พักยกก่อน

“การันต์ มาลูก มากินข้าว พรุ่งนี้ไปไหนไหมลูก” นางอรพิณถามลูกชายคนโตเมื่อเขานั่งลงที่เก้าอี้ 

“มีอะไรเหรอครับแม่ ยังไม่แน่ครับ ก็เข้าบริษัทฯ ปกติ บ่ายๆว่าจะเข้าสวนสักหน่อยครับ”

“ดีแล้วลูก เช้าเข้าบริษัทแทน น้องหน่อย พอดีแม่กับน้องจะไปบ้าน ลุงเปลว ป้าปรางสักหน่อย อาจจะอยู่ถึงค่ำเลย ช่วงนี้แม่กับน้องอาจไม่ค่อยว่างนะลูก การันต์ช่วยดูที่บริษัทฯ กับที่ร้านวัสดุให้แม่หน่อยนะ ส่วนที่ร้านกาแฟ ก็ให้โกศลดูไปก่อน” นางอรพิณกินข้าวไปด้วย พูดไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้หันหน้าไปดูลูกชาย

“เอาเถอะ เดี๋ยวว่างๆ แม่จะเล่าให้ฟัง เอาตามที่แม่บอกล่ะกันนะลูก”

“ครับแม่ “ เขาต้องรับปากซินะ ในเมื่อไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า เขาจะถือว่าเขาไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้ นี่แม่กับน้องเขาเป็นอะไรไป เห็นหน้าเด็กนั่น แค่ได้พูดได้คุยกันนิดหน่อย ถึงกับต้องไปดูแลถึงบ้านเลยเหรอ จะมากเกินไปแล้ว บ้านนั้น ไม่มีคนหรือไงนะ ถึงต้องยกโขยงกันไปดูแล

“ปู่กับย่าเป็นอะไรเหรอครับแม่ ถึงต้องไปบ่อยๆ “ อดไม่ได้อีกตามเคย ก็เขาอยากรู้นี่ เด็กนั่นก็มีปู่กับย่าดูแล แล้วแม่กับน้องเขาทำไมต้องไปด้วย ไม่เข้าท่า

“ปู่เปลวแก่มากแล้วลูก 72 แล้ว ย่าปรางก็ 70 แล้ว ตอนนี้ป้าปรางก็ไม่สบาย ลื่นล้มในห้องน้ำ เพิ่งออกจากโรงพยาบาล เดินยังไม่คล่อง คนแก่อยู่กันสองคนก็ลำบาก นี่หลานสาวเพิ่งมาจากรุงเทพฯ ก็มาเจ็บอีก เห็นบอกว่าลื่นล้ม เมื่อวันที่กลับจากวัดวันนั้นแหละ ได้แผลเย็บไปหลายเข็ม การันต์จำน้องได้ไหมล่ะลูก คนที่หลวงลุงคุยด้วย” 

“นี่คนแก่ก็เจ็บ หลานสาวก็มาเจ็บอีก มีแผลที่ต้นแขน และที่ขา ทำอะไรไม่สะดวกหรอกลูก แม่กับน้องเจอหนูน้ำอบระหว่างทาง เลยพาไปหาหมอ น้องช่วยน้ำอบได้หลายอย่าง อาบน้ำเองยังไม่ได้เลย น่าเป็นห่วงไหมล่ะลูก เด็กผู้หญิง อยู่กับคนแก่ แม่เลยรับอาสาจะทำอาหารไปส่งให้ ช่วงที่หนูน้ำอบ ทำอะไรไม่ถนัด แม่กับบ้านโน้นก็รู้จักสนิทสนมกันดี “

“นี่เห็นว่าโทรศัพท์กับนาฬิกาก็หาไม่เจอ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่กับน้องจะแวะดูสักหน่อย ถ้าไม่เจอก็ต้องหาซื้อใหม่ อยู่แบบไม่มีโทรศัพท์ไม่ได้หรอก เผื่อเป็นอะไรไป ใครจะช่วยได้ทัน เฮ้อ..นี่แม่ว่าจะไม่เล่าแล้วนะ ไหนๆ การันต์ถาม แม่ก็เล่าเลยล่ะกัน”

“ที่ต้นแขนน้องเย็บ 5 เข็ม ที่ต้นขาเย็บ 8 เข้ม แม่ล่ะสงสาร เห็นสภาพตอนจูงจักรยานพังๆ จะกลับบ้าน เลือดก็ไหลเต็มตัว นี่ถ้าแม่กับน้องไม่ไปเจอ เลือดมิไหลหมดตัวหรอกรึ ลูกเขาต่างบ้านต่างเมืองมา ต้องมาเจอแบบนี้ แม่ล่ะสงสารจริงๆเลย คิดดูว่าถ้าพุดกรองเจอแบบนั้น แม่จะทำยังไง” พอได้พูดนางอรพิณก็พูดเสียยาวเหยียด

“เห็นว่าอีกไม่กี่วันก็วันเกิดแล้วนี่ ใช่ไหมพุดกรอง ไหนแม่ขอดูบัตรประชาชนน้ำอบหน่อย ที่แม่ให้ถ่ายรูปไว้ เกิดวันที่เท่าไรนะ อ่อ..แม่จำได้แล้ว เกิดวัน เดือน ปี เดียวกับพุดกรองเลย ใช่ไหมลูก นี่อีกไม่กี่วันนี่ก็จะถึงวันคล้ายวันเกิดแล้วนี่นา เข้าเบญจเพสพอดีเลย ฟาดเคราะห์ไป”

“พุดกลัวอย่างเดียวค่ะแม่ กลัวแผลโดนน้ำ เพราะพุดเห็นแล้วเมื่อวาน ที่น้ำอบอาบน้ำ อาบลำบากมาก คืนนี้สงสัยไข้ขึ้นแน่ๆ พี่การันต์รู้ไหมคะว่า ตอนหมอเย็บแผล ไม่ฉีดยาชาให้เลย น้ำอบโคตรทนอ่ะ ตามตัวก็มีรอยถลอกเต็มไปหมด รอยช้ำเต็มตัวเลย พรุ่งนี้จะลุกไหวรึเปล่า พุดเป็นห่วงจังเลยแม่ “ หญิงสาวหันมามองหน้าผู้เป็นแม่ 

“พุดคิดช้าไปนะคะ ไม่งั้นพุดขอนอนเป็นเพื่อนน้ำอบแล้วล่ะ ถ้าน้ำอบนอนไข้ในห้อง ใครจะดู ย่าปรางก็เดินไม่ค่อยได้ ปูก็แก่มากแล้ว เป็นผู้ชาย คงช่วยอะไรไม่ได้มาก” พุดกรองพูดไปก็มีสีหน้าเป็นกังวลขึ้นมา

“อ้าว อิ่มแล้วเหรอการันต์ กินน้อยจังเลย" นางอรพิณทักลูกชาย เมื่อเห็นเขาวางช้อนลง

“ครับแม่ เดี๋ยวจะขึ้นไปทำงานสักหน่อย ไปก่อนนะครับ” การันต์ลุกจากโต๊ะอาหารแล้วเดินขึ้นไปบนห้องส่วนตัวของเขา อะไรกันนักกันหนา นี่เด็กนั่นเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ เขาเพิ่งรู้ว่าย่าของเด็กนั่น ไม่สบาย หล่อนลงมาจากกรุงเทพฯ เพื่อมาดูแลย่าเหรอเนี้ย แสดงว่าต้องอยู่อีกนาน เป็นอะไรกันนักหนา ทั้งแม่เขา น้องเขา ไหนจะหลวงลุงอีก เอ็นดูเด็กนั่นจังเลย คงฉอเลาะเก่ง ปกติแม่กับน้องเขา ไม่ค่อยจะเอ็นดู หรือพูดคุยกับใครง่ายๆ เด็กนั่นมีอะไรดีนะ ทุกคนไม่เห็นแบบที่เขาเห็น ทำตัวน่ารำคาญ ออเซาะล่ะไม่ว่า แต่ก็มีความอดทนดี เขาได้ยินว่าโดนเย็บแผลแบบไม่ฉีดยาชาเลย แถมแม่กับน้องเขา อาสาทำอาหารไปส่งให้อีก พเน้าพะนอกันเข้าไป 

การันต์เอนหลังพิงกับหัวเตียง เสียงโทรศัพท์เด็กนั่นดังขึ้นมาอีกแล้ว 3 สาย แบตจะหมดแล้วนี่ เขาเดินไปค้นหาสายชาร์ตเก่าๆในกล่อง น่าจะใช้ได้นะ โทรได้โทรไป ถ้าดังอีกครั้งเขาจะรับเอง น่ารำคาญ ดูรึ โทรศัพท์ก็ยังใช้ซัมซุงรุ่นธรรมดามาก เขาเห็นพวกผู้หญิงของเขา ชอบเปลี่ยนโทรศัพท์กันอยู่เรื่อย เดี๋ยวรุ่นนั้นรุ่นนี้ ของเด็กนี่ซัมซุงรุ่นไหนกัน หน้าจอก็ไม่มีการล็อค 

