หลานรัก

หญิงสาวเดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เข้าไปตามถนนคอนกรีต ประมาณ 50 เมตรก็ถึงประตูเหล็ก หน้าบ้านไม้หลังใหญ่ มีป้ายเขียนว่า บ้านสุนทรธรรม ข้างในเป็นบ้านปูนแบบทันสมัยหลังใหญ่ ปลูกอยู่บนเนินดิน ดูเด่น เดิมบัานหลังเก่าเป็นบ้านใหม่โบราณชั้นเดียว แต่ด้วยปู่กับย่า อายุมากแล้ว ไม่มีคนดูแล อยู่กันแค่ 2 คน ท่านทั้งสองเลยตัดสินใจสร้างใหม่ ให้สดวกสบายสำหรับคนแก่อยู่ เดิมอยู่กันหลายคน นายเปลว และนางปราง สุนทรธรรม ผู้เป็นปู่และย่าของ กรรณญาวีร์ ลูกๆ ทั้ง 3 คน แยกย้ายกันไปทำมาหากินหมด ไม่มีใครมาอยู่เป็นเพื่อนเลย แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ได้เรียกร้องว่า ต้องให้ลูก หลาน คนไหนมาอยู่ดูแล ท่านทั้งสองอยู่ได้สบายๆ

หญิงสาวมาที่นี่บ่อยเมื่อสมัยเป็นเด็ก พ่อกับแม่ทำงานไม่มีเวลาดูแลเธอ ท่านทั้งสองก็จะส่งให้น้ำอบมาอยู่กับปู่และย่า แต่พี่สาวคนโต กับน้องชายคนเล็ก พ่อกับแม่ให้เรียนพิเศษช่วงเวลาที่ปิดเทอม เด็กๆ น้ำอบไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเมื่อเธอมาอยู่กับปู่และย่า กลายเป็นว่า ย่าเป็นคนส่งให้เธอเข้าไปเรียนพิเศษในเมืองเอง ทดแทนที่พ่อกับแม่เธอ ไม่ค่อยสนใจ แต่น้ำอบก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จริงๆ เธอชอบมาอยู่ที่นี่ เพราะสงบและเงียบดี

ปู่กับย่าชอบไปวัด ถือศีลทุกวันพระ นั่นทำให้น้ำอบไปด้วยตลอดสมัยเด็กๆ แถมทั้งคู่ยังชอบท่องเที่ยว แม้ว่าจะอายุมากแล้วก็ตาม น้ำอบก็จะคอยติดตามท่านทั้งสองไปด้วยตลอดเวลา ปู่กับย่าเป็นข้าราชการครูเกษียณ แต่บ้านปู่พื้นฐานครอบครัวร่ำรวยอยู่แล้ว ปู่เป็นลูกคนเดียว ทรัพย์สมบัติทั้งหมดจึงไม่ไปไหน ถึงปูกับย่าจะมีฐานะพอมีพอกิน ก็ไม่เคยโอ่อวดอะไร กลับอยู่แบบสมถะ ไม่เบียดเบียนใคร

ทรัพย์สินก็แบ่งให้ลูกๆ ซึ่งก็มีเพียงแค่ 3 คน ท่านแบ่งให้เท่าๆ กัน เหลือเก็บไว้ใช้กินเลี้ยงตัวเองพออยู่ได้สบายๆ ไม่เดือดร้อนใคร ลูกหลานคนอื่น ไม่ค่อยกลับมาหาปู่กับย่ามากนัก นอกจากน้ำอบ ทุกปิดเทอมตั้งแต่ประถม 4 พ่อกับแม่ก็ส่งเธอมาอยู่ที่นี่แล้ว มีแค่ช่วงที่น้ำอบทำงาน ถึงไม่ค่อยมีเวลา แต่หยุดเทศกาลเมื่อไหร่ เธอก็เป็นต้องกลับมาที่นี่ตลอด

หญิงสาวกดออดหน้าประตูบ้าน ไม่นานประตูเหล็กก็เลื่อนออก ผ่านการกดรีโมทจากในบ้าน กรรณญาวีร์ลากกระเป๋าเข้าบ้าน แค่นี้ก็รู้สึกอบอุ่นมาก เหมือนกลับบ้านเก่า

“น้ำอบเหรอลูก มาๆ เข้าบ้านเราลูก “ย่าเขารออยู่ ปู่คิดว่าหนูจะมาถึงต้ังแต่เมื่อวานแลัว ว่าจะโทรหาก็ลืม

ปู่เปลว เดินออกมารับหลานสาวคนโปรด ถึงจะอายุ 72 ปีแล้ว แต่ก็ยังดูแข็งแรง รูปร่างสูงใหญ่ ผิวเข้ม เหมือนคนปักษ์ใต้ทั่วไป หน้าตายังมีเค้าของความหล่อเหลา สมัยเป็นหนุ่มปู่เปลวหน้าตาดีมากถึงตอนนี้ก็แข็งแรงมาก เพราะออกกำลังกายทุกวัน เข้าสวน รดน้ำต้นไม้ ปลูกผัก ตามประสา

“ปู่ขา ย่าขา สวัสดีค่ะ น้ำอบมาถึงแล้วค่ะ” กรรณญาวีร์ ส่งเสียงมาแต่ไกล

หญิงสาวก้มลงกราบที่ตัก ของปู่เปลว ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ และไปกราบย่าปราง ที่นั่งอยู่บนเตียงไม้ตัวใหญ่

“ไหว้พระเถอะลูก ย่าดีใจนะที่น้ำอบ ยอมลงมาอยู่กับย่า ยังคิดอยู่เลยว่าหนูต้องทำงานหรือเปล่า”

“น้ำอบ ลาออกจากงานแล้วค่ะย่า หยุดอยู่บ้านได้สักพักแล้ว คิดไว้ว่าอยากหางานที่ต่างจังหวัดทำ แต่ยังไม่ได้เริ่มหานะคะ มาอยู่กับปู่กับย่าก่อน ให้ย่าหายดีแล้ว อบค่อยหางานใหม่ค่ะ”

“ดีแล้วล่ะลูก ปู่ก็ดีใจ โล่งใจด้วยที่เป็นน้ำอบมา ถ้าเป็นคนอื่น คงต้องมาปรับมาจูนกันใหม่ แต่อย่างว่าล่ะ อบเหมาะสมที่สุดแล้วลูก อย่าเบื่อคนแก่ล่ะกัน” ปูเปลวแซวหลานคนโปรด ชายชรายอมรับว่าเอ็นดูหลานสาวคนนี้มากกว่าหลานคนอื่น

“อบไม่มีวันเบื่อปูกับย่าหรอกค่ะ ไม่มีวันแน่นอน ปู่กับย่าไม่ต้องกลัวนะคะ น้ำอบเต็มใจมากๆ ค่ะ” หญิงสาวพูดให้ปู่และย่าสบายใจ ซึ่งเธอก็คิดแบบนั้นจริงๆ

“เอาล่ะ ๆ น้ำอบเอาของไปเก็บในห้องเถอะลูก ห้องเดิมของหนูนั่นแหละ อาจจะต้องทำความสะอาดบ้างนะลูก ตั้งแต่หนูไปแล้ว ปู่กับย่าก็ไม่ได้เข้าไปทำความสะอาดเลย ปล่อยไว้เหมือนเดิมทุุกอย่าง อาบน้ำพักผ่อนให้สบายเลยนะหลาน เดี๋ยวค่อยออกมากินข้าวกัน เออ...วันนี้ดีจริงๆ เราคงเจริญอาหารกันนะย่า หลานมาแล้ว"

ชายชราเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ และโล่งใจ ลำพังสองตายายอยู่ด้วยกัน ต่างคนต่างแก่ ก็ลำบาก ตาก็มองไม่ค่อยเห็น หยิบจับอะไรก็ช้าไปหมด ขับรถขับราก็ช้า มีหลานมาอยู่ด้วย น่าจะสะดวกสบายหลายอย่าง