บทที่ 4 หนีให้ไกล

ตะวันเริ่มคล้อยเย็นความมืดสลัวเริ่มสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างห้องของธีร์ที่มืดมิด วินค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงด้วยความระมัดระวังอย่างเงียบๆ ในขณะที่ธีร์ยังคงหลับใหลด้วยใบหน้าอิ่มเอมจากความสุขที่เขาได้รับ

วินมองธีร์ด้วยสีหน้าแค้นเคือง หัวใจของเขารู้สึกหนักอึ้ง ความเจ็บปวดและการถูกหักหลังถาโถมโจมตีจนเขาได้แต่กัดฟันแน่น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เขาสูญเสียความไว้วางใจในตัวเพื่อนรักที่สุดลงไป เขาแทบอยากกระโดดเข้าไปขย้ำคอของธีร์ให้ตายไปต่อหน้าทีเดียว แต่พอนึกย้อนถึงเหตุการณ์ในช่วงเช้าที่ผ่านมาด้วยเรี่ยวแรงและกำลังที่เขามีในตอนนี้ ก็ทำให้เขาขนลุกชันอดนึกหวาดผวาขึ้นมาในทันที

วินได้แต่ข่มความโกรธและความเจ็บปวดเอาไว้ภายในใจ “ไอ้ธีร์...กูไม่คิดว่ามึงจะทำกับกูแบบนี้” วินได้แต่พึมพำด้วยเสียงที่ลอดตามไรฟันออกมา ดวงตาแดงก่ำฉายแววความแค้นเคืองจ้องมองเพื่อนรักของตนด้วยความแค้นใจ

วินรีบเก็บเสื้อผ้าของเขาที่กระจัดกระจายไปทั่วห้อง ก่อนจะรีบสวมใส่เข้าไปอย่างลวก ๆ วินรีบหนีออกจากห้องโดยแทบไม่ได้ใส่ใจสภาพที่ตนเองเป็นอยู่เฉกเช่นปกติ

วินย่างก้าวไปตามทางเดินที่ทอดยาวอย่างทุลักทุเล สภาพของเขาในตอนนี้เรียกได้ว่าแทบดูไม่จืดทีเดียว แต่ถึงแม้อย่างนั้นระหว่างทางก็มีสาวสวยหลายคนพยายามเหล่มองเขาด้วยสายตาเชื้อเชิญอย่างเห็นได้ชัด วินได้แต่ยิ้มเยาะให้กับตัวเอง เขาที่เคยเป็นเสือไล่ล่าผู้หญิงมานับไม่ถ้วน บัดนี้กลับกลายเป็นเหยื่อที่ถูกฉีกทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดี วินได้แต่ฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้แน่น มือใหญ่กำหมัดอยู่ข้างลำตัวพยายามอดทนอย่างที่สุด

จนเมื่อถึงถนนใหญ่ เขารีบเรียกแท๊กซี่และตรงกลับห้องทันที ขณะที่นั่งอยู่ในรถ ความเงียบสงบที่มียิ่งทำให้ความรู้สึกมืดมนเข้าครอบคลุมหัวใจของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ วินเอนตัวพิงเบาะรถอย่างคนสิ้นหวัง ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ฉายเข้ามาในหัวของเขาไม่หยุดหย่อน ทำให้เขาถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความรู้สึกรวดร้าวใจ วินพยายามหลับตาลงเพื่อยุติภาพฝันร้ายเหล่านั้นให้ออกไปเสียที

“พี่ครับ ช่วยเปิดเพลงเสียงดังกว่านี้หน่อย” วินร้องทักบอกคนขับรถ ในตอนนี้เขาต้องการให้เสียงเพลงกลบเสียงสะอื้นในใจของเขาให้หมดสิ้นเสีย

เมื่อถึงคอนโดของเขา วินรีบเดินเข้าไปภายในอย่างรวดเร็ว ประหนึ่งกลัวใครจะเข้ามาทำร้ายเขาได้อีก ขณะที่เดินตรงไปยังลิฟต์ของคอนโด รปภ.ที่คุ้นเคยกับวินก็ร้องทักออกมาอย่างเป็นกันเอง “คุณวิน วันนี้กลับคนเดียวเหรอครับ” เสียงร้องทักทำเอาวินถึงกับสะดุ้งสุดตัว หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงมีสีหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี และทักทายกลับ ในเมื่อภาพจำของเขาคงเป็นพวกหิ้วสาวขึ้นห้อง หน้าตาไม่ซ้ำแต่ละวัน แต่ทว่าวันนี้กลับผิดไปจากที่เคย วินทำเพียงพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าตรงไปทันที

ขณะที่ก้าวเข้าสู่ลิฟต์ ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมเขาอีกครั้งพร้อมกับความคิดที่วุ่นวายสับสน ใช่แล้วปกติเขาก็มักจะกลับมาพร้อมกับสาวสวยมากหน้าหลายตาอยู่บ่อยครั้ง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปทุกสิ่งในชีวิตของเขาได้เปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง อย่างที่เขาแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเองสักนิด วินกัดปากตัวเองจนเลือดซึมไหลออกมา ความเจ็บปวดที่เขาได้รับทำให้เขาแทบทนไม่ไหวอีกต่อไป

เมื่อลิฟต์เปิดที่ชั้นบนสุด วินเดินเข้าไปในห้องพักของเขาด้วยความรู้สึกว่างเปล่า วินรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เขาปล่อยให้ประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ความคับแค้นใจที่มีทำให้วินถึงกับหันไปชกกำแพงเพื่อระบายทุกสิ่งที่คับแน่นอยู่ในอกของเขา ความเจ็บที่ได้รับบนมือของเขายังไม่อาจเทียบได้กับความรู้สึกที่อยู่ในใจ เขาชกอยู่อย่างนั้นพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ ก่อนที่จะทรุดตัวลงกองกับพื้นด้วยความอ่อนล้า

วินนั่งนิ่งอยู่เพียงครู่หนึ่ง ก็จะหยัดร่างของตนขึ้นแล้วเดินซวนเซ ก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ

“ไอ้ธีร์...ทำไมมึงทำอย่างนี้กับกู...ทำไม” วินถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างกับทำนบแตก ความอดทนที่มีพังทลายลงไปจนสิ้น หลงเหลือเพียงความอ่อนแอที่เขามีอยู่ วินร้องไห้พร้อมตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงด้วยความคับแค้นใจที่มี ทุกความรู้สึกพุ่งเข้าหาเขาเหมือนคลื่นยักษ์ที่พร้อมจะกลืนกินเขาให้ตายทั้งเป็น

วินร้องไห้อยู่พักใหญ่ แต่ด้วยความเหนื่อยล้าที่มีทำให้เขาเผลอหลับลงไปอีกครั้ง ในค่ำคืนนั้นวินเริ่มมีไข้ขึ้นสูง ชีพจรเต้นเร็วและเนื้อตัวร้อนผ่าวเหมือนไฟกำลังลุกโชนไปทั่วร่างกายของเขา ความเจ็บปวดจากสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกว่าทุกส่วนในร่างกายกำลังถูกบีบอัด เหงื่อเริ่มซึมออกมาจากทุกส่วนของร่างกายของเขา

วินทนทุกข์กับความเจ็บปวดนั้น ฝันร้ายต่าง ๆ เริ่มปรากฏขึ้นมากมาย ในฝันของเขา วินเห็นธีร์ที่กำลังก้าวย่างเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางที่น่ากลัว เขี้ยวใหญ่ยาวที่ปรากฏบนหน้าของธีร์กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ลำคอของเขา ก่อนจะกดฝังจมลงบนผิวนุ่มเข้าไปจนสุด เลือดสดไหลรินออกมาเป็นแนวยาวจนวินต้องยกมือเกาะกุมเอาไว้ ธีร์มองเขาด้วยสายตาสะใจ และหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ในขณะที่วินได้แต่มองตาค้างด้วยสีหน้าแทบไม่เชื่อตัวเอง เขาอ้อนวอนร้องขอความเห็นใจจากธีร์ แต่เสียงนั้นกลับไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดที่มีลดน้อยลงไปได้เลย เขาได้แต่เบิ่งตากว้าง อ้าปากค้าง ร่างทั้งร่างแข็งเกร็งอย่างไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้ วินทำได้เพียงยืนรับความเจ็บปวดที่ไม่มีวันจบไม่สิ้นไปเสียที

วินสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากฝันร้ายที่ปรากฏ เหงื่อที่ไหลท่วมตัวทำเอาเขาถึงกับต้องยกมือขึ้นปาดใบหน้าไปมา วินพยายามหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความตื่นกลัวที่มี ฝันร้ายที่เขาเห็นไม่ต่างกับเรื่องจริงที่เขาต้องประสบพบเจอมาแม้แต่น้อย

วินได้แต่พยายามทำใจให้สงบอีกครั้ง เขาค่อย ๆ ลุกขึ้น ก้าวเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่องรอยทุกอย่างให้หมดไปเสีย