นั่นทำให้เขาสามารถกดและเลื่อนดู ได้ทุกอย่าง รูปเด็กนั่นในโทรศัพท์เยอะมาก รูปสมัยทำงาน แต่งหน้า แต่งตัวด้วยเสื้อผ้า ชุดทำงาน สวย ส่วนมากจะถ่ายคนเดียว กับเพื่อนมีน้อยมาก ตามร้านข้าว ร้านกาแฟ ร้านหนังสือ ถ่ายเองทั้งนั้น มีไม่กี่รูปที่มีคนถ่ายให้ มีแต่รูปเหงาๆ บางรูปก็หน้าเศร้ามาก บางรูปเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้ ตาบวมแดง 

วันรับปริญญา แต่ทำไมหน้าเศร้าจัง เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเลยเหรอ ไม่เห็นมีรูปแฟนเลย นี่เข้าเฟสบุคไว้โดยที่ไม่ออกจากระบบเลยเหรอ ไม่เป็นสาธารณะนี่ มีแต่เพื่อนผู้หญิงทั้งนั้น อินสตราแกรม ก็เปิดให้เห็นแค่เพื่อนๆเท่านั้น ไม่เห็นมีรูปแฟน 

มาอีกแล้ว นี่สายที่ 4 แล้วนะ “สวัสดีครับ “ เสียงปรายสายเงียบไป 

“ฮัลโหล ว่าไงครับ ถ้าไม่พูดผมจะวางแล้วนะ” 

“เอ้อ...น้ำอบไปไหนครับ แล้วคุณเป็นใคร ทำไมใช้โทรศัพท์น้ำอบ” เสียงปรายสายถามเหมือนตะคอก นั่นยิ่งทำให้การันต์รู้สึกสนุก ไหนๆก็ไหนๆแล้ว สวมรอยซะเลย

“คุณเป็นแฟนน้ำอบเหรอ คุณคบกับน้ำอบมานานหรือยัง ผมไม่เคยเห็นน้ำอบคุยกับผู้ชายคนไหน นอกจากผม ทำไมเพื่อนๆ ไม่รู้ว่าคุณคุยกัน แล้วน้ำอบอยู่ไหน ผมขอคุยกับน้ำอบหน่อย อยู่ๆ จะมาหนีหายไปจากผมแบบนี้ไม่ได้นะ ผมจะเลิกกับกุ้ง ผมจะกลับไปคบกับน้ำอบ คุณอย่ามาอำผมเล่นนะ ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะเป็นแฟนน้ำอบ ผมไม่เชื่อ” 

ไอ้เด็กน้อยเอ้ย พูดเสียยืดยาว 

“คุณเข้าใจถูกแล้ว เป็นแฟนกันก็ใช้โทรศัพท์ด้วยกันได้ ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมจะบอกให้นะ ทีหลังอย่าโทรมาอีก อย่ามายุ่งกับคนของผม ถ้าไม่เชื่อ แล้วจะหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะ ทีหลังไม่ต้องโทรมาอีก แค่นี้นะ”

“การันต์ตัดสาย แล้วทำการ ปิดกั้นเบอร์นี้ทันทีเหมือนกัน เสร็จแล้วเขาก็เหวี่ยงโทรศัพท์ทิ้งไปปลายเตียง “ อยากมาขึ้นเสียงกับเขาก่อนทำไม 

“ชายหนุ่มล้มตัวลงนอน สายตาก็บังเอิญไปเห็นนาฬิกา ข้อมือ ยังมีเศษโคลนอยู่เลย เขาใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดเอาคราบโคลนออก ใช้นาฬิกาแพงซะด้วย ราคาไม่ใช่ถูกๆ เลย ที่สำคัญเป็นของแท้ ดีให้คิดว่าหายไป อยากรู้นักว่า ถ้าไม่เจอ ของสองอย่างนี้ เด็กนั่นจะทำหน้ายังไง เขารู้สึกสบายใจ อยากแสดงกิริยาไม่ดีกับเขาก่อนทำไม เอาเถอะช่วงนี้เขาจะนิ่งไว้ก่อน อย่าให้มีโอกาสล่ะกัน เจอกันอีกแน่ 

การันต์นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไป ไม่นานเขาก็หลับสนิท รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง