ตอนที่ 10 สตรีน่ากลัว 3

ทว่าสักพักกลับทำสีหน้าสลด พวงแก้มกลมป่องออก “แต่ข้าต้องขอโทษพี่ชายด้วย เพราะช่วยข้าจึงทำให้ท่านพี่ต้องทะเลาะกับผู้หญิงคนนั้น” สักพักเด็กน้อยส่ายหน้า เอ่ยอย่างไม่ยินยอมว่า “แต่ท่านไม่เห็นต้องไล่นางไปเลย            ข้ากลับบ้านเองได้ขอรับ” 

ไฉ่ตันตัวน้อยรู้สึกผิดนัก เขาเป็นต้นเหตุให้คนรักบาดหมางกันกะทันหัน ถึงขั้นเสือกไสไล่ส่งกันกลางตลาด

“นางมิใช่คนรักของข้า เจ้าอย่ากังวลเกินไป” บุรุษบอกเสียงนิ่ง 

เด็กชายเงยหน้ามอง “จริงหรือขอรับ?”

คนถูกถามพยักหน้ายิ้มๆ อันที่จริงเขาเคยบอกนางตามตรงไปแล้วอย่างจริงจัง แต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายเข้าใจผิด คิดว่าเขาอยากเร่งงานหมั้น ปรารถนาทำให้พวกเราทั้งสองเลื่อนสถานะเป็นอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น

ไฉ่ตันไม่เชื่อ เขากะพริบตา เอียงหน้าถามอย่างใสซื่อ “แต่นางดูโกรธมาก บอกว่าท่านกำลังพานางเที่ยว แต่ต้องมาเสียเวลากับเด็กสกปรกเช่นข้า แล้วนางก็คาดโทษข้า  แอบหยิกข้า กระซิบเสียงดุ ด่าว่าข้าเป็นเด็กปีศาจ บังอาจแยกคู่รักด้วยขอรับ” 

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “นางทำกับเจ้าเช่นนั้นหรือ?”

“อื้ม” เด็กน้อยไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่พูด สมควรหรือไม่? แต่เขาไม่ได้โกหก สตรีผู้นั้นหันมากระซิบกับเขาตอนพี่ชายหันหลังเดินไปซื้อขนมให้เขา 

“จริงขอรับ ข้าไม่กล้าโกหกแน่” ว่าพลางถลกเสื้อให้ดูว่ามีรอยม่วงช้ำจริงๆ ทั้งยังมีรอยเล็บจากตอนที่โดนข่วน

แม้เพิ่งพบกันแต่พวกเราสนิทสนมมาก ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว พี่ชายสอนเขาตกปลาทั้งวัน เด็กน้อยไฉ่ตันจึงกล้าจำนรรจาอย่างเถรตรงจริงใจ

“นางใจร้ายยิ่งนัก หากพี่ชายเผลอชอบนางเข้าแล้ว ลองตรองดูใหม่ดีหรือไม่ขอรับ?”

ม่านตาดำของบุรุษพลันหรี่แคบ เขารับคำเสียงขรึม “ข้าไม่เอาสตรีเช่นนั้นเป็นแม่ของลูกหรอก”

“เย้!” ไฉ่ตันดีใจมาก วันนี้เข้าตัดสินใจถูกที่กล้าหาญ  วิ่งออกจากบ้านไปตามหาท่านย่า แล้วได้พี่ชายรูปงามใจดีกลับบ้านมาหนึ่งคน เขาจะต้องปกป้องให้จงได้

เด็กชายมีนิสัยเช่นนี้ เสียดายที่เขาโตช้า มิเช่นนั้น บิดามารดาคงไม่ตาย คิดไว้ว่าพอโตขึ้นจะเป็นจอมยุทธ หรือไม่ก็สอบเป็นขุนนาง พาทหารออกปราบโจรให้สิ้นซาก

แม้มีใจเหี้ยมหาญและชาญฉลาดเกินวัย แต่เขารีบเก็บมือที่เพิ่งยกขึ้นด้วยความดีใจนั้นลง  ค่อยๆ ถามเสียงเบา “ว่าแต่นางจะมาไม่สังหารข้าใช่หรือไม่?”

ตอนนี้ยังเด็กตัวเล็กนักไม่พร้อมปะทะกับใครหรอก

“เจ้ากลัวนางหรือ?”

ไฉ่ตันเม้มปากพยักหน้า วาจาฉะฉานไม่คิดปิดบัง “อื้อ ...ข้าย่อมกลัวนางมากขอรับ”

‘นาง’ ในที่นี้คือเหวินฟาง ส่วนเขา บุรุษผู้ตกปลาอยู่ริมคูกลางทุ่งนาเมื่อครู่ หาใช่ใครอื่น เซียวหงเย่นั่นเอง

ชายหนุ่มไม่อยากพูดถึงสตรีจิตใจคับแคบผู้นั้นอีก แค่ต้องเดินทางไกลจากจินโจวมาติดต่อการค้าด้วยกันที่เมืองหลวงตามคำสั่งบิดาผู้เปี่ยมอำนาจในชาตินี้ก็ฝืนทนพอแล้ว  

ยังต้องพาเที่ยวเยี่ยงคนรักอีกหรือ? ฝันไปเถอะ!