บทที่ 3

ห้องเรียน ม. 6/1 เทอมหนึ่ง

เวลาผ่านไปเร็วเสมอ ตอนนี้ฉันเรียนอยู่มอหกแล้ว เป็นรุ่นพี่ใหญ่สุดของโรงเรียน เราเพิ่งแข่งกีฬาสีไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา สนุกมากเลย มีอะไรให้ทำเยอะมาก

ไม่น่าเชื่อว่าอีกไม่ถึงปีพวกเรากำลังจะเรียนจบกันแล้ว กลัวจัง กลัวสอบไม่ติด กลัวไม่ได้เรียนกับผา

“ปลาย เราเลิกกับน้ำปั่นแล้วนะ” เขาบอกฉันในวันที่พวกเรากำลังนั่งวาดภาพวิชาศิลปะ

“ทำไมถึงเลิกกันล่ะ”

“ต่างคนต่างไม่มีเวลา อีกอย่างน้ำปั่นเขาจะไปเรียนต่อต่างประเทศ เขาอยากให้เราไปด้วย แต่เราอยากเรียนที่ไทย” เสียงของผาค่อนข้างเศร้า พลางซบหน้าลงบนโต๊ะเรียน เขาเอียงหน้ามาทางฉันที่กำลังนั่งวาดภาพอย่างไม่มีสมาธิ

“อย่าเสียใจไปเลย คิดว่าแยกย้ายกันไปเติบโต” เสียงของฉันเศร้าเล็กน้อย แต่ในใจกำลังโห่ร้องด้วยความดีใจ คงถึงเวลาของฉันแล้ว

“ปลายว่าเราไปเรียนต่อเมืองนอกดีไหม”

“...”  ฉันรู้ตัวว่าตัวเองกดดินสอที่วาดรูปแรงเกินไปจนมันหัก ถ้าผาไปเรียนเมืองนอก แล้วฉันจะได้เจอเขาอีกเมื่อไร

“เราไม่ไปหรอก ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น เราไปเรียนเมืองนอกแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนปลาย” ผาใช้มือข้างซ้ายเท้าแขนและวางหัวเขาบนฝ่ามือนั้น เขามองหน้าฉันตลอดเวลา

“อยู่กับปลายดีกว่าเนอะ” ฉันตอบออกไปอย่างที่ใจคิด ถึงน้ำเสียงจะออกแนวขี้เล่นหน่อย ๆ

“เดี๋ยวไม่มีคนติวให้ปลาย” ผาว่าก่อนเอื้อมมือยีผมฉันเล่น ก็เป็นเสียอย่างนี้ น่ารักขนาดนี้ แสนดีไม่มีใครเกิน แล้วจะไม่ให้หลงได้ไง ใจละลายติดเก้าอี้เป็นหมากฝรั่งแล้วเนี่ย

ม.6 เทอมสอง

พอผาเลิกกับน้ำปั่น ฉันคิดว่ามันคงถึงเวลาของฉันสักทีสินะ แต่เปล่าเลย มันยังไม่ถึงเวลาของฉัน

ช่วงนี้เป็นช่วงที่พวกเราอ่านหนังสือกันหนักมาก เตรียมตัวสอบเตรียมตัวยื่นคะแนนในมหาวิทยาลัยที่อยากเรียน อาจารย์ที่โรงเรียนพยายามอัดวิชาเรียนให้มาก เพราะกลัวว่านักเรียนจะสอบต่อในระดับมหาวิทยาลัยไม่ได้

ตอนนี้พวกเราเลยเรียนหนักมากในห้องเรียนปกติ หลังเลิกเรียนกลับหนักกว่าเดิมหลายเท่า โดยเฉพาะผา เขาทั้งเรียนพิเศษทั้งติวตัวต่อตัว รู้เลยว่าเขาอ่านหนังสือหนักมาก  

