ตอนที่ 8

ตอนที่ 8

โดนลากมาอีกแล้ว

@คอนโดฯ

“ปล่อยได้แล้ว” คนตัวเล็กพยายามบิดแขนตนเองออกจากมือหนา

หลังจากที่มีปากเสียงกันกับอรรถพลได้พักใหญ่ อีกคนก็ยอมยกธงขาวลงให้ก่อนชั่วคราว เนื่องจากมีสายเข้าให้รีบไปจัดการธุระก่อน

ตอนนี้เขาพาแฟนท์กลับมาที่คอนโดฯ ของเขาอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับลากแขนให้เข้ามาถึงห้องนอนส่วนตัวของเขา

ตลอดทางที่มา คนตัวเล็กพยายามคะยั้นคะยอขอกลับบ้าน ทว่าเขากลับไม่ยอมฟัง หนำซ้ำยังเหยียบคันเร่งจนมิด เพื่อให้ถึงที่หมายเร็วที่สุด

เมื่อมาถึงห้องนอนของเขาแล้ว คนตัวโตถึงได้ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ จากนั้นซานก็เดินพลางถอดเสื้อเชิ้ตที่ใส่ทิ้งลงในตะกร้าผ้ามุมห้อง

“นี่! จะถอดเสื้อทำไมเนี่ย” ร่างบางเริ่มโวยวาย ก่อนจะเสมองไปทางอื่น

“ก็มันร้อน อยากอาบน้ำ”

“เฮียจะอาบน้ำแล้วทำไมต้องพาแฟนท์มาที่นี่ด้วย?”

“อุตส่าห์ช่วยนะ ขอบคุณสักคำน่ะ พูดเป็นไหม?” ว่าพลางหันหน้ากลับมามองคนตัวเล็กอีกครั้งหนึ่ง

ตอนนี้ท่อนบนของเขาไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้น ส่วนท่อนล่างก็ใกล้จะหลุดออกจากตัวเขาอีกไม่ช้านี้แล้ว

แฟนท์แอบเหลือบสายตาไปมองร่างสูงอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าตอนนี้เขากำลังถอดกางเกงสแล็คสีดำของตนเองลงไปพร้อมๆ กับบ๊อกเซอร์ที่เขาใส่ไว้ข้างใน

“หยุดนะ! อย่ามาทำลามกแบบนี้” มือเล็กรีบยกขึ้นปิดตาตัวเองทันที เขาพาเธอมาถึงที่นี่เพื่อให้ดูสิ่งที่ไม่ควรจะเห็นแบบนี้เองหรอกเหรอ น่าอายสิ้นดี

“หึ ทำไม? …ไม่อยากเห็น หรือกลัวว่าถ้าเห็นแล้วจะอดใจไม่ไหว?”

“เฮียซาน ขอร้องล่ะ แฟนท์อยากกลับบ้าน”

แกร่ก! มือหนาบิดลูกบิดประตูห้องน้ำค้างเอาไว้

“เธอได้กลับแน่ แต่เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

ปัง!

ว่าจบก็ปิดประตูห้องน้ำลงในทันที โดยทิ้งคนตัวเล็กให้ยืนมึนงงกับคำพูดของเขา

15 นาทีต่อมา…,

ร่างสูงเดินออกมาห้องน้ำด้วยชุดคลุมผืนสีขาวสะอาดตา ทั้งที่เนื้อตัวและเส้นผมยังเปียกชื้นอยู่

ซานเดินมาถึงหน้ากระจกบานใส ที่เป็นโต๊ะเครื่องแป้งของเขาเอง จากนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบไดรเป่าผมออกมา แล้วเดินไปหาคนตัวเล็กที่ตอนนี้นั่งมองการกระทำของเขามาตั้งแต่แรก

“รับไปสิ” มือหนายื่นไดรเป่าผมให้ โดยที่แฟนท์ยังมึนงงอยู่

“อะไร? เฮียเอามาให้แฟนท์ทำไม? แล้วไหนล่ะเรื่องที่บอกจะคุยด้วย”

“เป่าผมให้ก่อน รีบหรอ?”

คงไม่รีบหรอกมั้ง พูดมาขนาดนี้

แฟนท์อดบ่นในใจไม่ได้เลยจริงๆ เขาพูดออกมาได้อย่างไรกัน ทั้งๆ ที่ก็เห็นอยู่ว่าเธอไม่ได้เต็มใจมาที่นี่

“ใช้แค่นี้ไม่ได้?”

