บทที่ 6

“โอ๊ย ร้อน” ฉันร้องออกมาเพราะเผลอทำที่ม้วนผมโดนหูของตัวเอง ความสวยไม่ได้มาง่าย ๆ นะ คนอื่นจะรู้ไหมเนี่ย กว่าจะสวยแต่ละครั้งลำบากแค่ไหน

ฉันมาถึงโรงอาหารคณะแพทยศาสตร์ในตอนเช้า รู้ว่าผาอยู่ที่นี่เพราะเขาจะมาที่นี่ทุกวันตอนเช้า หอพักของผาอยู่ในมหาวิทยาลัย เขาเลยฝากท้องกับที่นี่ตลอด

ร้านข้าวหลายร้านวันนี้เปลี่ยนเป็นขายดอกกุหลาบ วันแห่งความรักนี่นะ ฉันยิ้มให้กับบรรยากาศของวันวาเลนไทน์ ทุกอย่างดูมุ้งมิ้งน่ารักไปหมด

“...”

ฉันเห็นผาแล้ว แต่...มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังคุยกับเขา ทั้งสองนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งมีช่อดอกไม้กับถุงของขวัญวางอยู่บนโต๊ะ ใบหน้ายิ้มแย้มของทั้งคู่ทำให้ฉันรู้แล้วว่า วันนี้คงเป็นวันแห่งความรักของทั้งคู่สินะ

ฉันรีบเดินออกมาไม่อยากให้ผาเห็นว่าฉันเห็นเขาแล้ว เดินเข้ามาสงบจิตสงบใจอยู่ในรถตัวเอง

มีเสียงแจ้งเตือนจากมือถือ ฉันเปิดเข้าดูในไอจีของผา เขาถูกแท็กในไอจีของรุ่นน้องคนนั้น เขาและเธอขยับสถานะเป็นแฟนกันแล้ว

ฉันรีบกดเข้าไปดูไอจีน้อง อ๋อ ชื่อมิรินสินะ เป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง เป็นน้องรหัสของเพื่อนผาอย่างนั้นเหรอ

อกหักอีกครั้ง น้ำตาฉันไหลออกมาหนักกว่าเดิม โอกาสของฉันมันคงไม่มีแล้วจริง ๆ ทำไมทุกครั้งฉันต้องช้ากว่าคนอื่นเสมอ ทั้ง ๆ ที่ฉันอยู่ใกล้เขาที่สุด

หรือฉันจะเป็นได้แค่เพื่อนของผาเท่านั้น คงไม่มีโอกาสเป็นแฟนของเขาได้เลยใช่ไหม

วันนี้ฉันตัดสินใจกลับบ้านไปนอนเลียแผลใจ โดดทุกวิชา โดดทั้งวันแล้วกัน เจ็บครั้งนี้ค่อนข้างหนัก ฉันร้องไห้จนตาปวดเลยแหละ ดีที่พ่อกับย่าไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นคงกังวลว่าฉันเป็นอะไร

“อกหักเหรอคะ”

“คะ?” ฉันตกใจกับคำถามของพี่แจ่ม ใช่สิพ่อกับย่าไม่อยู่บ้านน่าจะไปรีสอร์ต ที่บ้านเลยเหลือแต่พี่แจ่ม

“แอบรักเขา แต่เขาเปิดตัวแฟนน่ะค่ะ” ฉันบอกพี่แจ่ม สายตายังคงจ้องอยู่บนจอทีวี หนังเศร้าอยู่บนหน้าจอ

“พี่นึกว่าน้องปลายจะบอกว่าร้องไห้เพราะดูหนัง”

“โธ่ พี่แจ่ม ปลายจะโกหกทำไม”

“นั่นสินะคะ หมอผาเหรอคะ”

“คะ?” ฉันงงกว่าเดิมกับคำถามของพี่แจ่ม ไม่คิดว่าพี่แจ่มจะถามมาตรง ๆ

“หมอผาไม่ได้มาที่บ้านนานแล้วนะคะ พี่เข้าไปห้องน้องปลายก็รู้แล้วค่ะว่าน้องปลายชอบใคร” จริงสินะ รูปฉันถ่ายคู่ผาวางอยู่หัวเตียงกับโต๊ะอ่านหนังสือนี่นา

“เขามีแฟนแล้วพี่แจ่ม ปลายตั้งใจจะไปสารภาพรักกับเขาวันนี้ แต่ปลายช้าไปพี่แจ่ม ฮือ ๆ” ฉันสะอื้นร้องไห้ พี่แจ่มเดินเข้ามานั่งลงข้างฉันบนพื้น โอบกอดฉันไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอกค่ะ อย่าคิดมาก” ยิ่งบอกว่าไม่เป็นไร กลับยิ่งเหมือนคำบอกว่าให้สู้ต่อ พรุ่งนี้ยังมีโอกาส ฉันก็จะตัดใจไม่ได้สักที ฮือๆ

“ปลายจะรอผา รอจนกว่าปลายจะรอไม่ไหว”

เมื่อผามีแฟน ฉันก็ต้องห่างออกมา จากที่เคยเจอกันอาทิตย์ละสามวัน กลายเป็นอาทิตย์ละวัน สุดท้ายก็เดือนละครั้ง

ตอนนี้ผ่านมาห้าเดือนแล้วที่ฉันไม่เจอผาเลยสักครั้ง ทั้งที่เราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน เรียนที่เดียวกันยังไม่เคยเจอกัน อีกหน่อยทำงานก็คงไม่ต้องพูดถึง ฉันจะได้เจอผาเมื่อไรยังไม่รู้เลย

หรือฉันควรแวะไปหาเขาที่คอนโด ไม่ได้สิ เผื่อเขาอยู่กับแฟน

หรือฉันควรส่งข้อความนัดเจอเขาดี ไม่ได้สิ เผื่อเขาอยู่กับแฟน

หรือฉันควรโทร.ไปดี นี่ยิ่งไม่ได้ ฉันจะโทร.ไปหาผาเพื่อนัดเจอได้อย่างไร ในเมื่อเขาอยู่กับแฟน

ในระหว่างที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้น เช้าวันเสาร์ผาก็โทร.มาหาฉัน

‘ปลายว่างไหม ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย’

“ว่าง ไม่ได้ไปไหน” มีเหรอที่ฉันจะไม่ว่างสำหรับเขา ฉันรอเวลานี้มานานแค่ไหน ห้าเดือนเชียวนะ ขอแค่ได้เห็นหน้าเขาบ้างก็ยังดี

‘งั้นเดี๋ยวเราไปรับที่บ้านนะ ประมาณสิบโมงได้เปล่า’

“ได้ ๆ” ฉันรีบตอบรับแล้ววางโทรศัพท์

ดูเวลาแล้วเหลืออีกสองชั่วโมงให้แต่งตัว ฉันไม่ได้ถามว่าจะไปที่ไหน กินอะไรเพราะรู้อยู่แล้วว่าผาจะพาไปแต่ร้านที่ฉันชอบทั้งนั้น หรือว่าฉันชอบทุกร้านที่ไปกับเขากันนะ เลยชอบทุกร้านที่ผาพาไป

ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว สิบโมงอย่างที่นัดผาก็มาหาที่บ้าน เขารู้จักทั้งพ่อและย่าของฉัน ไม่แปลกที่เขาจะมารับหรือมาส่งฉันที่บ้าน

“ผมจะพาปลายไปกินข้าว ย่าไม่ว่านะครับ” ฉันได้ยินเสียงผาคุยกับย่าในตอนที่ฉันเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน