ยังไม่สะใจใช่ไหม

บ้านทรงทันสมัยหลังใหญ่ ที่ซ้อนตัวอยู่ในร่มไม้ ต้นไม้หลากหลายชนิด ทั้งที่ปลูกมาตั้งแต่สมัยปู่ย่า ก็ยังคงอยู่ และมีบางส่วนที่ปลูกขึ้นมาใหม่ ไหนจะไม้ดอก ต่างๆอีก ทำให้รอบบริเวณบ้านร่มรื่น บ้านหลังนี้อาศัยอยู่ 4 คน นายเก่งกาจ ผู้เป็นพ่อ นางอรพิณ แม่ การันต์ และพุดกรอง และมีพ่อบ้าน แม่บ้าน เป็นสามีภรรยากัน อยู่บ้านหลังเล็กๆ อยู่เลยเข้าไปในสวน

ครอบครัว กัมปนารถนรากร มีธุรกิจสวนปาล์ม สวนยาง บริษัทรับเหมาก่อสร้าง ขนาดใหญ่ที่สุดในอำเภอนี้ เมื่อมี บริษัท รับเหมาก่อสร้าง แน่นอนก็ต้องมีร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างด้วย 

การันต์เป็นลูกชายคนโต นิสัยเขาอาจจะเหมือนปู่ และลุง ที่บวชเป็นะพระที่เขาเรียกหลวงพ่อ อดีตปู่เขาเป็นนักเลง ไม่ยอมคน กว้างขวาง เกเรสุดๆ ซึ่งหลวงลุงเหมือนก็เหมือนปู่มาก นักเลง ไม่ยอมคน เกเร ใจร้อน เอาแต่ใจ ไม่ชอบคนขัดใจ พวกญาติๆ บอกว่าเขาได้ปู่ ได้ลุง เขาไม่สนใจหรอก แต่งานที่เขาดูแล เขาก็ไม่เคยทำให้เสีย เรื่องนิสัยนักเลง เขาเลิกไปนานแล้ว แต่เรื่องไม่ยอมคน เขาก็เหมือนเดิม อย่าได้มาเอาเปรียบ และรังแกเขาล่ะกัน เขาไม่เก็บไว้ดูเล่นหรอก การันต์จบวิศวะ มหาวิทยาลัยชื่อดัง ที่กรงุเทพฯ 

การัตน์เนื้อหอมมาก หน้าตาเขาหล่อเข้ม เหมือนคนใต้ทั่วไป ทั้งฐานะ และหน้าตา ทำให้มีทั้งสาวใหญ่ สาวน้อย มาชอบเขามากมาย แต่เขาก็ยังไม่ถูกใจ เขาคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา และที่สำคัญ ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลย และผู้หญิงที่เคยคบกับเขา บางคนก็ทนเขาไม่ได้ พวกที่มานอนกับเขา แล้วจะให้เขาส่งเสีย ไม่มีทาง เขาต้องตกลงก่อน ไม่ผูกพัน จบแล้วก็จบ ไม่วุ่นวายกับบ้านเขา 

เพราะนิสัยเขาเป็นแบบนี้ ทำให้พวกผู้ชายที่จะเข้ามาจีบพุดกรองน้องสาว ต้องคิดหนัก ถ้าจะมาเล่นๆ ไม่ทาง และไม่มีโอกาสที่จะได้ใช้เวลาแบบนั้น ใครที่จะเข้ามาหาน้องเขา ถ้าผ่านเขาไปได้ถือว่าโอเค แต่ยังไม่มีใครสักคน พุดกรองเองก็ไม่รีบ ทำให้ไม่มีปัญหา

"แม่คะ พุดไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเจอกันที่โต๊ะอาหารนะคะแม่" พุดกรองเดินเข้าห้องไปแล้ว แต่นางอรพิณยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ในห้องรับแขก ทำไมใจนางคิดถึงแต่หน้าหนูน้ำอบนั่น ไม่รู้ผูกพันกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อเช้าเจอที่วัด นางก็รู้สึกเอ็นดูอยู่แล้ว ยิ่งมาเห็นว่าเจ็บแบบนี้ ยิ่งห่วง สุดท้ายนางก็เข้าห้อง อาบน้ำแต่งตัวใหม่ เพื่อเตรียมตัวกินข้าวเย็น 

การัตน์ เลี้ยวรถเข้าบ้าน เขาจอดรถต่อท้ายรถกระบะ จักรยานเด็กนั่นนี่นา สงสัยพุดกรองลืมเอาลงแน่ๆ เลย เขาเดินเลยเข้าประตูบ้านไปอย่างไม่สนใจ

“การันต์ มากินข้าวเย็นด้วยกันนะลูก แม่จะรอ" นางอรพิณร้องลูกชาย เมื่อเห็นเขาก้าวเข้ามาในบ้าน”

“ครับแม่ เดี๋ยวผมขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ เปียกฝนมา”

“พ่อไปไหนคะแม่ “

“ไปงานลูก ลูกค้าเก่าของพ่อ เห็นว่ามีงานทำบุญหรืออะไรสักอย่างแม่ก็จำไม่ได้ คงกลับดึก เรากินกันก่อนเถอะลูก แม่เริ่มหิวแล้ว เมื่อกลางวันได้แค่ขนมปังกับนมที่ร้านเอง"

“เห็นกับข้าวแล้วคิดถึงน้ำอบนะคะแม่ พรุ่งนี้แม่จำทำอะไรไปส่งบ้านโน้นบ้างเหรอคะ”

