ตอนที่ 17 ยาปลุกกำหนัด(ได้ผลดียิ่งนัก)1

ชั้นสองของโรงเตี๊ยมยู๋อี้มีห้องรับรองพิเศษสำหรับลูกค้าต้องการดื่มกินแบบส่วนตัว

“หา! แม่นางชุดแดงผู้นั้นที่แท้คืออดีตภรรยาของเจ้า” ไป๋ซั่วแทบสำลักเหล้าที่เพิ่งกรอกเข้าปาก เขาเริ่มมีอาการเมามาย โวยวายต่อเนื่องว่า “เหตุใดไม่บอกข้าแต่แรกเล่า”

เซียวหงเย่เองก็เริ่มมึนเมาเช่นกัน เหล้ายุคนี้รสชาติดี แต่ร้อนแรงเป็นบ้า “ข้ากำลังจะบอกตอนงานเลี้ยงวันนั้น ทว่าเจ้ากลับเดินไปอีกทางไม่ตามข้ามา พอหันหลังไปอีกที เจ้าหายไปไหนล่ะ เหตุใดไม่อยู่ฟัง”

“อ้อ...” ไป๋ซั่วพยักหน้าหงึกหงักรินเหล้าลงจอก วันนั้นเขาเห็นแม่นางชุดสีครามลายบุปผา งดงามบาดตา นางยืนอยู่กับฮูหยินเกา เขาจึงเข้าไปทักทาย แล้วก็ได้คุยกัน ตอนนี้ยังได้สานสัมพันธ์กันเรียบร้อย หลังจากสกุลไป๋ยกเลิกการเจรจาเกี่ยวดองกับสกุลเว่ยนั่นแล ชายหนุ่มยกจอกเหล้ากระดกน้ำเมาเข้าปาก แล้วว่าต่อ “นี่คือเหตุผลที่เจ้าถีบข้ากระมัง? หวงก้างยิ่งนัก! หย่าร้างเลิกรากันไปแล้วแท้ๆ” 

ซักพักไป๋ซั่วพลันตระหนัก

“อ่า...ไม่สิ ไม่ถูกต้อง ข้าจำได้ว่าเจ้าไม่ชอบนาง  ออกจะรังเกียจด้วยซ้ำ ยังบอกว่านางชั่วร้าย ท้ายที่สุด              นางยังวางยาเจ้า ต่อมาจึงถูกนายท่านผู้เฒ่าเซียวขับไล่ ไฉนสิ่งที่ข้าเห็นกลับตรงกันข้าม”

ไป๋ซั่วเอียงหน้ามุ่นคิ้วพินิจพิเคราะห์อย่างแน่วแน่ แต่เพราะเมาเหล้าจึงนั่งตัวเอียง หัวแทบโขกโต๊ะ 

เขาผงกหัวขึ้น แล้วว่าต่อ “นางที่เห็นดูสุขุมสง่างาม เป็นกุลสตรีเพียบพร้อม ที่สำคัญ สะสวยหยาดเยิ้มปานนั้น”

พูดไปพูดมาไป๋ซั่วยกมือชี้หน้าสหายอย่างงุ่มง่าม

“อา...เมื่อก่อนเจ้าโกหกข้าว่าเกลียดนางสินะ เฮอะๆ ข้ารู้ทันเจ้าแล้วหงเย่ เก็บนางไว้หลังเรือนไม่พาออกมาให้ผู้ใดยลโฉมเลยสักครา ต่อมาถูกที่บ้านบังคับให้หย่าเพราะเจ้ามัวแต่ลุ่มหลงนาง จนไม่เป็นอันทำการค้ากระมัง ฮะๆ”

คนฟังรินเหล้าใส่จอก ยกดื่มอึกๆ วางจอกที่ว่างเปล่าลงบนโต๊ะดังปึก เมาเหล้าเช่นกัน เขาเถียงเสียงทุ้มพร่า “หากข้ามาเร็วกว่านี้ รับรอง ไม่มีทางหย่า”

ไป๋ซั่วมิรู้ความนัยที่ซ่อนเร้นของสหาย เขาหัวเราะชอบใจ “ฮ่าๆ หากข้าเป็นเจ้าจะตามง้อขอคืนดี ไม่มีทางปล่อยไป” ชายหนุ่มว่าพลางพร่ำเพ้อพรรณนาตามประสา “เพราะนางคือหญิงงามพิลาสสะคราญตา รูปโฉมยวนใจ ชวนใฝ่ฝันหา”  ไป๋ซั่วยกมือขึ้นเบื้องหน้าทำท่าประกอบการเวิ่นเว้อเพ้อหา เหมือนบัณฑิตคงแก่เรียนที่จำต้องทิ้งตำรา เพราะบังเกิดรักแรกพบสตรีผู้พรากความหมั่นเพียรจนมิอาจมีใจร่ำเรียนอ่านเขียนได้อีกต่อไป

“ข้าจะรักนาง ร่วมเตียงอย่างบุรุษผู้คลุ้มคลั่งทุกคืน” ไป๋ซั่วเป็นชายหนุ่มนักรักจึงมีจิตนาการล้ำเลิศเตลิดหนัก

“ใช่! สาวงามหาง่ายแต่แม่ของลูกนั้นหายากกว่ามาก ข้าไม่มีทางปล่อยนางไปแน่” เซียวหงเย่หรี่ตาเพ้อพกยิ่งกว่า ใบหน้างามสง่าแดงก่ำเพราะฤทธิ์สุรา “ข้าไม่มีทางปล่อย  แต่อย่างน้อยนางก็น่าจะยอมเปิดอกคุยดีๆ ยอมรับตรงๆ” ชายหนุ่มถอนหายใจ “แต่ช่างเถอะ! ไม่เป็นไร นางไม่ยอมรับก็ย่อมได้ ข้ารู้แก่ใจก็พอกระมังว่าพวกเรามาจากที่เดียวกัน ความรู้สึกว่าได้พบเจอผู้หญิงที่ใช่ ในโลกที่ผิดแผกแตกต่าง   ช่วยลบความรู้สึกอ้างว้างเดียวดายเพราะทำตัวแปลกแยก  เข้ากับคนอื่นไม่ค่อยได้ มีเพียงสองเราที่เข้าใจกันและกันอย่างถ่องแท้เท่านั้น”

วาจาอันแปลกประหลาดยาวเหยียดของเซียวหงเย่ ทำเอาสหายร่วมวงสุรานั่งปรือตาฟังอย่างงุนงง 

“พูดบ้าอะไรน่ะ?”