ในเมื่อฮูหยินหวงไม่ได้ออกปากไล่ ทุกคนจึงได้แต่ดูเชิงหมายใจว่าหากนายหญิงเล็กทำตัววุ่นวายเมื่อไหร่ก็จะนำตัวออกไปทันที

“สะ...เสี่ยวหยางเจ้าคงเจ็บมากสินะ”

หญิงสูงวัยยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าหลับใหลของบุตรชายด้วยหัวใจที่ปวดแปลบ

“เป็นความผิดของข้าเอง ข้าน่าจะคัดค้านบิดาของเจ้า ไม่ควรปล่อยให้เจ้าต้องแต่งงานกับสตรีอัปมงคลนั่นเลย เจ้าต้องหนีเตลิดออกจากจวนจนถูกทำร้ายก็เพราะความผิดของแม่เอง แม่ผิดเอง”

ฮูหยินหยาเฟยร้องไห้ฟูมฟายสะอึกสะอื้น ยิ่งเมื่อเห็นว่าศีรษะของบุตรชายมีผ้าสีขาวพันเอาไว้ อีกทั้งยังมีคราบเลือดสีชาดซึมออกมานางก็ยิ่งเศร้าเสียใจ ไม่คิดเลยว่านอกจากถูกโจรโฉดแทงที่ท้องแล้ว บุตรชายยังบาดเจ็บอีกหลายจุดเช่นนี้

นางได้รับรายงานตั้งแต่เช้าตรู่หลังวันแต่งงานแล้ว ว่าลูกสะใภ้ชั่วช้าแอบวางยาปลุกกำหนัดบุตรชายของนาง ทำให้หยางหมิงทนไม่ไหวหนีออกจากจวนไปกลางดึก

นางคิดว่าบุตรของนางเป็นชาย อย่างไรเสียก็ไม่เสียหาย แม้จะหงุดหงิดกับการกระทำอันแสนสิ้นคิดของลูกสะใภ้ก็ตามที

แต่เมื่อผลมันออกมาเป็นเช่นนี้ บุตรชายของนางต้องเจ็บตัวและทุกข์ทรมานใจ นางผู้เป็นมารดาจะทนไหวได้อย่างไรกันเล่า

“ไม่ต้องห่วงหรอกนะเสี่ยวหยาง เมื่อเจ้าหายดีเมื่อไหร่ ข้าจะพูดกับบิดาของเจ้าเรื่องหย่าขาดเอง ต่อให้ต้องตัดขาดกับสกุลหลี่ ข้าก็จะทำเพื่อเจ้า”

พูดออกไปพลางอดคิดไปถึงสตรีที่แสนเพียบพร้อมอย่าง ‘โจวจื่อลู่’ ญาติผู้พี่ของหลี่เสี่ยซีไม่ได้ หากได้มาเป็นสะใภ้ จวนคงไม่ร้อนดั่งไฟเช่นนี้