เจ็บหนัก

“ใครมา ฝนตกหนักขนาดนี้” ปู่เปลวเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นรถกระบะมาจอดหน้าบ้าน ใจของชายชราเริ่มไม่ดี เขารู้สึกไม่ดีตั้งแต่เช้าแล้ว แต่เห็นว่าเป็นความตั้งใจของหลานสาว ที่อยากไปทำบุญ ก็เลยไม่อยากขัด ได้แต่เภาวนาไม่ให้เกิดเหตุร้ายขึ้น

"รถคุ้นๆนะย่า" ชายชรากดรีโมทเปิดประตู 

“อ้าวนั่น แม่อรพิณกับลูกนี่ มาได้ยังไงกัน เอ๊ะ....”

“ใจเย็นๆ ย่านิ่งไว้นะ นิ่งไว้” ปู่เปลวหันมากำชับภรรยา ไ่ม่มีอะไรแล้ว หลานเรากลับบ้านแล้ว แค่รอดูว่ามากหรือน้อย

“สวัสดีค่ะลุงเปลว ป้าปราง ฉันพาหนูน้ำอบมาส่งจ๊ะ พอดีเจอกลางทาง จักรยานลื่นล้ม เลยพาไปทำแผลที่อนามัยมาแล้วจ๊ะ “ นางอรพิณ และพุดกรอง ยกมือไหว้ และรีบบอกเจ้าของบ้านทั้งสองคน ถึงการมาของนางและลูกสาว

"พุดกรอง ช่วยประคองน้ำอบลงมาทีลูก พาขึ้นบ้านเลย เดี๋ยวค่อยมาเอารถจักรยานลง"

“ไหว้พระเถอะ แม่อรพิณ มาๆเข้ามาก่อน โอ้ย...น้ำอบเอ้ย ทำไมเป็นแบบนี้นะลูก ดูซิมอมแมมไปหมดเลย ปลอดภัยๆนะลูกนะ แม่พุดกรอง ย่าวานพาน้ำอบไปที่ห้องทีลูก ไปๆล้างเนื้อล้างตัว” ใจของหญิงชราหล่นวูบ สงสารหลาน นางช่วยหลานสาวได้ไม่มาก เพราะร่างกายไม่สมบูรณ์ ถ้าหากไม่ล้มเจ็บ หญิงชราอ่านช่วยหลานสาวได้มากกว่านี้

“เอ่าแม่อรพิณนั่งๆ ขอบใจมากนะที่เป็นธุระพาน้ำอบไปหาหมอ นี่ป้ายังคุยกับลุงเลย ว่าน้ำอบคงหลบฝนอยู่ที่วัด น่าจะรอฝนหยุด ถึงจะกลับบ้าน ไม่คิดว่าจะเกิดอุบัติเหตุได้ ปู่จะออกไปรับ ช่างเขาก็ยังไม่เอารถมาส่ง เลยลำบากแม่อร กับลูกเลย ขอบใจมากนะแม่ ถ้าไม่เจอกัน ป่านนี้หนูอบคงยังไม่ถึงบ้านแน่ๆ เลย ” 

“พอดีฉันกลับจากวัดจ๊ะ ไม่เห็นตอนเขาลื่นหรอก มาเจอตอนที่เขากำลังจูงจักรยาน จะกลับบ้าน เห็นเลือดไหล เลยพาไปหาหมอที่อนามัย ปลอดภัยแล่วล่ะคะ หมอเย็บแผล และให้ยามากินแล้ว ลุงกับป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

“โชคดีนะที่แม่อรกับหนูพุดกรองมาเจอ ไม่งั้นคงได้ตากฝนจนถึงบ้านแน่ๆ ขอบใจอีกครั้งนะแม่” ย่าปรางขอบอกขอบใจนางอรพิณเสียยกใหญ่

“เห็นว่าป้าไม่ค่อยสบายเหรอจ๊ะ ฉันพูดคุยกับหนูน้ำอบเลยเพิ่งรู้ ก็ว่าแล้ว ไม่เห็นไปวัดเลย หายไปทั้งสองคน”

“ป้าเขาลื่นล้มในห้องน้ำ แต่ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะ กำลังฝึกเดินอยู่ วันนี้ก็ดีขั้นมาก อาการอย่างอื่นก็ปกติแล้วล่ะ ไม่มีอะไรน่าห่วง”

ปู่เปลว พูดคุยกันนางอรพิณ

“นี่ก็ได้น้ำอบนี่แหละมาคอยดูแลทุกอย่าง ” 

“แม่รอสักหน่อยนะคะ เดี๋ยวพุดพาน้ำอบเข้าไปล้างตัวก่อน อาบเองไม่น่าจะไหว เดี๋ยวแผลโดนน้ำ”

พุดกรองประคอง น้ำอบเดินเข้าห้องพักส่วนตัว

“น้ำอบไหวไหม เอ่านี่ผ้าถุง เดี๋ยวพุดเอาเก้าอี้วางให้นะ ต้องสระผมแล้วล่ะ โคลนทั้งนั้นเลย มาๆ พุดสระให้ ไม่งั้นไม่เสร็จง่ายแน่ๆเลย “

พุดกรองจัดการเตรียมเก้าอี้ให้น้ำอบนั่ง

“ขอบใจนะพุดกรอง “น้ำอบพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ยังมีอาการสะอื้นให้เห็น

สองสาวใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมง กว่าจะสระผมเสร็จ น้ำอบอาบน้ำเอง ซึ่งก็ไม่สะดวกนัก 