ฉันแทบไม่ได้เจอผาเลย ถ้าที่นั่งเราไม่ติดกัน ฉันคงแทบไม่ได้เจอเขา ตอนผามาถามฉันน่าจะบอกว่าไม่ต้องเรียนหรอกหมอ ดูสิ ยังไม่ทันได้เรียนเลย ยังหนักขนาดนี้แล้ว ถ้าเขาเรียนจริงจะไม่หนักกว่านี้อีกเหรอ

แต่ก็เอาเถอะ เมื่อเป็นความฝันของเขา อนาคตแฟนอย่างฉันต้องสนับสนุนเขาให้เต็มที่  

“ผา เราเอามาฝาก” ซุปไก่สกัดที่ใครต่อใครว่าดี ฉันหิ้วมาฝากเขาประจำ

“ปลายไม่ต้องซื้อมาบ่อย เราเกรงใจ”

“เกรงใจอะไรกันผา ปลายทำดีหวังผล”

“หืม..” หน้าตาของผาแทบสำลักซุปไก่

“แหมผา เราแค่จะบอกว่าถ้าผาพอมีเวลาติวให้ปลายหน่อย” นี่ไง ทำดีหวังผลไหม เอาซุปไก่มาตกผู้ชาย เอ๊ย! เปล่านะ เอามาหาวิชาความรู้ต่างหาก

“วันเสาร์ไหม ผาจะได้ทบทวนของตัวเองไปด้วย” ผาเสนอตัวติวให้วันเสาร์ ไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าฉันบานแค่ไหน เพราะตื่นเต้นดีใจและเขินนิด ๆ

ยัง ๆ นังปลาย เขาแค่ติวหนังสือ ไม่ได้ขอแกเป็นแฟน ไม่ต้องเขิน

“ติวที่ไหนดี” ฉันถามเพราะเกรงใจเขาเหมือนกันว่าจะให้ติวที่ไหนดี

“บ้านปลายก็ได้ เดี๋ยวเราไปหา ส่งโลเคชันมาทางไลน์นะ วันเสาร์สิบโมง” คำพูดของผาสั่น ๆ สะเทือนหัวใจฉันอย่างมาก ไม่รู้ว่าเสียงหัวใจที่เต้นแรงขนาดนี้เขาจะได้ยินไหม

ได้ยินไหม ได้ยินไหม พวกเธอ ผู้ชายจะเข้าบ้าน ผู้ชายจะไปหา ไม่ไหวแล้ว ฉันต้องไปแก้บนที่ไหนดี ฉันเคยไปขอไว้ไหมว่าให้ได้ผาเข้าบ้าน

“ไม่สะดวกหรือเปล่า เห็นปลายเงียบ งั้นที่อื่นก็ได้นะ”

“เฮ้ย! สะดวก ๆ ไปได้เลย” ฉันรีบบอกทันที เมื่อเขาเข้าใจผิดไปคนละเรื่องจากที่ฉันคิด ที่เงียบเพราะตื่นเต้น ผู้ชายเข้าบ้านเลยนะ ใครจะไม่ตื่นเต้น ผู้ชายที่ตัวเองชอบด้วย ไม่ตื่นเต้นก็แปลกแล้ว

บ้านปลายฟ้า เช้าวันเสาร์ 10.00 น.

ฉันตื่นเต้นมาก คิดหนักมากว่าจะแต่งตัวอย่างไรดี ใส่ชุดอยู่บ้านเสื้อแขนสั้น กางเกงขาสั้นดีไหม มันจะดูน่าเกลียดไปไหม หรือจะใส่ชุดกระโปรง แต่แบบนั้นยิ่งไม่แปลกเหรอ ใครเขาใส่กระโปรงแบบนั้นอยู่บ้านกัน

หรือจะใส่กางเกงขายาวกับเสื้อยืดดี จะได้ดูเรียบร้อย โอย เครียด เจอเขาทุกวันไม่เครียดเท่านี้ เพราะเจอกันแต่ชุดนักเรียน สุดท้ายจบที่เสื้อยืดสีขาว กางเกงผ้ายืดขายาว

ฉันมัดผมปกติแต่งหน้าบาง ๆ ที่ให้เหมือนไม่แต่ง อย่างที่ไปโรงเรียนทุกวัน