“อ่าๆ มาๆ จะรีบทำอะไรก็ทำ” อยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว เฮียซานยังจะลีลาอีก

“หึ ก็แค่นี้”

เมื่อเป่าผมให้เจ้าของห้องเสร็จ จนกระทั่งเขาเองก็แต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ถึงได้พากันออกมานั่งที่โซฟาภายในห้องรับแขกแทน

นอกจากวันนี้ที่แฟนท์ต้องเหนื่อยกับการขายของแล้วยังเจอเฮียอรรถอีก แล้วไหนตอนนี้ยังจะมาปวดหัวกับการโดนลากมาที่คอนโดฯ ของเฮียซานอีก บอกเลยว่าทั้งวันตั้งแต่เช้ายันค่ำของเธอนั้นมันโคตรจะซวย

“มาว่าสิเฮีย แฟนท์รอเฮียพูดนานแล้วนะ”

“ช่วงนี้พี่สาวเธอติดต่อมาไหม?”

“ถามทำไม?” จู่ๆ เฮียซานก็พูดถึงเจ้ฟ้าขึ้นมาซะอย่างงั้น นี่เขาไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่

“ตอบมาเถอะ”

“ไม่ตอบ …จนกว่าจะรู้ว่าถามทำไม”

พรึบ! “นี่!”

ขณะที่แฟนท์กำลังคิดว่าตนเองเป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่นั้น กลับโดนอีกคนพลิกผันสถานการณ์แทน

ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าซานกำลังใช้มือค้ำยันเบาะโซฟา เพื่อใช้กักกันคนตัวเล็กเอาไว้ ก่อนที่เขาจะรีบคล่อมตัวลง ให้หน้าตนเองปะทะกับใบหน้านวลกระจ่างห่างกันเพียงแค่คืบเดียว จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันร้อนผ่าว

“ตอบดีๆ”

“ทำไมทุกคนต้องถามหาเจ้ฟ้าด้วย!” ตอนเธอเก็บกวาดห้องรอพี่สาวตัวเองก็เพิ่งจะรู้ว่าน้องชายของเขาเองก็รู้จักกับพี่สาวเธอ และวันก่อนๆ เฮียฉีก็เคยถามทำนองนี้ว่าพี่สาวของเธอติดต่อมาบ้างไหม แล้วตอนนี้ซานเองก็เป็นเช่นนั้น

“เธอว่าไงนะ? ใครถามหาฟ้าใสนอกจากฉัน” ร่างสูงยกคิ้วขึ้นสูง ขณะที่กำลังสงสัยในคำพูดของอีกคน

“ก็น้องเฮียไงที่ถาม”

“จริงสินะ”

“เจ้ฟ้าเค้าไปทำงานที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่กลับมาจากเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้ว อีกอย่าง… ถ้าเค้ามา เฮียคงเห็น”

“แล้วเค้าเคยบอกไหมว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่?”

“ก็…!” ร่างบางชะงักปากค้างกลางอากาศ ระหว่างที่เพิ่งคิดได้ว่าตนเองไม่ควรบอกในสิ่งที่เขาต้องการ

“ก็อะไร?”

‘เหอะ… ทำไมต้องบอกด้วย ทีเขายังไม่บอกเลยว่าจะรู้เรื่องนี้ไปทำไมกัน’

‘เอ๊ะ… หรือเฮียซานกับเจ้ฟ้าเคยคบกัน’

‘ไม่สิ … ก็ตอนที่เราเพิ่งเก็บกวาดของนอนให้เจ้ฟ้า ยังเห็นมีแต่รูปเฮียฉีเต็มไปหมดเลยนี่นา ไม่มีรูปเฮียซานเลยแม้แต่ใบเดียว’

‘แต่เฮียฉีก็เป็นเพื่อนเจ้ฟ้านี่นา จะมีรูปกันก็คงไม่แปลก’

‘แล้วเฮียซานล่ะ จะมาถามหาพี่สาวเราทำไมกัน?’

“ตกลงจะตอบหรือไม่ตอบ?”

“…” ร่างบางส่ายหน้า

“เธอยังจำรสชาติจูบของฉันได้ไหม…คืนนั้นน่ะ”

“เจ้ฟ้าจะกลับมาอีก 2 อาทิตย์!!”

คราวนี้ร่างบางต้องยอมบอกโดยที่ไม่สามารถเลี่ยงได้

ใบหน้าของเขาห่างจากเธอเพียงแค่คืบ เมื่อคำพูดของเขานั้นได้ผล

“หึ ก็แค่นี้”