“ค่อยยังชั่วหน่อย ขอบใจนะพุดกรอง ถ้าไม่ได้เธอ ฉันต้องลำบากแน่ๆ เลย” กรรณญาวีร์ขอบใจพุดกรอง ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน คนพี่ใจร้ายมาก ส่วนแม่กับน้อง ใจดี เอื้อเฟื้อ ต้องแยกให้ออกนะน้ำอบ อย่าเหมารวม หญิงสาวคิดในใจ เรื่องนี้จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ โดยเฉพาะปู่กับย่า

พุดกรอง ประคองน้ำอบเดินออกมาจากห้องส่วนตัว ให้มานั่งพักที่โซฟาไม้ตัวใหญ่ 

“สบายตัวแล้วนะลูก น้ำอบ โถ...แม่คุณ เดี๋ยวกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว ต้องรีบกินยาแก้ปวดนะลูก ตากฝนด้วย ไหนจะระบมแผลอีก เดี๋ยวจะไปกันใหญ่ เฮ้อ...” นางอรพิณถอนหายใจเสียงดัง ก็นางเอ็นดูของนาง ยิ่งเห็นเจ็บแบบนี้แล้วยิ่งสงสาร 

กิริยาของนางอรพิณ ไม่รอดพ้นไปจากสายตาของ สองสามีภรรยา เจ้าของบ้าน 

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันให้พุดกรองมารับน้ำอบไปล้างแผลนะคะ ลุง ป้า เห็นว่ารถยังซ่อมไม่เสร็จใช่ไหม ไม่ต้องเกรงใจนะ พุดกรองมาได้ ไม่ได้ติดปัญหาอะไร” นางอรพิณรีบบอก สองสามีภรรยา

“น้ำอบขอบคุณนะคะคุณป้า กรรณญาวีร์” ยกมือไหว้ขอบคุณ

“เล็กน้อยลูก อย่าคิดมากเลย เรื่องอาหารการกินก็เหมือนกันนะ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวป้าจัดการเอง ช่วงที่หนูบาดเจ็บ ฉันขอมาส่งกับข้าวนะคะ ลุง ป้า อย่าเกรงใจเลย ฉันเต็มใจ “

“ถ้าเป็นความประสงค์ของแม่อร ฉันก็ไม่ขัดหรอก “ ย่าปรางเอ่ยขึ้น 

สองแม่ลูกอยู่พูดคุย สักพักใหญ่ พอดีกับที่ฝนเริ่มซา ก็ขอตัวกลับไป ก่อนกลับนางอรพิณยังเข้ามาลูบหัวลูบไหล่ น้ำอบ ให้รีบกินข้าว กินยา

“ฉันกับลูกขอตัวนะคะ พรุ่งนี้สายๆ จะมาใหม่ค่ะ “ สองแม่ลูกยกมือไหว้ลาเจ้าของบ้าน 

“เจอกันพรุ่งนี้เช้านะ น้ำอบ พุดจะรีบมาแต่เช้าเลย ไปก่อนนะ”

สามคน นั่งมองสองแม่ลูก ขับรถออกไปจากบริเวณบ้าน หายลับไปกับสายฝน ที่เหมือนจะลงมาอีกอย่างหนัก ภาคใต้ช่วงนี้ฝนฉุกจริงๆ

"อ้าว...สงสัยพุดกรองลืมเอาจักรยานลงให้ค่ะ" น้ำอบพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าพุดกรองขับรถออกไปเลย ไม่ได้ยกจักรยานลงให้

“ไม่เป็นไรหรอกลูก หนูพุดคงลืมจริง ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คงเอากลับมาเหมือนเดิมแหละ น้ำอบไหวไหมลูก กินข้าวกันก่อนไหมเรา เดี๋ยวจะได้กินยา นี่ย่าทำแกงไตปลาของชอบไว้รอหลาน เห็นซื้อของมาเหมือนจะทำ ย่าเลยจัดการแล้วล่ะลูก” 

“ลำบากย่าจังเลยค่ะ ยังไม่แข็งแรงดีเลย ต้องมาลำบากทำโน้นทำนี่อีก”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก ปู่เขาก็ช่วยย่าได้ ย่าไม่ได้เดินไปไหนมาไหน เอามานั่งทำตรงนี้ เวลาปรุงปู่เขาก็เอาไปปรุงที่เตา ไม่ลำบากหรอกลูก กินข้าวแล้วก็กินยานะลูก จะได้นอนพักผ่อน”

“ได้ค่ะย่า งั้นน้ำอบขอตัวไปนอนก่อนนะคะ เริ่มง่วงแล้วค่ะ ยาหมอนี่แรงจังเลย “ 

“ไปๆ ลูก ไปพักผ่อนเถอะ ทั้งวันแล้ววันนี้” ปู่เปลวบอกหลานสาว เขามองตามร่างของน้ำอบไปจนหญิงสาวปิดประตูห้องนอน

“ฟาดเคราะห์ไป น้ำอบเอ้ย นี่ดีนะที่แม่อรกับลูกสาวผ่านมาเจอ ไม่งั้นคงได้เสียเลือดเยอะแน่เลย สงสารหลานจังเลย ทำใจให้สบายนะย่า อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ดีแล้วที่เป็นแค่นี้" สองสามีภรรยามองหน้ากันนิ่ง ต่างคนต่างเงียบไป 

“ เดี๋ยวปู่เข้าไปสวดมนต์ก่อนนะ ย่านอนไปก่อนเลย”