“แม่ว่าจะทำสักสองสามอย่างนะลูก เห็นหนูน้ำอบแล้วก็สงสาร ไม่รู้เป็นไรแม่ถูกชะตากับหนูอบจังเลย เหมือนเคยรู้จัก เหมือนเคยเห็นที่ไหน แม่ก็ไม่รู้นะ มันรู้สึกผูกพันยังไงก็ไม่รู้ แม่บอกไม่ถูกเลย” นางอรกพิณคิดแบบนั้นจริงๆ

“พุดก็เหมือนกันค่ะแม่ วันที่เจอน้ำอบครั้งแรก ก็รู้สึกถูกชะตามาก เหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน เป็นคนแรกที่พุดอยากพูดคุยด้วย และพอได้พูดคุย น้ำอบก็นิสัยน่ารักนะคะแม่ พุดถูกชะตามาก”

“นี่บ้านโน้นต้องลำบากมากเลยนะคะ ปู่กับย่า ก็แก่มากแล้ว ย่าก็ยังเดินไม่แข็งแรง แถมน้ำอบมาเจ็บอีก เป็นแผลที่ต้นแขน กับต้นขา อาบน้ำลำบากมากเลยค่ะ นี่ดีนะคะ ที่พุดช่วยสระผมให้ ถ้าปล่อยให้อบทำเอง ไม่รอดแน่ค่ะ นี่พุดคิดว่าพรุ่งนี้ จะหาซื้อพลาสติกที่เขาใช้รัดเฉพาะตรงที่เป็นแผลไปให้น้ำอบใช้นะคะแม่ พุดกลัวแผลถูกน้ำ เดี๋ยวหายช้าอีก"

“งั้นพรุ่งนี้จะใช้อะไรบ้างก็จดๆไว้นะลูก เผื่อได้ออกไปซื้อ แล้วนี่หนูน้ำอบมีโทรศัพท์ไหม แม่ก็ลืมขอเบอร์ ปู่กับย่า จะโทรถามข่าวสักหน่อย"

“โทรศัพท์น้ำอบ กับนาฬิกาหล่นหายตอนลื่นล้มค่ะแม่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ พุดจะแวะไปดูค่ะ” 

“เออเนาะ เลยติดต่ออะไรไม่ได้เลย คืนนี้น้ำอบคงปวดแผลน่าดู เย็บไปตั้งหลายเข็ม กี่เข็มนะลูกพุดกรอง”

“ที่ต้นขา 8 เข็ม ต้นแขน 5 เข็มค่ะแม่ เป็นข้างเดียวกันซะด้วย แย่จังเลย นี่ไม่รวม รอยฟกช้ำดำเขียวอีกนะคะ พรุ่งนี้คงช้ำระบบไปทั้งตัวแน่ๆเลย พุดว่า “

“เฮ้อ...เวรกรรม ทำไมเคราะห์ร้ายจัง นี่โชคดีนะที่เราไปเจอ ไม่งั้นลูกเขาคงเลือดไหลหมดตัวแน่ๆแม่ว่า มาต่างบ้านต่างเมือง ยังมาเจอเรื่องแบบนี้อีก ดีที่หัวไม่กระแทก แม่ไม่อยากคิดเลยว่า ถ้าน้ำอบล้มหัวกระแทก แล้วสลบไป มันจะเป็นยังไง ” นางอรพิณ พูดบ่นไป ด้วยความสงสาร

“น้ำอบเข้มแข็งอดทนมากเลยนะคะแม่ ตอนหมอเย็บแผล หมอไม่ฉีดยาชาเลยอ่ะ เย็บสดๆ ถ้าเป็นพุด คงร้องลั่นอนามัยไปแล้ว น้ำอบเก่งมากเลย แม่คะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลองดูสักวันไหมคะ ว่าน้ำอบอาการจะเป็นยังไงบ้าง ถ้าไม่ไหวจริง พุดขอไปนอนเป็นเพื่อนน้ำอบได้ไหมคะแม่ เผื่อจะได้ช่วย หยิบจับอย่างอื่นได้บ้าง หรือเราจะพาน้ำอบไปนอนที่โรงพยาบาลดี”

“งั้นรอดูพรุ่งนี้เช้าล่ะกันนะคะ กินข้าวเถอะค่ะแม่ ทำไมพี่การันต์ลงมาช้าจัง”

“เห็นว่าเปียกฝน คงสระผมด้วยมั้งลูก เดี๋ยวคงลงมา เราก็กินไปก่อนล่ะกัน แม่หิวแล้ว”

สองแม่ลูกไม่รู้หรอกว่า การันต์ลงนานแล้ว แต่เขาเสียมารยาทแอบฟัง แม่กับน้องคุยกัน นี่เด็กนั่น เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอเนี้ย ฟังแล้วเขาก็อดใจหาย ถามว่าสะใจไหม เขาไม่ได้ตั้งใจให้เจ็บมากขนาดนี้นี่ พลาดเอง ไม่ระวัง รู้ว่าแรงสู้เขาไม่ไหว ยังอุตสาห์ยื้ออยู่นั่น สมน้ำหน้า อีกแล้วเขาก็ยังหงุดหงิดเหมือนเดิม ยิ่งแม่กับน้องเขาแสดงออกว่า เป็นห่วงเด็กนั่น อย่างออกหน้าออกตา เขาก็เริ่มโมโหขึ้นมาอีกรอบ ไม่ต้องเอาหรอก โทรศัพท์กับนาฬิกา ปล่อยให้ติดต่อใครไม่ได้แบบนั้นแหละ ดีแล้ว