บทที่ 4 มื้อค่ำ

อาหารมื้อใหญ่ถูกรังสรรค์ด้วยฝีมือของลู่ชิงอย่างสุดความสามารถ ความรู้ด้านการทำอาหารที่นางสั่งสมไว้ ถูกงัดออกมาใช้จนหมดสิ้น กับข้าวหลายอย่างบนโต๊ะอาหารทำให้รู้ว่าแม่ครัวเฉพาะกิจวันนี้พอมีฝีมืออยู่บ้าง ทั้งข้าวอบจักรพรรดิกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ขาหมูตุ๋นยาจีนเปื่อยนุ่ม ปีกไก่เหล้าแดงสีสันจัดจ้าน และขนมกุ้ยฮัวรสชาติหอมหวาน องค์ประกอบทุกจานทำให้อาหารมื้อนี้สุดแสนยั่วน้ำลาย

“ท่านพี่เจ้าคะ ข้าทำอาหารเย็นให้ท่านสุดฝีมือเลย ลองชิมข้าวอบจักรพรรดิดูสิ ทั้งชื่อทั้งรสชาติเหมาะสมกับท่านนัก” ลู่ชิงตักอาหารใส่จานให้คนตัวโต ที่เอาแต่ทำหน้าบูดบึ้งราวกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อนาง

“ไม่มีใครบอกเจ้าให้ทราบหรือ ว่าข้าไม่กินมื้อค่ำ” น้ำเสียงกวนโทสะและใบหน้าอันหล่อเหลาของจื่อหานยักคิ้วท้าทายจนคนตัวเล็กเผลอแผดเสียงต่อว่าดังลั่น

“ท่าน ท่านแกล้งข้าหรือ ข้าลงมือทำอาหารแทบตาย ในครัวทั้งร้อนทั้งเหม็นควันไฟ แต่ท่านกลับเปล่งวาจาน่ารังเกียจออกมาได้ว่าไม่กิน เลือดเย็นนัก”

“ข้าเลือดเย็นกับผู้หญิงเช่นเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้นลู่ชิง เจ้ากล้าโกหกข้าเยี่ยงคนไร้ยางอายว่าออกไปซื้อของทำอาหาร คำโกหกแสนโง่งมเช่นนั้น ใครเชื่อก็จนปัญญาเต็มที”

ฝ่ามือหนาคว้าแขนลู่ชิงมาบีบไว้แน่น เขาเพิ่มแรงกดลงไปบนต้นแขนเรียวยาวอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในใจได้

“โอ๊ยยย ข้าเจ็บนะ ถ้ารู้อยู่แล้วทำไมไม่ปล่อยข้าไปหล่ะ ข้าไม่เต็มใจแต่งงานกับท่านสักนิด”

“หืมมมม คิดว่าข้าเป็นคนใจดี ยอมปล่อยเจ้าไปมีความสุขกับชู้รักอย่างง่ายดายเช่นนั้นเชียวหรือ ฝันไปเถอะ ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ และมู่เฉินยังไม่ได้รับโทษทัณฑ์ ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไป หนทางเดียวที่เจ้าจะหลุดพ้นจากข้าได้ มีเพียงความตายเท่านั้น จำใส่หัวเอาไว้”

พูดจบมือหนาก็เหวี่ยงร่างบางลงบนพื้นสุดแรง ก้นกบน้อยๆ ของนางกระแทกพื้นจนลุกไม่ไหว ความเจ็บปวดทางด้านร่างกายและจิตใจ ส่งผลให้ดวงตากลมโตของลู่ชิงเกิดอาการร้อนผ่าวขึ้นมา น้ำตาเม็ดโตจวนเจียนจะไหลอยู่รอมร่อ แต่ร่างบางกลับฝืนทนเอาไว้

“จื่อหาน ไอ้ผัวเฮงซวย ข้าไม่ใช่จำเลยรัก ไม่ใช่แรงงานทาส ท่านไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายร่างกายข้าเช่นนี้ ข้าจะไปฟ้องผู้ตรวจการ จับท่านเข้าคุก”

“ลุกขึ้นเดินไหวเมื่อไหร่ ก็เชิญไปฟ้องเลยฮูหยิน” ถ้อยคำเยาะเย้ยถากถาง ถูกพ่นออกมาจากปากผู้ชายใจดำอย่างอารมณ์ดี

“มีความสุขมากไหมที่ได้รังแกข้า ไอ้ผู้ชายโรคจิต ข้าทำอะไรให้ท่านนักหนา ถึงได้รังแกข้าเช่นนี้ ข้าเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดา อยากมีชีวิตแต่งงานที่ดี อยากมีคนรัก อยากมีความสุข เหตุใดต้องกลายเป็นเครื่องมือแก้แค้นโดยปราศจากความยุติธรรม อย่าเอาความเคียดแค้นที่มีต่อมู่เฉินมาลงกับข้า” ลู่ชิงพรั่งพรูความในใจออกมาพร้อมกับน้ำตาเม็ดโตที่หลั่งริน นางเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ไม่อาจตอบโต้จื่อหานได้ การถูกเขารังแกเพียงฝ่ายเดียวช่างน่าอนาจนัก

“หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ ข้าเกลียดน้ำตาผู้หญิง” เมื่อเห็นน้ำตาเม็ดโตของนางหลั่งริน จื่อหานก็เกิดอาการร้อนรนขึ้นมา เขาแพ้น้ำตาผู้หญิงแต่ไหนแต่ไร สิ่งนี้เป็นจุดอ่อนเพียงอย่างเดียว ที่เขาไม่กล้าเอ่ยปากบอกใครเพราะกลัวเสียหน้า

“ไม่ ข้าไม่หยุด ท่านรังแกข้า เห็นว่าข้าไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีพ่อแม่ให้เกรงใจ จะรังแกข้าอย่างไรก็ได้เช่นนั้นหรือ ฮือๆๆๆๆ เจ้าข้าเอ๊ยยยย มาดูสามีรังแกภรรยา ออกมาดูจื่อหานทำร้ายร่างกายข้าเร็วเข้า ชาวบะ บ้าน” ลู่ชิงแหกปากเสียงดังลั่นยิ่งกว่าเดิมเพื่อขัดคำสั่งเขาด้วยความเหลืออด คนตัวโตหันรีหันขวางประเมินสถานการณ์ตรงหน้า ก่อนรีบยกฝ่ามือใหญ่ขึ้นมาปิดปากนางเอาไว้

“หยุด ข้าบอกให้หยุด เจ้าหูหนวกหรือไง”

“อั้ยยยย อ่อยอ๊าาาา อ่อย ไอ้อนเอว”

“ดิ้นรนเก่งเหลือเกินนะ พวกกลับเรือนกันเถอะเมียจ๋า”

จื่อหานก้มลงกระซิบข้างหูลู่ชิงด้วยน้ำเสียงทรงพลัง เขาแบกนางขึ้นพาดบ่าท่ามกลางสายตาบ่าวไพร่นับสิบคนไร้ความเขินอาย บ่าวไพร่บริเวณนั้น ต่างได้ยินการโต้เถียงของเจ้านายกันถ้วนหน้า แต่พวกเขากลับทำได้เพียงนิ่งเฉยไม่ยอมปริปากพูดอันใด

ประตูเรือนขนาดกลางของลู่ชิงถูกเปิดออก พร้อมกับร่างบางที่ถูกโยนเข้าไป จื่อหานย่ำเท้าเข้ามาในห้องด้วยความเชื่องช้า แต่ทว่ากลับทำให้หัวใจดวงน้อยเกิดอาการสั่นไหวขึ้นมากะทันหัน นางตื่นเต้นกับความหล่อเหลาของเขาได้ยังไง นางกลายเป็นผู้หญิงชื่นชอบความรุนแรงไปแล้วหรือนี่ ให้ตายเถอะ เหลือเชื่อจริงๆ

“สามี ทะ ท่านนั่งลงก่อน พวกเราคุยกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องเปลืองแรงเลย” เมื่อใช้ไม้แข็งแล้วจื่อหานต่อต้าน ลู่ชิงจึงยอมกลับมาใช้ไม้อ่อนเกลี้ยกล่อมเขาตามเคย

“เมียข้าช่างปากหวานก้นเปรี้ยวเสียจริง”

“ทะ ท่าน ฮึ่ยยยย ข้าจะถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน ข้าพยายามทำดีกับท่านแล้วนะ ทำไมไม่เห็นใจกันบ้าง” เมื่อคนตัวโตยังเมินเฉยราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดนาง ลู่ชิงจึงขยับบั้นท้ายงอนงามไปนั่งบนตักเขา

เมื่อจื่อหานไม่มีอาการปัดป้องหรือรังเกียจ นางจึงเลื่อนฝ่ามือเล็กเข้าไปสำรวจด้านในสาบเสื้อตัวยาว ปลายนิ้วเรียวสัมผัสกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งบนหน้าท้องของเขาด้วยความพึงพอใจ

“เจ้าเคยทำตัวน่าสงสารให้ข้าเห็นด้วยหรือ แต่งงานได้เพียงไม่กี่วัน ก็วิ่งแจ้นไปหาผู้ชายถึงตลาด แถมยังโกหกหน้าซื่อตาใส ไม่ยอมรับความผิดที่ตนเองก่อขึ้น”

“อะ เอ่อ ท่านพี่ข้าผิดไปแล้ว ท่านรังแกข้าก่อนนี่เจ้าคะ ข้าเลยคิดว่ามู่เฉินอาจพอช่วยได้”

ลู่ชิงเสแสร้งรู้สึกผิดเต็มประดา ดวงหน้าหวานใสบิดเบี้ยวไปมาเพื่อให้ดูน่าสงสารมากขึ้น นางเอียงแก้มเข้าไปซุกซบออดอ้อนบริเวณหน้าอกแกร่งของจื่อหานด้วยความเจ้าเล่ห์มารยา

“ละ เลิก ถูไถหน้าอกข้าได้แล้ว”

“ทำไมเล่าเจ้าคะ ท่านพี่รังเกียจข้าหรือ มู่เฉินกับข้าไม่มีความสัมพันธ์ต่อกันอีกแล้ว ตอนนี้ข้ามีเพียงท่าน ได้โปรดเมตตาฮูหยินผู้น่าสงสารคนนี้ด้วย”

น้ำเสียงติดขัดแกมกระเส่าเล็กน้อยของจื่อหานทำให้ลู่ชิงมีความหวังขึ้นมา อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าเขาไม่รู้สึกตายด้านกับนาง เมื่อไม่สามารถหลบหนีจากเขาได้ นางควรลองพิชิตใจเขาดูสักตั้ง ไหนๆ ก็ถูกพระเอกเทอย่างไร้เยื่อใยแล้ว

“หึ พอไร้ที่พึ่งก็รีบออดอ้อนขึ้นมาเชียว ผู้หญิงเช่นเจ้าต้องเรียกว่าอะไรดี”

“ให้ตายเถอะจื่อหาน ท่านต้องการอะไรกันแน่ พอข้าหนีท่านก็ดุด่า พอข้าโอนอ่อนผ่อนตามท่านก็ประชดประชัน ข้าเอาใจท่านไม่ถูกแล้ว” ลู่ชิงพึมพำเสียงเบาให้ลอยไปถึงหูเขาแบบจงใจ แม้ว่าอยากตอบโต้ให้สาสม แต่นางกลับต้องข่มใจไว้ ลู่ชิงรู้แล้วว่าหากนางตีฝีปากกับเขาด้วยอารมณ์ ผลลัพธ์ที่ได้ย่อมหนีไม่พ้นการถูกรังแกจนเจ็บตัว

“ข้าต้องการให้เจ้าอยู่ในจวนเฉยๆ โดยไม่ก่อเรื่องอันใด คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงใช่หรือไม่”

“ทำแบบนี้แตกต่างจากการกักขังข้าเช่นไรเจ้าค่ะ”

“เจ้าบอกข้าเองไม่ใช่หรือ ว่าสิ้นสุดความสัมพันธ์กับมู่เฉินแล้ว คิดอยากออกไปเที่ยวข้างนอกอีกทำไม เจ้ามีญาติฝั่งไหนหลงเหลืออยู่อีกงั้นรึ”

มือหนาเชยคางลู่ชิงขึ้นมาสบตาไร้วี่แววความทุกข์ร้อนของเขาอย่างจงใจ ร่างบางนึกอยากเข้าไปจิ้มตาคนตัวโตข้างกายให้มืดบอดเสียเดี๋ยวนั้น นางเอกหัวเดียวกระเทียมลีบเช่นนางจะสู้ไปใครเขาได้ แค่เอาชีวิตรอดไปวันๆ ยังแทบหืดขึ้นคอเลย

“ทะ ท่านพี่ ข้าเป็นหญิงสาว มีของใช้ส่วนตัวหลายอย่าง ทั้งน้ำหอม เสื้อผ้า เครื่องประดับ เครื่องประทินผิว ล้วนหาซื้อได้จากภายนอกทั้งนั้น”

“เจ้าไม่ต้องกังวลใจไป สินค้าทุกอย่างที่วางขาย จะถูกนำมาให้เจ้าเลือกซื้อทุกเจ็ดวัน เจ้ามีข้ออ้างเพิ่มเติมอีกหรือไม่”

“ไม่เจ้าค่ะ ท่านพี่เสียสละมากมายเช่นนี้แล้ว ข้าจะกล้าต่อรองได้อย่างไร” ลู่ชิงกัดฟันชื่นชมชายหนุ่มออกมา เขากล้าทำถึงขนาดนี้ นางเองก็กล้าใช้ชีวิตอยู่แต่ในจวนเช่นกัน

“เห็นเจ้ายอมเชื่อฟังง่ายดายเยี่ยงนี้ ทำให้ข้าอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อยเลย ฮ่าๆๆๆๆ”

เสียงหัวเราะของคนตรงหน้าบ่งบอกได้ว่าเขาพึงพอใจมาก ลู่ชิงแอบถอนหายใจเล็กน้อยด้วยความเบื่อหน่าย นางต้องเอาอกเอาใจเขาไปถึงเมื่อไหร่ จึงจะมีอิสรภาพเป็นของตนเองสักที

“ท่านพี่ เวลานี้ดึกมาแล้ว ท่านอยากกลับไปนอนที่เรือน หรืออยากนอนค้างคืนกับข้าเจ้าคะ”

ลู่ชิงส่งสายตายั่วยวนให้อีกฝ่าย ฝ่ามือเรียวยาวเริ่มลูบไล้หน้าท้องแข็งตึงที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้ออีกครา แค่ได้สัมผัสยังรู้สึกว่าตึงแน่นขนาดนี้ หากได้เห็นด้วยตาคงมีน้ำลายหกกันบ้าง

“ข้ายอมลดตัวมานอนกับเจ้าก็ได้ แต่เจ้าต้องถ่ายทอดสูตรลับของตระกูลเจ้า ให้พ่อครัวข้า"

“สะ สูตรลับหรือเจ้าคะ”

“ใช่แล้วทูนหัว หากเจ้ายอมบอกข้า ข้าสัญญาว่าจะไม่รังแกเจ้าอีก”

ระหว่างพูดคุยกันจื่อหานก็ไม่ยอมปล่อยให้เสียเวลา ฝ่ามือใหญ่เคลื่อนเข้าหาดอกบัวคู่งามแล้วขยี้ขยำจนพอใจ ร่างบางปัดป่ายมือเขาออกเป็นพัลวัน จากที่เคยรุกรานบุรุษตัวโตอย่างมั่นอกมั่นใจ ตอนนี้กลับกลายเป็นนางถูกรุกรานเสียเอง

“ขะ ข้าไม่รู้เจ้าค่ะ” น้ำเสียงแหบพร่าของลู่ชิงสารภาพความจริงออกไปอย่างไร้เดียงสา

“โกหก ทุกคนในเมืองรู้ว่าเจ้าเป็นผู้สืบทอดของตระกูล” จื่อหานเพิ่มแรงบีบลงบนฝ่ามือจนดอกบัวคู่งามเกิดรอยแดง เขากระแทกกระทั้นบีบรัดมัน ราวกับว่าต้องการให้ปริแตกอย่างโหดร้าย

“ทะ ท่านพี่ข้าไม่รู้จริงๆ ข้าจำไม่ได้ ” แววตาใสซื่อสบตาเขาด้วยความจริงใจ นางไม่รู้จริงๆ ว่าสูตรลับของตระกูลคืออะไร ผู้เขียนนิยายไม่เคยกล่าวถึงรายละเอียดสูตรลับนั้น มีเพียงการกล่าวว่าลู่ชิงเป็นเจ้าของสูตรลับโดยปริยาย

น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงบนฝ่ามือหยาบ บ่งบอกว่าร่างบางเจ็บปวดเกินทนไหว จื่อหานสะบัดมือออกจากร่างกายนางทันที ราวกับถูกไฟลนก็มิปาน เขาเริ่มลนลานขึ้นมาอีกครั้งด้วยสาเหตุเดิม น้ำตาของลู่ชิงมีผลกระทบต่อจิตใจเขามาก ทุกครั้งที่ได้เห็นหัวใจของเขาจะเกิดอาการเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา

“ข้า ข้าขอโทษ”

ภายในห้องเกิดความเงียบงันขึ้นมาชั่วขณะ ลู่ชิงไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำขอโทษจากปากเขา ส่วนจื่อนหานเองก็ตกใจแทบสิ้นสติเช่นกัน เขาไม่เคยขอโทษใครเลยตั้งแต่เกิดมา ทั้งสองคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ทำตัวไม่ถูกอยู่สักพัก ก่อนจะแยกย้ายไปคนละทิศละทาง